Η Τέσσα Σάρλοτ Ράμπλινγκ (αγγλικά: Tessa Charlotte Rampling), γεννημένη το 1946 στο Έσσεξ της Αγγλίας, είναι μια εμβληματική φιγούρα του κινηματογράφου, γνωστή για τις τολμηρές και πολυδιάστατες ερμηνείες της. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1966 με την ταινία “Τζόρτζι η Πολυαγαπημένη”, και γρήγορα καθόρισε τη θέση της στη βιομηχανία του θεάματος. Το 1972 παντρεύτηκε τον Άγγλο ηθοποιό Μπράιαν Σάουθκομπ, αποκτώντας ένα γιο, τον Μπάρναμπι Σάουθκομπ, που σήμερα είναι τηλεσκηνοθέτης.
Η Ράμπλινγκ έγινε ευρέως γνωστή στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’70 με τολμηρές εμφανίσεις σε cult ταινίες όπως ο “Θυρωρός της Νύχτας” και το “Ζορντόζ”. Το 1975, συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ρέιμοντ Τσάντλερ “Αντίο Γλυκιά Μου”, σκηνοθετημένη από τον Ντικ Ρίτσαρντς. Το 1978 παντρεύτηκε τον Γάλλο συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής Ζαν Μισέλ Ζαρ, με τον οποίο απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον Νταβίντ Ζαρ, που είναι ταχυδακτυλουργός.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Ράμπλινγκ απέκτησε φήμη και στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το 1997, μετά το δεύτερο διαζύγιό της, συμμετείχε στην ταινία “Φτερά της Αγάπης”, που επιβεβαίωσε την ικανότητά της να ενσαρκώνει πολύπλοκους χαρακτήρες. Πρόσφατα είδαμε τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ στο ρόλο της Σεβάσμιας Μητέρας Γάιους Έλεν Μοχάιαμ στο “Dune” του Ντενί Βιλνέβ. Με μια καριέρα που εκτείνεται σε πολλές δεκαετίες και περισσότερες από 110 ταινίες, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ παραμένει μια αναγνωρίσιμη και σεβαστή μορφή στον κόσμο του κινηματογράφου, συνεχίζοντας να εμπνέει νέες γενιές καλλιτεχνών.
Απολαμβάνω καλύτερα μόνη τα βάσανα μου. Στην χαρά έχουμε ανάγκη από παρέα, όχι στα βάσανα. Τα βάσανα είναι άλλωστε η εκμάθηση του εαυτού μας.
Προτιμώ τα λάθη από την ακινησία. Όποιος δεν θέλει να κάνει λάθη κάθεται όλη τη μέρα ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Στην περίπτωση μου δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Εγώ κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθώ πάνω και να κάνω κάτι, οτιδήποτε.
Το τραγούδι. Έως τη στιγμή που μου ζήτησαν να παίξω στον κινηματογράφο, τραγουδούσα· άρχισα να τραγουδάω από πολύ μικρή. Όταν όμως μου πρότειναν στα δεκάξι μου να δουλέψω σε καμπαρέ, ο πατέρας μου -ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός- είπε κατηγορηματικά όχι. Οπότε το πήρα απόφαση και δεν έδωσα περισσότερη έκταση στο θέμα.
Το τέλος. Έχω την εντύπωση ότι κατά κάποιον τρόπο σε όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να εξοικειωθούμε με την ιδέα του τέλους. Είναι φοβερό να ζούμε για να χαθούμε και όχι για να σωθούμε.
Ως ηθοποιός η ζωή σου ταυτίζεται με τη διαρκή έκθεση. Ως συγγραφέας αυτό που επιδιώκεις είναι η σιωπή και η μοναξιά. Για μένα η επιλογή του συγγραφέα συνδέεται με έναν τρόπο ζωής που μου φαίνεται προτιμότερος. Το να εκτίθεμαι μου είναι τόσο επώδυνο, ώστε το ακριβώς αντίθετο φαίνεται για μένα παράδεισος, μου δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης.
Ο άνθρωπος ζει την πραγματικότητα έχοντας ένα περισκόπιο στη φαντασία. Η πραγματικότητα είναι η θάλασσα μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι. Για να αντέξουμε, έχουμε το μάτι μας στραμμένο στη φαντασία. Η φαντασία είναι η ανάσα μας. Αν δεν υπήρχε η φαντασία, η πραγματικότητα θα μας έπνιγε.
Όταν έκανα το πρώτο μου δοκιμαστικό, ήμουν 20 ετών. Μαζί μ´ εμένα, άλλες έξι κοπέλες διεκδικούσαν τον ίδιο ρόλο -ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια κωμωδία. Ώσπου να έρθει η σειρά μου, με πήρε ο ύπνος στα καμαρίνια και ήρθαν και με ξύπνησαν. Έτσι είμαι ως άνθρωπος, έτσι αντιδρώ σ´ αυτά που με ενδιαφέρουν. Μου αρέσει η νοοτροπία που λέει: αν χάσεις μια ευκαιρία που φαντάζει σπουδαία, δεν τρέχει και τίποτε.
Ο πατέρας μου ήταν ένας αυστηρός στρατιωτικός. Θυμάμαι το ύφος του όταν του είπα τι αμοιβή θα έπαιρνα για την πρώτη μου ταινία. Προσπάθησε να μου δείξει ότι ένιωθε περήφανος για μένα, αλλά ξέρω ότι μέσα του πειράχτηκε επειδή εγώ θα έβγαζα περισσότερα λεφτά από εκείνον.
Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου ο θάνατος της αδελφής μου. Ήμουν ακόμη πολύ νέα όταν πέθανε. Για την ακρίβεια αυτοκτόνησε. Εγώ ήμουν είκοσι και εκείνη είκοσι τριών. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, ένιωσα σαν να θυσίασε τη ζωή της για μένα. Τουλάχιστον έτσι ήθελα να νιώθω. Ο θάνατος της ήταν σαν να μου άνοιξε τον δρόμο.
Από νωρίς είχα τη δυνατότητα να διοχετεύω τα πάθη μου στους ρόλους μου, να τα βγάζω εκεί. Πάντα φοβόμουν ότι αν τα έβγαζα στη ζωή μου, θα κυλούσα σε μια δυστυχία σαν εκείνη της αδελφής μου ή της μητέρας μου.
Το αν οι άνθρωποι με βλέπουν έτσι ή αλλιώς είναι κάτι που εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω. Το να με θεωρούν επιθυμητή ή σέξι είναι πάρα πολύ ωραίο – σε ποια γυναίκα δεν θα άρεσε; Το μαγικό στον κινηματογράφο είναι όμως ότι η κάμερα διαβάζει πάνω σου πραγματα, τους δίνει περιεχόμενο, τη στιγμή που κανείς δεν φαντάζεται ότι τα έχεις.
Από τη στιγμή που κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, θα υπάρξουν άνθρωποι οποίοι θα σε ακολουθήσουν. Αν κάνεις πράγματα για τους άλλους, παύεις να είσαι αυθεντικός. Τα κάνεις επειδή θέλεις να αρέσεις, επειδή θέλεις οι άλλοι να σε βλέπουν σαν ήρωα. Εγώ δεν θέλω να με βλέπει κανείς σαν ηρωικό πρόσωπο.
Φήμη. Το κυριότερο σύμπτωμα της αρρώστιας που λέγεται φήμη είναι η αίσθηση του κενού. Βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι είναι όμορφοι, αλλά μέσα τους είναι κενοί.
Μου αρέσει να πηγαίνω σε κινηματογράφους που είναι άδειοι. Συνήθως νωρίς το απόγευμα -και μέσα στο σκοτάδι να μπαίνω βαθιά στον κόσμο του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Το νιώθω αυτό σαν κάτι μαγικό. Ή τέχνη κάνει την πραγματικότητα μαγική, μας βοηθάει να αντέξουμε την κακογουστιά της πραγματικότητας.
Δεν το αντέχω το Χόλιγουντ. Εκεί όλοι μιλάνε μόνο για ταινίες. Κανείς δεν σκέφτεται ότι στη ζωή υπάρχουν και άλλα πράγματα που αξίζουν.
Θέλω πάντα να υπάρχουν επιθυμίες ανεκπλήρωτες. Αποτελούν την υπεραξία της ζωής μας. Ζούμε για ό,τι δεν καταφέραμε να κάνουμε ακόμη στη ζωή μας.
Η Τέσσα Σάρλοτ Ράμπλινγκ (αγγλικά: Tessa Charlotte Rampling), γεννημένη το 1946 στο Έσσεξ της Αγγλίας, είναι μια εμβληματική φιγούρα του κινηματογράφου, γνωστή για τις τολμηρές και πολυδιάστατες ερμηνείες της. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1966 με την ταινία “Τζόρτζι η Πολυαγαπημένη”, και γρήγορα καθόρισε τη θέση της στη βιομηχανία του θεάματος. Το 1972 παντρεύτηκε τον Άγγλο ηθοποιό Μπράιαν Σάουθκομπ, αποκτώντας ένα γιο, τον Μπάρναμπι Σάουθκομπ, που σήμερα είναι τηλεσκηνοθέτης.
Η Ράμπλινγκ έγινε ευρέως γνωστή στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’70 με τολμηρές εμφανίσεις σε cult ταινίες όπως ο “Θυρωρός της Νύχτας” και το “Ζορντόζ”. Το 1975, συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ρέιμοντ Τσάντλερ “Αντίο Γλυκιά Μου”, σκηνοθετημένη από τον Ντικ Ρίτσαρντς. Το 1978 παντρεύτηκε τον Γάλλο συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής Ζαν Μισέλ Ζαρ, με τον οποίο απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον Νταβίντ Ζαρ, που είναι ταχυδακτυλουργός.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Ράμπλινγκ απέκτησε φήμη και στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το 1997, μετά το δεύτερο διαζύγιό της, συμμετείχε στην ταινία “Φτερά της Αγάπης”, που επιβεβαίωσε την ικανότητά της να ενσαρκώνει πολύπλοκους χαρακτήρες. Πρόσφατα είδαμε τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ στο ρόλο της Σεβάσμιας Μητέρας Γάιους Έλεν Μοχάιαμ στο “Dune” του Ντενί Βιλνέβ. Με μια καριέρα που εκτείνεται σε πολλές δεκαετίες και περισσότερες από 110 ταινίες, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ παραμένει μια αναγνωρίσιμη και σεβαστή μορφή στον κόσμο του κινηματογράφου, συνεχίζοντας να εμπνέει νέες γενιές καλλιτεχνών.
Απολαμβάνω καλύτερα μόνη τα βάσανα μου. Στην χαρά έχουμε ανάγκη από παρέα, όχι στα βάσανα. Τα βάσανα είναι άλλωστε η εκμάθηση του εαυτού μας.
Προτιμώ τα λάθη από την ακινησία. Όποιος δεν θέλει να κάνει λάθη κάθεται όλη τη μέρα ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Στην περίπτωση μου δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Εγώ κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθώ πάνω και να κάνω κάτι, οτιδήποτε.
Το τραγούδι. Έως τη στιγμή που μου ζήτησαν να παίξω στον κινηματογράφο, τραγουδούσα· άρχισα να τραγουδάω από πολύ μικρή. Όταν όμως μου πρότειναν στα δεκάξι μου να δουλέψω σε καμπαρέ, ο πατέρας μου -ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός- είπε κατηγορηματικά όχι. Οπότε το πήρα απόφαση και δεν έδωσα περισσότερη έκταση στο θέμα.
Το τέλος. Έχω την εντύπωση ότι κατά κάποιον τρόπο σε όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να εξοικειωθούμε με την ιδέα του τέλους. Είναι φοβερό να ζούμε για να χαθούμε και όχι για να σωθούμε.
Ως ηθοποιός η ζωή σου ταυτίζεται με τη διαρκή έκθεση. Ως συγγραφέας αυτό που επιδιώκεις είναι η σιωπή και η μοναξιά. Για μένα η επιλογή του συγγραφέα συνδέεται με έναν τρόπο ζωής που μου φαίνεται προτιμότερος. Το να εκτίθεμαι μου είναι τόσο επώδυνο, ώστε το ακριβώς αντίθετο φαίνεται για μένα παράδεισος, μου δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης.
Ο άνθρωπος ζει την πραγματικότητα έχοντας ένα περισκόπιο στη φαντασία. Η πραγματικότητα είναι η θάλασσα μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι. Για να αντέξουμε, έχουμε το μάτι μας στραμμένο στη φαντασία. Η φαντασία είναι η ανάσα μας. Αν δεν υπήρχε η φαντασία, η πραγματικότητα θα μας έπνιγε.
Όταν έκανα το πρώτο μου δοκιμαστικό, ήμουν 20 ετών. Μαζί μ´ εμένα, άλλες έξι κοπέλες διεκδικούσαν τον ίδιο ρόλο -ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια κωμωδία. Ώσπου να έρθει η σειρά μου, με πήρε ο ύπνος στα καμαρίνια και ήρθαν και με ξύπνησαν. Έτσι είμαι ως άνθρωπος, έτσι αντιδρώ σ´ αυτά που με ενδιαφέρουν. Μου αρέσει η νοοτροπία που λέει: αν χάσεις μια ευκαιρία που φαντάζει σπουδαία, δεν τρέχει και τίποτε.
Ο πατέρας μου ήταν ένας αυστηρός στρατιωτικός. Θυμάμαι το ύφος του όταν του είπα τι αμοιβή θα έπαιρνα για την πρώτη μου ταινία. Προσπάθησε να μου δείξει ότι ένιωθε περήφανος για μένα, αλλά ξέρω ότι μέσα του πειράχτηκε επειδή εγώ θα έβγαζα περισσότερα λεφτά από εκείνον.
Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου ο θάνατος της αδελφής μου. Ήμουν ακόμη πολύ νέα όταν πέθανε. Για την ακρίβεια αυτοκτόνησε. Εγώ ήμουν είκοσι και εκείνη είκοσι τριών. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, ένιωσα σαν να θυσίασε τη ζωή της για μένα. Τουλάχιστον έτσι ήθελα να νιώθω. Ο θάνατος της ήταν σαν να μου άνοιξε τον δρόμο.
Από νωρίς είχα τη δυνατότητα να διοχετεύω τα πάθη μου στους ρόλους μου, να τα βγάζω εκεί. Πάντα φοβόμουν ότι αν τα έβγαζα στη ζωή μου, θα κυλούσα σε μια δυστυχία σαν εκείνη της αδελφής μου ή της μητέρας μου.
Το αν οι άνθρωποι με βλέπουν έτσι ή αλλιώς είναι κάτι που εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω. Το να με θεωρούν επιθυμητή ή σέξι είναι πάρα πολύ ωραίο – σε ποια γυναίκα δεν θα άρεσε; Το μαγικό στον κινηματογράφο είναι όμως ότι η κάμερα διαβάζει πάνω σου πραγματα, τους δίνει περιεχόμενο, τη στιγμή που κανείς δεν φαντάζεται ότι τα έχεις.
Από τη στιγμή που κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, θα υπάρξουν άνθρωποι οποίοι θα σε ακολουθήσουν. Αν κάνεις πράγματα για τους άλλους, παύεις να είσαι αυθεντικός. Τα κάνεις επειδή θέλεις να αρέσεις, επειδή θέλεις οι άλλοι να σε βλέπουν σαν ήρωα. Εγώ δεν θέλω να με βλέπει κανείς σαν ηρωικό πρόσωπο.
Φήμη. Το κυριότερο σύμπτωμα της αρρώστιας που λέγεται φήμη είναι η αίσθηση του κενού. Βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι είναι όμορφοι, αλλά μέσα τους είναι κενοί.
Μου αρέσει να πηγαίνω σε κινηματογράφους που είναι άδειοι. Συνήθως νωρίς το απόγευμα -και μέσα στο σκοτάδι να μπαίνω βαθιά στον κόσμο του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Το νιώθω αυτό σαν κάτι μαγικό. Ή τέχνη κάνει την πραγματικότητα μαγική, μας βοηθάει να αντέξουμε την κακογουστιά της πραγματικότητας.
Δεν το αντέχω το Χόλιγουντ. Εκεί όλοι μιλάνε μόνο για ταινίες. Κανείς δεν σκέφτεται ότι στη ζωή υπάρχουν και άλλα πράγματα που αξίζουν.
Θέλω πάντα να υπάρχουν επιθυμίες ανεκπλήρωτες. Αποτελούν την υπεραξία της ζωής μας. Ζούμε για ό,τι δεν καταφέραμε να κάνουμε ακόμη στη ζωή μας.
