Αποστολία Κατσιαντρίδου: «Όταν τα φώτα σβήνουν και οι θεατές συγκινούνται μαζί, η σύνδεση είναι αληθινή»
Με κεντρική θεματική το "We’re Not Really Strangers", το 8ο Santorini Film Festival επιστρέφει από 18 έως 20 Ιουλίου, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο να μοιραζόμαστε: ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, εκπαιδευτικά εργαστήρια και στιγμές αυθόρμητης σύνδεσης, σε ένα νησί που φλέγεται αλλά δεν σιωπά. Το OLAFAQ μίλησε με την επιμελήτρια προγράμματος Αποστολία Κατσιαντρίδου για το πώς το σινεμά μπορεί να γίνει καταφύγιο, καθρέφτης και γέφυρα.
Όταν οι λέξεις «κρίση» και «απόσταση» έχουν πάψει να εντυπωσιάζουν γιατί απλώς έγιναν το φόντο, το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαντορίνης επιλέγει να ψιθυρίσει κάτι απλό και αφοπλιστικό: We’re Not Really Strangers.
Μια δήλωση, και ταυτόχρονα μια ερώτηση. Ποιοι είμαστε όταν καθόμαστε δίπλα-δίπλα στο σκοτάδι του θερινού; Πόσα κοινά μπορεί να κρύβει ένα βλέμμα, μια σιωπή, ένα μοντάζ; Αν η πραγματικότητα μάς σπρώχνει προς τη μοναξιά, μπορεί ο κινηματογράφος να μας επανασυνδέσει, όχι με μεγαλοστομίες, αλλά με το βλέμμα ενός παιδιού που τραβάει βίντεο δίπλα στον γονιό του;
Ανάμεσα σε ταινίες απ’ όλο τον κόσμο, σε τοπία ηφαιστειακά και σε κουβέντες που ξεκινούν πάντα “off the record”, το SFF2025 ξαναπιάνει το νήμα της ενσυναίσθησης. Και πίσω από κάθε επιλογή, πίσω από την επιμέλεια ενός προγράμματος που ισορροπεί ανάμεσα στο αναγνωρισμένο και στο άγνωστο, βρίσκεται μια ομάδα που πιστεύει βαθιά πως ο κινηματογράφος δεν είναι απλώς τέχνη, είναι πρόφαση για ανθρώπινη επαφή.
Το OLAFAQ μίλησε με την Αποστολία Κατσιαντρίδου, επιμελήτρια προγράμματος του SFF2025, για τις φετινές επιλογές, την αξία του να δημιουργούμε μαζί και τη σημασία τού να θυμόμαστε πως, τελικά, δεν είμαστε πραγματικά ξένοι.
Φωτ.: Αλίκη Σεφέρου
– Η φετινή θεματική σας, “We’re Not Really Strangers”, μοιάζει φορτισμένη συναισθηματικά αλλά και κοινωνικά. Τι σας ώθησε να τη θέσετε στο επίκεντρο του SFF 2025;
Η ιδέα για τη φετινή θεματική ήρθε οργανικά, τόσο από όσα συμβαίνουν γύρω μας – πολιτικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά – όσο και από τις ίδιες τις ταινίες που λάβαμε. Σε μια εποχή που μας σπρώχνει σε αποστάσεις, το σινεμά γίνεται υπενθύμιση και συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε πραγματικά ξένοι.
– Και σε έναν κόσμο που βιώνει διαρκείς ρωγμές, από πολέμους μέχρι φυσικές καταστροφές, πώς μπορεί ο κινηματογράφος να λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ “αγνώστων”;
Σε δύο παράλληλα επίπεδα. Μέσω της συλλογικής θέασης, άγνωστοι μοιράζονται για λίγο τον ίδιο παλμό – συγκινούνται, γελούν, κρατούν την ανάσα τους ταυτόχρονα. Aλλά και οι ίδιες οι ιστορίες στη μεγάλη οθόνη μπορούν να γίνουν καθρέπτες: να ραγίσουν άμυνες, να διαλύσουν στερεότυπα και να μας προσφέρουν νέες οπτικές σε ανθρώπους και βιώματα διαφορετικά από τα δικά μας.
– Οι ταινίες που επιλέχθηκαν φέτος μοιάζουν με ένα μωσαϊκό εμπειριών. Ποια ήταν τα βασικά κριτήρια στην επιλογή τους; Υπήρξε κάποια ιστορία που σας συγκίνησε ιδιαίτερα;
Ψάξαμε ταινίες που δεν φοβούνται να είναι ευάλωτες – να δείξουν το ανθρώπινο στην πιο ωμή ή τρυφερή τους μορφή, ενώ παράλληλα να τολμούν να αποτελούν μια φρέσκια κινηματογραφική ματιά. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μία, αλλά υπήρχαν στιγμές που κάθε ταινία με έκανε να δω τον κόσμο λίγο διαφορετικά και “εξυσε” κάτι ξεχασμένο μέσα μου.
– Η σύνδεση μεταξύ ντόπιων και επισκεπτών, παιδιών και ενηλίκων, φαντάζει σχεδόν πολιτική πράξη σήμερα. Πώς συμβάλλει το SFF σ’ αυτή τη “μυστική συμμαχία”;
Με το να καλλιεργεί στιγμές συνάντησης. Ένα θερινό σινεμά, μια αυθόρμητη συζήτηση μετά την προβολή, ένα παιδί που δίνει την κάμερα στον γονιό του. Αυτές οι μικρές πράξεις χτίζουν δεσμούς, συχνά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
– Πείτε μας λίγα λόγια για το εργαστήριο “γονείς και παιδιά κινηματογραφούν μαζί”.
Μέσω του εργαστηρίου, τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι και οι μεγάλοι μέσα από τα παιδιά. Όταν παιδιά και γονείς κινηματογραφούν μαζί, δεν υπάρχει το “κοίτα τον κόσμο έτσι”, τον ανακαλύπτουν παρέα.
Φωτ.: Αλίκη Σεφέρου
– Το Σινέ Καμάρι και το Μουσείο Τομάτας είναι “χαρακτήρες” της εμπειρίας. Πώς επηρεάζει ο χώρος την ψυχολογία της κινηματογραφικής εμπειρίας;
Και οι δύο χώροι έχουν πια γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του Φεστιβάλ. Ο καθένας με τη δική του αύρα και, φυσικά, με τους ανθρώπους που τους ζωντανεύουν, συμβάλλει στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας οικείας και φιλικής, μιας αίσθησης που κάνει τον επισκέπτη να νιώθει άνετα και να θέλει να επιστρέφει κάθε χρονιά.
– Με ταινίες όπως το “My Late Summer” του Danis Tanovic και το “Μισό Πορτοκάλι” της Λουκίας Χατζηγιάννη, πώς ισορροπείτε ανάμεσα στη διεθνή αναγνώριση και την ανάδειξη νέων, ανεξάρτητων φωνών;
Σκοπός μας με αυτή τη σύνθεση είναι να προσφέρουμε στο κοινό ένα εύρος εμπειριών: από τη μία, την ευκαιρία να απολαύσει αναγνωρισμένες διεθνείς ταινίες που ίσως να μην έβλεπαν αλλού, και από την άλλη, μέσω των ταινιών μικρού μήκους, να ανακαλύψει το φρέσκο και τολμηρό ταλέντο νέων σκηνοθετών. Πρόκειται για διαφορετικές πτυχές του παγκόσμιου ανεξάρτητου κινηματογράφου που μαζί συνθέτουν το μωσαϊκό του Φεστιβάλ.
– Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του SFF τα τελευταία χρόνια, τι θεωρείτε ότι έχει αλλάξει στο κοινό του; Γίνεται όντως πιο δεκτικό, πιο “ενσυναίσθητο”;
Η κοινότητα του φεστιβάλ δυναμώνει χρόνο με το χρόνο και βλέπουμε το κοινό να εξελίσσεται με τρόπο ουσιαστικό: γίνεται πιο δεκτικό σε διαφορετικές και πειραματικές κινηματογραφικές προσεγγίσεις, πιο ανοιχτό και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να συμμετέχει στις συζητήσεις γύρω από τις ταινίες.
– Σήμερα, που ακόμα και η “σύνδεση” έχει γίνει κάπως εμπορεύσιμη λέξη, πώς διασφαλίζει ένα φεστιβάλ ότι παραμένει αυθεντικό;
Με το να μένει πιστό στις ιστορίες και τους ανθρώπους του. Όταν τα φώτα σβήνουν και οι θεατές συγκινούνται μαζί, η σύνδεση είναι αληθινή. Και όταν η νέα γενιά παιδιών του νησιού βρίσκει στα κινηματογραφικά εργαστήρια κάθε καλοκαίρι ένα χώρο για να εκφραστεί και να εξερευνήσει, συνεχίζουμε να επενδύουμε στην ουσία της ανθρώπινης επαφής.
– Αν μπορούσατε να συνοψίσετε την εμπειρία του SFF 2025 με μια κινηματογραφική σκηνή ή μια εικόνα, ποια θα ήταν αυτή;
Μια εικόνα σε τρία καρέ: ο υπαίθριος χώρος του Σινέ Καμάρι γεμάτος γνώριμα και νέα πρόσωπα, το φως της μεγάλης οθόνης που φωτίζει τα απορροφημένα πρόσωπα των θεατών, και τα σχηματισμένα πηγαδάκια με τις κινηματογραφικές (και μη) μεταμεσονύκτιες συζητήσεις τους.
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαντορίνης 2025 • 18- 20 Ιουλίου
Με κεντρική θεματική το "We’re Not Really Strangers", το 8ο Santorini Film Festival επιστρέφει από 18 έως 20 Ιουλίου, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο να μοιραζόμαστε: ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ε
Με κεντρική θεματική το "We’re Not Really Strangers", το 8ο Santorini Film Festival επιστρέφει από 18 έως 20 Ιουλίου, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο να μοιραζόμαστε: ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ε
Ο Γιάννης Νταλιάνης επιστρέφει στην Επίδαυρο με έναν Μενέλαο που δεν ζητά δικαίωση, αλλά επιβάλλεται με ωμότητα, σύμβολο μιας εξουσίας που παραμένει επικίνδυνα οικεία.
Στην "Ανδρομάχη" του Ευριπίδη,
Ο Γιάννης Νταλιάνης επιστρέφει στην Επίδαυρο με έναν Μενέλαο που δεν ζητά δικαίωση, αλλά επιβάλλεται με ωμότητα, σύμβολο μιας εξουσίας που παραμένει επικίνδυνα οικεία.
Στην "Ανδρομάχη" του Ευριπίδη,
Ο Θανάσης Μήνας συζητά με τον Κέβιν Μπάρρυ για το μυθιστόρημά του "Η καρδιά το καταχείμωνο" (μτφρ. Δημήτρης Καρακίτσος, εκδόσεις Γεννήτρια, 2025), ένα σκληρό αλλά και υπαρξιακό γουέστερν που εκτυλίσσε
Ο Θανάσης Μήνας συζητά με τον Κέβιν Μπάρρυ για το μυθιστόρημά του "Η καρδιά το καταχείμωνο" (μτφρ. Δημήτρης Καρακίτσος, εκδόσεις Γεννήτρια, 2025), ένα σκληρό αλλά και υπαρξιακό γουέστερν που εκτυλίσσε
Με αφορμή την κυκλοφορία του "Πίσω από το Πέπλο" από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης συναντήσαμε τον Τεύκρο Μιχαηλίδη και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη μεθολογία των μαθηματικών, τη
Με αφορμή την κυκλοφορία του "Πίσω από το Πέπλο" από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης συναντήσαμε τον Τεύκρο Μιχαηλίδη και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη μεθολογία των μαθηματικών, τη
