Έχω δει τον Αργύρη Πανταζάρα στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μου άρεσε παντού. Έχει έναν δυσεύρετο συνδυασμό εμφάνισης κακού παιδιού με σπουδαίο ταλέντο. Είναι υπερκινητικός, τελειομανής και ήρθε στη φωτογράφιση με  το αγαπημένο μου μπουφάν: ένα original flight jacket που σημάδεψε τα 90s. Aν παρακολουθήσει κανείς τα social media του, θα διαπιστώσει ότι λέει καλά αστεία και έχει μια μεταμοντέρνα αισθητική που πηγάζει από vintage αξίες. Γενικά, βγάζει ένα ευγενικά δυναμικό προφίλ και διαθέτει όση ιδιοτροπία είναι απαραίτητη σε έναν καλλιτέχνη. Θέλει να γίνονται όλα με τον τρόπο του και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, καθώς πρόκειται για το χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου που ξέρει τι θέλει. Και το να ξέρει τι θέλει κάποιος στις μέρες μας τουλάχιστον σπανίζει.

Τον φωτογραφίσαμε ένα δειλινό στην πλατεία Αβησσυνίας, ήρθε με τη μηχανή του, έβγαλε ευγενικά δυο selfies με μια θαυμάστριά του και δημιούργησε το κλίμα ενός μικρού σαρωτικού τυφώνα. Επαγγελματίας.

Όταν τον είδα να υποδύεται τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, έβλεπα το Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Όταν τον βλέπω να παίζει τον ρόλο του Γεράσιμου Χριστογιάννη στον “Σασμό” βλέπω τον υπαστυνόμο.  Όταν ήρθε στο ραντεβού μας είδα τον Αργύρη. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο προσόν ενός ηθοποιού, να είναι κάθε φορά αυτός που υποδύεται και στην πραγματική ζωή να είναι μονάχα ο εαυτός του.

Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq

-Έχεις κάνει με επιτυχία τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο. Τι σου ταιριάζει περισσότερο, που περνάς καλύτερα και τι διαφορετικό σου προσφέρει το καθένα;

“Αποφάσισα να συμβιβαστώ με κάτι που μου επιτρέπει να μη δέχομαι άλλους συμβιβασμούς! Κάνω μια δουλειά που μου επιτρέπει να αλλάζω field ανάλογα την στιγμή, αλλά και την ευκαιρία που μου εμφανίζεται. Λέω τι θέλω να μελετήσω κάθε φορά και ακολουθώ το ένστικτο και την ανάγκη μου. Το θέατρο, το σινεμά, η τηλεόραση είναι διαφορετικά αθλήματα. Αυτό που μένει ίδιο, είναι η ψυχή και η ματιά σου. Δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε όλοι σε αυτές τις διαφορετικές συνθήκες, δεν είμαστε όλοι συμβατοί με τα πάντα. Δεν συμφωνούν πάντα οι ρυθμοί του καθενός, η έκθεση, ο ψυχικός κόπος, και καμία φορά και το ανάστημα, το ψυχικό ανάστημα. Εμένα μου ταιριάζουν όλα. Όχι όμως όλες τις στιγμές της ζωής μου. Πάντα είχα την ικανότητα να μεταπηδαω και να εναλλάσσω τα μέσα έκφρασης μου.”

-Στον “Σασμό” έκανες πολύ δυναμική είσοδο με τον ρόλο του αστυνόμου Γεράσιμου Χριστογιάννη: τι τύπος είναι, πόσα μπορείς να μας πεις για εκείνον, τι σε εξιτάρει στον χαρακτήρα του, γιατί επέλεξες να τον υποδυθείς;

“Τρίτη χρόνια σε τρίτη σειρά. Ειμαι ευγνώμων που συμμετέχω σε τόσο δυναμικές σειρές στην τηλεόραση, κι εγώ αναμετριέμαι με το μέσο. Δηλώνω τυχερός που μου δίνονται διαφορετικοί ρόλοι, διαφορετικών εποχών αλλά και διαφορετικών εσωτερικών συμπλεγμάτων, όψεων ακόμα και κουρεμάτων…. Μ αρέσει να ξανασυστήνομαι , ο θεατής να μη με αναγνωρίζει με τη μία, αλλά να τον αναγκάζω να ακολουθεί μία νέα σύσταση ενός χαρακτήρα. Ο Γεράσιμος είναι μία δύσκολη εκδοχή ενός σύγχρονου χαρακτήρα με καθαρή γραμμή. Ως προς την σχέση του με τον πατέρα είναι ένα νήμα που ξετυλίγει και τον οδηγεί εκεί. Προσωπικά βρίσκω συνεχώς εμπόδια στο να ξετυλίξω αυτόν το χαρακτήρα επειδή αντιμετωπίζω τις δυσκολίες του καθημερινού, πολλές φορές αποπροσανατολίζεσαι ή επαναλαμβάνεσαι. Μία φορά έχεις κορύφωση μία φορά έχεις έκρηξη, μία φορά έχεις βρασμό, δε γίνεται κάθε μέρα ούτε να κλαις, ούτε να σπας τραπέζια, ούτε να είσαι ερωτύλος. Τα πράγματα να έχουν αξία οταν συμβαίνουν, δε κάνει να ξοδεύεις τα ερμηνευτικά σου μέσα. Η τηλεόραση σε ωθεί να επαναλαμβάνεσαι ή να ξόδευεσαι και γι’ αυτό θέλει διπλή δουλειά απίστευτη μαεστρία και εμπειρία. Είναι ένας δύσκολος ρόλος. Θεωρώ δύσκολο να κάνεις κάτι σύγχρονο, κάτι που θα δεις στο δρόμο μέσα στη μέρα σου. Ο Γεράσιμος έχει χαρακτηριστικά αντίθετα με την ιδιοσυγκρασία μου, τις αξίες μου και τις πεποιθήσεις, όμως δε νομίζω να έχει κανείς κοινά στοιχεία ούτε με τον Κρέοντα, ούτε με τον Αγαμέμνονα, ούτε με τον Πενθέα ή την Αγαύη (ένας απο τους πιο δραματικους ρολους στο αρχαιο Δράμα αφού διαμέλισε τον γιο της.) Η δουλειά μας είναι να προσεγγίζουμε τις έννοιες και να τους δίνουμε χαρακτήρα, να ποιούμε ήθος. Πολλές φορές προβληματίζομαι και αναλογίζομαι την ευθύνη που έχω απέναντι στην κοινωνία, απέναντι σε παιδιά που παρακολουθούν την σειρά, σε άντρες, σε αστυνομικούς, σε γυναίκες. Είναι μια λεπτή ισορροπία τελικά το αν σου δημιουργώ έναν χαρακτήρα ή αν σου προάγω συμπεριφορές οι οποίες θα έπρεπε να καταγγέλονται. Δεν είμαι σίγουρος αν ο θεατής μπορεί να διακρίνει κάθε φορά το «παράδειγμα προς αποφυγήν» με τον «παραδειγματισμό».”

Ως ηθοποιοί έχουμε την τελική ευθύνη για το τι βγαίνει από το στόμα μας. Πρέπει να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι και σε εγρήγορση. Δεν είναι αστεία η δουλειά. δε γίνεται χωρίς αυτό το μεράκι, την οξυδέρκεια και την χαρα, του να αναλαμβάνεις την ευθύνη.

Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq

-Σε μια συνέντευξή σου στον Γιάννη Στάνκογλου δήλωσες “ Ποτέ δεν έπαψα να είμαι ερωτευμένος”. Πως συνδέεται αυτό το μανιφέστο με την καθημερινότητά σου, την τέχνη σου και την παράσταση This is not Romeo and Juliet;

“Μάλλον εννοώ «ευλογημένος». Είναι ευλογία να αισθάνεσαι την αγάπη. Όχι να την έχεις… να την νιώθεις. Την αγάπη την νιώθεις και εν τη απουσία της. Είναι προσωπική υπόθεση παιδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που τους έχει δοθεί αγάπη και δεν την νιώθουν. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ευλογηθεί και δε το πιστεύουν επειδή δεν είναι ικανοί να το διακρίνουν. Μ´ αρέσει να λέω ότι πρέπει να κανείς ολόκληρη την ευχή, όχι μόνο να αγαπήσεις αλλά και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να μπορεί να το νιωσει. Για αλλους το να είσαι ευαίσθητος είναι υπερδύναμη, για αλλους αδυναμία.

Η παράσταση με την δικη μου τελική υπογραφή, ειναι μια συνάντηση επι σκηνής με δυο ανθρωπους που αρνούνται να ερωτευτούν για να μη πονέσουν. Και συνεχώς ο ένας πονάει τον άλλον. Αρνούνται να παίξουν το έργο για να μη πεθάνουν στο τέλος. Κι όμως κάτι μέσα τους επιμένει πως το «να φιληθούμε» έχει μεγαλύτερη αξία από το να μαλώνουμε. Προσοχή και πάλι! Δεν έφτιαξα την παράσταση για να πάρει χώρο η γοητεία στη βία των ζευγαριών και των βλαμμένων ψυχών, αλλά να ανθίσει η γοητεία του να έχεις επαφή με τα συναίσθηματα σου, με τους φόβους σου, με τις αδυναμίες σου, με την απελπισία σου και με το φιλί. Για μένα το φιλί ειναι το «σπίτι της σχέσης».

Φιληθείτε να πάει στο διάολο και σταματήστε να γυρνάτε τα μαχαίρια στη ψυχή ο ένας στον άλλον.

“Ας σεβαστούμε τις πληγές του άλλου. Το να φροντίζεις τις πληγές που εσύ άνοιξες στο σώμα του αλλου εμένα δε μου λέει τίποτα. Το να φροντίζεις και να σέβεσαι και να αγαπάς τον άλλον είναι ο μόνος τρόπος να φερθείς καλά στον εαυτό σου. Δεν είναι τυχαίο ότι μετράμε φόνους απελπισίας ζευγαριών. Ξέρεις γιατί; Επειδή η αγάπη και ο έρωτας θέλει την αντίστοιχη καλλιέργεια. Η αγάπη είναι συνεργασία. Ό,τι δεν έχει συνεργασία, είναι μια ωρολογιακή βόμβα. Θυμήθηκα μια φράση από αυτές έχω ανταλλάξει σε περιπάτους. Η σχέση δεν είναι δύσκολη παιδιά, όμως το να είσαι μόνος σε μια σχέση είναι πολύ δύσκολο. Τι λέγαμε; α ναι… Romeo & Juliet! ένα έργο που δεν υπάρχει λόγος να ανεβάσεις. Πόσοι θάνατοι μέσα σε μια μέρα. Εγώ είπα τέλος παιδιά. Τέλος με όσους επιτρέπουν τον θάνατο μέσα στην αγάπη. Δεν έχει άλλο Ρωμαίο και Ιουλιέτα, παίξτε αλλα.”

Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq

-Στην ταινία Digger κρατούσες ένα ρόλο που απαιτούσε motocross skills. Αγαπούσες από πριν το μηχανοκίνητο; Έκανες skate, rollers, ποια είναι η σχέση σου με τα extreme sports;

“Πρώτα άρχισα να τσουλάω, να γλιστράω με ροδάκια και με πέδιλα, σκι στο χιόνι, στη θάλασσα και στην άσφαλτο. Μετά άρχισα να πηδάω από ψηλά και να κάνω halfpipe μετά να ισορροπώ πάνω σε handrails. Ευγνωμονώ τα γόνατα και την σπονδυλική μου στήλη που με κράτησαν όρθιο μέχρι τώρα μετά από τόσους κραδασμούς. Το σώμα έφτανε συνεχώς στα όρια. Η αδρεναλίνη και οι τραυματισμοί ήταν μέρος της καθημερινότητας μου. Δυο χέρια σπασμένα, μώλωπες, ψημένα καλάμια λες και είναι απο αθλητή μαϊ-ταϊ, αστράγαλοι γόνατα μηνίσκος. Όπου υπάρχει σώμα υπάρχει και τραυματισμός. Ξέρεις τι μ’ αρεσει στα extreme sports; Το «ή το χεις ή δε το χεις», δεν είναι όπως το θεατρο (γέλια), δεν λέει κανείς την άποψη του για το τι πιστεύει κατά την γνώμη του (γέλια), ή προσγειώνεσαι από το άλμα ή τρως τα μούτρα σου, τέλος, δεν έχει άλλο, δε μας νοιάζει πώς το ένιωσες (γέλια). Επίσης το να φας τα μούτρα σου δεν είναι κάτι κακό, είναι καθημερινό deal μέχρι να προσγειωθείς από ένα άλμα όρθιος. (γέλια ) Η απόλαυση είναι τόσο προσωπική που μπορείς να χαρείς με το παραμικρό. Αυτά σε μαθαίνουν τα extreme sports και αλλά πολλα. Κάντε κλικ @syeahskate κ @athensbladehouse και θα καταλάβετε!

Τώρα motocross δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω! Ο καθένας διαλέγει το σπορ του. Δεν είναι εύκολο να μεταπηδας από άθλημα σε άθλημα. Το έκανα όμως με το challenge αυτής της ταινιας. Ήταν πολύ χρήσιμο για μένα ότι είχα όλη την εμπειρία του πώς να ισορροπείς, πώς να συμπεριφέρεσαι στον αέρα, αλλά κυρίως πώς να προσγειώνεις μια τούμπα. Με τα extreme το σώμα γίνεται έξυπνο, είσαι σαν την γάτα που όπως και να πέσει θα προσγειωθεί με τα πόδια.

Έχω μάθει να ξεπερνάω τα όρια, αλλά και να τα σέβομαι. Τώρα είναι η περίοδος που τα σέβομαι κυρίως. Ήρθε η ώρα η «άγνοια κινδύνου» να γίνει εμπειρία, γνώση και μέθοδος.

Με το μοτοκρος, το πήγα με απόλυτο σεβασμό.Σε κάτι άγνωστο και σε κάτι που έχει κυβισμό κατω απο τα πόδια μου, δεν είναι αστείο. Κατάφερα πήρα δυο μηχανές, εξοπλισμό, έκανα μαθήματα, έμαθα να κάνω μηχανή σε χώμα, σε πίστα και να ξεκολλάω απο το έδαφος. Πήγα σε προπονήσεις, πήγα σε αγώνα να δω, πήγα να φάω χώμα, γνώρισα ένα μάστορα και 3 δασκάλους, ο ένας 16 φορές πρωταθλητής στο MX και ο άλλος συμμετείχε σε αγώνες κ show FMX στο εξωτερικό. Όλα αυτά με προσωπικά μου χρήματα. Εννοώ από το υστέρημα μου. Όχι από κάποια κληρονομιά, ούτε από την αμοιβή του Χόλιγουντ. Δεν άργησε πολύ και έφαγα μία μετωπική στην πίστα και εκεί σου φεύγει ο τσαμπουκας… Τι έπαθα; Τίποτα, έφαγα το τιμόνι μου στη λεκάνη, και μου βγήκε ένα δάχτυλο. Το έβαλα αμέσως μόνος μου. Ήταν η εμπειρία από τα in-line! (Γέλια) μάθε τέχνη κ αστηνε. Καλά όλα αυτά με την μέθοδο Daniel de Lewis, απλώς όταν έχεις γυρισμα την άλλη μέρα, το δάχτυλο ξαναπαίζει στην ταινια και πρέπει να είναι στη θέση τους όλα. (Γέλια)”

Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq

-Μίλησέ μας για τη Blue, την πανέμορφη γάτα σου την οποία βγάζεις βόλτα με λουράκι και είναι μια star. Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα, ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στον κόσμο σχετικά;

“Θα ήθελα πρώτα να αναφέρω πόσο μαρεσουν τα γαϊδουράκια και τα προβατάκια. Τα ζώα τα αγαπώ γι αυτο και τόσο καιρό τα αφήνω στην ησυχία τους. Η Μπλου ήρθε στη ζωή μου επειδή το ευχήθηκα. Η Μπλου είναι μια συνειδητή απόφαση αγαπης. Οταν την έφερα σπίτι μου θυμάμαι να της λέω «σου υπόσχομαι θα είσαι ευτυχισμένη» και είναι! Είναι το πιο ήσυχο, γαλήνιο, κοινωνικό πλάσμα που του αρέσει να αγαπάει και να αγαπιέται. Έχει στυλ, τσαχπίνικη αδιαφορία, διακριτική γκρινια και τεράστια αποδοχή της ευτυχίας. Λένε ότι τα πλάσματα αυτά αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα κ την ψυχή του (φροντιστή) συγκατοίκου (πιο σωστά). Αν όντως ισχύει τότε είμαι περήφανος γι αυτήν μου την εκδοχή! Κάνει παρέα με σκύλους, με άλλες γάτες, πηγαίνει σε φαράγγια σε ποτάμια, κάνει μπάνιο,της αρέσει το road trip, να αλλάζει χώρους και πάνω απ ολα, λατρεύει την βόλτα πάνω στην μηχανή μέσα στην πάνινη τσάντα μπροστά στην αγκαλιά μου. Μπαίνει από μόνη της στην τσάντα σα να γνωρίζει ότι θα πάμε βόλτα. Γνωρίζει ότι βόλτα σημαίνει περισσότερο επαφή μέσα σε αγκαλιά!”

-Από όσους ρόλους έχεις υποδυθεί μέχρι σήμερα ποιος ήταν περισσότερο εσύ και γιατί; Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό όνειρο που έχεις και θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί μας; Μια διεθνή καριέρα, μια ταινία στο Hollywood, η Επίδαυρος;

“Σε κανένα ρόλο δεν είμαστε εμείς! Είμαστε μια εκδοχή του ρόλου μέσα από την δίκη μας διαθεσιμότητα. Ψάχνουμε συνεχώς τις εκφάνσεις που μπορούν να ανα-στήσουν έναν χαρακτήρα, ένα αποτέλεσμα συμπεριφορών. Όλα παραμένουν μια ερμηνεία. Καλή κακή εύστοχη η άστοχη. Χρειάζεται να είσαι ευλογημένος και ευαίσθητος για να μπορείς να συντονίζεις και να συντονίζεσαι με συχνότητες οι οποίες ξυπνάνε κάτι σε εσένα και στον θεατή. Θα μου άρεσε να κάνω σειρές επιπέδου νετφλιξ. Και να εκπονώ το αρχαίο δράμα και το κλασικό ρεπερτόριο.”

Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq

-Που θα σε βρει το καλοκαίρι του 2022; Υπάρχει κάτι στον καλλιτεχνικό σου ορίζοντα που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; Κι αν δεν δουλέψεις, πως θα εκμεταλλευτείς τον ελεύθερό σου χρόνο, πως θα ξεκουραστείς και θα κάνεις recharge;

“Γυρίσματα θα κάνω.Σίγουρα όμως και ξεκούραση.

Αυτό που ανυπομονώ να γίνει είναι μια και μοναδική παράσταση 11 Αυγούστου στο φεστιβαλ Άνδρου το Romeo & Juliet με την Σίσσυ Τουμάση.

.Δυο χρόνια το κυνηγούσα αυτό! Θα είναι πρώτη φορά σε εξωτερικό χώρο. Ραντεβού από κοντά στην Άνδρο!”

-Τι δεν θα έκανες ποτέ από το φάσμα των επιλογών που προσφέρονται σε ένα ηθοποιό; Ποια είναι τα όριά σου και ποια τα red flags που προστατεύουν την προσωπική σου αντίληψη για την τέχνη;

“Οι συνθηκες το ορίζουν αυτο. Όλα μπορούν να γίνουν κατω από τις κατάλληλες συνθήκες. Θα σου το πάρω αντίθετα. Εγώ οταν δεν υπάρχουν συνθήκες που να προστατεύουν τον ηθοποιό και δεν αντιστοιχεί η ευθύνη προς τον θεατή, είμαι σε ρεντ φλαγκ. Τι λες, πως το λες, γιατί το λες. Τι κανεις, γιατί το κανεις, πως το κανεις. Δε μπορώ σκηνές, πράξεις και λόγια έτσι «αφορολόγητα», να το κάνουμε για να το κάνουμε. Σκηνές σεξ, παθιασμένα φιλιά, τσαμπουκάδες που πιάνονται από τον γιακά και πάνε μπρος πίσω ο ένας τον άλλο, φωνές και κλάματα. Οταν γίνεται κατάχρηση, όλα είναι ρεντ φλαγκ. Θέλει μέτρο, θέλει τέχνη, φινέτσα και σεβασμό. Σεβασμό στις ίδιες τις έννοιες, στον ηθοποιό που θα τις ενσαρκώσει. Πολλές φορές λένε για «διαθεσιμότητα». Έτσι κατάφεραν να βάζουν το χέρι πιο βαθιά μέσα στο παντελόνι. Να χώνουν πιο βαθιά την γλώσσα τους. Έτσι κατάφεραν να ξεσκίζουν τις ψυχές, και να αποβλακώνουν παράλληλα και τον θεατή. Ξαφνικά ολο το σίριαλ κλαιει. Ξαφνικά όλοι «παίρνονται» στη σκηνή και πάνε όλοι με όλους. Ξαφνικά μόνο βρίζουν. Ο άλλος τα κατεβάζει σε κάθε παράσταση. Δε γίνεται έτσι το πράγμα.

Είναι άλλο το «γυμνό» άλλο η τσόντα.

-Άλλο ο «θυμός», άλλο ή αγένεια και οι νευρώσεις. Άλλο ένας ακραίος χαρακτήρας και άλλο ένας «ακραίος ηθοποιός». Άλλο ο «έρωτας» και άλλο το «κωλοτρίψιμο». Άλλο το γέλιο και άλλο το γελοίο. Διάλεξε και πάρε. Αν δε νιωσει ασφάλεια ο ηθοποιος η σκηνή δε βγαίνει. Σε ανεβάζουν σε άλογα, σε νταλίκες, σε ρίχνουν σε γκρεμούς, σε πετάνε σε νερά, τρως χώμα και ήλιο κατω από 40 βαθμούς μεσημέρι. Λες και θα κριθεί το όσκαρ από την πνευμονία σου, την θερμοπληξία σου ή καθε είδους βιασμού που επιτρέπεις στον εαυτό σου , είτε ηθικό είτε σωματικό. Θα ήθελα να μπορώ μια μερα να με προσλαμβάνουν για να μεσολαβώ μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθετη, σεναρίου και παραγωγού. Να βρίσκω τον τρόπο να εκμαιεύω τις ερμηνείες ή να προστατεύω τον ηθοποιό. Κάποιος που να φυλάει τα νώτα ρε παιδί μου. Πως νιώθει ο άλλος σε μια την σκηνή και τι χρειάζεται για να βγει η σκηνή. Κρυώνει ; Έχει πάει τουαλέτα ; νΝώθει καλά; Έχουν μπει τα λεφτά στον λόγαριασμο; Έχει πως να γυρίσει από το γυρισμα εκτός Αθηνών κάθε μέρα, ή σκέφτεται τους λογαριασμούς στο σπίτι.

Οι ηθοποιοί νιώθουν άπειρες φορές μόνοι.

“Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Πρέπει να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον και την αντίστοιχη παιδεία σε κάθε χώρο εργασίας. Και κυρίως πρέπει να σταματήσουν να γράφουν άνθρωποι που δεν έχουν πάει ούτε μια βδομάδα στο γυρισμα ή δεν έχουν δοκιμάσει καν να παίξουν την σκηνή οι ίδιοι. Θα αλλάξει αυτό θα το δεις.”

❃ Eυχαριστούμε το No Name Athens για τα ρούχα.