Από το αρχαίο δράμα στην Επίδαυρο μέχρι τη συμμετοχή του σε ουκ ολίγα μιούζικαλ και από “Το έχω ένα μυστικό” μέχρι το “Ναυάγιο”, ο Αλέξανδρος Μπορδούμης έχει αποδείξει ότι είναι έτοιμος να υπηρετήσει οτιδήποτε του ζητηθεί. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια πορείας, πλέον είναι στην πιο ώριμη φάση του, όπως μου είπε ο ίδιος στην κουβέντα μας. Καθώς περπατούσαμε και μιλούσαμε για το νέο του ρόλο, υπήρξε μία ευχάριστη διακοπή από δύο κυρίες που τον αναγνώρισαν. Αμέσως έσπευσαν να του μιλήσουν με μία αμεσότητα και ζεστασιά, σα να χαιρετούσαν κάποιο γνωστό και φιλικό τους πρόσωπο. Με τα βλέμματά τους να εκπέμπουν χαρά, του είπαν ότι συνεχίζουν να παρακολουθούν “Το σόι σου”, τη τηλεοπτική σειρά όπου πρωταγωνιστούσε ο ηθοποιός επί χρόνια. «Μου έχουν πει πολλά παιδιά που έβλεπαν “Το σόι σου” όταν ήταν στο Δημοτικό, ότι συνεχίζουν να το βλέπουν σε επαναλήψεις μέχρι και σήμερα. Ήταν αρκετός ο κόσμος που είχε συνδεθεί με τη σειρά», μου ανέφερε στη συνέχεια για την επιτυχία της σειράς.

Στη συνέχεια, αφού καθίσαμε και παραγγείλαμε τον καφέ μας, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης συνέχισε να μου μιλάει για την τηλεόραση, το θέατρο, τη μακρά του πορεία, τα πρώτα του βήματα στον χώρο, αλλά και για τις ταμπέλες, που η αλήθεια είναι ότι δεν του αρέσουν καθόλου. Δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα, αφού θα τα διαβάσετε μόνοι σας ευθύς αμέσως.

– Ποιος είναι ο Παύλος Ξενάτος, ο χαρακτήρας που υποδύεστε στο “Ναυάγιο”;
Ο Παύλος Ξενάτος είναι ένας μάχιμος δικηγόρος και ταυτόχρονα άνθρωπος της πιάτσας. Έχει κοινά σημεία με τον Παντελίδη, τον ρόλο του Γεράσιμου Σκιαδαρέση, αλλά ο δικός μου ρόλος υποστηρίζει τους αδύναμους. Δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Για να τον καλέσουν να αναλάβει την υπόθεση, πρώτα έκαναν έρευνα γι’ αυτόν. Ήξεραν ότι είναι ο κατάλληλος. Μιλάμε για έναν δικηγόρο που έχει να χάσει δική από τότε που άρχισε να εξασκεί το επάγγελμα. Επειδή η σειρά διαδραματίζεται σε μία ταραγμένη εποχή, θα μπορούσα να πω ότι ο Ξενάτος έχει στοιχεία από ανθρώπους που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο πριν και κατά τη διάρκεια της Χούντας. Ένα παράδειγμα είναι ο Χρήστος Σαρτζετάκης στην υπόθεση Λαμπράκη. Αυτοί οι άνθρωποι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις, αλλά ο Ξενάτος το καταφέρνει. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο που μου αρέσει είναι ότι τους συμπαρασύρει, τους δίνει θάρρος όταν τους λέει «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, θα το καταφέρουμε». Δεν είναι ένας δικηγόρος που απλά θα αναλάβει μία υπόθεση κι αν κερδίσει, κέρδισε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα κυλήσουν εύκολα τα πράγματα γι’ αυτόν στη σειρά. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία με τους κακούς, αλλά προς όφελος των καλών. Μου αρέσει που έχει αυτή την αποφασιστικότητα και την απόλυτη πίστη σε κάτι. Δεν το συναντάς εύκολα ούτε στη ζωή, ούτε και σε ρόλους. Δίνει ελπίδα και είναι πολύ ωραίο να συναντάς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου.

– Καθώς μου μιλάτε για τον ρόλο σας και σκεπτόμενη τη πλοκή της σειράς, θεωρώ ότι μπορεί να συσχετιστεί με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και, ίσως, το έχουν σκεφτεί και κάποιοι από τους τηλεθεατές…
Αρκετές φορές με ένα τέτοιο γεγονός, όπως αυτό του “Ναυγίου”, ταυτίζεται ο κόσμος. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στο τρένο των Τεμπών, αυτό φωνάζει ο κόσμος, πέρα από τη δικαιοσύνη που ζητά. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς νεκρός. Διαμαρτύρεται για ένα κράτος που εδώ και 200 χρόνια δεν έχει συνέχεια και συνέπεια. Όλα συγκεντρώνονται στη φράση του οδηγού: «πάμε και όπου βγει». Είναι συγκινητικό όλο αυτό που συμβαίνει με τα Τέμπη και θεωρώ ότι είναι από τα γεγονότα που θα καθορίσουν τη κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Ακόμα κι αν δούμε το ζήτημα από την πλευρά της αντιπολίτευσης, φαίνεται ότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν ή να το “εκμεταλλευτούν” -για να το πω λαϊκά. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Κάτι που έχει ενδιαφέρον και το κάνει ο Ξενάτος, είναι ότι όταν παίρνεις μία θέση για κάτι, μπορεί να θεωρηθεί ότι είσαι με τους άλλους. Είμαι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν υπήρξα σε κόμματα, εκτός από την περίοδο της πρώτης μου νεότητας, όταν ήμουν μαθητής/ σπουδαστής που είχα κάνει ένα πέρασμα από το ΚΚΕ, γιατί ο παππούς ήταν εξόριστος στη Γυάρο και υπήρχαν αυτές οι μνήμες και οι ιστορίες εγγεγραμμένες μέσα μου. Όμως, όταν ήταν να δράσουμε, δε γινόταν τίποτα. Ο παππούς μου έλεγε «ωραίος ο κομμουνισμός, αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν την εξουσία».

– Μπαίνοντας στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας ως ηθοποιό; Άλλοι μπορεί να σκέφτονται ότι θα κατακτήσουν τον κόσμο της τέχνης, άλλοι ότι θα αφυπνίσουν συνειδήσεις μέσω ενός ρόλου, άλλοι ίσως ήθελαν να μοιάσουν σε κάποιον. Η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη… Εσείς; 
Στα 18 μου ήμουν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Οι γονείς μου ήθελαν να μάθω ξένες γλώσσες για να ανοίξει το κεφάλι μου. Γι’ αυτό τελείωσα το ελληνογαλλικό Saint Paul στον Πειραιά. Αν μη τι άλλο όταν έρχεσαι από τόσο μικρή ηλικία σε επαφή με μία διαφορετική κουλτούρα, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Δεν ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής και οι Πανελλαδικές δεν πήγαν καλά. (γέλια) Το πιο πιθανό σενάριο ήταν να ακολουθήσω τη δουλειά των γονιών μου, που ήταν στον χώρο του κοσμήματος. Ο πατέρας μου έφερνε τα κοσμήματα και η μητέρα μου ήταν στην πώληση. Είχα μία αγάπη από μικρός για το θέατρο και αυτό ξεκίνησε από τη μητέρα μου που με πήγαινε σε παραστάσεις. Εφόσον δεν της γκρίνιαζα, με έπαιρνε μαζί της. (γέλια) Αντίθετα τα αδέρφια μου, σταμάτησαν να έρχονται από ένα σημείο και μετά. Έχω δει επί σκηνής τον Μινωτή, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και άλλους μεγάλους ηθοποιούς. Η τριβή μου με το θέατρο ως θεατής, με οδήγησε στην απόφασή μου να δώσω εξετάσεις για να γίνω ηθοποιός. Οι γονείς μου ήταν ανοιχτοί ως προς αυτό και, μάλιστα η μητέρα μου ήταν αυτή που μου είπε για το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Επειδή δεν ήξερα πολλά πράγματα, πήγα και ρώτησα μόνος μου τι χρειάζεται και έκανα μόνος μου προετοιμασία. Βρήκα μόνος μου τα κείμενα από το σχολείο. Αργότερα, μου είπαν οι δάσκαλοι και οι άνθρωποι που συνεργάστηκα, ότι είχα άγνοια κινδύνου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα της εξέτασης. Όλοι ήταν πολλοί αγχωμένοι -μάλλον περίμεναν πολύ καιρό αυτή τη στιγμή-, αλλά εγώ σκεφτόμουν να πάμε να περάσουμε καλά μέσα από τη διαδικασία. Μάλλον μέσω αυτής της άγνοιας, δημιουργήθηκε μία άνεση, που δεν είναι πάντα καλό. Βέβαια, είδα τον κίνδυνο όταν μπήκα στη σχολή, από τα πρώτα μαθήματα κιόλας. Ήταν αρκετά δύσκολη σχολή και έφαγα “ξύλο”. Δούλευα με τις ώρες για τα μαθήματα και δούλευα και στο θέατρο Τέχνης. Άνοιγα και έκλεινα το θέατρο, τα φώτα, είχα την επιμέλεια του φροντιστηρίου, καθάριζα… Έκανα τα πάντα. Ξεκίνησα να παίζω από μαθητής διάφορους ρόλους (αρχαίους, βωβούς, δραματικούς και μη κ.α.), μετά αποφοίτησα, πήγα στρατό και ξεκίνησα να πηγαίνω σε οντισιόν. Κανείς δεν μου είπε «καλησπέρα, περάστε να παίξετε». Έκανα ένα καλό αγροτικό, ας πούμε, για 10 χρόνια και μου έκανε πολύ καλό.

– Οι απολαβές πώς ήταν εκείνη την εποχή;
Ήθελα να φύγω γρήγορα από το σπίτι μου. Όταν τελείωσα από τη σχολή έπαιξα για ένα χρόνο θυμάμαι, μετά πήγα φαντάρος και όταν γύρισα, πηγαίνοντας σε οντισιόν στάθηκα τυχερός, γιατί με πήραν στο Εθνικό με ένα αξιόλογο συμβόλαιο και μπορώ να πω ότι ήταν καλά τα πράγματα ακόμα και στο ελεύθερο θέατρο. Πληρώνονταν ακόμα οι πρόβες και κανονικά τα εκτός έδρας -όταν παίζαμε δηλαδή εκτός Αττικής- υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις και είχα καταφέρει από νωρίς να μένω μόνος μου. Μπήκα στον χώρο, αλεξιπτωτιστής. Δεν ήξερα κανέναν. Τελικά, ισχύει αυτό που λέει ο Γιάννης Μπέζος για τις κλίκες. Άμα είναι κάποιος να προχωρήσει και να μας πει κάτι, ο χώρος θα είναι εκεί, θα τον αγκαλιάσει και θα του δοθεί το βήμα.

– Πλέον, έχουν αλλάξει τα εργασιακά δεδομένα. Το πτυχίο του ηθοποιού δεν έχει την ίδια αξία, παρόλο που έγιναν αρκετοί αγώνες για να αποτραπεί η ψήφιση του Προεδρικού Διατάγματος.
Πέρυσι έγινε κάτι πολύ σημαντικό με τους αγώνες των σπουδαστών των δραματικών σχολών και των ανθρώπων της τέχνης. Ότι έκλεισε το Εθνικό Θέατρο που δεν είχε κλείσει ούτε στη Χούντα, ούτε στον πόλεμο, ήταν συγκλονιστικό. Ήταν ο ύστατος τρόπος διαμαρτυρίας για το νομοσχέδιο. Μπράβο σε αυτά τα νέα παιδιά, σε αυτούς τους νέους συναδέλφους. Εμείς ήμασταν εκεί, συμμετείχα κι εγώ για να τους στηρίξω ενεργά, γιατί όντως ήταν μία τεράστια ηθική υποβάθμιση. Πρέπει να πούμε ότι πράγματα είναι πολύ δύσκολα σε όλους τους κλάδους. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Το δικό μας σωματείο κάνει μία μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία μιας συλλογικής σύμβασης και είναι πολύ κοντά προς την επίτευξή της. Μακάρι οι παραγωγοί να αποδεχθούν κάποια πράγματα, ώστε να υπάρχει μία συνεννόηση.

– Τα τελευταία χρόνια αρκετοί ηθοποιοί του θεάτρου, όπως χαρακτηρίζονται, παίζουν σε τηλεοπτικές σειρές. Με τις ταμπέλες του θεατρικού και τηλεοπτικού ηθοποιού, τι συμβαίνει πια;
Βάζουμε πολύ εύκολα ταμπέλες στους ανθρώπους και εκεί χάνεται και η μπάλα. Θυμάμαι πριν από 1-2 χρόνια μου είχαν πει κατά της διάρκεια μιας συνέντευξης ότι έχω κάνει πολλή τηλεόραση και όχι τόσο θέατρο, αλλά μάλλον δεν είχαν διαβάσει το βιογραφικό μου για να δουν πραγματικά την πορεία μου. Η πανδημία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων στην τηλεόραση και το θέατρο. Άνθρωποι που μέχρι και πριν, είχαν κάνει μόνο θέατρο, άρχισαν να παίζουν σε τηλεοπτικές σειρές και καλώς έγινε. Το κοινό γνώρισε αρκετά νέα πρόσωπα και τα αγάπησε. Το θέμα είναι όταν σταματήσουν να υπάρχουν τόσες σειρές, τότε ποιος θα χαρακτηριστεί τηλεοπτικός και ποιος θεατρικός ηθοποιός; Εγώ πιστεύω ότι «άμα τα λέει κάποιος», όπως λέμε συχνά στη δουλειά μας, μπορεί να τα πει παντού, σε όλες τις συνθήκες. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες.

– Ποια ταμπέλα που σας έχουν “κρεμάσει” σας έχει ενοχλήσει περισσότερο;
Είμαι ένας άνθρωπος που είχα την ταμπέλα του “πολυπαιγμένου” στα περιοδικά της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν υποστηρίζω ότι δεν ισχύει, αλλά αυτό δεν μπορεί να καλύψει τη δουλειά που έχω κάνει. Δηλαδή, δεν μπορεί ο άλλος να μην έχει δει τις δουλειές μου, άσχετα αν ήμουν καλός ή όχι. Αυτό δεν μας απασχολεί. Έχω βρεθεί 15 φορές στην Επίδαυρο, σε δεκάδες παραστάσεις και, με τον Κώστα Γαβρά. Αυτά δεν τα λέω για να κάνω τον καμπόσο, αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Όπως και δεν απαρνιέμαι την εικόνα του ανθρώπου που μπορεί να έχει προβληθεί για τις σχέσεις του. Οκ, έζησα τη ζωή μου. Ήταν μία άλλη εποχή τότε και αυτό το πράγμα έχει ένα κόστος. Πάντως, θεωρώ ότι αυτές οι ταμπέλες δεν ωφελούν κανέναν. Αν μπορούσα στην ηλικία που βρισκόμουν να διαχειριστώ κάποια πράγματα καλύτερα και σοφότερα στη προσωπική μου ζωή, θα το έκανα. Δεν ήμουν τόσο σοφός. Ήμουν ένα νέο παιδί που ζούσα τη ζωή μου, τον έρωτα, το οτιδήποτε χωρίς να με απασχολεί το γύρω γύρω. Ούτε είδα ποτέ ένα τροχοπέδη σε αυτό. Με καλούσαν σε δουλειές γιατί απλά τους έκανα για τον ρόλο, χωρίς να έχει κάποια σημασία το υπόλοιπο.

– Τώρα; Σε τι φάση είστε;
Τώρα είμαι σε μία φάση που θα ήθελα να προτείνω πιο πολύ εγώ πράγματα. Σκηνοθεσία δεν σκέφτομαι να κάνω, δε νομίζω ότι το έχω. Κάποιοι φίλοι με ρωτάνε τη γνώμη μου και για δουλειές της τηλεόρασης και του θεάτρου. Πιστεύω ότι θα γινόμουν ένας καλός casting director. Ο Βολανάκης έλεγε ότι μία παράσταση θέλει τέσσερις μήνες casting και ένα μήνα πρόβα. Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου ένα καινούργιο έργο δραματικό με έντονο το στοιχείο του χιούμορ και επειδή μου αρέσουν αυτά έργα, θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω. Μπορώ να προτείνω κάτι όπως το έργο, αλλά όχι να σκηνοθετήσω. Γενικά ψάχνομαι, κοιτάζω, αφουγκράζομαι και είμαι ανοιχτός σε νέες προκλήσεις.

– Περιγράψτε τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη με λίγες λέξεις. Όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι και σήμερα που μιλάμε.
Νομίζω ότι αυτό που με χαρακτηρίζει στο κομμάτι τουλάχιστον της δουλειάς σαν στάση ας πούμε, είναι ότι είμαι πιο πολύ μισθοφόρος. Καλούμαι να πάω κάπου σε μία μάχη. Να αλλάζω συνεχώς πεδία. Να πηγαίνω από τη μία πρόταση στην άλλη. Νιώθω ότι δεν είμαι πολύ της μονιμότητας και ίσως αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που επέλεξα αυτή τη δουλειά, την οποία αντιμετωπίζω ως μία ωραία περιπέτεια και μ’ αρέσει να είμαι μισθοφόρος σε μία τέτοια συνθήκη.

✥ Τα επεισόδια του “Ναυαγίου” θα τα βρείτε εδώ.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News