Η Εύα Φρακτοπούλου, ο Εντουάρντ Λουί και η απάντηση του θεάτρου
Το OLAFAQ συναντά την Εύα Φρακτοπούλου, μια από τις πιο αιχμηρές νεανικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου — εκεί όπου η υπαρξιακή ένταση διαπλέκεται με πολιτική διαύγεια και σκηνική ευφυΐα.
«Σ΄ ένα δωμάτιο, γεμάτο από βιβλία, χαρτιά, σημειώσεις. Εκεί, ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί να γράψει. Θέλει να γίνει συγγραφέας. Ξαφνικά, μέσα στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός άνδρας, που αποφασίζει να τον βοηθήσει να θυμηθεί το παρελθόν του».
Ήδη από την περιγραφή της η θεατρικής μεταφοράς στο έργο του τρομερού παιδιού της γαλλικής λογοτεχνίας Εντουάρντ Λουί με τίτλο “Αλλαγή: Μέθοδος” μας ανοίγει η όρεξη αναφορικά με την μεγάλη υπόθεση της ζωής και τις πολύπλοκες έννοιες της ενηλικίωσης, της χειραφέτησης, της αποδοχής.
Η Εύα Φρακτοπούλου, ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της νεότερης γενιάς του ελληνικού θεάτρου αποτελεί τον ιθύνοντα δραματουργικό νου πίσω από αυτή τη σκηνική μεταφορά που ανεβαίνει σήμερα στο ΠΛΥΦΑ, Παρασκευή 25 Απριλίου.
Το OLAFAQ συναντήθηκε με τη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό στο Παγκράτι και προσπάθησε να βρει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που επιμένει να θέτει μέσα από το έργο του ο Γάλλος συγγραφέας.
– Ποια ήταν η αφορμή για να συναντηθείτε με το συγκεκριμένο έργο του Λουί, τι σας κέντρισε σε αυτό;
Η αφορμή για να συναντηθώ με το “Αλλαγή: Μέθοδος” του Εντουάρντ Λουί ήταν πέρσι στα πλαίσια ενός μεταπτυχιακού που έκανα στο τμήμα θεατρικών σπουδών, όπου ανακάλυψα, την περίοδο που έκανα την διπλωματική μου, ότι με ενδιαφέρει η δραματουργία. Γνώριζα ήδη τον Εντουάρ Λουί, και διαβάζοντας το « Αλλαγή: Μέθοδος» βρήκα ένα κείμενο που να με αφορά και να με συγκινεί πολύ. Eπιλέγοντας αυτό το κείμενο, και έχοντας μία βασική δραματουργική ιδέα, δημιούργησα μία θεατρική διασκευή και μαζί με τον Διονύση και τον Κωσταντίνο, (τους οποίους ευγνωμονώ πολύ), στο μικρό σαλόνι του σπιτιού μου, αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες. Από τις πρόβες αυτές δημιουργήθηκε ένα σκηνικό υλικό διάρκειας 35 λεπτών, το οποίο παρουσιάστηκε στα πλαίσια του μεταπτυχιακού, σε ένα σχολείο. Και οι τρεις μας, αγαπήσαμε βαθιά αυτό που δημιουργήσαμε, και αποφασίσαμε φέτος να παρουσιαστεί στο ευρύ κοινό. Φέτος κάναμε μία μεγαλύτερη version, όπου παρακολουθούμε την ιστορία του χαρακτήρα από τα λυκειακά του χρόνια μέχρι και την ζωή του στο Παρίσι.
– Το ταξίδι των δύο ηρώων της παράστασης είναι μια διαδικασία αυτοσυνειδησίας του ήρωα πέρα από τα εμπόδια της ταυτότητας και του φύλου. Πόσο εύκολα αποδίδεται στο θέατρο μια τέτοια, λογοτεχνικά αρχικά συνθήκη;
Τα έργα του Λουί είναι για μένα μια βαθύτατη πηγή δύναμης και αντίστασης σε μια πραγματικότητα που όλα μοιάζουν μάταια. Τα έργα του περιέχουν ορμή, δύναμη και ευαισθησία. Ο τρόπος με τον οποίο γράφει ο Λουί είναι άμεσος, ευθύς, ειλικρινής, χωρίς περιστροφές και «χτυπά» κατευθείαν στην καρδιά σου. Παρότι λοιπόν είναι ένα γραπτό κείμενο, ο λόγος του είναι σαν να έχει γραφτεί για να ειπωθεί φωναχτά, από κάποιο ανθρώπινο στόμα. Έχουν μία θεατρικότητα τα κείμενα του νομίζω ,από μόνα τους, ενώ παράλληλα πιστεύω πως τα έργα του Λουί δεν είναι λογοτεχνία με την συμβατική έννοια, αλλά αποτελούν μια κραυγή, μια μαρτυρία, για τις προσωπικές μάχες που δίνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, σου δίνεται ένα πεδίο πολύ προσιτό για να πάρει θεατρική μορφή. Το θέμα για μένα και η δυσκολία είναι να βρεις αυτό που σε συγκινεί και σε αφορά και να το πεις με αφορμή ένα κείμενο, να έχεις μια καλή δραματουργική ιδέα που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά κυρίως θα «υπηρετήσει» και θα «φιλοξενήσει» αυτό που σε αφορά και σε συγκινεί.
– Στο σκηνοθετικό σημείωμα παραπέμπεις στον Σαρτρ. Πόσο εύκολο είναι «σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν»; Δίνει απαντήσεις η παράσταση σε αυτό το πεδίο;
Η φράση αυτή του Ζαν Πολ Σαρτρ «σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν», είναι μία φράση χειραφετητική και ενδυναμωτική για κάποιον που την διαβάζει. Αν και συνήθως πιστεύω αυτό που λένε ότι η τέχνη είναι ένας τόπος που δημιουργεί ερωτήματα και δεν δίνει απαντήσεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι δίνει κάποιες απαντήσεις. Βλέπουμε το αγόρι αυτό να μπαίνει συνεχώς σε μία διαδικασία και σε μία προσπάθεια να αλλάξει, και να μεταμορφώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά, για να ξεφύγει από το χωριό και το παρελθόν του. Αυτή η μόνιμη διαδικασία στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός χαρακτήρας, καθ΄όλη την διάρκεια του έργου, νομίζω δίνει από μόνη της μία απάντηση.
– Πόσο ανοιχτό είναι το ελληνικό θέατρο σήμερα σε σκηνικές αφηγήσεις συμπερίληψης και ταξικής ανάγνωσης όπως αυτή που καταθέτεις εσύ και οι συνεργάτες σου; Το ελληνικό θέατρο είναι ανοιχτό σε αυτές τις θεματικές πιστεύω, με την έννοια ότι γίνονται πολλές θεατρικές παραστάσεις σε μικρούς και μεγάλους χώρους με ζητήματα ταυτότητας, με ιστορίες προσωπικές που άπτονται κοινωνικο-πολιτικών θεμάτων κλπ. Και πράγματι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, γιατί μέσα από την ανάπτυξη θεματικών συμπερίληψης, κοινωνικά περιθωριοποιημένων ομάδων, ταξικών αναγνώσεων, ( κλπ),το θέατρο μπορεί να δώσει ορατότητα σε ανθρώπους, κοινωνικές ομάδες, που δεν έχουν φωνή, και δεν έχουν την δύναμη να ακουστούν, και με αυτό τον τρόπο επιτελεί ένα σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Εξίσου σημαντικό ζήτημα με τις προαναφερθείσες θεματικές είναι να υπάρχει και μια ειλικρινής πρόθεση πίσω από το γιατί επιλέγουμε να μιλήσουμε για μία θεματική, όποια και αν είναι αυτή.
– Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Έχω την χαρά να κάνω την δραματουργία σε μια παράσταση που λέγεται “Η ζωή, τα γηρατεία και ο θάνατος μιας γυναίκας του λαού”, βασισμένο στο βιβλίο του Ντιντιέ Εριμπόν και θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Αντωνίου, τον Ιούλιο. Θα παίζω και ως ηθοποιός εκεί. Είναι ένα έργο, το οποίο με αφορμή την εισαγωγή της μητέρας του συγγραφέα στο γηροκομείο, αναπτύσσεται η θεματική του γήρατος , και σκοπός μας είναι να δώσουμε, μέσα από την αφήγηση αυτής της ιστορίας, ορατότητα σε αυτή την περιθωριοποιημένη κοινωνικά ομάδα των ηλικιωμένων ανθρώπων.
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip Ridley "Λαμπρά Παράσιτα" το OLAFAQ συνομίλησε με την πρωταγωνίστρια για το in-yer-face θέατρο, και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip Ridley "Λαμπρά Παράσιτα" το OLAFAQ συνομίλησε με την πρωταγωνίστρια για το in-yer-face θέατρο, και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις
Το OLAFAQ συναντά την Εύα Φρακτοπούλου, μια από τις πιο αιχμηρές νεανικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου — εκεί όπου η υπαρξιακή ένταση διαπλέκεται με πολιτική διαύγεια και σκηνική ευφυΐα.
Το OLAFAQ συναντά την Εύα Φρακτοπούλου, μια από τις πιο αιχμηρές νεανικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου — εκεί όπου η υπαρξιακή ένταση διαπλέκεται με πολιτική διαύγεια και σκηνική ευφυΐα.
Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, οι V.V.I.A. μιλούν στο OLAFAQ για τη φιλία, την αλήθεια του ήχου και τη μουσική ως πράξη επανένωσης — όχι μόνο με τον άλλον, αλλά και με τον εαυτό μ
Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, οι V.V.I.A. μιλούν στο OLAFAQ για τη φιλία, την αλήθεια του ήχου και τη μουσική ως πράξη επανένωσης — όχι μόνο με τον άλλον, αλλά και με τον εαυτό μ
Έφυγε από τη ζωή ο Μάριο Βάργκας Λιόσα — κι άφησε πίσω του μια τρύπα στον ουρανό. Ο Θανάσης Λάλας τον συνάντησε μια φορά, κι ήταν σαν να μίλησε με την ίδια τη λογοτεχνία.
Έφυγε από τη ζωή ο Μάριο Βάργκας Λιόσα — κι άφησε πίσω του μια τρύπα στον ουρανό. Ο Θανάσης Λάλας τον συνάντησε μια φορά, κι ήταν σαν να μίλησε με την ίδια τη λογοτεχνία.
