Κάποτε, μαργαριτάρι, κόσμημα ακριβό. Ο Γιάννης Κατινάκης είναι ακριβώς αυτό: ένα θρασύ, λιγάκι λοξό, αρκούντως τρυφερό μαργαριτάρι που το καίει ο ήλιος, δίπλα σε γόπες, ακίδες και μυστικά περάσματα. Είναι στο χέρι του, πια, τώρα που τον Είδαμε, να επιλέξει ο ίδιος την Μεγάλη Βουτιά. Και από περσόνα του Ίνσταγκραμ να ανέβει στην θεατρική σκηνή, να διασχίσει το πανί της μεγάλης οθόνης. Και από ραδιοφωνικός παραγωγός/παραγωγός περιεχομένου που κάνει θόρυβο και προξενεί γέλιο όπως εκατοντάδες προκάτοχοι και επόμενές του, να στήσει εγχειρήματα (πρότζεκτ θα έλεγε ο ίδιος) που θα κάνουν την πραγματική διαφορά, που θα γράψουν ιστορία, που θα πάρουν την θέση τους στο στερέωμα της δημιουργίας.

Όχι ένας νέος Μουτσινάς. Όχι ένας διασκεδαστής των αυλών και των μαζών. Όχι ένα ιδιαίτερα όμορφο γκέι αγόρι που θα το αναγνωρίζουν στα κλαμπ και στο Ίντερνετ για μερικές σεζόν. Όχι ένας ακόμα όρθιος κωμικός ή μια ακόμα τηλεπερσόνα. Αλλά ένας πολυσυλλεκτικός καλλιτέχνης της Νέας Εποχής η οποία διψά για χιούμορ, αλλά και αποδοχή των τραυμάτων της, ένας άνθρωπος που μπορεί να ψηλαφίσει αυτές τις πληγές και να τις γιατρέψει εκθέτοντάς τις στο φως χωρίς να εφησυχάζει και χωρίς να τρομοκρατείται ηλιθιωδώς από την ακτινοβολία της δημοφιλίας του.

Ο Γιάννης Κατινάκης μπορεί και το έχει αποδείξει. Μπορεί, κυρίως επειδή ξέρει να πέφτει στα πατώματα. Όχι απλώς για έναν γκόμενο. Αλλά κι έτσι, επειδή άκουσε έναν στίχο σ’ ένα τραγούδι μελαγχολικό. Έτσι, ντιβίστικα, μονολιθικά, παλιακά και, όμως, άκρως αυριανά. Με τρόπο που -παραδόξως- μας αφορά και θα μας αφορά. Πολύ.

«Δεν υπάρχω αν δεν πιω ενεργειακό ποτό και αν δεν κάνω ένα, έστω, τσιγάρο. Κι όταν έχω τσιγάρο στο χέρι δεν αγχώνομαι.», λέει με την αναμενόμενη εκφραστικότητα. Κι η συζήτηση ξεκινά σε ένα καφέ στην Αγίας Ζώνης, στην καυτή Κυψέλη του φετινού μετα-covid Ιούνη.

– Γιάννη, θυμάσαι μία ή περισσότερες στιγμές που να θεωρείς σήμερα πως σε καθόρισαν ως άνθρωπο;

Δεν ξέρω αν η λέξη καθοριστική σημαίνει όμορφη. Όμορφες στιγμές θυμάμαι πολλές. Πάντως, δεν πιστεύω ότι εξελίσσεσαι ή ορίζεσαι από ένα μπαμ γεγονός, αλλά από μικρά, καθημερινά βηματάκια-βιωματάκια. Αλλιώς, θα πηγαίναμε και σε μια συνεδρία ψυχοθεραπείας και θα έφτιαχνα όλα αμέσως. Όμως, σίγουρα δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη πρώτη φορά που βγήκα σε κοινό μόνος μου, σε παράσταση stand up. Κατεβαίνω την σκάλα του μαγαζιού, βλέπω κόσμο, ακούω χειροκρότημα και λέω «μαλάκα, πάει, τελείωσε». Απίστευτο. Βάζω στις σημαντικές στιγμές μου και την πρώτη φορά που έκανα σεξ-συνέβη με έναν τρόπο ανορθόδοξο. Κι ύστερα, οι έρωτες που έχω ζήσει, οι οποίοι, έστω κάποιοι από τους οποίους, με έχουν καθορίσει και στα επαγγελματικά μου, ως πηγές έμπνευσης.

– Τις μαντεύω φωτεινές αυτές τις σημαντικές στιγμές. Αλλά και τα σκοτάδια δεν μας σημαδεύουν;

Δεν θεωρώ ότι με έχει καθορίσει ως άνθρωπο ο θάνατος του κολλητού μου-όσο σκληρό και αν ακούγεται. Πιο πολύ θα θυμηθώ μια στιγμή επιτυχημένη ή που ένιωσα κάτι έντονο, από ένα τραύμα σαν αυτό. Ίσως παλεύω να θάψω τα τραύματά μου; Ίσως καθορίζομαι από αυτά και δεν το συνειδητοποιώ; Μου αρέσει και που δεν ξέρω τα πάντα, όλη την ώρα. Έχω παράξενο μυαλό.

– Τι σε κάνει να αισθάνεσαι η λέξη «αποτυχία»; Την έχεις νιώσει μέχρι στιγμής;

Επαγγελματικά, καλώς ή κακώς, όχι μέχρι στιγμής. Αλλά θα έρθει, το μόνο σίγουρο. Υπάρχουν δουλειές που ήθελα να γίνουν και δεν έγιναν. Το μεγαλύτερό μου άγχος-δεν καταλαβαίνεις πόσο- είναι να σκάσει αποτυχία. Παλεύω με το άγχος, γιατί κι αν υπερπροσπαθείς να παραμένεις επιτυχημένος, αυτό κι αν είναι συνταγή αποτυχίας, το χιούμορ παύει να βγαίνει πηγαία.

– Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ή η αγαπημένη σου stand up comedian;

Θα πω χωρίς πολλή σκέψη την Χρύσα Κατσαρίνη, είναι απίστευτη. Δεν θα σου πω την Μουτίδου, που επίσης αγαπώ, γιατί είναι πολυκαλλιτέχνιδα, κάνει και youtube, είναι βασικά ηθοποιός. Καθαρόαιμη stand up comedian και στα μάτια μου με διαφορά από τον δεύτερο, Χρύσα, Χρύσα. Ταιριάζει σε μένα, την θεωρώ πανέξυπνη, έχει συμφιλιωθεί με το δράμα της, δεν προσπαθεί καθόλου κι όμως είναι αστεία. Τα κείμενά της, δε, τα θεωρώ αριστοφανικά.

– Άρα, θα ήθελες ίσως και μια συνεργασία μαζί της;

Η Κατσαρίνη κι εγώ; Μπορεί και να με κατάπινε!

– Ε, τιμή σου να σε κατάπινε το είδωλό σου…

Πράγματι, αλλά για τον κόσμο θα έβγαινε ουσιαστικό νόημα; Το θέμα είναι να περνάτε καλά εσείς, όχι μόνο να κάνουμε εμείς το κομμάτι μας. Η αλήθεια είναι ότι αν το δουλεύαμε μαζί, και προβάραμε θα έβγαινε κάτι. Τα κείμενά μου είναι γραμμένα κομμάτι, κομμάτι, αυστηρά. Αλλά το δυνατό μου κομμάτι είναι, πιστεύω, ο αυθορμητισμός, η ατάκα. Αντιθέτως, η Χρύσα γράφει πάρα πολύ δυνατό κείμενο και βασίζεται εκεί και πολύ καλά κάνει.

– Πώς κυλούν οι μέρες του Γιάννη Κατινάκη; Πίσω από τα βίντεο, πίσω από το ραδιόφωνο και τα κείμενα.

Μαύρες είναι οι μέρες μου. (χαμογελά, αλλά δεν κάνει πλάκα) Δεν είμαι τόσο στο Instagram και στο Tik Tok, ο κόσμος νομίζει ότι είμαι συνεχώς, αλλά εγώ μπαίνω για να ανεβάσω την δουλειά μου και μετά μπαίνω μια-δυο φορές για να δω πώς έχει πάει, πώς έχει γκελάρει. Όλη μέρα φλερτάρω, μωρέ. Πολύ γκομενιλίκι πέφτει, το’ χω ανάγκη. Το καλύπτω το κενό της ψυχούλας μου, δεν έχω ιδέα αν είναι αυτός ο σωστός τρόπος. Θέλω να επιβεβαιώνομαι ερωτικά, να βγω ραντεβού, να κάνω σεξ. Νομίζω ότι η γενιά μου έχει εξαιρετική ενοχοποίηση με το θέμα του σεξ. Ακούω να μου λένε «δεν θα του κάτσω στο πρώτο ραντεβού» και απορώ-εσύ δεν θα ευχαριστηθείς άμα κάνεις σεξ, δηλαδή, σαν χάρη για τον άλλον το βλέπεις; Εγώ πάντως το θεωρώ ζωτική ανάγκη, την μέγιστη απόλαυση.

– Και οι φίλοι σου;

Δεν είμαι καλός φίλος και, αν και με λατρεύουν οι φίλοι μου, δεν κατανοώ γιατί με κάνουν παρέα. Δεν με ενδιαφέρει, όμως, τίποτα περισσότερο από τα δικά μου προβλήματα και ζητήματα. Αυτή είναι η αλήθεια. Έχω αρχίσει ψυχοθεραπεία, υπάρχει ένα υπερεγώ κάπου εδώ μέσα. Βέβαια, οι άνθρωποι που με κάνουν παρέα υποπτεύομαι πως δεν το αντιλαμβάνονται έτσι, γιατί, αλλιώς ξέρω κι εγώ; Θα μένανε στην ζωή μου; Πάντως, δεν έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου. Επειδή δεν θέλω να μου ζητούν, δεν ζητώ. Τις πιο πολλές φορές, πάω εγώ και βρίσκω τους φίλους μου, αλλά από την άλλη δεν θα σκοτίσω και το κεφάλι μου επειδή χώρισες. Θα σταθώ δίπλα σου και θα σε συμβουλέψω όταν μπορώ να είμαι εκεί. Που ίσως και να είναι υγεία, τελικά, όλο αυτό. Για εμένα, λειτουργεί κι ας έχουν υπάρξει στιγμές που νιώθω ότι κάποιοι φίλοι μου θέλουν κι άλλο, κι άλλο.

– Φιλίες υπάρχουν μεταξύ πετυχημένων ανθρώπων στην τέχνη, την showbiz, το Instagram; Ξέρεις, μεταξύ σας, εννοώ.

Ναι. Κι ας υπάρχει, όπως είναι πολύ λογικό, ένας μικρός ανταγωνισμός. Αλλά, ναι! Η Κική ας πούμε (σ.σ: Σούπερ Κική) είναι ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερα να αγαπήσω μετά από την οικογένειά μου, κι ας μην βλεπόμαστε, πια, κάθε μέρα. Η επαφή μου μαζί της μου έχει μάθει πολλά για την ζωή. Όταν μου λέει πως με χρειάζεται, είμαι εκεί. Πολύ πιο ποιοτικό από το κάθε μέρα συνεχώς μαζί. Η Κική κι εγώ γνωριστήκαμε σε μια μετεφηβική φάση και, στα χρόνια, εξελίχθηκε σε μια ενήλικη φιλία. Ο Θέμης (σ.σ: Θέμης Κανέλλος, themicorn) επίσης είναι καλός μου φίλος, τον αγαπάω πάρα πολύ. Δεν ξέρει κανείς ποιος είναι ο Θέμης. Ούτε για μένα ξέρουν ακριβώς, αλλά αυτό που δείχνω είναι αρκετά κοντά. Δεν είναι ότι προσποιείται, όμως έχει πολλές άμυνες, αργεί να ξεδιπλωθεί. Θεωρώ ότι είναι ευφυέστατο, εξαιρετικό παιδί, προβάλλει κάτι λίγο πιο ψυχρό και απρόσωπο. Χρόνια αρκετά είμαστε φίλοι και με την Σοφία Κουρτίδου και με την Χρυσηίδα. Λίγες οι φιλίες, από τον χώρο, αλλά υπάρχουν.

– Κλαις στην ψυχοθεραπεία ή μόνος σου περισσότερο;

Μόνος μου, συνέχεια. Δεν έχω κλάψει ποτέ για γκόμενο. Κλαίω με τραγούδια, κλαίω για μένα, συγκινούμαι με το κάθε τι, με πονάει που περνάει η ζωή, δεν ξέρω γιατί…

– Στάσου λίγο στα τραγούδια. Τι μουσική δηλαδή ακούς και ξεσπάς σε δάκρυα;

Κραουνάκη. Όταν δεν είμαι καλά, ακούω την Σωτηρία της Ψυχής και το Γερνάω Μαμά. Το Γερνάω Μαμά δεν ακούγεται καθόλου εύκολα, μου είναι πληγή ανοιχτή, σαν τραυμαπλάστ που πρέπει να βγει κι όμως δεν αντέχεις που βγαίνει, πονάς.

– Έχεις να θυμάσαι ωραία πράγματα από τα παιδικά χρόνια; Καμιά φορά κι αυτά μας συγκινούν.

Η πρώτη όμορφη ανάμνηση που μου έρχεται αυτήν την στιγμή είναι το εξής πράγμα. Είχα μάθει, μέσα από συνεντεύξεις, ότι η αγαπημένη μου Άννα Παναγιωτοπούλου πάει για διακοπές, χρόνια, στην Τήνο. Η Μαρκάταινα! (σ.σ: αναφορά στον ρόλο της ως Χριστίνας Μαρκάτου στο σήριαλ Ντόλτσε Βίτα) Ήμουν 13, άντε 14 χρονών. Και ζητάω από τη μαμά μου να πάμε Τήνο και με πήγε Τήνο. Αυτές οι διακοπές ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου.

– Τελικά, την συνάντησες την ηθοποιό σου;

Όχι εκεί, όχι τότε. Χρόνια μετά, στο θέατρο. Και έχω ψυχανεμιστεί ότι είναι σαν εμένα. Είναι πολύ ντροπαλή, πολύ συνεσταλμένη, όχι, δεν είναι προσιτή και αλέγκρα. Αλλά δεν είναι ούτε αγενής, ούτε ψωνισμένη. Είναι ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην τέχνη του. Η άλλη μου αγαπημένη ηθοποιός, η Μαρία Καβογιάννη, είναι αλλιώτικη. Την ευγνωμονώ, παλιότερα με έπαιρνε κοντά της σε κάποια γυρίσματα σε μια σειρά στο Mega με τον Αθερίδη, παιδάκι εγώ, με τάιζε, με πρόσεχε. Πιο «η χαρά της ζωής». Η Παναγιωτοπούλου είναι κοντύτερα στην δική μου ψυχοσύνθεση: κάνω την δουλειά μου, χαίρομαι που την εκτιμάς, σε ευχαριστώ, θέλω όμως τον χρόνο μου, τον χώρο μου, το καβούκι μου.

– Πώς διασκεδάζεις, πού βγαίνεις;

Σε κλαμπ, πια, υποφέρω. Αν πηγαίνω, το κάνω μόνο για την παρέα. Δεν βρίσκω κάποιο νόημα στο να’ σαι όρθιος με ποτό στο χέρι σε ένα μέρος όπου δεν μπορείς να επικοινωνήσεις. Μου κάνει λίγο κουλό. Πηγαίνω θέατρο, μου αρέσει πολύ, πιο πολύ από το σινεμά. Και μετά το θέατρο, ποτά. Και κουβέντες. Μου αρέσει να πίνω για να αγγίζουμε βάθη, να διώχνουμε τις πρώτες άμυνες, να συνεννοούμαστε.

– Ταξίδια όχι;

Α πα πα! Δεν με συγκινεί το ταξίδι καθόλου σαν έννοια. Δεν αφήνω Ελλάδα, εύκολα.

– Χωρίς τι δεν μπορείς να ζήσεις;

Χωρίς αγάπη, χωρίς σεξ, χωρίς την οικογένειά μου, χωρίς τσιγάρο δεν μπορώ να ζήσω. Πιστεύω, όμως, ότι η αγάπη και η οικογένεια (όποια οικογένεια!) είναι τα πιο σοβαρά. Ύστερα, βλέπω ως ζωτικές ανάγκες την επικοινωνία με τον κόσμο και την αποδοχή. Αυτά τα παίρνω από την δουλειά μου. Για το σεξ είπα; Είπα.

– Άρα φετίχ με υλικά αντικείμενα δεν έχεις;

Το κρεβάτι μου, γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ σε άλλο κρεβάτι και σε ξένα σπίτια. Άντε, και το κινητό μου, όχι για τα σόσιαλ, αλλά επειδή βλέπω youtube, ακούω τραγούδια, παρακολουθώ τα αγαπημένα μου πράγματα που με κάνουν να ξεχνιέμαι.

– Από τι να ξεχνιέσαι;

Από τις κακές τις σκέψεις, από την εμμονή, από το ψίχουλο που θα αρχίσει στο μυαλό μου και θα γίνει καρβέλι ολάκερο. Για να μην γίνει καρβέλι, βάω ντόλτσε βίτα, μεν και δεν, άλλα που ξέρω εγώ ότι με κρατάνε σε ισορροπία. Μέσω ψυχοθεραπείας, διαγνώστηκα με κάποια στοιχεία κατάθλιψης. Έχω, επίσης, OCD-ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Σαν παιδάκι, η παιδοψυχολόγος κάτι είχε αναφέρει για κατάθλιψη, αλλά δεν είχε σταθεί μέσα μου. Η ψυχολόγος μού λέει ότι έχω ένα φως που κάπως το ισορροπεί το μαύρο, εξ ου και δεν είμαι καταθλιπτικός ακριβώς.

– Ως σεξουαλικό άτομο, υπερσεξουαλικό θα έλεγα, μπορείς να είσαι μονογαμικός υπό συνθήκες;

Δεν πιστεύω ακριβώς στην μονογαμία. Πολυγαμία, όμως, εντός ή εκτός σχέσης; Εκτός σχέσης για μένα, είναι σχεδόν επιβεβλημένο να είσαι πολυγαμικός. Η πατριαρχία, η θρησκεία ,αι όχι μόνο μας έχουν ριζώσει στο κεφάλι ότι σχέση σημαίνει να είναι δύο άνθρωποι, ο ένας με τον άλλον, και τέλος. Αλλά πιστεύω ότι είναι και θέμα δομής της ψυχής μας. Η κτητικότητα, αυτό «το δικό μου» του έρωτα. Δεν φταίει μόνο η κοινωνία. Ξέρεις τι θέλω; Να είμαι με έναν άνθρωπο καραερωτευμένος, που πρέπει να γίνει τάμα για να ερωτευτώ εγώ, να μην πηγαίνει με κανέναν άλλον, να με βλέπει και να τρελαίνεται, να του φτάνει η καύλα στα ουράνια, αλλά εγώ να πηγαίνω και με άλλους, αν θελήσω. Θέλω να φλερτάρω, να καυλαντίζω, να ζω την ζωή μου, να παίρνω αποδοχή και από άλλους ανθρώπους, αλλά θέλω και αυτός που είμαι ερωτευμένος μαζί του να μην έχει μάτια για αλλού. Αυτό πιστεύω ότι είναι η ανάγκη του ανθρώπου. Να νιώθει μοναδικός, αλλά να μπορεί να είναι πολυγαμικός. Χωρίς όμως να το δέχεται και για τον άλλον αυτό! Γι’ αυτό κάτι χωλαίνει στις σχέσεις, κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν στεριώνει. Γιατί ο άνθρωπος ούτε μονογαμικό ον είναι, ούτε πολυγαμικό, τελικά.

– Τι ον είναι;

Μουρλό. Το μαγικό στον έρωτα είναι να φθάσεις σε συναισθηματικά σημεία που δεν θες να κοιτάξεις άλλον, που να μην μπορείς να σε ακουμπήσει άλλος. Αυτό συμβαίνει-κι αν συμβαίνει!- για ένα μικρό διάστημα, φυσικά, μετά φεύγει. Φεύγει, γαμώτο. Το έχω ζήσει και ξέρω.

– Έχεις ζήσει τι;

Έρωτα.

– Και ποιους άντρες ερωτεύεσαι;

Οι άντρες που ερωτεύομαι είμαι εγώ. Εγώ, χωρίς τις άμυνές μου, χωρίς τις ανασφάλειές μου. Φεύγει ο ρόλος και βλέπω εμένα, την ουσία μου. Όλη μου η μαύρη πλευρά, ρε παιδί μου, όλη μου η αδυναμία και η σκοτεινιά. Δεν τα αντέχω, ίσως, στον εαυτό μου και τα βλέπω στους άλλους και τα ερωτεύομαι.

– Σε σένα τις μακιγιάρεις όλες αυτές τις ποιότητες που ονομάζεις αδυναμίες…

Δεν τις μακιγιάρω απλώς, drag queen τις κάνω! (γελάμε Κατινάκης, φωτογράφος κι εγώ)

– Υπάρχει ένα μοτίβο στο χιούμορ σου σε σχέση με τη νορμαλιτέ στις σχέσεις. Έχεις κάνει πλείστους όσους χιουμοριστικούς ύμνους στις τοξικές σχέσεις. Αναρωτιέμαι τι τρέχει στ’ αλήθεια με αυτό.

Τώρα είχα μια πρόσφατη ιστορία. Δεν θα την πω αχρείαστη, γιατί  για να’ ναι κάτι σημείο αναφοράς στο τώρα, μια χαρά χρήσιμο είναι ακόμα. Βγαίναμε μαζί και τι μου είπε σε κάποια φάση; «Σου αρέσω γιατί έχεις εθισμό στην απόρριψη». Έπαθα σοκ, είπα Παναγιά μου. Πρώτη φορά ένας άνθρωπος είδε. Μόλις διέκρινα, λοιπόν, έναν άνθρωπο με γοητευτικό μυαλό και τάσεις φυγής, αλλά με την ταυτόχρονη επιθυμία να με διαβάσει και να με καταλάβει, κόλλησα, έπαθα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη, απλώς αυτή τη φορά το επικοινωνήσαμε λίγο παραπάνω μεταξύ μας. Θέλουμε το ενδιαφέρον από τον άνθρωπο που δεν δύναται να το δώσει. Δεν μας αφορά το ενδιαφέρον από κάποιον που ενδιαφέρεται γενικώς και πολύ. Είναι ένας τοξικός τρόπος αυτός να νιώσεις μοναδικός, αλλά στον έρωτα αυτή η συνταγή λειτουργεί.

– Εσύ έχεις σταθεί τοξικός και για άλλους, εκτός από τον εαυτό σου;

Δεν καταλαβαίνεις πόσο πολύ. Και πόσο πολύ έχω πληγώσει. Και πρόσφατα, τώρα. Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, Γεωργία. Βέβαια, είμαι ο άνθρωπος που εξ αρχής ξεκαθαρίζει. Δεν παίζω παιχνίδια, του τύπου δεν στέλνω, δεν κάνω. Αν γουστάρω κι ερωτευτώ, θα με δεις στα πατώματα! Εκφράζομαι, λιώνω, κυνηγάω, τρελαίνομαι. Αν βλέπω κάτι ως πιο χρηστικό, ως πιο…για να περάσουμε καλά, το ξεκαθαρίζω, το εξηγώ. Κάποιες φορές, τα λόγια μου με τις πράξεις μου διαφέρουν, μπερδέματα υπάρχουν Δηλαδή, ενώ μπορεί να λέω πως δεν θέλω να δεθώ και πράγματι είναι έτσι, τα μάτια μου ή το σώμα μου να δείχνουν άλλα…

– Και σε αφήνουν επειδή μπερδεύονται, επειδή δεν αντέχουν;

Εγώ το τελειώνω, με παράξενους τρόπους, για παράξενους λόγους. Άμυνα; Μπορεί. Ήθελα να πω ότι ο έρωτας με κάνει να νιώθω στάσιμο, με αφήνει πίσω επαγγελματικά, δεν μου είναι καύσιμο. Μετά το τέλος του είναι που έρχεται η έμπνευση. Όταν το ζεις, τίποτα. Μόνο το ζεις. Εγώ το ζω.

– Πες μου μια σκέψη που σε κρατά ξύπνιο τα βράδια.

Έχω χάσει τον ύπνο μου με την σκέψη ότι μπορεί η γη να σταματήσει και να πέσουμε. Ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν νιώθω ασφάλεια. Μια φορά, ένας γκόμενος, κατακούκλος (μαλακία στο μάτι, πονηριά, ελαφριά θηλυκότητα συμφιλιωμένη με την αρρενωπότητα, μετροσέξουαλ κάγκουρας, όπως μ’ αρέσει) μου είπε μια νύχτα ότι σε εκατομμύρια χρόνια θα σβήσει ο ήλιος. Μας βρήκε το πρωί, έμεινα ξύπνιος μέχρι που είδα τον ήλιο αναμμένο έξω από το παράθυρό μου.

(Χαμόγελα, στοπ στην ηχογράφηση, μερικά κλικ ακόμα από τον Αποστόλη. Τρώμε ομελέτα, λέμε άσχετα, καπνίζουμε. Εύχομαι να συναντήσω ξανά τον Κατινάκη έξω από κάποιο θέατρο τον χειμώνα που έρχεται. Του το λέω, απαντά πως έχει μια πρόταση και το σκέφτεται. Τον συμπάθησα πολύ, πρέπει να φύγω, πιστεύω σε αυτόν, ο τόνος της φωνής του και το βλέμμα του με ακολουθούν για ώρες και επανέρχονται τώρα που γράφω αυτές τις τελευταίες σειρές.)

➡︎ Instagram

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News