Μεγάλωσα με τη μουσική του Mikee. Ερωτεύτηκα, διασκέδασα, χόρεψα, γνώρισα κόσμο, άνοιξε το μυαλό και ζέστανε την καρδιά μου. Τον ακολουθούσα όπου έπαιζε, στο Factory, στο Qbase, στο Playroom, στο Umatic, παντού. Θυμάμαι να του φωνάζουμε όλοι μαζί “Βάρα Mikee” κι εκείνος να χαμογελάει διακριτικά πάνω στα decks κι απλά να συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Να παίζει καταπληκτική μουσική.

Ήταν όταν έβαζε το “Knights of The Jaguar” του DJ Rolando ή το “I Feel Love” της Donna Summer που από κάτω κλαίγαμε, γελούσαμε, αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλο και δε σταματούσαμε να χορεύουμε. Γιατί γι αυτό βγαίναμε τότε. Για να χορέψουμε, να γνωριστούμε, να επικοινωνήσουμε και να συνδεθούμε μέσα από τη μουσική. Για τα feelings. Μας ένωνε η techno, η αγάπη μας για το clubbing και όπως πολύ σωστά αναφέρει και ο Mikee στην συνέντευξή του, οι προθέσεις μας ήταν αγνές, ακόμη κι αν τα μαγαζιά στα οποία συνωστιζόμασταν ήταν σκοτεινά, υπόγεια, underground και after.

Είμαστε η γενιά που ξεκίνησε τη φάση και σήμερα δεν μπορεί παρά να αναπολεί τα 90s και να λατρεύει τον πιο σκληροπυρηνικό και ταυτόχρονα low profile Dj που έντυσε τις νύχτες μας με τους εργοστασιακούς ήχους μπερδεμένους με μελωδίες: Τον Mikee.

Συνάντησα τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα στα party του, έντυσα τις πιο συναρπαστικές νύχτες της ζωής μου με τη μουσική του, έχω τις πιο όμορφες αναμνήσεις με soundtrack τα DJ set του. Kαι ύστερα από 25 χρόνια μουσικής γνωριμίας, αυτή είναι μόλις η πρώτη φορά που του παίρνω συνέντευξη. Kαι επιτέλους βρήκα έναν πολύ καλό λόγο για να παντρευτώ: Ο Μikee παίζει μουσική στους γάμους των clubbers.

– Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τις 90’s νύχτες που σου έρχεται στο μυαλό;

Νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς εικόνα, ίσως θα ήταν πιο εύστοχο να την αποκαλούσα αίσθηση. Είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος βγαίνει για να διασκεδάσει. Με μία έννοια διασκέδασης συλλογική.To club γίνεται «ένα», σε μια περίοδο που τα social media δεν υπήρχαν και τα κριτήρια ήταν αμιγώς η ψυχαγωγία.

– Πώς θα περιέγραφες την επικοινωνία με το κοινό στα κλαμπ και ποια αντίδραση τους σε ανέβαζε πιο πολύ; 

Με φόβο να ακουστεί κάπως ματαιόδοξο, όταν κάνεις μια δουλειά που αποδέκτης είναι ο κόσμος, ικανοποιείσαι όταν νιώθεις ότι στο κοινό αρέσει αυτό που κάνεις, στο εκδηλώνει και με τον τρόπο αυτό στο επιστρέφει. Για μένα ένα κοινό που χαίρεται και διασκεδάσει βάσει των μουσικών μονοπατιών μου, είναι άκρως «ανεβαστικό» για μένα.

– Υπάρχουν κάποιοι clubbers που θυμάσαι πιο έντονα; (και γιατί)

Υπάρχουν αρκετοί που πιθανόν δε θα ήθελαν να τους θυμάμαι…

– Πώς προμηθευόσουν τους δίσκους και από πού ενημερωνόσασταν για τη νέα μουσική; 

Πολύ ωραία ερώτηση. Σίγουρα δεν υπήρχε η ταχύτητα και η ευκολία της εποχής. Ατελείωτες ώρες σε δισκοπωλεία σε Ελλάδα και εξωτερικό, κυρίως Λονδίνο και Νέα Υόρκη, από ειδικά διεθνή μουσικά περιοδικά της εποχής και από online vinyl stores μετέπειτα . Υπήρχε το άγχος όχι μόνο να μην μείνεις «πίσω» αλλά να είσαι και βήματα πιο μπροστά.

– Ποιο είναι το πιο θρυλικό κλαμπ των 90’s που έχεις παίξει;

Φυσικά το Factory.

– Πότε, πώς και γιατί ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή των 90’s;

Δε νιώθω ότι ξεθώριασε απλά υπάρχει ο κύκλος ζωής ενός προϊόντος. Ακόμα και όταν μιλάμε για ένα καλλιτεχνικό ρεύμα. Μπορεί η δυναμική ενός μουσικού ρεύματος να μην είναι το ίδιο αμείωτη όπως όταν ξεκίνησε, αλλά η διαχρονικότητά του και η προσαρμοστικότητά του μέσα στο χρόνο δείχνει την δύναμη και την αντοχή του.

– Τι σήμαινε clubbing τότε και τι σημαίνει τώρα; Υπάρχει clubbing τώρα;

Δεν θέλω να είμαι ο αφοριστικός τύπος που υποστηρίζει πως η δική του γενιά ήταν καλύτερη. Σίγουρα ήταν διαφορετική. Ήταν διαφορετικά τα κίνητρα. Συναντιόντουσαν άγνωστοι στο δρόμο, έλεγε η μία παρέα στην άλλη αν πάνε factory και μέχρι να φτάσουν είχαν γίνει φίλοι. Τώρα οι εποχές μας αναγκάζουν να είμαι πιο επιφυλακτικοί καταρχάς. Πάντα όμως θα υπάρχει clubbing όσο υπάρχουν καλές μουσικές και άνθρωποι που ξέρουν να τις εκτιμούν.

– Ποια ήταν η μόδα της εποχής στα ρούχα; Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσεις και το φοράς ακόμα;

Υπήρχε μια υπερβολή σε λογότυπα, σε χρώματα. Δε θα χαρακτήριζα την εποχή κιτς, αλλά σαν ένα μεγάλο καλάθι ιδεών. Από τις οποίες ιδέες βλέπουμε ότι έχουμε τα τελευταία χρόνια αντλήσει πάρα πολλές επιρροές. Υπάρχουν πολλά t-shirts από την εποχή εκεινη μέσα στη ντουλάπα μου που τα φοράω ακόμα κατά περιόδους.

– Υπήρχε περισσότερη ελευθερία τότε σε σχέση με σήμερα;

Για να μην πλάθουμε αγιογραφίες, υπήρχαν τομείς που χαρακτηριζόντουσαν με ελευθεριότητα. Δυστυχώς ζούμε εποχές πολύ «αυστηρές» και σκληρές. Ακούμε για εγκλήματα που σοκάρουν. Σε τέτοια περιβάλλοντα η ελευθερία νοσεί.

– Τι σου λείπει από αυτή την εποχή και τι δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ;

Μου λείπει αυτό που ανέφερα στην προηγούμενη ερώτηση. Η αίσθηση ότι βγαίνουμε να διασκεδάσουμε χορεύοντας. Δεν έχω καμία αρνητική ανάμνηση.

– Ποια είναι τα πέντε κομμάτια που όταν ακούγονταν, «γκρεμιζόταν» το μαγαζί;

Είναι πάρα πολλά τα κομμάτια που άρεσαν στο κοινό αλλά και σε εμένα, αν πρέπει να περιοριστώ σε πέντε, είναι τα ακόλουθα:

Moraes feat. Sally Cortez – Welcome to Τhe Factory
Plastikman – Spastik
Quaker aka Constantinos Vita – Tripolis
Jaco – Show Some Love
Aphrohead aka Felix Da Housecat – In The Dark We Live (Thee Lite)

– Τρεις λέξεις, οι οποίες περιγράφουν αυτή την εποχή για κάποιον που δεν την έχει ζήσει.

Ξεφάντωμα, μουσική, χορός

– Hangover και chill out. Τι συνειρμούς σου προκαλούν αυτές οι έννοιες που καθιερώθηκαν στα 90’s;

Είναι έννοιες που δε μου φέρνουν κάποιον συνειρμό. Δεν ακολουθούσαν τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου.

– Πώς φλέρταραν τότε; Έχεις κάποια ιστορία να διηγηθείς;

Η προσέγγιση ήταν πιο αγνή. Και μη γελάσατε με τον χαρακτηρισμό. Πάνω στο χορό, μέσα στη μουσική, οι άνθρωποι έρχονταν πιο κοντά. Πολλές προτάσεις γάμων!!! Νομίζω έχω φέρει πολύ τύχη σε νέα ζευγάρια. Έχω παίξει μουσική και στους γάμους τους.

– Τι συναισθήματα σου γεννιούνται μιλώντας γι’ αυτή την εποχή;

Σίγουρα αναπόλησης. Ήταν η εποχή του ξεκινήματος.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News