Η Fo aka Φώφη Τσεσμελή έχει το χάρισμα να ανήκει σε παραπάνω από μία κατηγορίες του αθηναϊκού clubbing και να προσαρμόζει το στυλ της σε όλες τις κονσόλες. Είναι απόλυτα σύγχρονη, έχει αφήσει το στίγμα της ακομπλεξάριστης ενέργειας της στις επαναστατικές 90’s νύχτες, τα έξαλλα 00’s τής χρωστούν πολλά αυτοσχέδια χορευτικά και στα ξενύχτια του ανακυκλωμένου τώρα, που ανακατεύει τα πάντα, φωνάζουμε το δικό της όνομα.

Είναι η απόλυτη αρχόντισα του όπισθεν Sodade, όπου την έχουμε αποθεώσει πολλές φορές σε εξόδους χωρίς πρόγραμμα, έχει δημιουργήσει το project Her για να αναδεικνύει γυναίκες DJs απ’ όλο τον κόσμο, γράφει όπως μιλάει για όσα τη διαμορφώνουν και την εξελίσσουν και έχει ένα αδιανόητο χιούμορ, που σπάει κάθε παγάκι-εμπόδιο στον δρόμο προς τη χαρά.

Στο Olafaq αφιέρωμα στις αξημέρωτες dance βραδιές της ένδοξης 90’s δεκαετίας, θυμήθηκε εικόνες, στιγμές και πρόσωπα μιας εποχής που καθόρισε την πανηγυρική ζωή στα clubs.

Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τις 90’s νύχτες που σου έρχεται στο μυαλό;
Η στιγμή που μπαίναμε στο (εκάστοτε) κλαμπ και μας χτυπούσε το πρώτο μπάσο στο στήθος – η αδρεναλίνη που έφτανε αμέσως στα κόκκινα και η ανυπομονησία για άλλη μία γαμάτη βραδιά. 

Πώς θα περιέγραφες την επικοινωνία με το κοινό στα κλαμπ και ποια αντίδραση τους σε ανέβαζε πιο πολύ;
Οι άνθρωποι ήταν στο σύνολό τους πιο εκδηλωτικοί τότε, όχι ότι μπορώ να πω πως προσωπικά έχω «παράπονα», συγκρίνοντας το σήμερα με το χθες, σε αυτόν τον τομέα. Ευτυχώς, έχω την τύχη να παίζω κάθε εβδομάδα για ένα εξωστρεφές κοινό. Η αντίδραση που με ανέβαζε και με ανεβάζει ακόμα είναι οι φωνές στο πρώτο kick, μετά από ένα επικό breakdown. 

Υπάρχουν κάποιοι clubbers που θυμάσαι πιο έντονα; (και γιατί)
Tον αγαπημένο μου Σπύρο, στα qbase events – πάντα έκανε εμφανίσεις με συγκεκριμένο κόνσεπτ που δούλευε πολύ πριν, με αποκορύφωμα τη βραδιά που έσκασε ντυμένος Χριστός κι έγινε πανικός. Γενικά, οι clubbers τότε έκαναν επικές εμφανίσεις και τα άτομα με τις πιο αξιομνημόνευτες αυτή τη στιγμή κάνουν σημαντικές καριέρες στον χώρο της μόδας, της μουσικής, των media.

Πώς προμηθευόσουν τους δίσκους και από πού ενημερωνόσασταν για τη νέα μουσική;
To Discobole, «ο Δισκοβόλος» για εμάς, ήταν το must της εποχής. Μετά πηγαίναμε σε ένα άλλο δισκοπωλείο στην Κυψέλη για Αμερικάνικα και σε ένα άλλο χαμηλά στη Ν. Σμύρνη για τα «ευρωπαϊκά» (αν θυμάται κάποι@ τα ονόματα των μαγαζιών, θα του ήμουν υπόχρεη, σπάω το κεφάλι μου). Αργότερα, από promo δισκογραφικών εταιρειών, που σου έστελναν τα βινύλια ταχυδρομικά κι εσύ με τη σειρά σου έπρεπε να συμπληρώσεις τη φόρμα με το feedback και να τη στείλεις πίσω.

Η ενημέρωση ήταν μια πολύ προσωπική και απαιτητική διαδικασία: από περιοδικά – ξεκοκκαλίζαμε δισκοκριτικές -, από άλλους (ενημερωμένους) φίλους DJs και μη, από τα live sets των DJs εξωτερικού και εσωτερικού, και πιο σπάνια από το ραδιόφωνο. Η λύσσα της αναζήτησης ήταν μεγάλη και ακόρεστη.

Φυσικά, εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως ξέραμε με ακρίβεια λεπτού πότε έφταναν οι νέες παραλαβές στο κάθε δισκάδικο, φροντίζαμε να παραγγείλουμε έγκαιρα από πριν, γλείφαμε παντοιοτρόπως τους υπαλλήλους, ώστε να μη μας ξεχάσουν, και υπήρχε περίπτωση να δώσουμε και νεφρό, αν «έχει μείνει μόνο ένα, αλλά το έχω κρατήσει για τον τάδε» δισκάκι, που έπρεπε οπωσδήποτε να έχουμε. Και ναι, τη λίστα σου την κρατούσες ευλαβικά μόνο για τον εαυτό σου.

Ποιο είναι το πιο θρυλικό κλαμπ των 90’s που έχεις παίξει;
Το πιο θρυλικό κλαμπ που έχω παίξει είναι σίγουρα το +Soda στα πάρτυ του περιοδικού Freeze, που είχαμε διοργανώσει εκεί.

Πότε, πώς και γιατί ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή των 90’s;
Δε θα έλεγα πως ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή, αλλά το clubbing όπως το γνωρίσαμε. Πέρασε από μία περίοδο κρίσης στις αρχές των ‘00s, όταν άρχισαν να κλείνουν τα μεγάλα και δυνατά μαγαζιά και εξαπλώθηκε σε όλη τη φάση. Βασικά, στην εγχώρια σκηνή υπάρχει η προ Ολυμπιακών του 2004 και μετά εποχή.

Οι λόγοι είναι παγκόσμια οι ίδιοι: αύξηση θανάτων από τα ναρκωτικά και ειδικά από το ecstasy, ο επαναπροσδιορισμός της πόλης (χωροθέτηση, εκτίμηση αξίας γης και ανάπλαση), η αύξηση του κόστους ζωής και στέγασης, οι μειωμένοι μισθοί, οι τιμές στα clubs που ακρίβυναν εμφανώς, οι εμπνευσμένοι και δημιουργικοί επιχειρηματίες του χώρου, που έγιναν σταδιακά η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Ο κόσμος στράφηκε στα φεστιβάλ, το ίντερνετ άρχισε να μπαίνει δυναμικά στη ζωή μας και το underground (ξε)πέρασε τα χρόνια της αθωότητας. Η μετάλλαξη ήταν δραστική, και μετά από κάποια παύση η σκηνή επέστρεψε δυναμικά και σαρωτικά για να γίνει το μεγαθήριο, η τεράστια βιομηχανία που υφίσταται σήμερα.

Τι σήμαινε clubbing τότε και τι σημαίνει τώρα; Υπάρχει clubbing τώρα;
To clubbing τότε ήταν πρωτίστως αγάπη για τη συγκεκριμένη μουσική, εξωστρέφεια, συνύπαρξη και συνεύρεση, μέθεξη, ήταν αισιοδοξία για το μέλλον, ανυπομονησία για να βρεθείς με τη «φυλή» σου, εκτόνωση, χορός, χαρά, ανεμελιά.

Σήμερα πιστεύω πως η μουσική έχει μπει σε δεύτερο ρόλο και σε όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα πρέπει να προσθέσουμε το «ανάγκη για…» πριν από κάθε λέξη. Κι όταν αρχίζεις να πιέζεις κάτι, ώστε να φτάσεις στο αποτέλεσμα, χάνει τη μαγεία του, τον αυθορμητισμό του. Φυσικά και υπάρχει clubbing σήμερα, επικές βραδιές, φοβερά πάρτυ – η εξέλιξη αυτού που ζήσαμε τότε, επαναπροσδιορισμένη μέσα από το φίλτρο της συγκεκριμένης εποχής που ζούμε.

Ποια ήταν η μόδα της εποχής στα ρούχα; Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσεις και το φοράς ακόμα;
Ας πούμε πως η μόδα ήταν πιο «δραματική» σε σχέδια, χρώματα, υφάσματα, πατρόν και υπήρχε για να χαρακτηρίσει τη «φυλή» στην οποία ανήκες. Είχα κρατήσει μία (τερατώδη) μαύρη συνθετική γούνα, με την οποία είχα μεγαλουργήσει στα dancefloors τότε, δεν την ξαναφόρεσα ποτέ κι έτσι την πέταξα πριν από ένα μήνα. 

Επικρατούσε περισσότερη ελευθερία τότε σε σχέση με σήμερα;
Νομίζω πως εμείς νιώθαμε πιο ελεύθεροι τότε, λόγω ηλικίας, ανωριμότητας και άγνοιας κινδύνου, δε μας είχε βαρέσει ακόμα η ζωή στο κεφάλι. Σήμερα είμαστε πιο ελεύθεροι λόγω ωριμότητας, εξέλιξης της κοινωνίας και προσωπικής διαδρομής, όχι μόνο σε σχέση με τη θέση μας στον χώρο της μουσικής, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Τι σου λείπει από αυτή την εποχή και τι δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ;
Μου λείπει η ανεμελιά, ο ενθουσιασμός της συμμετοχής σε κάτι καινούργιο που μεγαλουργεί και ανθίζει τώρα, τα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά κάθε μέρα και τίγκα, η πολυφωνία στη μουσική, τα αμιγώς electronic/dance ραδιόφωνα και περιοδικά, το underground, η χαρά της ανακάλυψης, οι (αβίαστες) βραδιές που έμειναν πραγματικά στην ιστορία, η πρώτη φορά που είδα/άκουσα τον/την τάδε DJ/καλλιτέχνη.

Ο σεβασμός και μια άτυπη, αξιοκρατική ιεραρχία που υπήρχε ανάμεσα στους DJs, κάποιοι απαράβατοι κανόνες συμπεριφοράς μέσα στο booth, που δεν τολμούσες να παραβείς, ειδικά αν ήσουν νέ@ στη φάση. Οι DJs ήταν DJs με όλη τη σημασία της λέξης, τα PR – PR, οι promoters – promoters και ούτω καθεξής, με πολύ διακριτούς ρόλους και λόγους ύπαρξης στο «οικοσύστημα». Το ότι η σκηνή στήριζε και στηριζόταν στους εγχώριους DJs και καλλιτέχνες και όχι στα ονόματα του εξωτερικού.

Δε θα ήθελα να ξαναζήσω τη μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζαμε οι γυναίκες, ώστε να κάνουμε μία κάποια «διαδρομή» σε αυτόν τον χώρο και τα «έλα μωρέ, δεν πειράζει» περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στα clubs.

Ποια είναι τα πέντε κομμάτια που όταν ακούγονταν, «γκρεμιζόταν» το μαγαζί;

Είμαι μία από αυτά τα ιδιαιτέρως διαταραγμένα άτομα, που αν τους ζητήσεις να διαλέξουν 3, 5, 10 κομμάτια για τον οποιοδήποτε λόγο, θα μείνουν άγρυπνα για 5 μέρες, ώστε να διαλέξουν «τα σωστά», μόλις τα συμπληρώσουν θα τα αλλάξουν άλλες 3,5 φορές και θα τα μετανιώσουν αμέσως μόλις τα στείλουν. Άρα, θα πω μόνο ένα και βοηθός μας ο Μεγαλοδύναμος, μέχρι να πατήσω το send: το “Energy Flash” του Joey Beltram.

Τρεις λέξεις, οι οποίες περιγράφουν αυτή την εποχή για κάποιον που δεν την έχει ζήσει.
Underground, music-oriented, ανέμελη.

Hangover και chill out. Τι συνειρμούς σου προκαλούν αυτές οι έννοιες που καθιερώθηκαν στα 90’s;
Να βλέπεις μεταγλωτισμένα Teletubbies στο Star, ή The Chill Out Zone στο MTV, αφού έχεις φάει μία τυρόπιτα, μία ζαμπονοτυρόπιτα κι ένα κουλούρι, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Πώς φλέρταραν τότε; Έχεις κάποια ιστορία να διηγηθείς;
Βασικά τότε φλέρταραν. Σήμερα το φλερτ γίνεται σχεδόν αποκλειστικά μέσα από εφαρμογές στα κινητά, ακόμα και μέσα στα clubs.

Τι συναισθήματα σου γεννιούνται μιλώντας γι’ αυτή την εποχή;
Νοσταλγίας, δύναμης, χαράς, ευγνωμοσύνης, που την έζησα μέσα και έξω από το booth και μια μικρή μελαγχολία για όλα αυτά που επιτρέψαμε να χαθούν από τη σκηνή.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News