Κάναμε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης με την τρανς ακτιβίστρια Βανεσα Βενέτη για τις έμφυλες ταυτότητες, τη σεξουαλικότητα, τη μουσική, την οικογένεια που φτιάχνουμε και επιλέγουμε εμείς, τις εργασιακές συνθήκες σήμερα, τις ευκαιρίες στη ζωή και την αγάπη για τον εαυτό και τους ανθρώπους γύρω μας.

Ένας γνώριμος ήχος με οδήγησε στο νούμερο 32 της Οδυσσέως Ανδρούτσου στο Κουκάκι. Ήταν το «Dream Βaby Dream» των Suicide. Ήδη με αυτή την ηχητική υπόκρουση, ένιωθα μια ιδιαίτερη οικειότητα, σε ένα μέρος που όμως δεν είχα ξαναπάει. Είδα την φιγούρα της Βανέσας πίσω από τη γυάλινη μισάνοικτη πόρτα του «Another Nail Studio» να μιλάει σε ευχάριστο τόνο με έναν μεσήλικα μηχανικό αυτοκινήτων που δούλευε στο γκαράζ παραδίπλα. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το αυστηρό αλλά και συνάμα τόσο στοργικό της βλέμμα, που σαν τιρκουάζ υδατογραφίες ήθελαν να σε μεταφέρουν στο χωροχρόνο επρόκειτο να αφηγηθεί.

– Θέλω να μου πεις λίγο την ιστορία σου, από όποιο σημείο θες εσύ, να μου μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια, την ιστορία σου απ’ όπου θες εσύ.

Α θες να πάμε τόσο πίσω! Κοίταξε, η δική μου ιστορία διαφέρει λίγο από των άλλων τρανς γυναικών, δεν ήμουν θηλυπρεπές αγοράκι. Αλλά φανταζόμουν τον εαυτό μου από μικρή ως μεγάλη, ενήλικη γυναίκα, όχι ως ενήλικο άντρα. Τα περισσότερα τρανς άτομα βέβαια το ξέρουν από μικρά. Τώρα το αν αργούν να κάνουν τη φυλομετάβαση, έχει να κάνει με άλλους παράγοντες, κοινωνικούς, οικογενειακούς κι από τη πίεση που δέχονται. Αυτός είναι και ο λόγος που καθυστέρησα κι εγώ.

– Πώς ήταν η ζωή σου πριν τη φυλομετάβαση; Πότε συνειδητοποίησες πρώτη φορά ότι δεν σε εκφράζει η ταυτότητα του φύλου σου ή και ποια είναι η σεξουαλική σου ταυτότητα; 

Να πω εδώ ότι είναι ένας τεράστιος μύθος, ότι αυτά τα διαχωρίζουμε. Με την ταυτότητα του φύλου μου πάλευα, με τη σεξουαλικότητα μου παλεύω ακόμα. Είναι ένας μύθος αυτό ότι όλες οι τρανς γυναίκες είναι στρέιτ και θέλουν άντρες. Όπως υπάρχουν cis γυναίκες λεσβίες μπορεί να είναι και τρανς γυναίκες λεσβίες ή bisexual. Εγώ αυτή τη στιγμή, και γ’ιαυτό σου λέω πως ακόμα το παλεύω, μπορώ να σου πω πως ερωτεύομαι ανθρώπους, όχι φύλα. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να τα διαχωρίζουμε αυτά, αυτή η κουβέντα τώρα έχει και ακτιβιστικό χαρακτήρα. Ως ακτιβίστρια λοιπόν αγωνίζομαι να σπάσω αυτά τα στερεότυπα, ακόμα και στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα μπορεί να τα ακούσεις. Ότι «Άμα θες γυναίκες γιατί έγινες…» μα δεν έγινα, ήμουνα γυναίκα. Δεν είναι επιλογή. Δεν έγινα για να αρέσω στους άντρες, έτσι ένιωθα και έτσι νιώθω.

–  Ίσως είναι στερεοτυπική αυτή η ερώτηση αλλά θέλω να την κάνω. Πώς αντέδρασαν οι οικείοι σου;

Δεν αντέδρασαν καλά. Κοίταξε, κάποιοι έφυγαν από τη ζωή μου, απομακρύνθηκαν. Αλλά να σου πω κάτι, ήρθαν άλλοι που με αγαπούν για αυτό που είμαι.

Βλέπεις τι σχέση έχω και με τα άλλα τα κορίτσια εδώ στο «Another nail», μιλάμε και για άλλα πράγματα. Για να καταλάβεις έχουν φροντίσει στο κουτί πρώτων βοηθειών εδώ να υπάρχουν και οι ορμόνες μου.

–  Ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι η διαδικασία της φυλομετάβασης και πώς θα την εξηγούσες με δικά σου λόγια. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις γύρω από αυτό;

Κοίτα, σίγουρα υπάρχουν πολλές δυσκολίες, Καταρχάς υπάρχουν επαγγελματικοί αποκλεισμοί, τα περισσότερα τρανς άτομα βιώνουν αυτή τη κατάσταση. Και εγώ πέρασα δύσκολα, μη κοιτάς που τώρα έχω την τύχη, γιατί γνώρισα μια κοπέλα -που τώρα πλέον είναι οικογένεια μου για να το συσχετίσω με τη ερώτηση σου πριν- που είδε ότι έχω ταλέντο, το δούλεψα και τώρα εργάζομαι κανονικά ως τεχνήτρια νυχιών. Βλέπεις τι σχέση έχω και με τα άλλα τα κορίτσια εδώ στο «Another nail», μιλάμε και για άλλα πράγματα. Για να καταλάβεις έχουν φροντίσει στο κουτί πρώτων βοηθειών εδώ να υπάρχουν και οι ορμόνες μου. Ταυτόχρονα βέβαια έχω την τύχη να εργάζομαι και στο «Bequeer», που είναι άλλη οικογένεια εκεί, εργάζομαι εκεί σχεδόν 3 χρόνια. Ή η φίλη μου η Νεφέλη. Σήμερα το πρωί μου μαγείρεψε, είναι υπέροχο πλάσμα.

–  Πώς γνωριστήκατε;

Ε γνωριστήκαμε κάπως μέσω μιας κοινής φίλης, και κάπως τα βρήκαμε με τη μια, συνδεθήκαμε. Όχι μόνο στη συνεργασία, γενικά.

– Ηθελα να σε ρωτήσω, πως είναι ένα τρανς άτομο να στρώσει μια ζωή σήμερα, να υποστηρίξει μια νέα ταυτότητα;

Πάρα πολύ δύσκολο, το ξέρεις και εσύ, γυναίκα είσαι στην Ελλάδα του σήμερα. Εγώ, έχοντας ζήσει και το αντρικό προνόμιο αγανακτώ ακόμα περισσότερο. Πραγματικά είναι απίστευτη η αδικία που βιώνει το γυναικείο φύλο, και τώρα ας τρανς γυναίκα το βιώνω ακόμα περισσότερο, είναι άσχημο.

– Επειδή πριν μερικές μέρες έκανα μια συνέντευξη στην Πάολα τη Ρεβενιώτη με αφορμή το πρόσφατο ντοκιμαντέρ της «Πικροδάφνες», μια τρανς γυναίκα παλαιότερης γενιάς, πιστεύεις ότι ένα τρανς άτομο είναι πιο εύκολο να εργαστεί σήμερα σε σχέση με το παρελθόν; Aπ΄ ό,τι γνωρίζω δεν έχεις εργαστεί στο σεξ στο παρελθόν.

Καταρχάς θέλω να πω ότι όλες αυτές οι γυναίκες, έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου, και η Πάολα ειδικά που την εκτιμώ πάρα πολύ. Που λες, εμείς για να είμαστε εδώ κάπως φτάσαμε, κάποιες άλλες αγωνίστηκαν. Εγώ για παράδειγμα εργάζομαι εδώ, εργάζομαι και ως dj. Και θέλω να το πω αυτό, να ακουστεί, τα τρανς άτομα πρέπει να αναπτύξουν όλες τις ικανότητες τους, να καλλιεργήσουν όλες τα skills τους. Εμένα ας πούμε μου άρεσε και η μουσική.

«Punk is not dead», και ένα τρανς άτομο είναι επαναστατικό.

Να ας πούμε εγώ είμαι από τα Γιάννενα. Και πρόσφατα βρέθηκα με έναν φίλο μου από εκεί, γιατί είχα πολλά χρόνια να πάω Γιάννενα. Και με βοήθησε αμέσως να μαζευτούν λεφτά για τον δικαστικό αγώνα που έτρεχα, και τελικά αποφασίσαμε να στήσουμε μια φάση μαζί που να οργανώνουμε συναυλίες . Θα φέρουμε ας πούμε τους Los Fastidios για περιοδεία, στην Ελλάδα. Η ροκ μουσική είναι επανάσταση, «punk is not dead», και ένα τρανς άτομο είναι επαναστατικό. Και πρέπει να ακουστεί ότι δεν είμαι η μοναδική. Η σεξεργασία πλέον δεν είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες με τα cis άτομα αλλά πλέον κάνουμε βήματα. Έχει περάσει και νόμος που επιδοτούνται κάποιες θέσεις εργασίας για τρανς, αργά βήματα αλλά γίνονται. Δεν είναι όπως παλιά. Βέβαια ως το σημείο να φτάσουμε όπως και η άλλη Ευρώπη έχουμε αγώνες μπροστά μας.

– Ήθελα να σε ρωτήσω πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος ανάλογα το εργασιακό περιβάλλον που βρίσκεσαι κάθε φορά;

– Εδώ η αντιμετώπιση είναι άψογη, πολλές φορές μπορεί να μην καταλάβουν καν ότι είμαι τρανς.. Αλλά δεν έχει σημασία, δεν με νοιάζει γ’ιαυτό και κάνω ακτιβισμό, δεν κρύβομαι. Εδώ έχει φροντίσει η Νεφέλη και οι άλλες κοπέλες να μην υπάρχει ρατσισμός, να μην μπει εδώ μέσα ένα ρατσιστής, δεν τολμάει. Στο Bequeer, είναι ένα safe place, έχουμε παλέψει πολύ γιαυτό. Κοίτα, υπάρχουν κάποια άτομα που μπορεί να βγάλουν μια τρανσφοβία, γιατί η τρασφοβία υπάρχει και εντός της κοινότητας της ΛΟΑΤΚΙ, αλλά αν γίνει κάτι τέτοιο θα αποβληθούν, εγώ θα τα διώξω.

– Στο Bequeer σε πιο πόστο δουλεύεις;

Στην πόρτα.

– Oι σχέσεις σου με τη γειτονία εδώ πώς είναι;

Πολύ καλές, είναι πολύ καλά το βλέπεις και εσύ. Είναι μια γειτονιά που θα κάτσουμε θα μιλήσουμε, το ίδιο και στη γειτονιά που μένω στη Κυψέλη, που θα με φωνάξουν να πιω καφέ κτλ. Γ’ιαυτό στο λέω, ότι πραγματικά ευγνωμονώ αυτές που κάναν αγώνες πριν από μένα.

– Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω τι θα σε συμβούλευες;

Να μας αγαπάμε περισσότερο. Στο τέλος της ημέρας έχουμε μόνο εμάς, περνάμε περιστασιακά από εδώ. Να μας αγαπάμε περισσότερο, και να μας φροντίζουμε.

– Πιστεύεις ότι η κοινωνία σήμερα αποδέχεται περισσότερο τα τρανς άτομα;

Να σου πω, δεν μου αρέσει ο όρος «αποδοχή». Έχει κάτι μέσα από ζητιανιά. Μου αρέσει ο όρος «συμπεριληπτικότητα». Νομίζω ναι, πως κάποια πρόοδος υπάρχει.

– Και η τελευταία ερώτηση που θέλω να σε ρωτήσω, που με ενδιαφέρει πολύ, μιας και παίζεις μουσική, τι μουσική σου αρέσει; Μπορείς να μου πεις κάποιες μπαντες;

Rock, alternative, indie. Rolling Stones, Franz Ferdinand, οι Cure, Los Pastidios, μ’αρέσουν και πιο σκληρά πράγματα, το metal, πχ. οι Maiden, το punk, πχ. Dead Kennedys.

– Θες να μοιραστείς κάτι άλλο μαζί μας;

Τίποτα, καλή επιτυχία στο ξεκίνημα σας, να πάνε όλα καλά όπως τα ονειρεύεστε, όπως βλέπεις εδώ εγώ είμαι χαρούμενη!

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News