Πριν λίγα χρόνια, συνάντησα για πρώτη φορά τη Θάλεια στα γυρίσματα της ταινίας μικρού μήκους “Με λένε Άντι” του Ανδρέα Βακαλιού και της Φίλη Ολσέφσκι. Το 2023 βρεθήκαμε ξανά στη Λήμνο όταν γυρίζονταν οι “Πλανήτες” και από τότε προσπαθούμε να κανονίσουμε να πιούμε έναν καφέ. Αυτό δεν το είχαμε καταφέρει ακόμα, αλλά αναζητώντας και μια ακόμα αφορμή να τα πούμε -επιτέλους- συναντηθήκαμε στο σπίτι της όπου κάναμε μια υπέροχη συζήτηση για τον κινηματογράφο, τα όνειρα, τα ταξίδια, τους έρωτες και τις εμπειρίες που μας καθόρισαν σαν προσωπικότητες.

Η Θάλεια είναι ηθοποιός,σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία με υποτροφία στο Bard College της Νέας Υόρκης. Στις σπουδές της, θήτευσε κοντά στους Ντάνιελ Φις, Τομπίας Μάλερ και Τζόαν Ακαλαΐτις. Έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, έχει σκηνοθετήσει στο θέατρο και έχει δουλέψει σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές με τελευταίο της ρόλο αυτόν της Έιμι στην “Παραλία” της ΕΡΤ.

– Από που κατάγεσαι, που μεγάλωσες;
Λοιπόν, η μητέρα μου είναι από Αχαΐα και ο μπαμπάς από Κόνιτσα και η αλήθεια είναι ότι πήγα πρόσφατα στην Κόνιτσα γιατί μου έχει μείνει το σπίτι εκεί, το πατρικό του και είναι πολύ ιδιαίτερη φάση. Είναι και πολύ συγκινητικό που πήγα εκεί, γιατί βρήκα τις ρίζες μου και ένιωσα Ηπειρώτισσα-το πίστεψα- και ερχόντουσαν και μου έλεγαν όλοι ιστορίες από όταν ήμουν μωρό, από τα βαφτίσια μου, για τον μπαμπά μου.. Επίσης τώρα με το σπίτι που όπως σου είπα ήταν και η αφορμή της επίσκεψής μου, ένιωσα πολύ περίεργα να έχω αυτό το μεγάλο οίκημα μόνη μου.. είναι περίεργο πράγμα η ιδιοκτησία. Τώρα ξεκινάει και ένα νέο κεφάλαιο ώστε να δω τι θα κάνω με αυτό.. Σκέφτομαι πως θα το επισκεπτόμουν αλλά είμαι μόνη μου και καθώς δεν μπορώ να το αποχαιρετήσω περνούν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου σχετικά με αυτό.. Κάτι μου μίλησε, Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μια ωραία ταινία εκεί, θα μπορούσε να γίνει ένας ξενώνας για καλλιτέχνες, θα δω.. Είναι πάντως ένα μαγικό μέρος με πολύ έντονη ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει και είναι από μόνο του το τοπίο σαν ταινία. Πάνω στην πλαγιά αυτή είναι μαγικά, έχει και ένα κελί που ήταν ενός καλόγερου ο οποίος είχε κατέβει κάποτε από τα Μετέωρα για να μεγαλώσει τα παιδιά στο χωριό. Θα ήθελα πολύ να το φτιάξω, τώρα θα δούμε τι θα γίνει. Πάντως μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή με την οποία δεν συνδέθηκα ποτέ -σε αντίθεση με το κέντρο της Αθήνας που μου φαινόταν πιο κοντά σε μένα-. Σήμερα νιώθω`πως κάτι λείπει από αυτή τη σύνδεση. Παλιότερα έβγαινα συνέχεια από μικρή, από τα 14 μου ήξερα όλους τους πορτιέρηδες στα κλαμπ της πόλης, μετά πάλι όταν σπούδαζα στη δραματική σχολή και ανακάλυψα τα εξάρχεια η σχέση μου με τη νυχτερινή Αθήνα ήταν έντονη. Σήμερα θα έλεγε κανείς το αντίθετο, αφού προτιμώ να μένω στο σπίτι μου, κάτι που μάλλον θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, ίσως να είναι και μόνιμο.

– Πώς είσαι αυτή την περίοδο, σε τι φάση σε πετυχαίνω;
Aυτήν την περίοδο ξεκουράζομαι καθώς έχουν τελειώσει τα γυρίσματα της πιο πρόσφατης δουλειάς μου που ήταν η σειρά “Παραλία” της ΕΡΤ. Είμαι καλά μέσα μου και αυτό που λέγαμε είναι ότι όσο πιο καλά είσαι μέσα σου τόσο πιο τρελός δείχνεις στους γύρω σου. Τώρα ας πούμε διαβάζω Φόσε ο οποίος πήρε το Νόμπελ πέρυσι. Κάπου λέει ότι οι ευτυχισμένες στιγμές, βρίσκονται σε άσχημες φωτογραφίες, γιατί μια ωραία φωτογραφία πάντα θέλει και κάτι σκοτεινό για να δείξει καλή και κάπως αντίστοιχο είναι και αυτό που βιώνω τώρα. Τώρα ας πούμε εγώ νιώθω καλά αλλά αυτό είναι κάτι πιο μυστήριο και περίπλοκο, ενώ όταν μια μέρα που δεν είμαι τόσο καλά αλλά έχω πιεί -για παράδειγμα- και γελάω μπορεί να φαίνομαι πιο χαρούμενη από ότι είμαι. Τώρα είμαι και σε μία σχέση που απολαμβάνω με κάθε τρόπο.

– Πιστεύεις στο «για πάντα» στις σχέσεις;
Ναι, πιστεύω στο για πάντα και τις μακροχρόνιες σχέσεις. Βέβαια ίσως είναι πολύ δύσκολο και πιθανώς να μην “κάτσει” αλλά πιστεύω πολύ σε αυτό. Και για μένα βγάζει νόημα το ότι εάν είναι για πάντα περνάς με τον άλλον από όλα τα στάδια που πρέπει, με συγκρούσεις στην αρχή όταν δεν έχετε ακόμα “ρυθμιστεί” στο ίδιο, περνάς από τη φάση που ξεχνάς λίγο τις δουλειές και όλα αυτά και άμα όμως μένεις μέσα σε αυτό, μετά από λίγο καιρό ξαναχτίζεις την εγρήγορση και την παραγωγικότητά σου. Ο έρωτας μπορεί να περάσει για λίγο όταν νιώθουμε την ασφάλεια της σχέσης, αλλά το μαγικό είναι αυτό να ξεκινάει από την αρχή ξανά και ξανά κατά το πέρασμα των χρόνων.

– Αφού μιλάμε για σχέσεις, ποιά είναι η σχέση σου με τον κινηματογράφο;
Mμμ, μου φαίνεται πολύ συγκινητικό και συναρπαστικό το να με φαντάζομαι να δημιουργώ και να πλάθω έναν χαρακτήρα. Έτσι, όσο μια δουλειά έχει περισσότερη αγάπη και πάθος, τόσο έχεις χώρο να κάνεις κάτι που να βγάζει περισσότερο νόημα για μένα. Κάποιες συνθήκες που είναι λίο πιο εμπορικές ας πούμε, δεν σημαίνει ότι είναι κακές απλά πολλές φορές δεν έχεις τόσο χρόνο ώστε να “βουτήξεις” σε αυτές και να σκεφτείς πιο σοβαρά ποιος είναι ο σκοπός του εκάστοτε ρόλου. Στον κινηματογράφο υπάρχει πάντα το μάτι του δημιουργού, που μέσω αυτού μπαίνουμε στον κόσμο του. Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Που όλοι έχουμε διαφορετικούς εγκεφάλους και αντιλαμβανόμαστε τη ζωή αλλιώς. Έτσι το συναρπαστικό με τη σκηνοθεσία είναι ότι μπορείς να δεις τη ζωή ξαφνικά από τα μάτια κάποιου άλλου που ..γαμάει. Και γι’ αυτό μου λείπει να σκηνοθετώ και εγώ. Γιατί θέλω να δείξω τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα στον κόσμο με την κίνηση της κάμερας, με ένα ζουμ.. Πολύ μαγικό αλήθεια. Για παράδειγμα o David Lynch, o Tim Burton, o Tarantino έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν δικούς τους κόσμους με απόλυτη αυθεντικότητα, κάτι που είναι άξιο θαυμασμού. Και όταν βλέπεις μία ταινία της Φίλης και του Ανδρέα, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, σε ένα σύμπαν δικό τους που τα παιδιά ζουν σε αυτό και οι ταινίες τους επίσης.

– Σου αρέσει να σκηνοθετείς απ’ ότι λες.. Απολαμβάνεις να παίζεις η ίδια σε ταινίες;
Πάρα πολύ. Μου αρέσει αρχικά ο τρόπος που οι δημιουργοί και οι συντελεστές συνδεόμαστε μεταξύ μας. Γιατί κάπου υπάρχει ένα κοινό όραμα. Αντί δηλαδή να πίνουμε καφέ με τους ανθρώπους ή να περπατάμε απλά στο ίδιο πεζοδρόμιο, ξαφνικά ενωνόμαστε σε αυτό το σκοπό. Είναι σαν να είμαστε παιδιά και να παίζουμε ένα παιχνίδι. Βρισκόμαστε σε ένα πλατώ και έχουμε την ευκαιρία μέσα από τον ρόλο και απαλλασσόμαστε από τις ευθύνες του εαυτού μας και αυτό που έχει προκύψει να είναι ο εαυτός μας

– Πώς αντιμετωπίζεις τους ρόλους που σου έχουν ανατεθεί; Νιώθεις ελεύθερη να εκφραστείς μέσω της δουλειάς σου;
Δεν είμαι πολύ καλή στο να είμαι ψυχρή εκτελέστρια. Κάποιοι είναι, και είναι φοβεροί σε αυτό. εγώ όχι. Εγώ ιδανικά αντιμετωπίζω έναν ρόλο σαν γλυπτό. Έχω τον σκηνοθέτη που μου δίνει μία εικόνα του τι θα ήθελε να είναι, μου δίνει τα υλικά (τον πηλό, το νερό) και εγώ το πλάθω και δίνω την τελική του μορφή. Γενικά δεν έχω κάνει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά στον κινηματογράφο έως τώρα νιώθω την ελευθερία. Όταν μιλάμε για κάτι πιο εμπορικό, εξαρτάται. Στην Παραλία που ήταν και η πιο πρόσφατη δουλειά μου, βήμα-βήμα και επεισόδιο με το επεισόδιο, γνωρίζοντας καλύτερα και τους συναδέλφους μου, πιστεύω πως κατάφερα να δημιουργήσω κάτι στα νερά μου και χρωμάτισα τ. ο ρόλο μου όπως ήθελα. Μου αρέσει να σκέφτομαι με χρώματα στους ρόλους. Η Έιμι ας πούμε της “Παραλίας” ήταν πορτοκαλί! Σε αυτό το ρόλο βγήκε ένα σκοτάδι και μια μικρή κωμικότητα που την έκαναν λίγο πιο τρισδιάστατη, Κάπως το πορτοκαλί μου κάνει κάτι με την κωμωδία και υπήρχε μέσα στο σκοτάδι της κάτι φωτεινό, φωσφόριζε λίγο!

– Ποιός είναι ο αγαπημένος ρόλος που έχεις παίξει;
Μου άρεσε πολύ ο ρόλος μου στην ταινία μεγάλου μήκους “Άκουσέ με” που ήταν πρωταγωνιστικός. Μου άρεσε πάρα πολύ το ότι είχα πάρα πολύ χώρο για να αναπτυχθεί ο χαρακτήρας,. Ας πούμε η καρδιά των χαρακτήρων που έχουμε κάνει με τον Ανδρέα και τη Φίλη, θεωρώ ότι είναι διαμάντια, απλά επειδή είναι όλες μικρού μήκους δεν είχαμε το χρόνο και στα γυρίσματα να δείξουμε την εξέλιξή τους. Επομένως είναι πιο συμπυκνωμένοι. Δεν συγκρίνω το “Άκουσέ με” με τις άλλες ταινίες, απλά εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να εξελίξω έναν χαρακτήρα σε τόσες σκηνές και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Η “Μίλα” που ήταν και η πρώτη μου, την αγάπησα πολύ. Η “Σωτηρία” που βασίζεται στη Σωτηρία Μπέλλου ήταν ένα πολύ ωραίο challenge και ελπίζω να μοιραστεί σύντομα αυτή η ταινία. Και η τελευταία η “Πλανήτες” που ήμασταν μαζί στη Λήμνο! Νομίζω είχε πολλά ο χαρακτήρας αυτός, είχε μια κωμικότητα, μια μοναξιά και μια τρέλα λίγο. Δεν ξέρω, πραγματικά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο ρόλο.. Αλλά οι ταινίες με τα παιδιά και το “Άκουσέ με” νομίζω είναι τα αγαπημένα μου.

– Πώς σου φαίνεται η εγχώρια σκηνή, σε κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση;
Κοίτα, πιστεύω ότι υπάρχει το potential, αλλά πιστεύω επίσης πω ακραία δημιουργικές φωνές, είναι πολύ δύσκολο γι αυτές να εκφραστούν στο 100% και υπάρχει μια γενικότερη τάση ομογενοποίησης, λίγο να ταιριάξω, λίγο να ‘μαι cool και να μιλήσω για τα in κοινωνικά θέματα. Ίσως υπάρχει και μια αίσθηση λογοκρισίας θα έλεγα. Δηλαδή κάποιες φοβερά καλλιτεχνικές φωνές που δεν τους αρέσει να είναι κραυγαλέες γιατί είναι πιο αυθεντικές τις έχω δει να μένουν λίγο στη γωνιά τους, αφού το σύστημα δεν τις έχει ρουφήξει. Εάν είσαι με ένα πόδι στο πιο κοινωνικά αποδεκτό και αναγνωρίσιμο -και καλλιτεχνικά μιλώντας- είναι λίγο πιο εύκολο να εξελιχθείς.

– Πες μου 5 αγαπημένες σου ταινίες…
Μου αρέσει πολύ το “Kill Bill 1”, μου αρέσει πολύ ο David Lynch, το “Poor Things” είναι αριστούργημα για μένα, “Γυναίκες στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης” του Almodovar, ρε συ και το “Terminator” γαμάει σαν ταινία.

– Θάλεια, είσαι main character στη ζωή σου; Πώς το ζεις;
E, ναι. Είμαι αρκετά main character. Είμαι πολύ εγκεφαλική οπότε είμαι πάρα πολύ στο κεφάλι μου. Σκέφτομαι τόσο πολύ το πως μου σκάνε όλα.. πως τα σκέφτομαι όλα, που δε θα μπορούσε να είναι άλλος ο main character. Είμαι το σημείο αναφοράς μου δεν ξέρω γιατί αλλά θα μπορούσα να πω πως θέλω να είμαι και το σημείο αναφοράς των άλλων. Νιώθω πως όταν είσαι το σημείο αναφοράς σε παρατηρούν. Θέλω να με παρατηρούν, ενώ ταυτόχρονα αυτό μου τη σπάει κιόλας. Όσο μεγαλώνω και μικραίνει ο κύκλος μου, θέλω να είμαι το σημείο αναφοράς των αγαπημένων μου ανθρώπων. Αν μιλάμε για περισσότερο κόσμο, τότε αυτό με ενδιαφέρει μόνο μέσω της τέχνης.

– Ποιά είναι η άποψή σου για τα social media και τα dating apps;
Πολύ δύσκολα ρε ‘συ, πολύ μπερδεμένα. Δεν καταλαβαίνω Χριστό. Νομίζω το Instagram μια μέρα το δουλεύω, δύο μέρες δεν το δουλεύω… Μου είναι δύσκολο να τα διαχειριστώ. Σα να κάνω Φυσική 3ης Γυμνασίου, δεν καταλαβαίνω, ενώ Χημεία μια χαρά. Κάπως έτσι μου φαίνονται τα social. Αλλά θα γινόμουν influencer (γέλια). Τα dating apps μου μοιάζουν τρομακτικά. Μου φαίνονται σαν να πας σε ένα κακό βιντατζάδικο και να προσπαθείς να κάνεις ξεσκαρτάρισμα ρούχων που από τα 1.000 κομμάτια θα βρεις ένα καλό, πράγμα που με αγχώνει και μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Είναι για skilled users. Φίλοι μου τα χρησιμοποιούν και δεν πάει πολύ καλά. Νιώθω ότι πιο πολύ απογοητεύονται και μέσα στα ραντεβού σου σκάνε και περίεργα φρούτα. Δύσκολη φάση.

– Ποιo είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
Δεν υπάρχει συζήτηση, είναι τα μακαρόνια. Είμαι πάρα πολύ καλή στο να φτιάχνω μακαρόνια. Θέλω στο Γκύζη να ανοίξω ένα μακαρονάδικο και να φοράω καρώ και ντεκολτέ, αλλά μου έχουν πει πως είναι πολύ δύσκολο να έχεις εστιατόριο και μάλλον δε θα το κάνω. Περνάω μια φάση που τα κάνω όλα και al olio, δηλαδή τα κάνω πρώτα al olio και βάζω και τον κιμά από πάνω. Επίσης φτιάχνω πολλά κέικ, σχεδόν κάθε δύο μέρες. Τώρα που μπορώ μαγειρεύω πάρα πολύ. Επίσης αν δεν είμαι ερωτευμένη, δε μαγειρεύω.

➳ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Instagram

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News