Ο Ερίκ Καντονά είναι ο πιο αγαπημένος Γάλλος της Βρετανίας. Γεννήθηκε το 1966 στη Μασσαλία και το 1992 αποκτήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και συνέδεσε το όνομα του με την ανάσταση του συλλόγου: το διάστημα 1992-97 αγωνίστηκε 185 φορές με την κόκκινη φανέλα, πέτυχε 82 γκολ και οδήγησε την ομάδα του σε 4 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα Αγγλίας. Το ίδιο διάστημα όμως ο Καντονά έμπλεξε σε πολλούς μπελάδες. Ειδικότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1995, σε παιχνίδι στην έδρα της Κρίσταλ Πάλας, κλώτσησε βάναυσα έναν αμυντικό της αντίπαλης ομάδας, αποβλήθηκε, πλησίασε έναν οπαδό που έβριζε από τις κερκίδες, τον ξυλοκόπησε με κινήσεις καράτε και κατέληξε να τιμωρηθεί με εννιάμηνο αποκλεισμό από τα γήπεδα. Το καλοκαίρι του 1997 ο Καντονά εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Πλέον κάνει καριέρα στον κινηματογράφο ως ηθοποιός, όπως στο «Ψάχνοντας τον Ερίκ» του Κεν Λόουτς.
Προ ημερών, ο Καντονά – ένας άνθρωπος που ουδέποτε φοβήθηκε να εκφράσει την άποψή του για κάτι – εξέφρασε την αντίθεσή του απέναντι στην διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022. Και αυτό επειδή οι προετοιμασίες για το Μουντιάλ έχουν στερήσει μέχρι στιγμής τη ζωή σε χιλιάδες μετανάστες που έφτασαν ως εκεί για να εργαστούν στην κατασκευή των γηπέδων που θα φιλοξενήσουν τους αγώνες. «Για να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Το Κατάρ δεν είναι μια ποδοσφαιρική χώρα. Στο Κατάρ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο το χρήμα. Όλα γίνονται για τα λεφτά. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εγώ δεν θα το παρακολουθήσω», είπε συγκεκριμένα.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής αναδεικνύεται και πάλι ένα από τα πρόσωπα των ημερών, όσον αφορά στο ποδόσφαιρο και αυτά είναι κάποια από τα λόγια βαθιάς σοφίας και προσωπικής εμπειρίας που μας αφήνει παρακαταθήκη.
Συνήθως οι δημοσιογράφοι που με πλησιάζουν θέλουν να μάθουν για ό,τι δεν επιδέχεται εξηγήσεις. Για παράδειγμα, όταν έγινε το επεισόδιο στο Κρίσταλ Πάλας, όπου επιτέθηκα στον φίλαθλο και τον χτύπησα, όλοι ήθελαν να μάθουν το γιατί. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Η βαθύτερη εξήγηση των ακραίων συμπεριφορών έχει μάλλον να κάνει με το σκοτάδι και όχι με το φως· με τη σιωπή και όχι με τα λόγια.
Και μια περίοδο της ζωής μου δεν μιλούσα καθόλου. Ούτε στους δικούς μου ανθρώπους. Μόνο έπαιζα με τον γιο μου, και αυτό χωρίς να λέω τίποτα. Μερικές φορές η σιωπή είναι για μένα το σπίτι μου, το μέρος όπου ζεσταίνω την ψυχή μου.
Κάποιες φορές επιτέθηκα στον Τύπο. Με κατηγόρησαν τότε ότι είχα πρόβλημα, ότι μισούσα τις συνεντεύξεις γιατί δεν ήθελα να μιλάω για μερικά πράγματα. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ανοησία από αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να χάνω τον χρόνο μου μιλώντας με ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν.
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι μια πρόκληση, επειδή σου δίνει κάθε φορά κίνητρο για να είσαι νικητής.
Βόλεμα σημαίνει να μη ζεις και να μην τροφοδοτείς τα πάθη σου. Όμως τα πάθη μας είναι το βούισμά της ζωής και εγώ θέλω να ακούω αυτό το βούισμά συνεχώς στα αυτιά μου. Είμαι ένας τζογαδόρος στο παιχνίδι της ζωής.
Η μελαγχολία είναι συχνά μια απόλαυση. Όταν μερικές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να νιώσουν τη χαρά της ευχαρίστησης, νιώθουν τη χαρά της θλίψης τους.
Η απόλαυση κρύβεται παντού. Απόλαυση μπορεί να είναι ένα ξαφνικό αεράκι πάνω στο δέρμα σου. Μπορεί να είναι η ησυχία που έπεται μια εκκωφαντικής κλαγγής. Μπορεί να είναι η ηρεμία μέσα στο πλήθος. Μπορεί να είναι η έξαψη του ανταγωνισμού.
Ξέρω ανθρώπους που πριν από τον αγώνα λένε ανέκδοτα. Δεν τους καταλαβαίνω. Όταν περιμένεις να αρχίσει ο μεγάλος αγώνας, πρέπει να καταλάβεις τις ανάγκες του μυαλού και του σώματος σου. Πρέπει να δοκιμάσεις πως ανταποκρίνεται το ένα στο άλλο.
Είμαι άνθρωπος με πάθος με τη νίκη. Αν δεν ήμουν σε μια ομάδα πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν θα είχα την ευκαιρία να ικανοποιώ αυτό το πάθος μου.
Χαρισματικός ηγέτης. Ο χαρισματικός ηγέτης, αν και δρα εκ του ασφαλούς, έχει το πάθος του ανασφαλούς που κυνηγάει τη νίκη και τη διάκριση για να διασωθεί. Είναι ηγέτης ποτέ δεν βολεύεται.
Είναι τεράστια η διαφορά που χωρίζει τον καλό παίκτη από το πρότυπο του καλού παίκτη. Το ζήτημα είναι να γίνεις, όπως λέει ο Άλεξ φέργκιουσον, το παράδειγμα που επικαλείται ένας προπονητής ή ένας φίλαθλος όταν θέλει να μιλήσει για το ιδανικό.
Ο Μαραντόνα έχασε την προσωπική του ισορροπία. Αυτό ήταν το άσχημο. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, χτυπήθηκε σκληρά από το κατεστημένο του ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο είναι πια ένα καλό προϊόν προς πώληση. Και περιέχει όλους τους θεμιτούς και αθέμιτους μηχανισμούς της αγοράς. Το ποδόσφαιρο είναι πια μια επιχείρηση, είναι κομμάτι της καταναλωτικής κοινωνίας όπου ζούμε.
Εκνευρίζομαι όταν ακούω ποδοσφαιριστές να λένε για το πόσο έχει διαβρωθεί το ποδόσφαιρο. Αηδίες. Αν δεν είχε γίνει επιχείρηση, αυτοί δεν θα κέρδιζαν τόσα χρήματα. Η ουτοπία είναι ένα είδος ψέματος που θολώνει τα νερά προς όφελος των ανθρώπων που βρίσκονται στα πράγματα.
Θα γινόμουν παίκτης ακόμη κι αν το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό. Όμως θα έπαιζα για να εισπράξω άλλα πράγματα. Θα κλαίγαμε όταν χάνουμε και θα πλημμυρίζαμε από χαρά όταν κερδίζαμε. Ένα είδος αμοιβής είναι και αυτά τα ακραία συναισθήματα.
Η στάση μου απέναντι στο χρήμα είναι αμφίθυμη. Έβγαλα πολλά κέρδη παίζοντας ποδόσφαιρο και σε μια καταναλωτική κοινωνία τα χρήματα είναι σημαντικό όπλο. Ωστόσο, όταν τα έχεις, αντιλαμβάνεσαι πως η αξία της ζωής βρίσκεται αλλού.
Η πνευματική περιουσία μου είναι μια φράση του Πικάσο. «Μου πήρε είκοσι χρόνια για να μάθω να είμαι άντρας και εξήντα για να μάθω να είμαι παιδί». Όσο είσαι νέος, θέλεις τάχιστα να μεγαλώσεις. Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι το να είσαι παιδί.
Για μένα το παν είναι ο αυθορμητισμός. Η πρώτη σκέψη που κατεβάζεις είναι η σαΐτα που τρυπάει τον στόχο σου. Η δεύτερη σκέψη είναι πάντα ο προάγγελος της αποτυχίας σου.
Ο Ερίκ Καντονά είναι ο πιο αγαπημένος Γάλλος της Βρετανίας. Γεννήθηκε το 1966 στη Μασσαλία και το 1992 αποκτήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και συνέδεσε το όνομα του με την ανάσταση του συλλόγου: το διάστημα 1992-97 αγωνίστηκε 185 φορές με την κόκκινη φανέλα, πέτυχε 82 γκολ και οδήγησε την ομάδα του σε 4 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα Αγγλίας. Το ίδιο διάστημα όμως ο Καντονά έμπλεξε σε πολλούς μπελάδες. Ειδικότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1995, σε παιχνίδι στην έδρα της Κρίσταλ Πάλας, κλώτσησε βάναυσα έναν αμυντικό της αντίπαλης ομάδας, αποβλήθηκε, πλησίασε έναν οπαδό που έβριζε από τις κερκίδες, τον ξυλοκόπησε με κινήσεις καράτε και κατέληξε να τιμωρηθεί με εννιάμηνο αποκλεισμό από τα γήπεδα. Το καλοκαίρι του 1997 ο Καντονά εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Πλέον κάνει καριέρα στον κινηματογράφο ως ηθοποιός, όπως στο «Ψάχνοντας τον Ερίκ» του Κεν Λόουτς.
Προ ημερών, ο Καντονά – ένας άνθρωπος που ουδέποτε φοβήθηκε να εκφράσει την άποψή του για κάτι – εξέφρασε την αντίθεσή του απέναντι στην διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022. Και αυτό επειδή οι προετοιμασίες για το Μουντιάλ έχουν στερήσει μέχρι στιγμής τη ζωή σε χιλιάδες μετανάστες που έφτασαν ως εκεί για να εργαστούν στην κατασκευή των γηπέδων που θα φιλοξενήσουν τους αγώνες. «Για να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Το Κατάρ δεν είναι μια ποδοσφαιρική χώρα. Στο Κατάρ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο το χρήμα. Όλα γίνονται για τα λεφτά. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εγώ δεν θα το παρακολουθήσω», είπε συγκεκριμένα.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής αναδεικνύεται και πάλι ένα από τα πρόσωπα των ημερών, όσον αφορά στο ποδόσφαιρο και αυτά είναι κάποια από τα λόγια βαθιάς σοφίας και προσωπικής εμπειρίας που μας αφήνει παρακαταθήκη.
Συνήθως οι δημοσιογράφοι που με πλησιάζουν θέλουν να μάθουν για ό,τι δεν επιδέχεται εξηγήσεις. Για παράδειγμα, όταν έγινε το επεισόδιο στο Κρίσταλ Πάλας, όπου επιτέθηκα στον φίλαθλο και τον χτύπησα, όλοι ήθελαν να μάθουν το γιατί. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Η βαθύτερη εξήγηση των ακραίων συμπεριφορών έχει μάλλον να κάνει με το σκοτάδι και όχι με το φως· με τη σιωπή και όχι με τα λόγια.
Και μια περίοδο της ζωής μου δεν μιλούσα καθόλου. Ούτε στους δικούς μου ανθρώπους. Μόνο έπαιζα με τον γιο μου, και αυτό χωρίς να λέω τίποτα. Μερικές φορές η σιωπή είναι για μένα το σπίτι μου, το μέρος όπου ζεσταίνω την ψυχή μου.
Κάποιες φορές επιτέθηκα στον Τύπο. Με κατηγόρησαν τότε ότι είχα πρόβλημα, ότι μισούσα τις συνεντεύξεις γιατί δεν ήθελα να μιλάω για μερικά πράγματα. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ανοησία από αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να χάνω τον χρόνο μου μιλώντας με ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν.
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι μια πρόκληση, επειδή σου δίνει κάθε φορά κίνητρο για να είσαι νικητής.
Βόλεμα σημαίνει να μη ζεις και να μην τροφοδοτείς τα πάθη σου. Όμως τα πάθη μας είναι το βούισμά της ζωής και εγώ θέλω να ακούω αυτό το βούισμά συνεχώς στα αυτιά μου. Είμαι ένας τζογαδόρος στο παιχνίδι της ζωής.
Η μελαγχολία είναι συχνά μια απόλαυση. Όταν μερικές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να νιώσουν τη χαρά της ευχαρίστησης, νιώθουν τη χαρά της θλίψης τους.
Η απόλαυση κρύβεται παντού. Απόλαυση μπορεί να είναι ένα ξαφνικό αεράκι πάνω στο δέρμα σου. Μπορεί να είναι η ησυχία που έπεται μια εκκωφαντικής κλαγγής. Μπορεί να είναι η ηρεμία μέσα στο πλήθος. Μπορεί να είναι η έξαψη του ανταγωνισμού.
Ξέρω ανθρώπους που πριν από τον αγώνα λένε ανέκδοτα. Δεν τους καταλαβαίνω. Όταν περιμένεις να αρχίσει ο μεγάλος αγώνας, πρέπει να καταλάβεις τις ανάγκες του μυαλού και του σώματος σου. Πρέπει να δοκιμάσεις πως ανταποκρίνεται το ένα στο άλλο.
Είμαι άνθρωπος με πάθος με τη νίκη. Αν δεν ήμουν σε μια ομάδα πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν θα είχα την ευκαιρία να ικανοποιώ αυτό το πάθος μου.
Χαρισματικός ηγέτης. Ο χαρισματικός ηγέτης, αν και δρα εκ του ασφαλούς, έχει το πάθος του ανασφαλούς που κυνηγάει τη νίκη και τη διάκριση για να διασωθεί. Είναι ηγέτης ποτέ δεν βολεύεται.
Είναι τεράστια η διαφορά που χωρίζει τον καλό παίκτη από το πρότυπο του καλού παίκτη. Το ζήτημα είναι να γίνεις, όπως λέει ο Άλεξ φέργκιουσον, το παράδειγμα που επικαλείται ένας προπονητής ή ένας φίλαθλος όταν θέλει να μιλήσει για το ιδανικό.
Ο Μαραντόνα έχασε την προσωπική του ισορροπία. Αυτό ήταν το άσχημο. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, χτυπήθηκε σκληρά από το κατεστημένο του ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο είναι πια ένα καλό προϊόν προς πώληση. Και περιέχει όλους τους θεμιτούς και αθέμιτους μηχανισμούς της αγοράς. Το ποδόσφαιρο είναι πια μια επιχείρηση, είναι κομμάτι της καταναλωτικής κοινωνίας όπου ζούμε.
Εκνευρίζομαι όταν ακούω ποδοσφαιριστές να λένε για το πόσο έχει διαβρωθεί το ποδόσφαιρο. Αηδίες. Αν δεν είχε γίνει επιχείρηση, αυτοί δεν θα κέρδιζαν τόσα χρήματα. Η ουτοπία είναι ένα είδος ψέματος που θολώνει τα νερά προς όφελος των ανθρώπων που βρίσκονται στα πράγματα.
Θα γινόμουν παίκτης ακόμη κι αν το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό. Όμως θα έπαιζα για να εισπράξω άλλα πράγματα. Θα κλαίγαμε όταν χάνουμε και θα πλημμυρίζαμε από χαρά όταν κερδίζαμε. Ένα είδος αμοιβής είναι και αυτά τα ακραία συναισθήματα.
Η στάση μου απέναντι στο χρήμα είναι αμφίθυμη. Έβγαλα πολλά κέρδη παίζοντας ποδόσφαιρο και σε μια καταναλωτική κοινωνία τα χρήματα είναι σημαντικό όπλο. Ωστόσο, όταν τα έχεις, αντιλαμβάνεσαι πως η αξία της ζωής βρίσκεται αλλού.
Η πνευματική περιουσία μου είναι μια φράση του Πικάσο. «Μου πήρε είκοσι χρόνια για να μάθω να είμαι άντρας και εξήντα για να μάθω να είμαι παιδί». Όσο είσαι νέος, θέλεις τάχιστα να μεγαλώσεις. Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι το να είσαι παιδί.
Για μένα το παν είναι ο αυθορμητισμός. Η πρώτη σκέψη που κατεβάζεις είναι η σαΐτα που τρυπάει τον στόχο σου. Η δεύτερη σκέψη είναι πάντα ο προάγγελος της αποτυχίας σου.
