Η Βαρβάρα Αδαμοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας. Από μικρή ηλικία είχε πολλές καλλιτεχνικές τάσεις, ζωγραφίζοντας και παίζοντας κουκλοθέατρο, ενώ έφτιαχνε ζωόμορφα γλυπτά από πλαστελίνη και πηλό. Η ενήλικη ζωή την βρήκε απόφοιτη του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών του ΕΚΠΑ, ένα αντικείμενο που εκτίμησε σε όλες τις εκφάνσεις του. Πιστεύει ότι ο κόσμος του θεάτρου είναι ανεξάντλητος, αέναος, αφού η ίδια η ζωή είναι μία απέραντη θεατρική σκηνή. Στην πορεία των σπουδών της, ψάχνοντας για κάτι πιο δημιουργικό και καλλιτεχνικό, αποφάσισε να μπει στο τμήμα “Τεχνικός Χειροποίητου Κοσμήματος και Σχεδιασμού Κοσμήματος” στο ΔΙΕΚ Γαλατσίου. Εκεί, ερωτεύθηκε παράφορα. Ένιωσε σα να συνάντησε την θεατρολογία μέσα από το κόσμημα. Όπως το κείμενο λαμβάνει σάρκα και οστά επί σκηνής, έτσι και το σχέδιο στο χαρτί μεταμορφώνεται σε ύλη, σε κόσμημα. Αυτό ακριβώς ερωτεύτηκε, ότι μία ιδέα μπορεί να ζωντανέψει.

Στην πορεία, συνεργάστηκε για μία σεζόν με το Σύγχρονο Θέατρο ως βοηθός φροντιστή και ταξιθέτρια, αργότερα ο δρόμος την έβγαλε στο πρώτο της εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας κάπου στο Γκύζη. Τώρα, διανύει την ομορφότερη εμπειρία της ζωής της σε άλλο εργαστήριο, στο Σύνταγμα, ως τεχνίτρια και ενίοτε σχεδιάστρια κοσμημάτων, δουλεύοντας κατά βάση χρυσό. Κατασκευάζει κοσμήματα από ασήμι στο σπίτι, πειραματίζεται με αυτά και παθιάζεται. Το κόσμημα, μετά το θέατρο, είναι η ψυχοθεραπεία της! Αυτοπροσδιορίζεται ως ένας άνθρωπος με τσαγανό, τόλμη και πείσμα, που ακόμα και τις μέρες που πέφτει σηκώνεται πιο δυναμικά από το πριν. Της αρέσει να δημιουργεί, να μαθαίνει και να μην σταματάει ποτέ να εξελίσσεται. Η τέχνη βρίσκεται παντού γύρω της. Όλα αυτά την οδήγησαν στο σήμερα, αποδεικνύοντας τελικά ότι ισχύει η φράση “κάνε αυτό που αγαπάς και θα ανταμειφθείς”.

Το θέατρο υπήρξε η αρχική της έμπνευση για την ενασχόλησή της με το κόσμημα. Με αφορμή το θεατρικό έργο “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ, φαντάστηκε ένα σκηνικό με σύμβολα και κατασκεύασε το πρώτο της αντικείμενο από χαλκό κι ασήμι: Μία χάλκινη καρέκλα σε βάθρο με ένα ασημένιο δέντρο στη βάση του. Σταδιακά, άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το θεατρικό κόσμημα και να σχεδιάζει ιδέες. Τελικά, η θεματική της φύσης κατέληξε να γίνει η μεγαλύτερη της έμπνευση, κυνηγώντας επαγγελματικά το αντικείμενο, αφήνοντας την θεατρολογία στην άκρη. Παρόλα αυτά, διατηρεί από το 2017 ένα προσωπικό blog, την Μικρή Θεατροθήκη, στο οποίο αποτυπώνει τις σκέψεις της γύρω από το θέατρο, δίνοντας έμφαση στην ιστορική εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου και τους καλλιτέχνες του.

Η τρέλα της στο κόσμημα είναι οι πέτρες. Οι ημιπολύτιμες πέτρες, τα βότσαλα και τα οργανικά υλικά πρωταγωνιστούν στα κοσμήματα της. Όμως, έχει και άλλες αναζητήσεις εκτός από το κόσμημα. Η Βαρβάρα έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την συγγραφή της ποίησης και τον φωτογραφικό φακό, απαθανατίζοντας αστικά και φυσικά τοπία. Το 2018 επιλέχθηκε μέσα στις καλύτερες φωτογραφίες με θέμα τα “Χρώματα της Άνοιξης” μέσα από το φοιτητικό περιοδικό City Campus. Το 2021 ασχολήθηκε με την συγγραφή άρθρων στη στήλη Θεάτρου στο διαδικτυακό περιοδικό MAX MAG, ανεβάζοντας θεατρικές κριτικές, ενώ μετέπειτα υπήρξε αρχισυντάκτρια της στήλης. Έχει πάρει συνεντεύξεις από ηθοποιούς, μουσικούς, καλλιτέχνες και θεατρικές ομάδες και έχει δημοσιεύσει ποιήματα και άρθρα στο Λογοτεχνικό περιοδικό της Κεφαλλονιάς, “ΚΕΦΑΛΟΣ”. Άλλη μία διάκριση την περίμενε τον Ιούνιο του 2023, που έλαβε δύο βραβεία στον Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό Φωτογραφίας! Επιθυμία της, είναι να συνεχίσει την ενασχόλησή της με όλα όσα την συναρπάζουν, ενώ ο κυριότερος στόχος της είναι να ξεκινήσει την δική της μικρή επιχείρηση πάνω στο κόσμημα και να εξελιχθεί με την πάροδο των χρόνων.

• • •

Η ανάκριση του Olafaq πήγε κάπως έτσι:

–  Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Aν και υπήρξα εσωστρεφές παιδάκι, ήμουν πολύ ανήσυχο πνεύμα! Η απάντηση ήταν πάντα  “ζωγράφος”. Ήθελα να γίνω ζωγράφος! Οτιδήποτε έμοιαζε στο μυαλό μου με καμβά, ζωγράφιζα επάνω του. Βέβαια, στην εφηβεία άλλαζα διαρκώς απόψεις και ακροβατούσα μεταξύ ανθρωπολόγου, εγκληματολόγου και καλλιτέχνη… Τελικά, οι επιλογές μου με οδήγησαν να ασχοληθώ κυρίως με τον κόσμο του κοσμήματος.

–  Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Αχ, αυτό το θερινό θρόισμα των φύλλων που ακούγεται από το παράθυρο.

–  Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Οπωσδήποτε τις “ρομαντικές” νότες του Μάνου Χατζιδάκι… Μουσικό ταξίδι και χωρίς τα βαγόνια του μετρό!

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το κομμάτι με τα περισσότερα παλαιοπωλεία της Αθήνας, τα εναπομείναντα δισκάδικα με τα βινύλια και γενικώς, τα “παλιακά” μαγαζάκια που κρύβονται στο κέντρο (Ψυρρή, Αθηνάς, Μοναστηράκι, Θησείο κ.ά.).

–  Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τα μίζερα και κακοτράχαλα πεζοδρόμια, τις ανύπαρκτες προσβάσεις για τα ΑμΕΑ και την γκρίζα απόχρωση των κτηρίων! Γενικώς, θα άλλαζα οτιδήποτε μουντό και καταπιεστικό για οποιονδήποτε άνθρωπο… Αν η πόλη ήταν ένας τεράστιος καμβάς, τότε θα έβαζα τις κατάλληλες καλλιτεχνικές πινελιές για να αισθανόμαστε όλοι “πολύχρωμα”!

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Την Εθνική Πινακοθήκη.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…μ’ αρρωσταίνεις!

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Τα ήσυχα παγκάκια με το καταπράσινο φόντο στον Εθνικό κήπο.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Άλφρεντ Χίτσκοκ για τον αιχμηρό του σαρκασμό και την σκηνοθετική του ευφυΐα, αναλύοντας την ταινία “The Birds” ξανά και ξανά!

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Το πρωινό γεύμα, την μυρωδιά του καφέ, τη μουσική στα ακουστικά και την ψυχική μου ηρεμία.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Ο απολαυστικός εθισμός της σοκολάτας!

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η αγένεια των ανθρώπων στα ΜΜΜ και η ανεξέλεγκτη αδιαφορία των οδηγών στους δρόμους.

– Τι είναι ευτυχία;
Η αυταγάπη.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Οι αμφιλεγόμενες στοές υπογείως της Αθήνας.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Το σημείο στην Ακαδημίας που ξεπροβάλλει η κορυφή του Λυκαβηττού.

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το χιούμορ. Εκτιμάω ιδιαίτερα τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την ζωή με χιούμορ.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Θα έγραφα με λευκά γράμματα “[…] μέσα στα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή, ένα ταξίδι στη γη” (Ταξίδι στη Γη, Στέρεο Νόβα).

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Κτίρια, κτίρια και κτίρια! Η Αθηναϊκή αισθητική και η πληθώρα των αρχιτεκτονικών στιλ δεν παύουν ποτέ να με μαγεύουν! Διασκορπισμένα Νεοκλασικά στα Πατήσια, εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Δροσοπούλου, vintage μαγαζάκια στοιβαγμένα στα στενάκια της Κολοκοτρώνη και στις στοές της Σταδίου, Πολυκατοικίες του ‘60 και του ‘70 στην Πλατεία Βικτωρίας, προσφυγικά χαμόσπιτα στην Καισαριανή και στη Νέα Φιλαδέλφεια… Ερωτεύομαι ξανά και ξανά κάθε πτυχή της Αθηναϊκής ποικιλομορφίας, όσα χρόνια κι αν περάσουν!

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
“Ακραίο!”

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Η Αθήνα είναι μία ξέφρενη πόλη που ξέρει να τα σπάει μέρα-νύχτα, ιδίως αν (αυτά) είναι τα νεύρα σου…!

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Μία πόλη γεμάτη από νέους, που φέρνουν τα πάνω-κάτω μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους, να ερωτευτούν, να παθιαστούν, να αγαπήσουν το καθετί που κυνηγάνε! Μία πόλη που βράζει και σφύζει από ζωή φέρνοντας τα όλα ανάποδα για ένα ομορφότερο και βιώσιμο αύριο. Το “ανάποδα” είναι η νέα γενιά, το νέο αίμα, που θα πάει κόντρα στις αναποδιές των προηγούμενων για να τα φέρει όλα στα ίσα. Μία πόλη λοιπόν, χωρίς ταμπού, συντηρητισμό και διακρίσεις!

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Να ακούω μουσική στο ραδιόφωνο και να “ταξιδεύω” με τις σκέψεις μου.

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Τα σημαντικότερα supergroups στην ιστορία της μουσικής.

– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Καλή ερώτηση! Ετοιμάζω ένα προσωπικό project με θέμα “Chairs of the Athenian Streets”, το οποίο εμπνεύστηκα από τις παρατημένες καρέκλες στους δρόμους. Φωτογραφίζω τις καρέκλες με σκοπό να τις μετατρέψω σε μικρά αντικείμενα από μέταλλο (χαλκό, ασήμι) και κατ’ επέκταση σε εν δυνάμει κοσμήματα. Το επόμενο πλάνο μου είναι το καλοκαίρι του 2023 να ξεκινήσω το διαδικτυακό κατάστημα κοσμημάτων που ετοιμάζω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Επίσης, έχω αφήσει σε εκκρεμότητα δύο ποιητικές μου συλλογές “Το Έαρ της Ψυχής μου” και “Λίγο ακόμα Μπλε”, τις οποίες έχω κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα, οπότε η έκδοση τους είναι το επόμενο βήμα μέσα στον χρόνο. Τέλος, σκέφτομαι την τελευταία περίοδο να στείλω αίτηση για να ξεκινήσω μεταπτυχιακό πάνω στην Ιστορία της Τέχνης στο ΕΚΠΑ. Σίγουρα όμως, με φαντάζομαι μετά από μία δεκαετία να ζω σε κάποια άλλη χώρα, όπως Ισπανία, Ιταλία… Κάπου θα με βγάλει πάλι ο δρόμος!

➸ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Instagram, Moonshell Jewelry