Η Ευφροσύνη Κουτσουβέρη, είναι μια ηθοποιός με πολυσύνθετο ταλέντο, η οποία κινείται με τη χάρη μιας δημιουργικής ψυχής ανάμεσα σε διαφορετικές τέχνες. Ξεκίνησε από την εσωτερική αρχιτεκτονική, τη διακόσμηση και τον βιομηχανικό σχεδιασμό, αλλά μέσα της η φλόγα της υποκριτικής έκαιγε ασταμάτητα. Βρίσκοντας την αληθινή της κατεύθυνση στη δραματική σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη, η Ευφροσύνη ανακάλυψε τον κόσμο της σκηνής και της οθόνης, έναν χώρο όπου ένιωσε ότι πραγματικά ανήκει.

Σήμερα, ως «Αμαλία» στη δημοφιλή σειρά “Η Γη της Ελιάς” του Mega, ενσαρκώνει μια ραδιούργα προσωπικότητα στο πλευρό του Νίκου Γαλανού, που μαγεύει με την πολυπλοκότητα και τη δυναμική της. Παρόλα αυτά, στην πραγματική ζωή, δεν είναι καθόλου έτσι. Μια γλυκύτητα και μια αυθεντικότητα είναι τα στοιχεία που κάποιος καταλαβαίνει αμέσως ότι τη διακρίνουν. Στη βόλτα μας στην Πλάκα μάς μίλησε επίσης για το θεατρικό της εργαστήρι για εφήβους στην Κύπρο, με ένα πάθος που έδειχνε τη βαθιά της ανάγκη να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τις νεότερες γενιές, να αναδείξει τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους μέσα από το θέατρο.

Η ζωή της, μοιρασμένη ανάμεσα στην Κύπρο και την Αθήνα, είναι πλέον γεμάτη αγάπη και δημιουργία, ενώ η Ελλάδα παραμένει η γλυκιά επιστροφή στις ρίζες και τους δικούς της ανθρώπους. Στην μαγεία της προσωπικότητάς της, το ταλέντο της είναι ο καμβάς, και η ζωή της ένα συνεχές καλλιτεχνικό έργο, γεμάτο πάθος και αφοσίωση σε αυτό που κάποτε της έδειξε η καρδιά της.

– Πού μεγάλωσες; Γιατί σήμερα, λόγω δουλειάς, ζεις μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, έτσι δεν είναι;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στο Μαρούσι. Αλλά, ναι, τα τελευταία 6 χρόνια, ζω και εργάζομαι και στην Αθήνα και στην Κύπρο.

– Όταν ήσουν μικρή,  είχες την αίσθηση τι είδους δημιουργική πορεία θα μπορούσε να ακολουθήσει η ζωή σου; Το ένιωθες; Έδειχνες κάποιες καλλιτεχνικές τάσεις;
Για τη ακρίβεια έδειχνα μόνο καλλιτεχνικές τάσεις. Μου ήταν παντελώς αδιάφορο ό,τι δε σχετιζόταν με κάποια τέχνη ή μια δημιουργική διαδικασία. Αγαπούσα το σχέδιο, τις κατασκευές, το τραγούδι, τη λογοτεχνία, τη δημιουργική γραφή. Αλλά η μεγάλη αγάπη μου ήταν το μπαλέτο. Ο χορός, γενικότερα. Εκεί έβρισκα και βρίσκω τον εαυτό μου, από 3 ετών ως και σήμερα. Ο χορός ήταν και είναι η τέχνη που αγαπώ περισσότερο, που με εκφράζει πιο πολύ. Το γιατί δεν το ακολούθησα τελικά επαγγελματικά, είναι μια μεγάλη ιστορία…

– Η απόφασή σου να ακολουθήσεις τον δρόμο της υποκριτικής, από μια αρχική εκπαίδευση στην εσωτερική αρχιτεκτονική και τον βιομηχανικό σχεδιασμό, επηρεάστηκε από κάτι;
Με γοήτευε πάντα η σωματική έκφραση, αλλά και η διεργασία που ακολουθεί ένας ηθοποιός για να ζωντανέψει -με το σώμα του και τα εκφραστικά του μέσα- έναν χαρακτήρα, έναν ρόλο, μια ιστορία γραμμένη στο χαρτί. Με γέμιζε περιέργεια, ενδιαφέρον και έμπνευση, η σκέψη να κάνω κι εγώ αυτή τη μαγική και μυστηριώδη διαδρομή… της εξερεύνησης… του κειμένου, των χαρακτήρων, του εαυτού μου του ίδιου. Να ακροβατήσω στα όριά μου, να εκτεθώ, να βγω από τα νερά μου, ώστε να νιώσω στο τέλος ελεύθερη. Κάτι τέτοιο ένιωθα ότι θα συμβεί… και είχα δίκιο. Στην αρχή δεν ήξερα να το περιγράψω, όπως τώρα, το γιατί ήθελα τόσο πολύ να πάρω αυτόν τον δρόμο. Αλλά δεν έχει πλέον σημασία, γιατί όντως το έκανα και πήρα εκεί όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμουν… Και ξεκίνησε ένα όμορφο ταξίδι, και κάθε νέος προορισμός είναι ομορφότερος από τον προηγούμενο. Πολλές οι σειρήνες στη ζωή μας. Που θα μας πουν, με σιγουριά, τι κάνει και τι όχι, για μας, τι θα μας βλάψει και τι θα μας ωφελήσει. Και δύσκολο να καταφέρεις μέσα σε όλες αυτές τις φωνές, να ξεχωρίσεις τη δική σου, εσωτερική φωνή. Πιστεύω, όμως, ότι είναι καθήκον σου να το κάνεις. Για σένα. Και τελικά, όχι και τόσο δύσκολο, αφού η δική σου φωνή θα ακούγεται πάντα πιο δυνατά από όλες τις υπόλοιπες.

– Μέχρι στιγμής έχεις ερμηνεύσει κάποιον ρόλο που να σε έχει επηρεάσει ιδιαίτερα; 
Μέχρι τώρα όχι. Όχι κάποιος ρόλος. Με επηρεάζει πάντα η διαδρομή της μελέτης που ακολουθεί ένας ηθοποιός για την ενσάρκωση ενός ρόλου. Με αγγίζει βαθιά και με συγκινεί αυτή η έρευνα. Πού αποτελεί σπουδή για τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και για τον άνθρωπο γενικότερα. Για την ψυχοσύνθεση και την κοινωνική του υπόσταση και ευθύνη.

– Η υποκριτική έχει επηρεάσει την προσωπική σου ζωή και την αντίληψή σου για τον κόσμο;
Καθοριστικά. Μέσα από τη σπουδή της υποκριτικής, μαθαίνεις να μπαίνεις στα παπούτσια των άλλων. Στα παπούτσια κάθε ρόλου και κάθε ανθρώπου της κοινωνίας που του μοιάζει. Προσπαθείς να καταλάβεις πώς σκέφτεται, τι τον επηρεάζει, τι τον κινεί, τον συγκινεί, τον πληγώνει και γιατί. Και κάπως έτσι, αρχίζεις να παρατηρείς όλο και πιο ουσιαστικά και με περισσότερη κατανόηση τους ανθρώπους και στη δική σου ζωή. Είναι λυτρωτικό και αποκαλυπτικό. Αρχίζεις να διαμορφώνεις σταδιακά έναν νέο τρόπο σκέψης, ζωής, θεώρησης των πραγμάτων, πιο ώριμο, πιο βαθύ πιο ουσιαστικό… Δεν πρόκειται για μια θεωρητική, αλλά κυρίως για μια βιωματική σπουδή. Δεν είναι απλό να αγγίξεις σημεία του μέσα σου, κάτι που σε πονάει, σε δυσκολεύει, ή σε κάνει να ντρέπεσαι. Και η υποκριτική αυτό κάνει, σε καλεί να το τολμήσεις. Και σε λυτρώνει. Και η λύτρωση αυτή έρχεται και για τον θεατή όταν εμείς αγαπάμε αυτό που κάνουμε και το κάνουμε με ουσία και αλήθεια, αφήνοντας πίσω το εγώ μας.

– Σε έχουν αποκαλέσει ποτέ Αμαλία στο δρόμο; Θεωρείς ότι μπορεί να υπάρχει κόσμος εκεί έξω που να πιστεύει ότι η τηλεοπτική σου περσόνα σε ακολουθεί και στην καθημερινότητά σου;
Συμβαίνει συχνά να με αποκαλούν Αμαλία. Αλλά ο ηθοποιός καλείται να χρησιμοποιήσει υλικά από τον εαυτό του για να πλάσει έναν ρόλο… δε σημαίνει, όμως, ότι και η δική του προσωπικότητα έχει την ίδια σύνθεση. Ίσως έχει κάποια στοιχεία. Ίσως να υπάρχει κόσμος που το πιστεύει. Μακάρι γιατί αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος βγαίνει πειστικός.

– Πώς βλέπεις τον ρόλο των καλλιτεχνών στην εποχή μας; Ποιες είναι οι δυνατότητες παρέμβασης που έχει η Τέχνη στην Ελλάδα του σήμερα;
Η ζωή μας θα ήταν άγευστη και μονότονη χωρίς την τέχνη. Χωρίς έκφραση, μουσική, ζωγραφική, θέατρο, κινηματογράφο. Κάθε μορφής τέχνη, έχει τεράστια δύναμη επιρροής στην προσωπικότητα και τη σκέψη του ανθρώπου, για αυτό και οι καλλιτέχνες έχουν μεγάλη ευθύνη για το πολύτιμο έργο τους, αφού παρακολουθώντας και παρατηρώντας με την ευαίσθητη ματιά τους το γίγνεσθαι και τον παλμό της κοινωνίας, καλούνται να δημιουργούν κάθε φορά το φάρμακο… για να γιατρέψουν ή να ανακουφίσουν την ψυχή και το μυαλό μας και να μας δώσουν ξανά έμπνευση και ελπίδα, ειδικά σε περιόδους νοσηρότητας. Και η εποχή μας, χαρακτηρίζεται από νοσηρότητα, σε πολλά επίπεδα και τομείς. Δυστυχώς. Οι καλλιτέχνες αντλούν από τον πόνο και το σκοτάδι και φτιάχνουν ελπίδα και φως.

– Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα αν είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα; Ποια είναι η πιο δύσκολη αλήθεια που αντιμετώπισες εσύ ως ηθοποιός;
Η αβεβαιότητα και οι κακές συνεργασίες. Ευτυχώς ήμουν αρκετά τυχερή ως τώρα και στα δύο. Και είμαι ευγνώμων.

– Τι λες, μπορεί η Τέχνη να αποτελέσει μια αντίσταση ή, ενδεχομένως, μιαν απάντηση στην παρακμή των καιρών μας, και με ποιον τρόπο;
Σαφέστατα. Χρειαζόμαστε αντίσταση και έμπνευση. Αντίσταση στην παραίτηση και έμπνευση για την αναγέννηση. Αν δεν δώσουν οι καλλιτέχνες την ώθηση, τότε ποιός; Καλλιτέχνες και παιδαγωγοί. Και οι δεύτεροι, αντλώντας και από τα πολύτιμα παιδαγωγικά εργαλεία που προσφέρει η τέχνη…

– Η εποχή που διανύουμε σου δίνει ερεθίσματα; Πώς τροφοδοτείς τη δημιουργική σου ζωή όταν δεν εργάζεσαι με την ηθοποιία;
Με απογοητεύουν πολλά στην εποχή που διανύουμε, αλλά υπάρχουν και άλλα που με χαροποιούν. Έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και έχουμε γραπωθεί στην την τεχνολογία. Όλα θέλουν μέτρο, γιατί αλλιώς γίνονται εχθροί. Πολλή βία στους νέους και πολύ επιδερμική προσέγγιση στα πράγματα, έλλειψη κριτηρίου αξιολόγησης… μια νωθρότητα που δεν ταιριάζει στην ηλικία τους, αλλά πρέπει να σκεφτούμε από πού πηγάζει…. Το θετικό είναι ότι πλέον οι άνθρωποι μπορούν να εκφράζονται πιο ελεύθερα, αλλά καλό είναι σε όλα να υπάρχουν κάποια όρια. Μια διακριτικότητα. Περνάω πολλές ώρες μόνη μου. Μου αρέσει να γράφω, να βλέπω ταινίες, να συλλέγω εικόνες που με εμπνέουν και να τις χρησιμοποιώ δημιουργικά, να διαβάζω βιβλία που με ενδιαφέρουν, να πηγαίνω θέατρο… να συναντώ ανθρώπους που με κάνουν να θέλω να βγω από το σπίτι…

– Τι θεωρείς επιτυχία, πως την ορίζεις και πόσο δύσκολο, πιστεύεις ότι είναι να τη διαχειριστεί κάποιος στην εποχή της υπέρ-έκθεσης;
Επιτυχία είναι να έχεις δημιουργήσει μια καθημερινότητα που κατά κύριο λόγο σου προσφέρει έμπνευση, ειρήνη, ισορροπία, πάθος, δημιουργική διάθεση και θετική ενέργεια! Να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους, επαγγελματικό περιβάλλον και δραστηριότητες που σου προσφέρουν όλα αυτά.

– Τι είναι εκείνο που βρίσκεις απολύτως όμορφο και ισχυρό σε αυτόν τον κόσμο -τόσο όμορφο και ισχυρό που δεν χρειάζεται κανενός είδους διαφήμιση προκειμένου να υιοθετηθεί και να αγαπηθεί βαθιά;
Την εντιμότητα.

– Σήμερα σε μια τόσο δύσκολη εποχή ποια θεωρείς ότι είναι τα πράγματα που μπορούν να «ανοίξουν» την ψυχή μας;
Ό,τι μας εμπνέει. Για μένα η έννοια έμπνευση είναι η αρχή όλων. Το κίνητρο. Ό,τι μας εμπνέει και μας συγκινεί, μας κινεί. Και μπορεί να μας πάει πραγματικά εκεί που ονειρεύεται η ψυχή μας. Αλλά θέλει και σκληρή δουλειά. Ό,τι μας εμπνέει, μας δίνει ζωή και ανοίγει την ψυχή μας. Και τότε έρχονται όμορφα πράγματα. Δυστυχώς η πεζή καθημερινότητα, παλεύει να τσακίσει κάθε έμπνευση. Και το όνειρο δε χωράει στην πραγματικότητα κάποιων ανθρώπων. Με λυπεί πολύ η παραίτηση. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό και να αναζητούμε πάντα τη δική μας έμπνευση. Το δικό μας φως μέσα στο σκοτάδι.

– Αν είχες στη διάθεσή σου μια χρονομηχανή και μπορούσες να στείλεις την Ευφροσύνη πίσω στο χρόνο, θα τολμούσες ένα ταξίδι; Ποια εποχή θα διάλεγες και γιατί;
Θα έκανα μια βόλτα στην εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και οι άνθρωποι επικοινωνούσαν ακόμα με έναν τρόπο που κοντεύουμε να ξεχάσουμε. Και θα έλεγα κάποια πράγματα σε κάποιους ανθρώπους που αγαπώ και δεν είναι πια κοντά μου.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News