Όταν ο παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης πιάνει το μικρόφωνο, δεν σερβίρει συνταγές σε επτά βήματα, ξεκλειδώνει ολόκληρα δωμάτια. Στην πρόσφατη κουβέντα του με τον Θανάση Λάλα για το Ποντίκι Podcast πέταξε φράσεις-πυροτεχνήματα που φωτίζουν τη διαδρομή από το «ποιος είμαι» ως το «πώς στέκομαι».
Από το «ποιος είμαι» στο «πώς υπάρχω», κάθε λέξη του Δημήτρη Καραγιάννη είναι κι ένα μικρό σεισμικό ρήγμα στον τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στη ζωή.
«Η ψυχή έχει πολλές διαφορετικές κατανοήσεις σε πολλούς διαφορετικούς χώρους. Η ψυχή είναι η ολότητα του ανθρώπου». Σβήνει το δίπολο σώμα – πνεύμα και μας θυμίζει: η ψυχή δεν είναι σύννεφο, είναι το ολόκληρο βιογραφικό μας μαζί με τις σελίδες που δεν έχουμε ακόμη γράψει.
«Το μόνο παιδί που δε χτυπά, είναι αυτό που δεν παίζει». Μάθημα γονεϊκό, επαγγελματικό, υπαρξιακό: χωρίς μικρές πτώσεις δεν βγαίνει εμβόλιο ανθεκτικότητας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ατάκα των γονιών στα παιδιά όταν χτυπούν μικρά, “θα μεγαλώσεις” …
«Η κατεύθυνση κι ο σκοπός δεν είναι το ίδιο σημείο». Ακόμα κι αν χαθείς μπορεί να επιστρέψεις. Φτάνει να μην παραιτηθείς μέχρι να φτάσεις στον στόχο.
«Ο θεραπευτής που σου λέει μόνο πόσο φταίνε οι άλλοι, δεν είναι θεραπευτής». Πρέπει να σε οδηγήσει στα δικά σου λάθη, όσο δύσκολο κι αν είναι να το δεχτείς.
«Δεν υπάρχει τοξικός άνθρωπος, υπάρχουν τοξικές σχέσεις και περιβάλλοντα». Ρίχνει την ευθύνη ξανά στο τραπέζι μας: αν αλλάξω τη χημεία της σχέσης, αλλάζω και τον «τοξικό δείκτη» και πρέπει στη ψυχοθεραπεία να γίνει μία προσπάθεια αυτογνωσίας. Δεν είναι ο στόχος η αυτοεπιβεβαίωση.
«Η χαρά είναι μία εσωτερική κατάσταση, πνευματική κατάκτηση και έρχεται μέσα από μία μακρά πορεία». Ζήτημα καλλιέργειας σε μία εποχή που η υπερπληροφόρηση θέτει σε κίνδυνο αυτήν την πορεία προς τη χαρά.
«Κάθε εμπόδιο για καλό δεν ισχύει, κάθε εμπόδιο είναι για κακό». Ή μένω στην ήττα κι αποσύρομαι ή με νέες δεξιότητες ζωής θα το υπερβώ. Ο Καραγιάννης ξεθεμελιώνει το λαϊκό «κάθε εμπόδιο για καλό» και το αντικαθιστά με call to action: φτιάξε εργαλεία, αλλιώς μένεις θεατής.
«Τα “εμβόλια” της ζωής είναι οι μικρές αποτυχίες της παιδικής ηλικίας». Αναβαθμίζει τις γδαρμένες παιδικές κνήμες σε εργαστήριο ανθεκτικότητας. Αρκεί τότε οι γόνεις ή ο περίγυρος να μας θωράκισαν με τον λόγο τους και να μας έκαναν δυνατούς κι όχι να μας πότισαν με μία διάθεση μοιρολατρίας κι αναπόφευκτου για τις δυσκολίες και το κακό.
«Στον αναστοχασμό δεν ρωτώ τον κόσμο, ρωτώ εμένα και αμφισβητώ την πρώτη μου απάντηση». Μικρό manual για προσωπικό mind-hacking: δεύτερη, τρίτη ανάγνωση του «εγώ». Βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση.
«Έχεις δικαίωμα να πέφτεις, υποχρέωση να μαθαίνεις και προνόμιο να ξανασηκώνεσαι». Κρατήστε τις φράσεις του σαν post-it στο ψυγείο του μυαλού. Θα χρειαστούν στο επόμενο αδιέξοδο – εκεί όπου, όπως ο ίδιος λέει, «καμία πόρτα δεν υπάρχει… ώσπου να τη φτιάξεις εσύ».
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Όταν ο παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης πιάνει το μικρόφωνο, δεν σερβίρει συνταγές σε επτά βήματα, ξεκλειδώνει ολόκληρα δωμάτια. Στην πρόσφατη κουβέντα του με τον Θανάση Λάλα για το Ποντίκι Podcast πέταξε φράσεις-πυροτεχνήματα που φωτίζουν τη διαδρομή από το «ποιος είμαι» ως το «πώς στέκομαι».
Από το «ποιος είμαι» στο «πώς υπάρχω», κάθε λέξη του Δημήτρη Καραγιάννη είναι κι ένα μικρό σεισμικό ρήγμα στον τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στη ζωή.
«Η ψυχή έχει πολλές διαφορετικές κατανοήσεις σε πολλούς διαφορετικούς χώρους. Η ψυχή είναι η ολότητα του ανθρώπου». Σβήνει το δίπολο σώμα – πνεύμα και μας θυμίζει: η ψυχή δεν είναι σύννεφο, είναι το ολόκληρο βιογραφικό μας μαζί με τις σελίδες που δεν έχουμε ακόμη γράψει.
«Το μόνο παιδί που δε χτυπά, είναι αυτό που δεν παίζει». Μάθημα γονεϊκό, επαγγελματικό, υπαρξιακό: χωρίς μικρές πτώσεις δεν βγαίνει εμβόλιο ανθεκτικότητας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ατάκα των γονιών στα παιδιά όταν χτυπούν μικρά, “θα μεγαλώσεις” …
«Η κατεύθυνση κι ο σκοπός δεν είναι το ίδιο σημείο». Ακόμα κι αν χαθείς μπορεί να επιστρέψεις. Φτάνει να μην παραιτηθείς μέχρι να φτάσεις στον στόχο.
«Ο θεραπευτής που σου λέει μόνο πόσο φταίνε οι άλλοι, δεν είναι θεραπευτής». Πρέπει να σε οδηγήσει στα δικά σου λάθη, όσο δύσκολο κι αν είναι να το δεχτείς.
«Δεν υπάρχει τοξικός άνθρωπος, υπάρχουν τοξικές σχέσεις και περιβάλλοντα». Ρίχνει την ευθύνη ξανά στο τραπέζι μας: αν αλλάξω τη χημεία της σχέσης, αλλάζω και τον «τοξικό δείκτη» και πρέπει στη ψυχοθεραπεία να γίνει μία προσπάθεια αυτογνωσίας. Δεν είναι ο στόχος η αυτοεπιβεβαίωση.
«Η χαρά είναι μία εσωτερική κατάσταση, πνευματική κατάκτηση και έρχεται μέσα από μία μακρά πορεία». Ζήτημα καλλιέργειας σε μία εποχή που η υπερπληροφόρηση θέτει σε κίνδυνο αυτήν την πορεία προς τη χαρά.
«Κάθε εμπόδιο για καλό δεν ισχύει, κάθε εμπόδιο είναι για κακό». Ή μένω στην ήττα κι αποσύρομαι ή με νέες δεξιότητες ζωής θα το υπερβώ. Ο Καραγιάννης ξεθεμελιώνει το λαϊκό «κάθε εμπόδιο για καλό» και το αντικαθιστά με call to action: φτιάξε εργαλεία, αλλιώς μένεις θεατής.
«Τα “εμβόλια” της ζωής είναι οι μικρές αποτυχίες της παιδικής ηλικίας». Αναβαθμίζει τις γδαρμένες παιδικές κνήμες σε εργαστήριο ανθεκτικότητας. Αρκεί τότε οι γόνεις ή ο περίγυρος να μας θωράκισαν με τον λόγο τους και να μας έκαναν δυνατούς κι όχι να μας πότισαν με μία διάθεση μοιρολατρίας κι αναπόφευκτου για τις δυσκολίες και το κακό.
«Στον αναστοχασμό δεν ρωτώ τον κόσμο, ρωτώ εμένα και αμφισβητώ την πρώτη μου απάντηση». Μικρό manual για προσωπικό mind-hacking: δεύτερη, τρίτη ανάγνωση του «εγώ». Βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση.
«Έχεις δικαίωμα να πέφτεις, υποχρέωση να μαθαίνεις και προνόμιο να ξανασηκώνεσαι». Κρατήστε τις φράσεις του σαν post-it στο ψυγείο του μυαλού. Θα χρειαστούν στο επόμενο αδιέξοδο – εκεί όπου, όπως ο ίδιος λέει, «καμία πόρτα δεν υπάρχει… ώσπου να τη φτιάξεις εσύ».
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
