Ο Κάρλ Λιούις είναι ένας από τους πιο θρυλικούς αθλητές στην ιστορία του στίβου, γνωστός για τις εξαιρετικές του επιδόσεις και την κυριαρχία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της δεκαετίας του 1980 και του 1990. Γεννημένος στις 1 Ιουλίου 1961 στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, ο Λιούις αναδείχθηκε γρήγορα ως ένας από τους κορυφαίους δρομείς και άλτες στην παγκόσμια αθλητική σκηνή. Ξεχωρίζει για την ικανότητά του να συνδυάζει την ταχύτητα και τη δύναμη, επιτυγχάνοντας εξαιρετικές επιδόσεις τόσο στα 100 και 200 μέτρα όσο και στο μήκος.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Λιούις κατέκτησε εννέα χρυσά και ένα ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, καθιστώντας τον έναν από τους πιο διακεκριμένους Ολυμπιονίκες όλων των εποχών. Το 1984, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, επανέλαβε το κατόρθωμα του Τζέσε Όουενς από το 1936, κατακτώντας τέσσερα χρυσά μετάλλια σε μία Ολυμπιάδα.
Η καριέρα του Κάρλ Λιούις ήταν γεμάτη προκλήσεις, αλλά και θριάμβους, με τον ίδιο να παραμένει σύμβολο αθλητικής αριστείας και ηθικής ακεραιότητας. Η επιρροή του στο άθλημα του στίβου είναι ανυπολόγιστη, και η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει νέες γενιές αθλητών σε όλο τον κόσμο.
– Έτσι είχατε φανταστεί τη ζωή σας;
Όχι με τίποτε. Πιτσιρικάς ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα γινόμουν αθλητής και μάλιστα ότι θα έφτανα ως εδώ που έφτασα.
– Πως ζούσατε σαν πιτσιρικάς; Τι ονειρευόσασταν;
Α, μικρός, ασχολιόμουν με τα πάντα. Με όλα σχεδόν τα αθλήματα, με τη μουσική, μου άρεσε ο κινηματογράφος και οι ηθοποιοί. Κάναμε ταξίδια με την οικογένειά μου. Έκανα πολλά και διάφορα πράγματα.
– Οι γονείς σου, αν δεν κάνω λάθος ήταν δάσκαλοι;
Ναι, και οι δύο. Που σημαίνει ότι έπεφτε πολύ διάβασμα.
– Πως είναι να μεγαλώνει κανείς με δασκάλους γονείς;
Το μόνο βέβαιο, είναι ότι πρέπει να κάνεις όλες τις εργασίες που σου βάζουν στο σχολείο στο σπίτι. Επίσης τον περισσότερο χρόνο ήμουν στο σχολείο με έναν από τους δύο γονείς μου. Αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται να είσαι κακός μαθητής.
– Αυτό είναι καλό ή κακό;
Εγώ το έζησα σαν κάτι θετικό. Το σχολείο μου άρεσε πολύ, επειδή μου πρόσφερε τη δυνατότητα να μαθαίνω πράγματα. Δεν ήμουν όμως ο τύπος του μαθητή που ήθελε να παίρνει άριστα σε όλα τα μαθήματα ή που αγχωνόταν με αυτό που έπρεπε να κάνει για να είναι καλός. Χαίρομαι που είχα τους γονείς μαζί στο σχολείο επειδή αυτό μου έδινε πάντα το κίνητρο να κάνω το σωστό.
– Υπάρχουν πράγματα που κάνατε μικρός και νιώθετε ότι αυτά σας βοήθησαν να γίνεται πρωταθλητής;
Θα έλεγα, πως το γεγονός ότι έφτασα να γίνω πρωταθλητής το οφείλω, στην αφοσίωση που έδιναν οι γονείς μου, ο ένας προς τον άλλον αλλά και σε εμάς τα παιδιά τους. Το οφείλω, στην αποφασιστικότητα που μου καλλιέργησαν, που με έμαθαν να συγκεντρώνομαι και να μην αφήνω άλλα πράγματα γύρω, να μου αποσπούν την προσοχή από αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Επίσης οι γονείς μου, μου έμαθαν την υπομονή. Γιά να πετύχεις ένα στόχο πρέπει να έχεις υπομονή, να εργάζεσαι σκληρά και να περιμένεις, τα πράγματα θα συμβούν στην ώρα τους κι όχι όταν θέλεις εσύ. Νομίζω ότι από όλα τα αθλήματα που υπάρχουν κανέναν δεν απαιτεί περισσότερο υπομονή από τα 100 μέτρα. Τουλάχιστον για μένα που έχω ασχοληθεί με τα περισσότερα αθλήματα.
– Γιατί τα 100 μέτρα;
Βασικά, ο περισσότερος κόσμος, που βλέπει στίβο, πιστεύει ότι τα 100 μέτρα, είναι μία και έξω, μιά ανάσα δρόμος, θεωρεί ότι τα 100 μέτρα είναι το ταχύτερο άθλημα που υπάρχει. Δεν είναι έτσι. Στο φουλ τρέχεις μόνο στα τελευταία 10 μέτρα. Ώσπου να καλύψεις τα 90, επιταχύνεις ή κόβεις ταχύτητα κρατώντας δυνάμεις. Αυτό που πρέπει να κάνεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στα 100 μέτρα, είναι να κόβεις ταχύτητα κρατώντας δυνάμεις για τα τελευταία 10 μέτρα που τα δίνεις όλα. Γιά να τα δώσεις όλα πρέπει να τα έχεις. (Γέλια) Για αυτό τα 100 μέτρα θέλουν να έχεις την υπομονή που χρειάζεται ώστε να αφήσεις τους άλλους πίσω σου, για να μπορέσουν τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Αυτό που είναι να συμβεί θα συμβεί. Δεν χρειάζεται να αγωνιάς. Όλοι έχουν την τάση να κάνουν τη ζωή πιο πολύπλοκη από τι είναι, να κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Γενικώς βάζουνε πολύ δράμα στη ζωή τους. Εγώ προσπαθούσα πάντα να αντιμετωπίζω τα πράγματα απλά. Ήξερα κάθε στιγμή αν βρίσκομαι στο Α στο Β ή στο Ω, αν μπορούσα να νικήσω έναν αγώνα. Εκεί τελειώνει το όλο θέμα. Το θέμα όλο είναι να ξέρεις αν μπορείς να νικήσεις.
– Αν δεν κάνω λάθος εσείς ξεκινήσετε ως άλτης κι όχι ώς σπρίντερ, έτσι δεν είναι;
Ναι σαν άλτης! Από πιτσιρικάς όμως είχα ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα αθλήματα, προσπαθώντας να βρω σε ποιο ήμουν καλύτερος.
– Χρειάζεται να είναι ένας γενικά έξυπνος άνθρωπος ο καλός αθλητής ή ένας καλός αθλητης μπορεί να διαθέτει απλώς μια άλλου είδους εξυπνάδα που εκδηλώνεται μόνο μέσα στο στάδιο την ώρα του αγωνίσματος;
Εγώ αντιμετώπιζα πάντα τα πράγματα πολύ σοβαρά. Κάθε μου εμφάνιση την αντιμετώπιζα σαν να επρόκειτο για μια δουλειά που έπρεπε να φέρω εις πέρας. Μια δουλειά που μου άρεσε πολύ να κάνω. Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο ακούγοντας μουσική, άλλοι πάλι βγαίνουν και ζητούν από τον κόσμο τους χειροκροτήσει. Εγώ όλα αυτά τα βρίσκω πολύ θεατρινίστικα.
– Εσάς τι σας έκανε να ξεχωρίσετε; Η δουλειά ή το ταλέντο;
Ο συνδυασμός των δύο. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά εκτός από ταλέντο χρειάζεται να είναι κανείς και δουλευταράς, θα πρέπει να προπονείται σωστά, θα πρέπει να έχει κίνητρο κι αποφασιστικότητα. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις έχοντας μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Θα πρέπει να μπορείς να τα συνδυάζεις αυτά τα δύο και μερικά ακόμη.
– Τι είναι το ταλέντο;
Κάτι με το οποίο γεννιόμαστε. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βοηθήσουν το ταλέντο τους να εξελιχθεί και να προχωρήσει, επειδή δεν μπορούν ή δεν έχουν το κίνητρο να το κάνουν.
– Εσείς πότε καταλάβατε ότι είχατε ταλέντο;
Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω. Το κατάλαβα τελειώνοντας το γυμνάσιο. Ως τότε δεν είχα καταλάβει, ότι το άθλημα μου, είναι αυτό.
– Ένας αθλητής που καταλαβαίνει ότι έχει ταλέντο σε κάποιο άθλημα, αυτομάτως είναι υποχρεωμένος να κάνει την επιλογή;
Κατά κάποιον τρόπο ναι, όπως ένας πολύ καλός μουσικός ή κάποιος που του αρέσει να μελετάει και να γράφει. Όλοι όσοι έχουν κάποιο ξεκάθαρο ταλέντο πρέπει να προσπαθούν. Κάποιοι δεν τα καταφέρουν. Ο καθένας μπορεί να πετύχει σε αυτό που κάνει αρκεί να δουλέψει σκληρά.
– Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συναντιούνται ποτέ με το ταλέντο τους;
Ναι, δυστυχώς συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Κι έχω διαμορφώσει μία άποψη γι’ αυτό. Ακούμε συχνά, να λένε οι γονείς και οι δάσκαλοι, στους νέους ανθρώπους: “Μπορείς να γίνεις ότι θέλεις αρκεί να θέλεις!” Εγώ το πάω λίγο πιο πέρα αυτό, γιατί συνήθως, πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν κι ας το θέλουν πολύ. Τελικά δεν τα καταφέρνουν, δεν καταφέρνουν να αποδείξουν το ταλέντο τους, να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Θα συμπλήρωνα λοιπόν: «Μπορείς να γίνεις αυτό που θέλεις πολύ να γίνεις αρκεί να δώσεις το 100% του εαυτού σου…». Νομίζω ότι το ταλέντο για να φανερωθεί και να καταφέρει πράγματα σημαντικά θέλει πρωτίστως αφοσίωση.
– Έχετε δει ανθρώπους να ανακαλύπτουν το ταλέντο τους, να φτάνουν σε ένα σημείο, και μετά να το χάνουν; Μπορεί να χάσει κάποιος το ταλέντο;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι από το οποίο κινδυνεύει το ταλέντο. Θα έλεγα όμως ότι πρέπει κανείς να νιώθει υπεύθυνος απέναντι στο ταλέντο του γιά να καταφέρει πράγματα με αυτό. Όσο μεγαλύτερο ταλέντο υπάρχει, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ευθύνη του ανθρώπου που το φέρει. Και όταν λέω ευθύνη δεν εννοώ ευθύνη απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως απέναντι στον εαυτό σου. Για μένα το πιο επικίνδυνο και ταυτόχρονα το πιο θλιβερό που μπορεί να συμβεί, είναι να γεννηθεί κάποιος με ένα ταλέντο και να μην καταφέρει να το αξιοποιήσει.
– Έχω διαβάσει ότι σε ηλικία 12 ετών είχατε ένα σοβαρό τραυματισμό. Σας επηρέασε καθόλου στη μετέπειτα πορείας σας, αυτό το γεγονός;
Ναι μεγαλώνοντας είχα κάποια σοβαρά προβλήματα, στα γόνατα. Συνέχισα όμως. Ξέρετε δεν ένιωθα ότι ήμουνα σπουδαίος αθλητής. Το έκανα επειδή μου άρεσε. Επειδή και τα αδέρφια μου είχαν ταλέντο και σε εκείνη τη ηλικία ήθελα και εγώ να κάνω ότι έκανα και εκείνοι.
– Τι είναι αυτό που διακρίνει ένα μεγάλο αθλητή από έναν απλό αθλητή; Γενικά τι κάνει κάποιον να ξεχωρίζει σ’ αυτό με το οποίο ασχολείται;
Η αφοσίωση του σε αυτό που κάνει, η συγκέντρωση του και η αποφασιστικότητα του. Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να δώσουν αυτό που απαιτείται και έτσι να μπορέσουν να γίνουν οι καλύτεροι. Τους αρκεί απλώς να είναι καλοί. Ενώ άλλοι λένε: «Όχι, εγώ θέλω να είμαι ο καλύτερος αθλητής που υπάρχει». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Η αποφασιστικότητα, η συγκέντρωση και το κίνητρο που έχει κάποιος να θέλει να είναι πρώτος.
– Το ζητούμενο για να αθλητή είναι η νίκη ή το ρεκόρ;
Ένα από τα θετικά του αθλητισμού, είναι η δυνατότητα που σου προσφέρει να ζήσεις νίκες και ρεκόρ. Για μένα, η μεγαλύτερη μέρα που μπορεί να ζήσει ένας αθλητής, είναι η ημέρα της νίκης. Το ρεκόρ μπορεί να το κάνεις οποτεδήποτε. Όλοι όμως θέλουμε να πάρουμε μέρος σε μια ολυμπιάδα και να κερδίσουμε.
– Θυμάμαι εκείνη την θρυλική κούρσα με το Τζόνσον όπου εσείς σημείωσε το ρεκόρ κι όμως τελικά ο άλλος ήταν ο νικητής. Πως νιώθει ένας άνθρωπος που έχει κάνει παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά είναι ο ηττημένος κι όχι ο νικητής;
Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι τελικά εγώ είμαι αυτός που έχει στο σπίτι του το μετάλλιο! Θυμόσαστε που σας είπα πριν ότι δεν πρέπει να δυσκολεύουν τα πράγματα; Πήρα το μετάλλιο και ο κόσμος, σε 20, σε 30, σε 40, σε 50 χρόνια, δεν θα θυμάται τον Μπεν Τζόνσον, ενώ το δικό όνομα έχει γραφτεί για πάντα στη μνήμη και στην χρυσή λίστα με τους νικητές.
– Υπάρχουν αθλητές που έχουν κάνει πολύ σπουδαία πράγματα και όμως κανένας δεν τους θυμάται. Τι είναι αυτό που κάνει ένα όνομα να γράφεται στην ιστορία και να σφηνώνει στη μνήμη όλων;
Στη δική μου περίπτωση μετράει καταρχήν η διάρκεια. Έκανα πρωταθλητισμό επί 18 χρόνια. Πήρα μέρος σε τέσσερις ολυμπιάδες. Υπήρχαν λοιπόν, ολόκληρες γενιές που μεγάλωσαν ακούγοντας το όνομά μου. Το δεύτερο που παίζει ρόλο, είναι ότι αγαπούσα πολύ τον κόσμο που ερχόταν να με δει, και νομίζω ότι ο κόσμος, εισέπραττε αυτό το πάθος που ένιωθα. Με έχουν δει να κερδίζω, με έχουν δει να χάνω, να γελάω, να κλαίω. Την μοιράστηκε την καριέρα μου με τον κόσμο. Γνωρίζοντας την ιστορία μου, ότι ήμουν ένα παιδί που μεγάλωνε μέσα στον αθλητισμό, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, ένιωθαν ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να καταφέρουν όλα αυτά που κατάφερα και εγώ αθλητής. Νομίζω όμως ότι το σημαντικότερο ρόλο των έπαιξε το γεγονός ότι αγαπούσα τους θαυμαστές μου, και τους χάριζα πολύ ενέργεια.
– Τι εννοείτε όταν λέτε ότι αγαπούσατε τον κόσμο;
Κάθε φορά που τελειώνει ένας αγώνας τρελαίνομαι. Σε κάθε στάδιο, σε όλα τα στάδια, έχω περάσει πολλές ώρες μαζί με τον κόσμο, περνώντας πράγματα από αυτόν και προσπαθώντας να ανταποκριθώ και εγώ από τη μεριά μου σε αυτά που μου έδιναν. Σήμερα τρελαίνομαι όταν βλέπω τον κόσμο να χειροκροτάει με χλιαρό τρόπο μια νίκη και μετά να φεύγει. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πλέον το ίδιο πάθος από το κοινό. Ίσως γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τα παιδιά. Επειδή σε αποθεώνουν με αληθινό πάθος. Τα βλέπω, τα νιώθω, τα αφήνω να μου δείχνουν το δρόμο.
– Ό,τι κάνατε, το κάνατε βέβαια πρωτίστως για τον εαυτό σας. Νοιώσατε κάποιες στιγμές ότι ήταν και μια προσφορά στους άλλους που σας έβλεπαν;
Αυτός που ωφελήθηκε πάνω απ’ όλους ήμουν εγώ. Έβλεπα όλα αυτά τα παιδάκια να επηρεάζονται από μένα, όπως είχα επηρεαστεί και εγώ ως παιδί βλέποντας το Τζέσε Όουενς και ένιωθα δυό φορές νικητής. Γι’ αυτό λέω ότι σε τελική ανάλυση, το όφελος είναι όλο δικό μου. Αυτό που μετράει δεν είναι μόνο το τι δίνεις εσύ αλλά και το τι παίρνεις από όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους.
– Τι είναι αυτό που μπορεί να τρελάνει κάποιον που είναι στην κορυφή;
Πολλές φορές αυτοί που είναι στην κορυφή, δεν παίρνουν πια ρίσκα, δε δέχονται να χάσουν, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι. χάνουν την επαφή τόπους με την φύση τους. Μερικές φορές αγωνίζεσαι για να πετύχεις την τελειότητα. Για μένα η τελειότητα δεν είναι αυτό που επιδιώκω στη ζωή μου. Προσπαθώ απλώς να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος. Σε σχέση με τις δυνατότητες που έχει ο εαυτός μου. Πάντοτε ήξερα ότι δεν θα γίνω ποτέ τέλειος. Ήξερα ότι θα κάνω και λάθη. Ως τα 35 μου, είχα πάρει μέρος σε τέσσερα προκριματικά για τους ολυμπιακούς αγώνες. Με κάθε ευκαιρία δοκιμαζόμουν σε όλα σχεδόν τα αγωνίσματα. Για ποιο λόγο το έκανα αυτό; Επειδή δεν φοβόμουν να προσπαθήσω. Και να μην πήγαιναν τα πράγματα καλά, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τα βάλω με τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι είναι λάθος να αγωνίζεται κανείς για την τελειότητα, διότι δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος και να είσαι τέλειος. Αυτό που ένιωθα πάντα ότι έπρεπε να κάνουν είναι να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.
– Όταν λέτε ότι δε φοβόσασταν το λάθος;
Ναι, το φοβόμουν τα λάθη, τόσο απλό όσο ακούγεται. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούνε να είναι τέλειοι και να προστατεύουν το μικρόκοσμο τους. Εγώ δε φοβόμουν και δεν φοβάμαι τα λάθη. Έχω πάρει μέρος σε κούρσες, στις οποίες ενδεχομένως να μην έπρεπε, χωρίς όμως να ανησυχώ καθόλου. Έχω χάσει σε αγώνες, τους οποίους νόμιζα ότι θα νικούσα, αλλά μετά επέστρεψα και διόρθωσα τις επιδόσεις μου. Ένα άλλο πράγμα που νομίζω ότι παίζει ρόλο, είναι ότι δεν κουβαλάω μαζί μου καθόλου “αποσκευές”, δηλαδή τα όποια λάθη και τις οποίες αποτυχίες μου, προχωράω εύκολα παρακάτω.
– Ποιο πιστεύετε ότι είναι το κόστος της νίκης;
Αυτό που χάνει κανείς εξαιτίας μιας νίκης είναι ιδιωτική του ζωή. Διότι, με το που θα βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου, είσαι δημόσιο πρόσωπο. Δεν υπάρχει καμία ιδιωτικότητα, τέλεια και παύλα. Οι μόνες ιδιωτικές στιγμές που μπορώ να απολαμβάνω είναι αυτές που περνάω στο σπίτι μου, με τους φίλους μου. Με το που γίνεται λοιπόν κάποιος διάσημος, είναι σίγουρο ότι για όλη την υπόλοιπη ζωή του, δεν μπορεί να έχει ιδιωτικές στιγμές. Από την άλλη βέβαια κερδίζεις πάρα πολλά. Κερδίζεις μια φανταστική ζωή, κερδίζεις ταξίδια, εμπειρίες. Σε οικονομικό επίπεδο τά οφέλη είναι πολύ μεγάλα. Μπορείς να κάνεις πράγματα για την οικογένειά σου. Κερδίζεις λοιπόν πάρα πολλά. Συν το ότι γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους οι οποίοι κάνουν τη ζωή σου να αλλάζει, την κάνουν διαφορετική.
– Ποιο είναι το κέρδος της ήττας;
Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι μαθαίνεις να αγωνίζεσαι με στόχο να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος. Μαθαίνεις, σε ό,τι κάνεις να δουλεύει σκληρά. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν όρια, τα οποία δεν αφήνουν κανένα να είναι τέλειος. Για όλους υπάρχουν κάποιες μέρες που δεν είναι καλές. Ακόμα και τις καλές μέρες, δεν μπορείς πάντα να νικάς. Το σημαντικότερο λοιπόν και το πιο βασικό, είναι να μάθει κανείς να αξιοποιεί τη ήττα προς την κατεύθυνση της προσπάθειας να γίνεται συνεχώς καλύτερος άνθρωπος καλύτερος αθλητής. Πρέπει μέσα από αυτήν να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος σ’ αυτό που κάνεις. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή. Ακόμη και ως σύζυγος, πατέρας ή φίλος, μπορεί κανείς να μαθαίνει από τις ήττες του και συνεχώς να εξελίσσεται.
– Ο Μάικ Τάισον, σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει, μου είχε πει: «ο ηττημένος του σήμερα, είναι ο νικητής του αύριο…»
Πιστεύω ότι όλοι μας θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι, αν μαθαίναμε να μην αντιπαθούμε τους αντιπάλους μας και να βλέπουμε το συναγωνισμό στο χώρο του αθλητισμού σαν αυτό που πραγματικά είναι: Άμιλλα και όχι πόλεμος.
– Στην ζωή, προχωράει κάνεις, αναπτύσσοντας στα πλεονεκτήματα του ή καλύπτοντας τα μειονεκτήματα του;
Το κλειδί της επιτυχίας είναι το να γνωρίζεις στο τέλος της κάθε μέρας ότι έκανες το καλύτερο που μπορούσες. Για μένα αυτό είναι το κλειδί. Όταν ανακοίνωσα ότι σταματάω τον αθλητισμό, αυτό που με ρωτούσαν όπου βρισκόμουν κι όπου στεκόμουν, ήταν αν θα ήθελα κάποτε να ξανατρέξω. Η απάντηση που έδινα ήταν «όχι».
– Γιατί;
Διότι την ημέρα που αποφάσισα να αποσυρθώ, ήξερα ότι είχα ήδη δώσει το 110% των δυνατοτήτων μου, οπότε δεν είχε μείνει πια τίποτε άλλο να δώσω.
– Η απόφαση να σταματήσετε ήταν για σας μια πρόβα θανάτου;
Ήταν η ωραιότερη μέρα της καριέρας μου. Ένιωθα ευτυχισμένος και έτοιμος να προχωρήσω μπροστά. Πολλοί αθλητές νιώθουν λυπημένοι, σχεδόν τους σπρώχνουν έξω με το ζόρι, να βγουν να πουν το τελευταίο «αντίο». Εγώ άνοιξα μόνος μου την πόρτα και προχώρησα σε μια καινούργια ζωή. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και δεν ξανακοίταξα ποτέ πίσω.
– Οι επιρροές οι επιλογές είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου;
Σίγουρα οι επιλογές, επειδή στη βάση των επιρροών που θα δεχτείς θα στηρίξει και τις επιλογές σου, τις επιλογές που θα κάνεις. Όλοι οι άνθρωποι δέχονται καλές και κακές επιρροές στη ζωή τους, θετικές και αρνητικές. Το θέμα είναι πως θα τις αξιοποιήσουν και τι είδους επιλογές να κάνουν έχοντας τις όποιες επιρροές.
– Έχετε πει ότι σήμερα λειτουργείτε περισσότερο συναισθηματικά. Μεγαλώνοντας ένας άνθρωπος συναντάει περισσότερο την ψυχή του;
Το λέω επειδή ένας αθλητής δεν πρέπει να αφήσει ποτέ κανένα, να τον δει να ιδρώνει. Αν σε δούνε να ιδρώνεις, τότε θα βρουν και τον τρόπο να σε νικήσουν. Το αντίθετο από έναν ηθοποιό. Ένας ηθοποιός κερδίζει όταν καταφέρει να κλάψει μπροστά στους άλλους. Μεγάλη διαφορά.
– Τις στιγμές που τρέχετε έχετε πιάσει τον εαυτό σας να σκέφτεται κάτι άσχετο;
Φυσικά. Από τη στιγμή που είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να νιώθεις πάντα συγκεντρωμένος, πάντα με την αυτοπεποίθηση στα πράσινα. Υπάρχουν και μέρες που είναι κακές μέρες γιά μιά κούρσα. Αυτές τις μέρες προσπαθείς να χτίσεις την χαμένη σου αυτοπεποίθηση… Την αυτοπεποίθηση άλλοτε την έχεις και άλλοτε την χάνεις, όπως συμβαίνει καθημερινά με όλους τους ανθρώπους. Την στιγμή του αγώνα όμως, δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά το πως θα παραμείνεις συγκεντρωμένος σε αυτό που είναι ο στόχος σου.
– Τι είναι αυτό που κάνει έναν μεγάλο αθλητή να ρισκάρει την καριέρα του περνώντας αναβολικά;
Τι να σας πω; Δεν ξέρω τι κάνει κάποιον υπερπρωταθλητή! Μακάρι να είχα όλες τις απαντήσεις. Μακάρι να ήταν στο χέρι μου να πουλήσω το πακέτο που λέγεται “Καρλ Λιούις”. Το ποιος είμαι, γιατί είμαι αυτός που είμαι, γιατί έχω κερδίσει εννέα χρυσά μετάλλια, γιατί υπάρχουν άνθρωποι σόλο τον κόσμο που θαυμάζουν αυτό που κατάφερα. Αν είχα αυτή τη δυνατότητα πιστεύω ότι θα γινόμουνα πάμπλουτος. Θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να γίνω ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Δε γίνεται όμως γιατί αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε μέσα μας. Κανείς δεν έχει βρει τον τρόπο να τα εξηγήσει. Να δώσει μια εξήγηση πως γίνεται ο Υπερπρωταθλητής, χωρίς την χρήση βοηθητικών.
– Εσάς σας απασχολεί ποτέ, αν μέσα σε αυτό το κλίμα της αμφισβήτησης, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κι εσείς έχετε πάρει αναβολικά αλλά έχετε βρει τον τρόπο να το κρύβετε;
Ναι φυσικά μου έχουν περάσει τέτοιες σκέψεις από το μυαλό, όπως μου έχει συμβεί και να μην έχω τόσο αυτοπεποίθηση και να είμαι στα κάτω μου. Έχω νιώσει όλα τα συναισθήματά που νιώθουν συνήθως οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή όμως και ξαναβρίσκεις τις ισορροπίες σου. Ξέρετε γιατί; Επειδή αυτό πρέπει να κάνεις για να συνεχίσεις στα δύσκολα. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή θα βρεις τρόπο να ξεπεράσεις τις δύσκολες στιγμές και να επιστρέψεις δριμύτερος ή θα τα παρατήσεις. Δε γίνεται αλλιώς. Για μένα δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να χρησιμοποιήσω τεχνητούς τρόπους για να σταθώ στα πόδια μου! Δε θα το επέτρεπα στον εαυτό μου αυτό.
– Γιατί συνήθως στα 100 μ. οι εκλεκτοί είναι μαύροι; Είναι σαν να μη χωράει άλλο χρώμα σε αυτό το αγώνισμα…
Επειδή οι Αφροαμερικανοί έχουνε μια παράδοση στα αθλήματα του στίβου και έτσι τα μικρά παιδιά μεγαλώνουν με πολύ σπουδαία πρότυπα. Αν έβγαιναν μερικές γενιές μεγάλων ευρωπαίων σπρίντερ, τότε οι επιδόσεις των “λευκών” θα άρχιζαν να ανεβαίνουν στο άθλημα.
– Πιστεύετε ότι προηγείται το όνειρο της ζωής;
Στο Χόλιγουντ σίγουρα έτσι συμβαίνει…
– Εσείς είχατε φανταστεί τον εαυτό σας μεγάλο αθλητή;
Όχι όχι, ποτέ. Το μεγάλο ήρθε μόνο του στην πορεία. Είδα βέβαια ότι είχα τις ικανότητες. Σόδες ικανότητες και να έχεις όμως, η μεγαλοσύνη έρχεται από μόνη της, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του μεγάλο. Αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα.
– Υπάρχει κάτι που θέλετε πολύ να κάνετε και δεν το έχετε κάνει στη ζωή σας;
Δεν ξέρω τι να σας πω. Ίσως να γίνω πρόεδρος της Αμερικής.
– Νιώθετε μια έλξη για την εξουσία;
Όχι, όχι… παρόλο που μου αρέσει να σου ασκώ επιρροή. Πιστεύω ότι ασκώντας κάνεις επιρροή έχει τη δυνατότητα να προκαλεί αλλαγές προς το καλύτερο. Άλλο όμως επιρροή, κι άλλο εξουσία. Η εξουσία, όχι, δε με ενδιαφέρει καθόλου.
– Πως δημιουργήθηκε η φήμη ότι είστε δύσκολος άνθρωπος;
Επειδή ήμουν. Κύριε Λάλα ζούσα χρόνια σε έναν κόσμο που οι αθλητές έπρεπε να ακολουθούν εντολές και να μη διεκδικούν. Μαθαίνουμε από μικροί να σηκώνουμε το χέρι για να μιλήσουμε. Εγώ λοιπόν, ήμουν ο πρώτος που σήκωσα κεφάλι για να μιλήσω για το όραμά μου. Είπα ότι δε μας αξίζει κάτι τέτοιο. Είπα ότι η προσοχή και η δύναμη βρίσκεται σε μας τους αθλητές, εμείς είμαστε τα σταρ, εμείς αξίζουμε το σεβασμό, εμείς αξίζουμε την καλή μεταχείριση κι όχι οι παράγοντες, οι manager, και οι χορηγοί. Από τη στιγμή που δεν ακολούθησα την γραμμή αυτού του συστήματος και προσπάθησα να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα, ήμουν για όλους αυτούς, πρόβλημα και μάλιστα δύσκολο πρόβλημα.
– Πιστεύετε στην επανάσταση;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να το πάμε τόσο μακριά, αλλά στον κόσμο το δικό μας, στον κόσμο του αθλητισμού, νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να μιλήσει ακόμα και για επανάσταση. Γιατί τότε ήμουν ο μόνος που έλεγα, ότι πρέπει να πληρωνόμαστε, ότι αξίζουμε τον σεβασμό… Επιμένοντας με πάθος και αρκετό προσωπικό κόστος, κάποια στιγμή η κατάσταση άλλαξε. Θεωρώ ότι ήμουν ένας από τους πρωτοπόρους που βοήθησαν για αυτή τη αλλαγή. Στην αρχή με πολέμησαν αλλά τελικά αναγκάστηκα να ενδώσουν.
– Φίλους έχετε;
Ναι, αν και πιστεύω ότι είναι δύσκολο για όλους τους ανθρώπους να έχουν στενούς φίλους. Για σκεφτείτε… Εσείς για πόσους ανθρώπους μπορείτε να πείτε ότι είναι φίλοι σας; Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα φίλο στον οποίο θα μπορούσες πάντα να στηρίζεσαι.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχουν δει τα μάτια σας και έχουν ακούσει τα αυτιά σας σήμερα;
Τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Όχι όταν εκφωνεί πολιτική ομιλία. Όταν συνομιλεί με απλό κόσμο. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο εισπράττει τις αντιδράσεις του κόσμου και ανταποκρίνεται σε αυτές.
– Αν αποφασίσετε να αφηγηθείτε την ιστορία την ζωή σας ποιά θα ήταν η πρώτη φράση της αυτοβιογραφίας σας;
Υποθέτω ότι θα άρχιζα κάπως έτσι. «Να ένας άνθρωπος που τον ευλόγησε ο θεός να έχει σπουδαίους γονείς». Αυτή είναι η βάση ολόκληρης της ζωής μου: το ότι ευτύχησα να έχω δύο εξαιρετικούς γονείς. Θα έλεγα επίσης ότι είμαι ένας άνθρωπος πιστός, και σίγουρα άνθρωπος με μεγάλη αποφασιστικότητα, ο όποιος δε φοβάται να υπερασπιστεί αυτά που πιστεύει. Έτσι ήμουν έτσι είμαι και έτσι θα ‘μαι πάντα.
– Κάθε τέλος είναι πάντα μια νέα αρχή;
Ελπίζω όταν έρθει η ώρα να με βάλουν στο χώμα η κηδεία μου να θυμίζει την κηδεία του πατέρα μου. Στην κηδεία του πατέρα μου είχαν έρθει εκατοντάδες παιδιά που υπήρξαν μαθητές του. Άνθρωποι – μαθητές του που είχαν δώσει στα δικά τους παιδιά το όνομα του πατέρα μου. Ένας απλός δάσκαλος ήταν σε μια κοινότητα και κατάφερε να αλλάξει τη ζωή εκατοντάδων παιδιών. Αυτό θέλω να λένε οι άνθρωποι για μένα όταν πεθάνω. «Ο άνθρωπος αυτός μου άλλαξε τη ζωή».
– Ύστερα από εκείνη την μυθική εκείνη κούρσα, έτυχε ποτέ να ξανασυναντήσετε τον Μπεν Τζονσον και να μιλήσετε μαζί του;
Ναι, έτυχε να τον δω μια-δυο φορές σε αγώνες. Γενικά όμως αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου έχει κλείσει. Δεν θέλω να σκέφτομαι ούτε αυτή την κούρσα, ούτε τον Μπεν Τζόνσον.
– Τι μπορεί να είπατε μαζί του σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο;
Να βρει μια δουλειά και να συνεχίσει τη ζωή του. Να σταματήσει να ζει στο παρελθόν. Το ίδιο πράγμα λέω σε όλους. Βρείτε μια δουλειά. Συνέχισε τη ζωή σας όπως πρέπει να κάνουν όλοι άνθρωποι. Όπως πρέπει να κάνω και εγώ. Δεν αποσύρθηκα για να κάθομαι όλη μέρα και να πίνω ποτά. Πρέπει να έχω μια δουλειά. Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να την ζήσουμε. Δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι ο Καρλ Λιούις που κερδίζει μετάλλια. Μπορεί να είναι υπέροχο να κερδίζεις μετάλλια, αλλά δε ζω γι’ αυτό πια. Ζω για να γίνω ένας καινούργιος άνθρωπος. Δε χρειάζεται θυμός γιά αυτό που δεν μπορούμε πια… Έχω τα μετάλλια στο σπίτι μου αυτό δεν είναι που τελικά μετράει όμως πια. Αυτό που μετράει είναι να συνεχίσω να ζώντας την υπόλοιπη ζωή μου προσπαθώντας να κάνω κάτι πολύτιμο γιά μένα και τους άλλους.
– Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Ο Κάρλ Λιούις είναι ένας από τους πιο θρυλικούς αθλητές στην ιστορία του στίβου, γνωστός για τις εξαιρετικές του επιδόσεις και την κυριαρχία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της δεκαετίας του 1980 και του 1990. Γεννημένος στις 1 Ιουλίου 1961 στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, ο Λιούις αναδείχθηκε γρήγορα ως ένας από τους κορυφαίους δρομείς και άλτες στην παγκόσμια αθλητική σκηνή. Ξεχωρίζει για την ικανότητά του να συνδυάζει την ταχύτητα και τη δύναμη, επιτυγχάνοντας εξαιρετικές επιδόσεις τόσο στα 100 και 200 μέτρα όσο και στο μήκος.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Λιούις κατέκτησε εννέα χρυσά και ένα ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, καθιστώντας τον έναν από τους πιο διακεκριμένους Ολυμπιονίκες όλων των εποχών. Το 1984, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, επανέλαβε το κατόρθωμα του Τζέσε Όουενς από το 1936, κατακτώντας τέσσερα χρυσά μετάλλια σε μία Ολυμπιάδα.
Η καριέρα του Κάρλ Λιούις ήταν γεμάτη προκλήσεις, αλλά και θριάμβους, με τον ίδιο να παραμένει σύμβολο αθλητικής αριστείας και ηθικής ακεραιότητας. Η επιρροή του στο άθλημα του στίβου είναι ανυπολόγιστη, και η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει νέες γενιές αθλητών σε όλο τον κόσμο.
– Έτσι είχατε φανταστεί τη ζωή σας;
Όχι με τίποτε. Πιτσιρικάς ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα γινόμουν αθλητής και μάλιστα ότι θα έφτανα ως εδώ που έφτασα.
– Πως ζούσατε σαν πιτσιρικάς; Τι ονειρευόσασταν;
Α, μικρός, ασχολιόμουν με τα πάντα. Με όλα σχεδόν τα αθλήματα, με τη μουσική, μου άρεσε ο κινηματογράφος και οι ηθοποιοί. Κάναμε ταξίδια με την οικογένειά μου. Έκανα πολλά και διάφορα πράγματα.
– Οι γονείς σου, αν δεν κάνω λάθος ήταν δάσκαλοι;
Ναι, και οι δύο. Που σημαίνει ότι έπεφτε πολύ διάβασμα.
– Πως είναι να μεγαλώνει κανείς με δασκάλους γονείς;
Το μόνο βέβαιο, είναι ότι πρέπει να κάνεις όλες τις εργασίες που σου βάζουν στο σχολείο στο σπίτι. Επίσης τον περισσότερο χρόνο ήμουν στο σχολείο με έναν από τους δύο γονείς μου. Αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται να είσαι κακός μαθητής.
– Αυτό είναι καλό ή κακό;
Εγώ το έζησα σαν κάτι θετικό. Το σχολείο μου άρεσε πολύ, επειδή μου πρόσφερε τη δυνατότητα να μαθαίνω πράγματα. Δεν ήμουν όμως ο τύπος του μαθητή που ήθελε να παίρνει άριστα σε όλα τα μαθήματα ή που αγχωνόταν με αυτό που έπρεπε να κάνει για να είναι καλός. Χαίρομαι που είχα τους γονείς μαζί στο σχολείο επειδή αυτό μου έδινε πάντα το κίνητρο να κάνω το σωστό.
– Υπάρχουν πράγματα που κάνατε μικρός και νιώθετε ότι αυτά σας βοήθησαν να γίνεται πρωταθλητής;
Θα έλεγα, πως το γεγονός ότι έφτασα να γίνω πρωταθλητής το οφείλω, στην αφοσίωση που έδιναν οι γονείς μου, ο ένας προς τον άλλον αλλά και σε εμάς τα παιδιά τους. Το οφείλω, στην αποφασιστικότητα που μου καλλιέργησαν, που με έμαθαν να συγκεντρώνομαι και να μην αφήνω άλλα πράγματα γύρω, να μου αποσπούν την προσοχή από αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Επίσης οι γονείς μου, μου έμαθαν την υπομονή. Γιά να πετύχεις ένα στόχο πρέπει να έχεις υπομονή, να εργάζεσαι σκληρά και να περιμένεις, τα πράγματα θα συμβούν στην ώρα τους κι όχι όταν θέλεις εσύ. Νομίζω ότι από όλα τα αθλήματα που υπάρχουν κανέναν δεν απαιτεί περισσότερο υπομονή από τα 100 μέτρα. Τουλάχιστον για μένα που έχω ασχοληθεί με τα περισσότερα αθλήματα.
– Γιατί τα 100 μέτρα;
Βασικά, ο περισσότερος κόσμος, που βλέπει στίβο, πιστεύει ότι τα 100 μέτρα, είναι μία και έξω, μιά ανάσα δρόμος, θεωρεί ότι τα 100 μέτρα είναι το ταχύτερο άθλημα που υπάρχει. Δεν είναι έτσι. Στο φουλ τρέχεις μόνο στα τελευταία 10 μέτρα. Ώσπου να καλύψεις τα 90, επιταχύνεις ή κόβεις ταχύτητα κρατώντας δυνάμεις. Αυτό που πρέπει να κάνεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στα 100 μέτρα, είναι να κόβεις ταχύτητα κρατώντας δυνάμεις για τα τελευταία 10 μέτρα που τα δίνεις όλα. Γιά να τα δώσεις όλα πρέπει να τα έχεις. (Γέλια) Για αυτό τα 100 μέτρα θέλουν να έχεις την υπομονή που χρειάζεται ώστε να αφήσεις τους άλλους πίσω σου, για να μπορέσουν τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Αυτό που είναι να συμβεί θα συμβεί. Δεν χρειάζεται να αγωνιάς. Όλοι έχουν την τάση να κάνουν τη ζωή πιο πολύπλοκη από τι είναι, να κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Γενικώς βάζουνε πολύ δράμα στη ζωή τους. Εγώ προσπαθούσα πάντα να αντιμετωπίζω τα πράγματα απλά. Ήξερα κάθε στιγμή αν βρίσκομαι στο Α στο Β ή στο Ω, αν μπορούσα να νικήσω έναν αγώνα. Εκεί τελειώνει το όλο θέμα. Το θέμα όλο είναι να ξέρεις αν μπορείς να νικήσεις.
– Αν δεν κάνω λάθος εσείς ξεκινήσετε ως άλτης κι όχι ώς σπρίντερ, έτσι δεν είναι;
Ναι σαν άλτης! Από πιτσιρικάς όμως είχα ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα αθλήματα, προσπαθώντας να βρω σε ποιο ήμουν καλύτερος.
– Χρειάζεται να είναι ένας γενικά έξυπνος άνθρωπος ο καλός αθλητής ή ένας καλός αθλητης μπορεί να διαθέτει απλώς μια άλλου είδους εξυπνάδα που εκδηλώνεται μόνο μέσα στο στάδιο την ώρα του αγωνίσματος;
Εγώ αντιμετώπιζα πάντα τα πράγματα πολύ σοβαρά. Κάθε μου εμφάνιση την αντιμετώπιζα σαν να επρόκειτο για μια δουλειά που έπρεπε να φέρω εις πέρας. Μια δουλειά που μου άρεσε πολύ να κάνω. Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο ακούγοντας μουσική, άλλοι πάλι βγαίνουν και ζητούν από τον κόσμο τους χειροκροτήσει. Εγώ όλα αυτά τα βρίσκω πολύ θεατρινίστικα.
– Εσάς τι σας έκανε να ξεχωρίσετε; Η δουλειά ή το ταλέντο;
Ο συνδυασμός των δύο. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά εκτός από ταλέντο χρειάζεται να είναι κανείς και δουλευταράς, θα πρέπει να προπονείται σωστά, θα πρέπει να έχει κίνητρο κι αποφασιστικότητα. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις έχοντας μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Θα πρέπει να μπορείς να τα συνδυάζεις αυτά τα δύο και μερικά ακόμη.
– Τι είναι το ταλέντο;
Κάτι με το οποίο γεννιόμαστε. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βοηθήσουν το ταλέντο τους να εξελιχθεί και να προχωρήσει, επειδή δεν μπορούν ή δεν έχουν το κίνητρο να το κάνουν.
– Εσείς πότε καταλάβατε ότι είχατε ταλέντο;
Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω. Το κατάλαβα τελειώνοντας το γυμνάσιο. Ως τότε δεν είχα καταλάβει, ότι το άθλημα μου, είναι αυτό.
– Ένας αθλητής που καταλαβαίνει ότι έχει ταλέντο σε κάποιο άθλημα, αυτομάτως είναι υποχρεωμένος να κάνει την επιλογή;
Κατά κάποιον τρόπο ναι, όπως ένας πολύ καλός μουσικός ή κάποιος που του αρέσει να μελετάει και να γράφει. Όλοι όσοι έχουν κάποιο ξεκάθαρο ταλέντο πρέπει να προσπαθούν. Κάποιοι δεν τα καταφέρουν. Ο καθένας μπορεί να πετύχει σε αυτό που κάνει αρκεί να δουλέψει σκληρά.
– Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συναντιούνται ποτέ με το ταλέντο τους;
Ναι, δυστυχώς συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Κι έχω διαμορφώσει μία άποψη γι’ αυτό. Ακούμε συχνά, να λένε οι γονείς και οι δάσκαλοι, στους νέους ανθρώπους: “Μπορείς να γίνεις ότι θέλεις αρκεί να θέλεις!” Εγώ το πάω λίγο πιο πέρα αυτό, γιατί συνήθως, πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν κι ας το θέλουν πολύ. Τελικά δεν τα καταφέρνουν, δεν καταφέρνουν να αποδείξουν το ταλέντο τους, να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Θα συμπλήρωνα λοιπόν: «Μπορείς να γίνεις αυτό που θέλεις πολύ να γίνεις αρκεί να δώσεις το 100% του εαυτού σου…». Νομίζω ότι το ταλέντο για να φανερωθεί και να καταφέρει πράγματα σημαντικά θέλει πρωτίστως αφοσίωση.
– Έχετε δει ανθρώπους να ανακαλύπτουν το ταλέντο τους, να φτάνουν σε ένα σημείο, και μετά να το χάνουν; Μπορεί να χάσει κάποιος το ταλέντο;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι από το οποίο κινδυνεύει το ταλέντο. Θα έλεγα όμως ότι πρέπει κανείς να νιώθει υπεύθυνος απέναντι στο ταλέντο του γιά να καταφέρει πράγματα με αυτό. Όσο μεγαλύτερο ταλέντο υπάρχει, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ευθύνη του ανθρώπου που το φέρει. Και όταν λέω ευθύνη δεν εννοώ ευθύνη απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως απέναντι στον εαυτό σου. Για μένα το πιο επικίνδυνο και ταυτόχρονα το πιο θλιβερό που μπορεί να συμβεί, είναι να γεννηθεί κάποιος με ένα ταλέντο και να μην καταφέρει να το αξιοποιήσει.
– Έχω διαβάσει ότι σε ηλικία 12 ετών είχατε ένα σοβαρό τραυματισμό. Σας επηρέασε καθόλου στη μετέπειτα πορείας σας, αυτό το γεγονός;
Ναι μεγαλώνοντας είχα κάποια σοβαρά προβλήματα, στα γόνατα. Συνέχισα όμως. Ξέρετε δεν ένιωθα ότι ήμουνα σπουδαίος αθλητής. Το έκανα επειδή μου άρεσε. Επειδή και τα αδέρφια μου είχαν ταλέντο και σε εκείνη τη ηλικία ήθελα και εγώ να κάνω ότι έκανα και εκείνοι.
– Τι είναι αυτό που διακρίνει ένα μεγάλο αθλητή από έναν απλό αθλητή; Γενικά τι κάνει κάποιον να ξεχωρίζει σ’ αυτό με το οποίο ασχολείται;
Η αφοσίωση του σε αυτό που κάνει, η συγκέντρωση του και η αποφασιστικότητα του. Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να δώσουν αυτό που απαιτείται και έτσι να μπορέσουν να γίνουν οι καλύτεροι. Τους αρκεί απλώς να είναι καλοί. Ενώ άλλοι λένε: «Όχι, εγώ θέλω να είμαι ο καλύτερος αθλητής που υπάρχει». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Η αποφασιστικότητα, η συγκέντρωση και το κίνητρο που έχει κάποιος να θέλει να είναι πρώτος.
– Το ζητούμενο για να αθλητή είναι η νίκη ή το ρεκόρ;
Ένα από τα θετικά του αθλητισμού, είναι η δυνατότητα που σου προσφέρει να ζήσεις νίκες και ρεκόρ. Για μένα, η μεγαλύτερη μέρα που μπορεί να ζήσει ένας αθλητής, είναι η ημέρα της νίκης. Το ρεκόρ μπορεί να το κάνεις οποτεδήποτε. Όλοι όμως θέλουμε να πάρουμε μέρος σε μια ολυμπιάδα και να κερδίσουμε.
– Θυμάμαι εκείνη την θρυλική κούρσα με το Τζόνσον όπου εσείς σημείωσε το ρεκόρ κι όμως τελικά ο άλλος ήταν ο νικητής. Πως νιώθει ένας άνθρωπος που έχει κάνει παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά είναι ο ηττημένος κι όχι ο νικητής;
Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι τελικά εγώ είμαι αυτός που έχει στο σπίτι του το μετάλλιο! Θυμόσαστε που σας είπα πριν ότι δεν πρέπει να δυσκολεύουν τα πράγματα; Πήρα το μετάλλιο και ο κόσμος, σε 20, σε 30, σε 40, σε 50 χρόνια, δεν θα θυμάται τον Μπεν Τζόνσον, ενώ το δικό όνομα έχει γραφτεί για πάντα στη μνήμη και στην χρυσή λίστα με τους νικητές.
– Υπάρχουν αθλητές που έχουν κάνει πολύ σπουδαία πράγματα και όμως κανένας δεν τους θυμάται. Τι είναι αυτό που κάνει ένα όνομα να γράφεται στην ιστορία και να σφηνώνει στη μνήμη όλων;
Στη δική μου περίπτωση μετράει καταρχήν η διάρκεια. Έκανα πρωταθλητισμό επί 18 χρόνια. Πήρα μέρος σε τέσσερις ολυμπιάδες. Υπήρχαν λοιπόν, ολόκληρες γενιές που μεγάλωσαν ακούγοντας το όνομά μου. Το δεύτερο που παίζει ρόλο, είναι ότι αγαπούσα πολύ τον κόσμο που ερχόταν να με δει, και νομίζω ότι ο κόσμος, εισέπραττε αυτό το πάθος που ένιωθα. Με έχουν δει να κερδίζω, με έχουν δει να χάνω, να γελάω, να κλαίω. Την μοιράστηκε την καριέρα μου με τον κόσμο. Γνωρίζοντας την ιστορία μου, ότι ήμουν ένα παιδί που μεγάλωνε μέσα στον αθλητισμό, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, ένιωθαν ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να καταφέρουν όλα αυτά που κατάφερα και εγώ αθλητής. Νομίζω όμως ότι το σημαντικότερο ρόλο των έπαιξε το γεγονός ότι αγαπούσα τους θαυμαστές μου, και τους χάριζα πολύ ενέργεια.
– Τι εννοείτε όταν λέτε ότι αγαπούσατε τον κόσμο;
Κάθε φορά που τελειώνει ένας αγώνας τρελαίνομαι. Σε κάθε στάδιο, σε όλα τα στάδια, έχω περάσει πολλές ώρες μαζί με τον κόσμο, περνώντας πράγματα από αυτόν και προσπαθώντας να ανταποκριθώ και εγώ από τη μεριά μου σε αυτά που μου έδιναν. Σήμερα τρελαίνομαι όταν βλέπω τον κόσμο να χειροκροτάει με χλιαρό τρόπο μια νίκη και μετά να φεύγει. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πλέον το ίδιο πάθος από το κοινό. Ίσως γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τα παιδιά. Επειδή σε αποθεώνουν με αληθινό πάθος. Τα βλέπω, τα νιώθω, τα αφήνω να μου δείχνουν το δρόμο.
– Ό,τι κάνατε, το κάνατε βέβαια πρωτίστως για τον εαυτό σας. Νοιώσατε κάποιες στιγμές ότι ήταν και μια προσφορά στους άλλους που σας έβλεπαν;
Αυτός που ωφελήθηκε πάνω απ’ όλους ήμουν εγώ. Έβλεπα όλα αυτά τα παιδάκια να επηρεάζονται από μένα, όπως είχα επηρεαστεί και εγώ ως παιδί βλέποντας το Τζέσε Όουενς και ένιωθα δυό φορές νικητής. Γι’ αυτό λέω ότι σε τελική ανάλυση, το όφελος είναι όλο δικό μου. Αυτό που μετράει δεν είναι μόνο το τι δίνεις εσύ αλλά και το τι παίρνεις από όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους.
– Τι είναι αυτό που μπορεί να τρελάνει κάποιον που είναι στην κορυφή;
Πολλές φορές αυτοί που είναι στην κορυφή, δεν παίρνουν πια ρίσκα, δε δέχονται να χάσουν, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι. χάνουν την επαφή τόπους με την φύση τους. Μερικές φορές αγωνίζεσαι για να πετύχεις την τελειότητα. Για μένα η τελειότητα δεν είναι αυτό που επιδιώκω στη ζωή μου. Προσπαθώ απλώς να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος. Σε σχέση με τις δυνατότητες που έχει ο εαυτός μου. Πάντοτε ήξερα ότι δεν θα γίνω ποτέ τέλειος. Ήξερα ότι θα κάνω και λάθη. Ως τα 35 μου, είχα πάρει μέρος σε τέσσερα προκριματικά για τους ολυμπιακούς αγώνες. Με κάθε ευκαιρία δοκιμαζόμουν σε όλα σχεδόν τα αγωνίσματα. Για ποιο λόγο το έκανα αυτό; Επειδή δεν φοβόμουν να προσπαθήσω. Και να μην πήγαιναν τα πράγματα καλά, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τα βάλω με τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι είναι λάθος να αγωνίζεται κανείς για την τελειότητα, διότι δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος και να είσαι τέλειος. Αυτό που ένιωθα πάντα ότι έπρεπε να κάνουν είναι να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.
– Όταν λέτε ότι δε φοβόσασταν το λάθος;
Ναι, το φοβόμουν τα λάθη, τόσο απλό όσο ακούγεται. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούνε να είναι τέλειοι και να προστατεύουν το μικρόκοσμο τους. Εγώ δε φοβόμουν και δεν φοβάμαι τα λάθη. Έχω πάρει μέρος σε κούρσες, στις οποίες ενδεχομένως να μην έπρεπε, χωρίς όμως να ανησυχώ καθόλου. Έχω χάσει σε αγώνες, τους οποίους νόμιζα ότι θα νικούσα, αλλά μετά επέστρεψα και διόρθωσα τις επιδόσεις μου. Ένα άλλο πράγμα που νομίζω ότι παίζει ρόλο, είναι ότι δεν κουβαλάω μαζί μου καθόλου “αποσκευές”, δηλαδή τα όποια λάθη και τις οποίες αποτυχίες μου, προχωράω εύκολα παρακάτω.
– Ποιο πιστεύετε ότι είναι το κόστος της νίκης;
Αυτό που χάνει κανείς εξαιτίας μιας νίκης είναι ιδιωτική του ζωή. Διότι, με το που θα βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου, είσαι δημόσιο πρόσωπο. Δεν υπάρχει καμία ιδιωτικότητα, τέλεια και παύλα. Οι μόνες ιδιωτικές στιγμές που μπορώ να απολαμβάνω είναι αυτές που περνάω στο σπίτι μου, με τους φίλους μου. Με το που γίνεται λοιπόν κάποιος διάσημος, είναι σίγουρο ότι για όλη την υπόλοιπη ζωή του, δεν μπορεί να έχει ιδιωτικές στιγμές. Από την άλλη βέβαια κερδίζεις πάρα πολλά. Κερδίζεις μια φανταστική ζωή, κερδίζεις ταξίδια, εμπειρίες. Σε οικονομικό επίπεδο τά οφέλη είναι πολύ μεγάλα. Μπορείς να κάνεις πράγματα για την οικογένειά σου. Κερδίζεις λοιπόν πάρα πολλά. Συν το ότι γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους οι οποίοι κάνουν τη ζωή σου να αλλάζει, την κάνουν διαφορετική.
– Ποιο είναι το κέρδος της ήττας;
Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι μαθαίνεις να αγωνίζεσαι με στόχο να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος. Μαθαίνεις, σε ό,τι κάνεις να δουλεύει σκληρά. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν όρια, τα οποία δεν αφήνουν κανένα να είναι τέλειος. Για όλους υπάρχουν κάποιες μέρες που δεν είναι καλές. Ακόμα και τις καλές μέρες, δεν μπορείς πάντα να νικάς. Το σημαντικότερο λοιπόν και το πιο βασικό, είναι να μάθει κανείς να αξιοποιεί τη ήττα προς την κατεύθυνση της προσπάθειας να γίνεται συνεχώς καλύτερος άνθρωπος καλύτερος αθλητής. Πρέπει μέσα από αυτήν να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος σ’ αυτό που κάνεις. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή. Ακόμη και ως σύζυγος, πατέρας ή φίλος, μπορεί κανείς να μαθαίνει από τις ήττες του και συνεχώς να εξελίσσεται.
– Ο Μάικ Τάισον, σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει, μου είχε πει: «ο ηττημένος του σήμερα, είναι ο νικητής του αύριο…»
Πιστεύω ότι όλοι μας θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι, αν μαθαίναμε να μην αντιπαθούμε τους αντιπάλους μας και να βλέπουμε το συναγωνισμό στο χώρο του αθλητισμού σαν αυτό που πραγματικά είναι: Άμιλλα και όχι πόλεμος.
– Στην ζωή, προχωράει κάνεις, αναπτύσσοντας στα πλεονεκτήματα του ή καλύπτοντας τα μειονεκτήματα του;
Το κλειδί της επιτυχίας είναι το να γνωρίζεις στο τέλος της κάθε μέρας ότι έκανες το καλύτερο που μπορούσες. Για μένα αυτό είναι το κλειδί. Όταν ανακοίνωσα ότι σταματάω τον αθλητισμό, αυτό που με ρωτούσαν όπου βρισκόμουν κι όπου στεκόμουν, ήταν αν θα ήθελα κάποτε να ξανατρέξω. Η απάντηση που έδινα ήταν «όχι».
– Γιατί;
Διότι την ημέρα που αποφάσισα να αποσυρθώ, ήξερα ότι είχα ήδη δώσει το 110% των δυνατοτήτων μου, οπότε δεν είχε μείνει πια τίποτε άλλο να δώσω.
– Η απόφαση να σταματήσετε ήταν για σας μια πρόβα θανάτου;
Ήταν η ωραιότερη μέρα της καριέρας μου. Ένιωθα ευτυχισμένος και έτοιμος να προχωρήσω μπροστά. Πολλοί αθλητές νιώθουν λυπημένοι, σχεδόν τους σπρώχνουν έξω με το ζόρι, να βγουν να πουν το τελευταίο «αντίο». Εγώ άνοιξα μόνος μου την πόρτα και προχώρησα σε μια καινούργια ζωή. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και δεν ξανακοίταξα ποτέ πίσω.
– Οι επιρροές οι επιλογές είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου;
Σίγουρα οι επιλογές, επειδή στη βάση των επιρροών που θα δεχτείς θα στηρίξει και τις επιλογές σου, τις επιλογές που θα κάνεις. Όλοι οι άνθρωποι δέχονται καλές και κακές επιρροές στη ζωή τους, θετικές και αρνητικές. Το θέμα είναι πως θα τις αξιοποιήσουν και τι είδους επιλογές να κάνουν έχοντας τις όποιες επιρροές.
– Έχετε πει ότι σήμερα λειτουργείτε περισσότερο συναισθηματικά. Μεγαλώνοντας ένας άνθρωπος συναντάει περισσότερο την ψυχή του;
Το λέω επειδή ένας αθλητής δεν πρέπει να αφήσει ποτέ κανένα, να τον δει να ιδρώνει. Αν σε δούνε να ιδρώνεις, τότε θα βρουν και τον τρόπο να σε νικήσουν. Το αντίθετο από έναν ηθοποιό. Ένας ηθοποιός κερδίζει όταν καταφέρει να κλάψει μπροστά στους άλλους. Μεγάλη διαφορά.
– Τις στιγμές που τρέχετε έχετε πιάσει τον εαυτό σας να σκέφτεται κάτι άσχετο;
Φυσικά. Από τη στιγμή που είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να νιώθεις πάντα συγκεντρωμένος, πάντα με την αυτοπεποίθηση στα πράσινα. Υπάρχουν και μέρες που είναι κακές μέρες γιά μιά κούρσα. Αυτές τις μέρες προσπαθείς να χτίσεις την χαμένη σου αυτοπεποίθηση… Την αυτοπεποίθηση άλλοτε την έχεις και άλλοτε την χάνεις, όπως συμβαίνει καθημερινά με όλους τους ανθρώπους. Την στιγμή του αγώνα όμως, δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά το πως θα παραμείνεις συγκεντρωμένος σε αυτό που είναι ο στόχος σου.
– Τι είναι αυτό που κάνει έναν μεγάλο αθλητή να ρισκάρει την καριέρα του περνώντας αναβολικά;
Τι να σας πω; Δεν ξέρω τι κάνει κάποιον υπερπρωταθλητή! Μακάρι να είχα όλες τις απαντήσεις. Μακάρι να ήταν στο χέρι μου να πουλήσω το πακέτο που λέγεται “Καρλ Λιούις”. Το ποιος είμαι, γιατί είμαι αυτός που είμαι, γιατί έχω κερδίσει εννέα χρυσά μετάλλια, γιατί υπάρχουν άνθρωποι σόλο τον κόσμο που θαυμάζουν αυτό που κατάφερα. Αν είχα αυτή τη δυνατότητα πιστεύω ότι θα γινόμουνα πάμπλουτος. Θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να γίνω ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Δε γίνεται όμως γιατί αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε μέσα μας. Κανείς δεν έχει βρει τον τρόπο να τα εξηγήσει. Να δώσει μια εξήγηση πως γίνεται ο Υπερπρωταθλητής, χωρίς την χρήση βοηθητικών.
– Εσάς σας απασχολεί ποτέ, αν μέσα σε αυτό το κλίμα της αμφισβήτησης, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κι εσείς έχετε πάρει αναβολικά αλλά έχετε βρει τον τρόπο να το κρύβετε;
Ναι φυσικά μου έχουν περάσει τέτοιες σκέψεις από το μυαλό, όπως μου έχει συμβεί και να μην έχω τόσο αυτοπεποίθηση και να είμαι στα κάτω μου. Έχω νιώσει όλα τα συναισθήματά που νιώθουν συνήθως οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή όμως και ξαναβρίσκεις τις ισορροπίες σου. Ξέρετε γιατί; Επειδή αυτό πρέπει να κάνεις για να συνεχίσεις στα δύσκολα. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή θα βρεις τρόπο να ξεπεράσεις τις δύσκολες στιγμές και να επιστρέψεις δριμύτερος ή θα τα παρατήσεις. Δε γίνεται αλλιώς. Για μένα δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να χρησιμοποιήσω τεχνητούς τρόπους για να σταθώ στα πόδια μου! Δε θα το επέτρεπα στον εαυτό μου αυτό.
– Γιατί συνήθως στα 100 μ. οι εκλεκτοί είναι μαύροι; Είναι σαν να μη χωράει άλλο χρώμα σε αυτό το αγώνισμα…
Επειδή οι Αφροαμερικανοί έχουνε μια παράδοση στα αθλήματα του στίβου και έτσι τα μικρά παιδιά μεγαλώνουν με πολύ σπουδαία πρότυπα. Αν έβγαιναν μερικές γενιές μεγάλων ευρωπαίων σπρίντερ, τότε οι επιδόσεις των “λευκών” θα άρχιζαν να ανεβαίνουν στο άθλημα.
– Πιστεύετε ότι προηγείται το όνειρο της ζωής;
Στο Χόλιγουντ σίγουρα έτσι συμβαίνει…
– Εσείς είχατε φανταστεί τον εαυτό σας μεγάλο αθλητή;
Όχι όχι, ποτέ. Το μεγάλο ήρθε μόνο του στην πορεία. Είδα βέβαια ότι είχα τις ικανότητες. Σόδες ικανότητες και να έχεις όμως, η μεγαλοσύνη έρχεται από μόνη της, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του μεγάλο. Αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα.
– Υπάρχει κάτι που θέλετε πολύ να κάνετε και δεν το έχετε κάνει στη ζωή σας;
Δεν ξέρω τι να σας πω. Ίσως να γίνω πρόεδρος της Αμερικής.
– Νιώθετε μια έλξη για την εξουσία;
Όχι, όχι… παρόλο που μου αρέσει να σου ασκώ επιρροή. Πιστεύω ότι ασκώντας κάνεις επιρροή έχει τη δυνατότητα να προκαλεί αλλαγές προς το καλύτερο. Άλλο όμως επιρροή, κι άλλο εξουσία. Η εξουσία, όχι, δε με ενδιαφέρει καθόλου.
– Πως δημιουργήθηκε η φήμη ότι είστε δύσκολος άνθρωπος;
Επειδή ήμουν. Κύριε Λάλα ζούσα χρόνια σε έναν κόσμο που οι αθλητές έπρεπε να ακολουθούν εντολές και να μη διεκδικούν. Μαθαίνουμε από μικροί να σηκώνουμε το χέρι για να μιλήσουμε. Εγώ λοιπόν, ήμουν ο πρώτος που σήκωσα κεφάλι για να μιλήσω για το όραμά μου. Είπα ότι δε μας αξίζει κάτι τέτοιο. Είπα ότι η προσοχή και η δύναμη βρίσκεται σε μας τους αθλητές, εμείς είμαστε τα σταρ, εμείς αξίζουμε το σεβασμό, εμείς αξίζουμε την καλή μεταχείριση κι όχι οι παράγοντες, οι manager, και οι χορηγοί. Από τη στιγμή που δεν ακολούθησα την γραμμή αυτού του συστήματος και προσπάθησα να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα, ήμουν για όλους αυτούς, πρόβλημα και μάλιστα δύσκολο πρόβλημα.
– Πιστεύετε στην επανάσταση;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να το πάμε τόσο μακριά, αλλά στον κόσμο το δικό μας, στον κόσμο του αθλητισμού, νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να μιλήσει ακόμα και για επανάσταση. Γιατί τότε ήμουν ο μόνος που έλεγα, ότι πρέπει να πληρωνόμαστε, ότι αξίζουμε τον σεβασμό… Επιμένοντας με πάθος και αρκετό προσωπικό κόστος, κάποια στιγμή η κατάσταση άλλαξε. Θεωρώ ότι ήμουν ένας από τους πρωτοπόρους που βοήθησαν για αυτή τη αλλαγή. Στην αρχή με πολέμησαν αλλά τελικά αναγκάστηκα να ενδώσουν.
– Φίλους έχετε;
Ναι, αν και πιστεύω ότι είναι δύσκολο για όλους τους ανθρώπους να έχουν στενούς φίλους. Για σκεφτείτε… Εσείς για πόσους ανθρώπους μπορείτε να πείτε ότι είναι φίλοι σας; Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα φίλο στον οποίο θα μπορούσες πάντα να στηρίζεσαι.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχουν δει τα μάτια σας και έχουν ακούσει τα αυτιά σας σήμερα;
Τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Όχι όταν εκφωνεί πολιτική ομιλία. Όταν συνομιλεί με απλό κόσμο. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο εισπράττει τις αντιδράσεις του κόσμου και ανταποκρίνεται σε αυτές.
– Αν αποφασίσετε να αφηγηθείτε την ιστορία την ζωή σας ποιά θα ήταν η πρώτη φράση της αυτοβιογραφίας σας;
Υποθέτω ότι θα άρχιζα κάπως έτσι. «Να ένας άνθρωπος που τον ευλόγησε ο θεός να έχει σπουδαίους γονείς». Αυτή είναι η βάση ολόκληρης της ζωής μου: το ότι ευτύχησα να έχω δύο εξαιρετικούς γονείς. Θα έλεγα επίσης ότι είμαι ένας άνθρωπος πιστός, και σίγουρα άνθρωπος με μεγάλη αποφασιστικότητα, ο όποιος δε φοβάται να υπερασπιστεί αυτά που πιστεύει. Έτσι ήμουν έτσι είμαι και έτσι θα ‘μαι πάντα.
– Κάθε τέλος είναι πάντα μια νέα αρχή;
Ελπίζω όταν έρθει η ώρα να με βάλουν στο χώμα η κηδεία μου να θυμίζει την κηδεία του πατέρα μου. Στην κηδεία του πατέρα μου είχαν έρθει εκατοντάδες παιδιά που υπήρξαν μαθητές του. Άνθρωποι – μαθητές του που είχαν δώσει στα δικά τους παιδιά το όνομα του πατέρα μου. Ένας απλός δάσκαλος ήταν σε μια κοινότητα και κατάφερε να αλλάξει τη ζωή εκατοντάδων παιδιών. Αυτό θέλω να λένε οι άνθρωποι για μένα όταν πεθάνω. «Ο άνθρωπος αυτός μου άλλαξε τη ζωή».
– Ύστερα από εκείνη την μυθική εκείνη κούρσα, έτυχε ποτέ να ξανασυναντήσετε τον Μπεν Τζονσον και να μιλήσετε μαζί του;
Ναι, έτυχε να τον δω μια-δυο φορές σε αγώνες. Γενικά όμως αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου έχει κλείσει. Δεν θέλω να σκέφτομαι ούτε αυτή την κούρσα, ούτε τον Μπεν Τζόνσον.
– Τι μπορεί να είπατε μαζί του σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο;
Να βρει μια δουλειά και να συνεχίσει τη ζωή του. Να σταματήσει να ζει στο παρελθόν. Το ίδιο πράγμα λέω σε όλους. Βρείτε μια δουλειά. Συνέχισε τη ζωή σας όπως πρέπει να κάνουν όλοι άνθρωποι. Όπως πρέπει να κάνω και εγώ. Δεν αποσύρθηκα για να κάθομαι όλη μέρα και να πίνω ποτά. Πρέπει να έχω μια δουλειά. Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να την ζήσουμε. Δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι ο Καρλ Λιούις που κερδίζει μετάλλια. Μπορεί να είναι υπέροχο να κερδίζεις μετάλλια, αλλά δε ζω γι’ αυτό πια. Ζω για να γίνω ένας καινούργιος άνθρωπος. Δε χρειάζεται θυμός γιά αυτό που δεν μπορούμε πια… Έχω τα μετάλλια στο σπίτι μου αυτό δεν είναι που τελικά μετράει όμως πια. Αυτό που μετράει είναι να συνεχίσω να ζώντας την υπόλοιπη ζωή μου προσπαθώντας να κάνω κάτι πολύτιμο γιά μένα και τους άλλους.
– Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
