Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε μέσα από τις γραμμές που σχεδιάζουν. Η Βασιλική – Μαρία Πλαβού είναι μια από αυτούς, ένα κορίτσι που γελά με γενναιοδωρία, αλλά την ίδια στιγμή αναμετριέται με την υλικότητα της πόλης, με τους τοίχους και τις σιωπές που τη συγκροτούν. Απόφοιτη του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Α.Π.Θ., η πρακτική της κινείται στη διασταύρωση αρχιτεκτονικής, design και επιμέλειας, εκεί όπου το αντικείμενο και ο χώρος παύουν να είναι ουδέτεροι και γίνονται εμπειρία, αφήγηση, ταυτότητα.
Με διεπιστημονικές συνεργασίες, συντονίζει και υλοποιεί έργα που φέρουν πάντα μια ισχυρή χωρική συνείδηση. Όπως λέει, δεν σχεδιάζει απλώς δωμάτια ή εκθέσεις, σχεδιάζει τρόπους να υπάρχουμε μέσα τους. Γι’ αυτό και οι επιμελητικές της δουλειές – από το Degustation Menu for Carnivorous Plants. To Eat or to Be Eaten? στη Rizom, μέχρι το Please Please Me στην Άμφισσα και το Cra(u)sh Or How You Made Me Kiss the Pavement στην Αθήνα – μοιάζουν με μικρά αρχιτεκτονικά ποιήματα και μνήμες που αποκρυσταλλώνονται σε χώρους.
Παράλληλα, στο πεδίο των εκδόσεων, η δουλειά της με το Studio Precarity βραβεύτηκε με το “Young Book Designers Award” του Goethe-Institut, δείχνοντας πως για την Βασιλική η σχεδιαστική σκέψη διαπερνά κάθε μορφή: από το χαρτί ως το κτήριο, από την υλικότητα μιας γλάστρας μέχρι την ταυτότητα μιας Μπιενάλε. Και κάπως έτσι, η Βασιλική συνεχίζει να υφαίνει έναν κόσμο όπου η αρχιτεκτονική πέρα από οποιαδήποτε κατασκευή, είναι και γέλιο, είναι και αφήγηση, είναι και ένας διάλογος με την καθημερινότητα. Σε έναν κόσμο που μπορεί να ξεκινήσει με ήχους από μπουρμπουλήθρες, να διασχίσει τον Βοτανικό και να καταλήξει σε μια σκηνή όπου η πόλη μοιάζει, έστω για λίγο, να έχει αναποδογυρίσει για να την φανταστούμε εκ νέου.
Το OLAFAQ συνάντησε τη Βασιλική στην Ομόνοια και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δε θυμάμαι αν ήμουν τόσο δηλωτική, αλλά έχουν διασωθεί σχέδια με ευρεσιτεχνίες και φανταστικές μηχανές, καθώς και κείμενα. Οπότε θα έλεγα εφευρέτης και συγγραφέας.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Μπουρμπουλήθρες. Νομίζω σε ξυπνάνε με έναν προοδευτικό ενθουσιασμό.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Ήχοι ASMR, όπως ήχοι από νερό και τζελ, χαρτιά που τσαλακώνονται, μαλακές βούρτσες που τρίβονται πάνω σε μικρόφωνα, κ.ο.κ. Νομίζω θα χαλάρωναν το πρωινό στριμωξίδι και τον απογευματινό κάματο.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Ο Βοτανικός. Έχει ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες γειτνιάσεις και διασώζονται ακόμη χαρακτηριστικά κτίρια λαϊκής αρχιτεκτονικής.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την προσβασιμότητα.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Μετά το Hilton, τα parking της πόλης.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olagaq
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…τα πρωινά αγκομαχάω.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Μια γωνιά στον περιβάλλοντα χώρο του μουσείου του Γιάννη Παππά, στου Ζωγράφου.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον designer (πλέον μακαρίτη) Enzo Mari.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Ένα καλό πρωινό, μία παραγωγική συμμετοχή στο γραφείο, μια φυλλομέτρηση του apartamento magazine στο μπαλκόνι, μία απρογραμμάτιστη έξοδος με φίλους.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το πότισμα των φυτών του μπαλκονιού μου τις ημέρες του καλοκαιριού. Τείνω προς την υπερχείλιση των γλαστρών.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Το πρωινό prime time με επικοινωνία και συντονισμό σε όλα τα «ανοιχτά μέτωπα».
– Τι είναι ευτυχία;
Να μοιράζεσαι το αγαπημένο σου παγωτό φυστίκι με τον καλύτερό σου φίλο.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olagaq
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ότι ο Δημήτρης Πικιώνης μετά τον θάνατό του μετενσαρκώθηκε σε χελώνα που κατοικεί στο λόφου του Φιλοπάππου, για να συνεχίζει να είναι μαζί με το αγαπημένο του έργο. Το ζηλεύω.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στην ουρά αναμονής στην καντίνα της Μιχαλακοπούλου.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Να κάνεις μόνος σου τα βασικά. Τα ψώνια του supermarket, την καθαριότητα του σπιτιού σου, το σίδερο, τη μαγειρική σου.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Να χαμηλώναν τα βουνά, να ψήλωναν οι κάμποι. Μου αρέσει πως μηχανεύτηκαν τη μετάθεση του οπτικού ορίζοντα.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
“Ο Διάβολος Φοράει Prada”. Θα το διασκέδαζα πολύ με την προσαρμογή στην εντοπιότητας.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τις μεταλλικές κατασκευές του Εθνικού Κήπου.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Αλίκτυπα – αυτά που βάλλονται από τους κτύπους των κυμάτων. Χρησιμοποιείται για τους κορμούς που ξεβράζουν οι ποταμοί και η θάλασσα.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olagaq
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Είναι η Αθήνα η πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα, γιατί ακόμη την κατοικούν ζωηρές παρέες.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Η πόλη είναι ανάποδα όταν επιλέγω να ζω μέσα της με τους ρυθμούς και τις αξίες της περιφέρειας.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Σημειώνω σε ένα χαρτί τις τελευταίες σκέψεις για την αυριανή ημέρα.
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Πρόσφατα εγκαινιάσθηκε η έκθεση design που επιμελήθηκα, “The Monsters I Live With”, με έργα των Astronauts (Δανάη Δασύρα & Joe Bradford), Πάνου Προφήτη, Δημήτρη Ταμπάκη, Νίκης Δανάης Χανιά και Δέσποινας Χαριτωνίδη. H έκθεση φιλοξενείται στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, του εστιατορίου PROVELEGGIOΣ, μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου. Το design συστήνεται ως μία γλώσσα επικοινωνίας με ισχυρό συναισθηματικό τόνο, γίνεται πράξη αντίστασης και επανασύνδεσης με τη μνήμη, το σώμα και το φαντασιακό συλλογικό. Επίσης, ετοιμάζω το νέο μου χώρο που θα στεγάζει όλες τις δραστηριότητες μου, όπως αρχιτεκτονική, design, επιμέλεια εκθέσεων, καθώς και τα κοινά μου εγχειρήματα στο πεδίο του graphic design με τον συνεργάτη μου Μάριο Σταμάτη (studio precarity). Μαζί σχεδιάζουμε την οπτική ταυτότητα της 9ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, “όλα πρέπει να αλλάξουν. ΡΝΣ9” σε επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου.
