Μετά από δεκαετίες ο Χρυσός Αλέξανδρος της Θεσσαλονίκης πήρε ελληνικό χρώμα. Το “Αnimal” ήταν ο μεγάλος νικητής κι η πρωταγωνίστριά του Δήμητρα Βλαγκοπούλου τιμήθηκε για την ερμηνεία της. Μεγάλη επιτυχία και χαρά για τον ελληνικό κινηματογράφο που δήλωσε δυναμικά παρόν. Κανείς δεν μπορεί να μη δώσει προσοχή σε μια επιτυχία που αναδεικνύει μείζονα ζητήματα της καθημερινότητας. Κοινό και κριτική επιτροπή λάτρεψαν την ταινία της Σοφίας Έξαρχου που ήδη είχε δείξει πολύ καλά δείγματα με το “Park”, που και πάλι το είχαμε παρακολουθήσει στη Θεσσαλονίκη.

Το ταξίδι στις σκοτεινές αίθουσες με διανομή ξεκινάει σε λίγες ημέρες και είχαμε τη χαρά να έχουμε μία πολύ όμορφη κουβέντα με μία ηθοποιό που έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής και το μέλλον της ανήκει. Η Δήμητρα αγαπάει το θέατρο, είναι ο ζωτικός της χώρος και στα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο δείχνει πως έχει την ευελιξία να ανταποκριθεί εξίσου καλά μεταξύ της σκηνής στις παραστάσεις και της μεγάλης οθόνης του σινεμά. Πάμε όμως να δούμε όσα ενδιαφέροντα είπαμε στις παρακάτω σειρές

– Πώς φτάνουμε στο παρόν; Mίλησε μας για τη διαδρομή σου…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ασχολήθηκα, ως παιδί και ως έφηβη, με τη ρυθμική γυμναστική. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα στην Κρατική σχολή Χορού και λίγα χρόνια αργότερα πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Αποφοίτησα από την Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκτοτε, τα τελευταία περίπου δώδεκα χρόνια, εργάζομαι ως ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

– Πώς έζησες το “Αnimal”;
Το “Animal”, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που έκανα με τη Σοφία Εξάρχου, είναι για μένα μια από τις πιο όμορφες και δυνατές εμπειρίες που είχα ως τώρα στην πορεία μου. Αγάπησα πολύ αυτήν την ταινία, αυτόν τον ρόλο και αυτούς τους ανθρώπους που δουλέψαμε μαζί μέχρι να ολοκληρωθεί και να γίνει πραγματικότητα. Κάθε στάδιό της ήταν τόσο ξεχωριστό και μοναδικό, από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του σεναρίου. Μετά ήρθαν οι πρόβες μας, που κράτησαν μήνες, μια μικρή ζωή. Και τέλος, και πάνω απ’ όλα, αυτά τα συναρπαστικά γυρίσματα που θυμάμαι ακόμα. Κρατώ μέσα μου φυλαγμένες πολλές στιγμές, που με προχώρησαν σαν ηθοποιό και με πλούτισαν ως άνθρωπο.

– Θεωρείς ότι κρύβει μέσα του ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο;
Είναι μια ταινία που μιλάει για την εργασία στην τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας, της βιτρίνας που έχουμε ως χώρα και με την οποία μπορούμε να ανήκουμε κι εμείς στην πιάτσα του σύγχρονου δυτικού καπιταλιστικού κόσμου. Μέσα από τη δουλειά των animateurs, των εμψυχωτών, που προσφέρουν χαρά στους τουρίστες, και της ζωής τους όταν τα φώτα κλείνουν, ξεσκεπάζει τον ζόφο και το σκοτάδι που κρύβεται πίσω από τα χαμόγελα αυτά. Άλλη μια κατασκευή αυτού του συστήματος, υπεράνω κάθε υποψίας εκ πρώτης όψεως, που χρησιμοποιεί τον άνθρωπο ως ένα φτηνό καταναλωτικό προιόν. Μια μεγαλύτερη αλληγορία για την εργασία εν γένει, που είναι μια περφόρμανς που δίνουμε όλοι απέναντι σ ένα σύστημα που στέκεται εχθρικό και αδηφάγο απέναντι στον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

– 30 χρόνια μετά ο Χρυσός Αλέξανδρος κατέληξε σε ελληνική ταινία και Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας. Πώς νιώθεις;
Χάρηκα πολύ γι’ αυτό το βραβείο που έλαβε η ταινία και μ’ έναν πιο ξεχωριστό τρόπο, γιατί ήρθε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που όλοι μας έχουμε μια πιο προσωπική και συναισθηματική σύνδεση. Σε σχέση με όλα τα φεστιβάλ του κόσμου είναι και θα είναι το “σπίτι”, γι’ αυτό και ήταν τόσο συγκινητικό που συνέβη. Μαζί και το βραβείο ερμηνείας (δεύτερη φορά που με τιμά με αυτό το βραβείο το Φεστιβάλ -η πρώτη ήταν με το “Park” της Σοφίας Εξάρχου) ήμασταν σαν παιδιά που φύγαν γεμάτα δώρα.

– Nωρίτερα στη Δράμα πρωταγωνίστησες στο “Αερολίν”, βρίσκεις ομοιότητες μεταξύ των δύο ταινιών και κατ’ επέκταση των δύο ερμηνειών;
Βρίσκω στο ότι και οι δύο αυτές γυναίκες ξεκίνησαν με όνειρα που η ζωή, οι συνθήκες και η ανάγκη της επιβίωσης τα διέψευσαν. Στην περίπτωση της Κάλιας στο Animal σίγουρα το βλέπουμε στον απόλυτο βαθμό. Η ματαίωση και η εξάντληση έχουν συνθλίψει σταδιακά όλη της την ύπαρξη. Δεν υπάρχει μέλλον, ούτε ζωή στο σημείο που βρίσκεται. Η Σάντυ στο Αερολίν, που είναι ηθοποιός και όχι animateur, αλλά που θα χρειαστεί να φορέσει μια κόκκινη μύτη και να κάνει τον κλόουν σε παιδικά πάρτυ για να ζήσει, και πολλά άλλα, ακόμα ελπίζει, αντέχει, κρατιέται απ’ το όνειρό της κι έχει ένα πλαίσιο ζωής που λειτουργεί προστατευτικά, σαν μια ανάσα στη ζωή της. Έχουν άλλες αφετηρίες και διαφορετικές διαδρομές. Αν σκεφτώ αισιόδοξα για το μέλλον τους, η Σάντυ μπορεί να τα καταφέρει και η Κάλια ίσως επουλώσει κάποτε τα τραύματά της. Αν όχι, κάπου θα μπορούσαν μετά από χρόνια να συναντηθούν οι δυο τους και να κοιταχτούν με αγάπη και συμπόνια, σαν να γνωρίζονταν από πάντα.

– Σίγουρα θα σου έχουν πει πως στο “Animal” είδαν αρκετά κοινά στοιχεία με το “How to Have Sex” που έκανε λαμπρή πρεμιέρα στις Κάννες και κέρδισε τη Χρυσή Αθήνα;
Όταν γυρνούσαμε το “Animal” στην Κρήτη γυριζόταν ταυτόχρονα εκεί και το “How to Ηave Sex”. Eίχαμε πετύχει η μια ταινία την άλλη, κάτι ξεγυρισμένα βράδια μετά από εξαντλητικά γυρίσματα στον τόπο του εγκλήματος…τα Μάλια. Θυμάμαι ότι ήταν χαρούμενοι όπως κι εμείς. Ανυπομονούσα να δω την ταινία. Μου άρεσε πολύ και θαύμασα την ερμηνεία της Mia Mckenna-Bruce. Oι δύο ταινίες είναι τελείως διαφορετικές σε σχέση με το θέμα που καταπιάνονται, όμως το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι, οι εικόνες από τα Μάλια και το είδος αυτό των καλοκαιρινών διακοπών, που μας είναι τόσο γνώριμο, είναι κοινά. Η μια ταινία εστιάζει στους εργαζόμενους και η άλλη αφηγείται την ιστορία της βρίσκοντας τα πρόσωπά της μέσα κόσμο των τουριστών. Δύο αντίθετα σύμπαντα, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Θα μπορούσαν να εξελίσσονται στον ίδιο χρόνο, ερήμην τους. Όπως και πράγματι, συμπτωματικά, συνέβαινε!

– Θέατρο, Κινηματογράφος συνεχής εναλλαγή μεταξύ παραστάσεων και γυρισμάτων. Πώς το βιώνεις;
Η κύρια ενασχόλησή μου είναι το θέατρο. Έχω αφοσιωθεί κι επενδύσει σταθερά σ’ αυτό, απ’ όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Ο κινηματογράφος μ΄ έχει επισκεφτεί πολύ λιγότερο στην πορεία μου μέχρι τώρα, όμως η επαφή μαζί του ήταν κάθε φορά πολύ δυνατή και καταλυτική στην μετέπειτα εξέλιξή μου ως ηθοποιός. Ονειρεύομαι να παίξω και σ’ άλλες ταινίες, νιώθω ότι ακόμα είμαι στην αρχή, στα πρώτα μου βήματα που χρειάστηκε όμως να τρέξω, ακόμα και να πηδήξω ψηλά. Πιστεύω ότι το κατάφερα γιατί είχα και την τύχη να είμαι δίπλα σε πολύ ταλαντούχα, ικανά και φωτισμένα άτομα, όπως η Σοφία Εξάρχου. Οι διαφορές θεάτρου και κινηματογράφου είναι σε τεχνικό επίπεδο. Στον πυρήνα της η δουλειά του ηθοποιού είναι η ίδια.

– Κλείνοντας αναρωτιέμαι πώς βλέπεις το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου;
Πιστεύω, ότι στο παρόν, ο ελληνικός κινηματογράφος ανθίζει κι έχει αποκτήσει εξωστρέφεια, φωνή και ταυτότητα που θα αφήσει ένα αποτύπωμα και στο μέλλον. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι κινηματογραφιστές και φτιάχνονται ωραίες και σημαντικές ταινίες κάτω από καθόλου ευνοϊκές συνθήκες. Αυτό εξακολουθεί να είναι το λυπηρό και το εξοργιστικό. Ειδικά όταν βλέπεις τόση ορμή και πάθος από τους ανθρώπους που πιστεύουν στον κινηματογράφο και τη μαγεία του. Εύχομαι για όλους μας οι ομορφότερες ταινίες να είναι αυτές που ακόμα δεν έχουν γίνει. Και να συμβούν με τον τρόπο που τους αξίζει!

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News