Η Υπατία Κορνάρου, φωτογράφος και επιμελήτρια με έδρα την Αθήνα, έχει συνδυάσει την τέχνη με το σκεπτικισμό, δημιουργώντας ένα μοναδικό καλλιτεχνικό μονοπάτι. Αρχικά σπουδάζοντας οικονομικά και φωτογραφία, αφοσιώθηκε στην καλλιτεχνική φωτογραφία και άρχισε να εκφράζεται μέσα από αυτήν. Η πρώτη της ατομική έκθεση, “Save the Forest”, σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ταξίδεψε από το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας στο Κάστρο της Μυτιλήνης. Παράλληλα, συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αναδεικνύοντας την τέχνη της σε χώρους όπως το Παρίσι, το Λονδίνο και η Ρώμη.
Το 2024 ήταν μια χρονιά-σταθμός για την ίδια, καθώς πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση στο εξωτερικό στη Ρωσία. Το έργο της “Phenomenon” εκτέθηκε στη Gallery Space Place και στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Nizhniy Tagil, φέρνοντας στο προσκήνιο το μοναδικό της βλέμμα στη φωτογραφία. Έργα της έχουν επίσης παρουσιαστεί σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας Fotorama 14 στη Σερβία, όπου και παρουσίασε ένα Masterclass με την συμμετοχή νέων φωτογράφων.
Η Υπατία δεν περιορίζεται μόνο στη δημιουργία φωτογραφιών, αλλά ασχολείται ενεργά με την επιμέλεια εκθέσεων, όπως η έκθεση “Save The Water” και η διοργάνωση του Φωτογραφικού Φεστιβάλ “Ημέρες με την Φωτογραφία” στην Ελευσίνα. Το έργο της διακρίνεται για την εννοιολογική προσέγγιση και την πειραματική του φύση, ενώ έχει λάβει πολλές διεθνείς διακρίσεις σε μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς της παγκόσμιας φωτογραφικής σκηνής.
Η ίδια αναγνωρίζει ότι η φωτογραφία δεν είναι απλά μια καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά μια αναζήτηση της εσωτερικής και εξωτερικής ουσίας του κόσμου. Μέσα από το κάδρο της, θέλει να διερευνά το υποσυνείδητο, προσεγγίζοντας τις εικόνες ως αναπαραστάσεις της ψυχής και της στιγμής.
Το Olafaq τη συνάντησε ένα απόγευμα στο Καπνεργοστάσιο και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι…
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω δασκάλα. Θυμάμαι σχεδόν όλα τα σχολικά χρόνια να επιθυμώ να διδάξω. Έφτασα σε τέτοιο σημείο όπου κατέληγα να μαζεύω τα μικρότερα σε ηλικία αδέρφια, ξαδέρφια αναπαριστώντας όλα όσα συμβαίνουν σε μια διδακτική αίθουσα. Πραγματικά όμορφες μνήμες.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Ο ήχος του ξυπνητηριού μου! Είναι συντονισμένο σε αγαπημένο ραδιοφωνικό σταθμό. Άλλοτε ακούω την μουσική που παίζει και άλλες φορές ξυπνάω με ομιλίες των έκαστων ραδιοφωνικών παραγωγών. Είναι ένας τρόπος να μην παθαίνω πανικό όταν ξυπνάω με την εμμονή της επανάληψης ενός μεμονωμένου ήχου.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Μόνο ορχηστρική! Το μετρό εξυπηρετεί τον κόσμο που κυρίως θέλει να πάει στις δουλειές του εντός των συνοικιών και περιφερειακά της Αθήνας. Επειδή η θορυβότητα μιας πόλης αρκεί για να εκτροχιάσει την ψυχική μας ηρεμία χρειαζόμαστε την θεραπευτική ιδιότητα μιας εκλεπτυσμένης μουσικής.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Όποιο κομμάτι της Αθήνας περιέχει τέχνη και πολιτισμό. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια συμβαίνουν πολλά ενδιαφέροντα στην καρδιά της πόλης μας.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Αν είχα την δύναμη πιστεύω πως θα ήθελα να την γκρεμίσω και να την ξαναχτίσω από την αρχή. Ωστόσο για να μην υπερβάλλω θα υπήρχαν εξαιρέσεις όπως εκείνα τα σημεία όπου εξιστορείται η «παλιά Αθήνα». Ταυτόχρονα θα την εμπλούτιζα με πάρκα, συστάδες δέντρων σε όλες τις γειτονιές καθώς και με άφθονο χρώμα. Χρειαζόμαστε οξυγόνο στις πόλεις μας, να αναπνέουμε ανθρωπιά, πολιτισμό και ευγένεια.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Να βλέπω τους κατοίκους της να μαζεύουν στον δρόμο τα σκουπίδια των άλλων, ακριβώς επειδή επιθυμούν να ζουν σε μια πόλη καθαρή.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Aς μείνουμε καλύτερα δυο φίλοι.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ανεπιφύλακτα, στον Εθνικό Κήπο. Τον αγαπώ. Έχει όλες τις προϋποθέσεις για να απομονωθείς σε γωνιές ανάμεσα στα δέντρα με ήχους ενός δάσους. Ο μικρός μας παράδεισος για εκλεκτούς επισκέπτες.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Δεν θα ήθελα να έχω κανέναν διάσημο γείτονα. Θα μου αρκούσε όταν βγαίνω από την πόρτα μου να λέω «καλημέρα» σε έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Νερό, σωστή τροφή, υγεία, δημιουργικότητα και αγάπη. Τα απλά είναι τα πιο σημαντικά εφόδια για να απολαύσω μια γεμάτη ημέρα.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Η τεμπελιά! Ενώ αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες φορές είναι απαραίτητη για να επαναφορτιστώ ωστόσο δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την συνθήκη μιας «ελεύθερης ημέρας».
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Τα τελευταία χρόνια η καθημερινότητά μου είναι μια λατρεμένη συνήθεια. Επιδιώκω μέσα από την δημιουργικότητα να αποφεύγω την πλήξη και την βαρεμάρα που συνήθως περιέχει. Νομίζω ότι το σημείο που με ενοχλεί είναι ο χρόνος. Ποτέ δεν είναι αρκετός για να συμπεριλάβω όλα όσα θα ήθελα να πραγματοποιήσω.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Τι είναι ευτυχία;
Ευτυχία είναι να μην κυνηγάς την ευτυχία αλλά να έχεις γαλήνη στην ψυχή σου. Κοιτώντας την κοσμική επικαιρότητα προσπαθώ να αναπροσδιορίζω τις αξίες μου. Διαρκώς ψάχνω να ανακαλύψω την σπουδαιότητά της λεπτομέρειας, την σημαντικότητα του απλού.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ότι είναι μια όμορφη πόλη. Σίγουρα έχει τη γοητεία της αλλά απέχουμε από το όνειρο της καλοκαιρινής νύχτας.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στο θέατρο «Το τρένο στο Ρουφ».
– Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ταπεινότητα.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
«Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου» από το τραγούδι «Μεταμορφώσεις» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Ρωμανού.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Ο “Αστακός” του Γιώργου Λάνθιμου. Είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Οι κινηματογραφικές παραγωγές είναι ένα μελανό κομμάτι στην Ελλάδα. Ελπίζω στο μέλλον οι Έλληνες δημιουργοί να έχουν πρόσφορο έδαφος στην ίδια τους την χώρα.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τους ανθρώπους σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Όλη η ιστορία όταν φωτογραφίζω είναι οι άνθρωποι.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Ενσυναίσθηση».
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Αναμφίβολα όμως είναι κάτι που δεν με αφορά πλέον. Είμαι στην φάση που προτιμώ μια πόλη να τα «σπάει» την ημέρα. Το ερώτημα είναι: άραγε το κάνει; Στη νύχτα δεν έχουμε πρόσβαση όλοι. Η μέρα από την άλλη μας αφορά όλους.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Κάτι σαν «ανισόπεδη ντίσκο» του Pan Pan; Έτσι και αλλιώς ζούμε σε μια πόλη που είναι «ανάποδα». Έχουμε κάνει κανονικότητα την νευρωτική καθημερινότητα.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Στρώνω μαξιλάρι και σκέφτομαι : «όλα καλά».
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Οι στόχοι είναι πολλοί και ευμετάβλητοι. Αυτό άλλωστε είναι και το σημείο που αγαπώ στην τέχνη, δεν υπάρχει σταθερό σημείο αναφοράς. Πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησα το masterclass “Phenomenon” μετά από πρόσκληση στα πλαίσια ενός φωτογραφικού φεστιβάλ στην πόλη Κραγκούγιεβατς της Σερβίας. Ήταν μια πρωτόγονη εμπειρία που θα ήθελα να επαναλάβω. Ωστόσο αυτήν την περίοδο συμμετέχω με το έργο “Forsaken Places” στην ομαδική εικαστική έκθεση “Second Chance – Μόνος/Μαζί” που πραγματοποιείται στο Μποδοσάκειο κτίριο της Ψυχιατρικής Κλινικής του Δαφνίου σε επιμέλεια της οργανωτικής επιτροπής που απαρτίζεται από τον κο. Κωνσταντίνο Κανταρτζή, την κα. Βασιλική Γιαννούλη και τον κο. Παναγιώτη Πάγκαλο.
