Ο Σωτήρης Μεντζέλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός, απόφοιτος της δραματικής σχολής “ΑΡΧΗ” της Νέλλης Καρρά. Ήταν στο 3 ο έτος στο Γεωλογικό όταν καταθέτει ξανά βιογραφικό και με το 10% περνάει στη Σχολή Ικάρων. Παραιτείται μετά από έναν μήνα γιατί ονειρευόταν άλλου είδους πτήσεις. Ένας έρωτας για μια κοπέλα τον οδηγεί στη Δραματική Σχολή και από εκεί ο έρωτας του θέατρου και της υποκριτικής μετατράπηκε σε αγάπη ζωής.
Έχει παίξει στο Εθνικό Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Ακροπόλ κ.α. και φέτος είναι η 4η συνολικά χρονιά που παίζει στο Vault. Έχει παίξει στην “Λούφα και Παραλλαγή” όντας ακόμα σπουδαστής στην Δραματική Σχολή και τελευταίες του δουλειές στην τηλεόραση ήταν οι “Ηλιος” και “Λα Φαμίλια” στον ΑΝΤ1 και “Σκοτεινή Θάλασσα” στο MEGA. Από το 2017 προσπαθεί να ανακαλύψει το δύσκολο αλλά γεμάτο γέλιο δρόμο του stand up, με τη σόλο του παράσταση “Ποιον κοροϊδεύω;“. Από το 2019 έχει βάλει και το τίτλο του Voice Actor δίπλα σε αυτόν του Actor.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Όταν βρίσκομαι σε μια παρέα και η συζήτηση, για κάποιον λόγο, φτάσει στο να γίνει η ερώτηση του τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, σκέφτομαι ότι δεν έχω να απαντήσω κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο, κάτι πρωτότυπο. Θα ήθελα να απαντήσω «αστροναύτης» μιας και πάντα με γοήτευε το διάστημα (έπαιρνα γαριδάκια για τα φωσφοριζέ αυτοκόλλητα που είχαν μέσα μόνο και μόνο για να τα κολλήσω στον τοίχο και να δημιουργήσω στο δωμάτιό μου την αίσθηση του διαστήματος) ή «δημιουργός παιδικών χαρών» (με ενοχλούσε που η τσουλήθρα δεν ήταν ακόμα πιο μεγάλη σε ύψος), αλλά αυτό που απαντάω είναι αυτό που τα περισσότερα αγοράκια θέλαμε και θέλουν: «ποδοσφαιριστής». Ξέρω, κοινότοπο και κλισέ, αλλά πάντα ήθελα ένα δικό μου γκολ στο 90’ να δώσει πρωτάθλημα στην αγαπημένη μου ομάδα.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Ποτέ δεν λάτρεψα το πρωινό ξύπνημα. Όταν, λοιπόν, μεγάλωσα και η ευθύνη του ξυπνήματος πέρασε από τα χέρια των γονιών μου στα δικά μου χέρια (αυτό το πέρασμα πιστεύω είναι το πρώτο μεγάλο και αποφασιστικό βήμα ενηλικίωσης) επέλεγα για ξυπνητήρι πάντα ένα τραγούδι που μου άρεσε. Προσέξτε. Όχι το αγαπημένο μου, αυτό το είχα ήχο κλήσης. Μεγαλώνοντας κατάλαβα και έμαθα με τον χειρότερο τρόπο ότι «ένα ξυπνητήρι δεν είναι ποτέ αρκετό». Οπότε ο 2ος ήχος ήταν αυτός που θα έκανε την δουλειά. Αυτός, λοιπόν, θεωρώ ότι είναι ιδανικός ήχος για ξυπνητήρι: Αυτός που θα σε κάνει να σηκωθείς από το κρεβάτι. (Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είχα το soundtrack του Σούπερμαν)
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Για να είμαι ειλικρινής χρησιμοποιώ ελάχιστα το Μετρό. Σκέφτομαι όμως, ότι ιδανικά σε κάθε στάση και ανάλογα την ώρα, θα έπρεπε να παίζει κάτι που να ταιριάζει με το πού πάει ο κόσμος: Για δουλειά; Για διασκέδαση; Εγώ πάντως αν ερχόταν αύριο ο υπεύθυνος της Αττικό Μετρό και μου έλεγε «Συγχαρητήρια, κύριε Μεντζέλο. Είστε ο νέος μας dj» θα έβαζα Ημισκούμπρια. Και ό,τι γίνει.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Ζούσα για 10 περίπου χρόνια στον Βοτανικό, σύνορα με Γκάζι, πριν φύγω από το κέντρο και βρω σπίτι σε προάστιο. Κυκλοφορούσα, λοιπόν, στο κέντρο της Αθήνας με το μηχανάκι, όμως πάντα θυμάμαι να με εμπνέει λίγο παραπάνω η ευρύτερη γειτονιά των Εξαρχείων. Αυτό το μωσαϊκό διαφορετικότητας, τέχνης, αγώνων και ζωής μού φώτιζε την ψυχή και με έκανε να οραματίζομαι ένα καλύτερο αύριο.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Η Αθήνα έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, συγκριτικά με τις πρωτεύουσες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, το κέντρο της να κατοικείται από ανθρώπους διαφόρων οικονομικών τάξεων. Αυτό σιγά-σιγά βλέπω ότι αλλάζει και ότι πολλά άτομα και οικογένειες, λόγω των υψηλών ενοικίων, ωθούνται να το αφήσουν. Τείνει να γίνει ολόκληρο ένα τεράστιο τουριστικό ξενοδοχείο και σίγουρα θα άλλαζα αυτή την πορεία. Επίσης η δόμησή του είναι άναρχη και κακόγουστη. Θα προσπαθούσα να το έκανα πιο όμορφο, πιο λειτουργικό και σίγουρα πιο συμπεριληπτικό. Εκνευρίζομαι και θυμώνω με τις ανύπαρκτες διαβάσεις, τα μονίμως under construction πεζοδρόμια και τις κακοτράχαλες ράμπες αναπήρων που για να τις ανέβει κάποιο ανάπηρο άτομο με το αναπηρικό του αμαξίδιο, πρέπει αυτό το αμαξίδιο να είναι τούρμπο 4Χ4.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Λέμε πως «μοντέρνο είναι το καινούργιο και το προχωρημένο, αυτό που είναι πιο μπροστά από την εποχή του και αυτό που οι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν». Ναι, είναι και αυτό, εγώ, όμως, θα πω πως «μοντέρνο είναι η αρμονική συνύπαρξη και η ανταλλαγή ουσίας με τους ανθρώπους γύρω μας». Δεν ξέρω πού ακριβώς υπάρχει αυτό το μοντέρνο, εγώ όμως επιλεγώ να κάνω παρέα με «μοντέρνους» ανθρώπους.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…άνετα ζούσα στην Βαρκελώνη. Ή στην Νέα Υόρκη. Ή στο Ξυλόκαστρο.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Εκεί που έχει ησυχία. Ίσως σε κάποιο καφέ των Εξαρχείων ή του Μεταξουργείου και σίγουρα σε κάποιο παγκάκι από την Διονυσίου Αεροπαγίτου έως στην Αποστόλου Παύλου. Ναι, ξέρω, καμία πρωτοτυπία και εδώ. Οπότε συμπληρώνω ότι αυτό που θα άλλαζα στην Αθήνα, θα ήταν ότι θα έφτιαχνα περισσότερα μέρη για ανάγνωση βιβλίων ώστε κάποια στιγμή να ειπωθεί η εξής πρόταση: Ήμουν για διάβασμα στην Ομόνοια.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Θα ήθελα στο OLAFAQ του 2025 η απάντηση σε αυτήν στην ερώτηση από αυτό το άτομο που θα κληθεί να την απαντήσει να είναι το όνομά μου. Ναι, πρέπει να γίνω διάσημος, δεν πάει άλλο, αρκετά το ανέβαλλα. Μέχρι τότε, όμως, δεν έχω κανένα θέμα. Αρκεί αυτός/η να ξέρει τάβλι, να βλέπει αθλητικά και να έχει κάβα κάψουλες για εσπρέσο γιατί πίνω πολλούς καφέδες και μου τελειώνουν γρήγορα.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Να έχω πιει φρέντο εσπρέσο σκέτο, το πιο τέλειο καφέ που υπάρχει, και να έχω γελάσει με αστεία και μπούρδες. Δηλαδή να τα σκέφτομαι μετά μόνος μου και να ξαναγελάω.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Προσπαθώ να ζω χωρίς ενοχές γιατί υπήρξα (ενίοτε υπάρχω) αρκετά ενοχικός, αλλά τι να κάνουμε που όλες οι ένοχες απολαύσεις που σκέφτομαι βρίσκονται γύρω από το φαγητό; Οπότε θα απαντήσω οι κοτομπουκιές αργά το βράδυ από γνωστή καντίνα πίσω από τα Χίλτον. Α! Με έξτρα σως.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Δεν με ενοχλεί κάτι. Έχω φτιάξει έτσι τη ζωή μου που κάνω πράγματα που θέλω πολύ και λατρεύω. Ίσως να με ενοχλεί λίγο παραπάνω όταν με χαιρετάει το άγχος της επιβίωσης όταν πέσω στο κενό από το τέλος της μίας δουλειάς μέχρι να ξεκινήσει η άλλη.
– Τι είναι ευτυχία;
Ευτυχία για μένα είναι η ψυχική ισορροπία ανάμεσα στους φίλους, τον έρωτα, τη δουλειά και τα χρήματα που σου αποφέρει η τελευταία. Όταν περνάς ωραία και λίγο πριν ξαπλώσεις το βράδυ για να κοιμηθείς, έχεις ένα χαμόγελο.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ότι μπορείς να γνωρίσεις το άλλο σου μισό φλερτάροντας σε κάποιο από τα πολλά μπαρ της.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ήταν στο Θησείο και συγκεκριμένα στην Ηφαίστου. Είχα ραντεβού για θερινό με μία φίλη μου, η οποία έφερε μαζί της και μία φίλη της που την είχα ακούσει αλλά δεν την ήξερα. Ο χρόνος σταμάτησε και ανάθεμα αν είδα την ταινία του Wes Anderson. Γέλαγε με τα αστεία μου και γέλαγα με τα δικά της. Μιλούσαμε για τα βήματα στο ροκ εν ρολ και τα παστέλ χρώματα των ταινιών του Wes και ένιωθα ότι μιλούσαμε για το πώς θα βάψουμε το σπίτι που θα βρούμε και θα μείνουμε. Long story short, μόλις είχε βγει από μια σχέση και δεν ήθελε έρωτες. Σεβαστό.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ευγένεια. Βλέπεις, για μένα, η ευγένεια είναι η γέφυρα που σε περνάει σε έναν κόσμο πιο λειτουργικό, πιο φωτεινό και πιο ήσυχο και όλοι ξέρουμε πόσο αξία έχει η ησυχία. Ειδικά όταν θες να κοιμηθείς.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Καταρχάς θα ήταν ένα γκράφιτι με χρώματα, όχι απλώς μία πρόταση με μαύρο σπρέι. Θα ήθελα να είναι αυτό που λέμε φτιαγμένο από επαγγελματία γκραφιτά και θα ήταν ο εξής στίχος διάλογος από την Ντισκοτέκ των Ημίζ:
– Αφού όλοι διασκεδάζουν, γιατί είσαι λυπημένη;
– Είναι που λείπεις εσύ.
(Ναι, μου αρέσουν τα Ημισκούμπρια. Αυτό το πάντρεμα σάτιρας και κοινωνικού σχολιασμού το θεωρώ κορυφαίο).
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το Fight Club.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Την παρέα μου, μπας και καταλάβουν μετά από χίλιες λήψεις πώς είναι οι καλές φωτογραφίες για να με βγάλουν και μένα μία αξιοπρεπέστατη.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Έχω δύο που δεν είναι λέξεις αλλά προτάσεις: «Με το χέρι στην καρδιά» και «το ακούω». Αν έπρεπε, όμως, να πω μόνο μία λέξη θα έλεγα το «ντελούλου» και θέλω να μου ξεκολλήσει χθες. Ψέματα. Προχθές.
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Αποφεύγοντας όπως τα κουνούπια το φιδάκι την παγίδα να ακουστώ μπούμερ, θα έλεγα ότι η Αθήνα τα σπάει και μάλιστα πολύ, αλλά όχι όπως παλιά. Σαν κάτι να έχει αλλάξει αλλά δεν ξέρω τι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί όντως να είμαι ο μπούμερ που λέει «παλιά ήταν αλλιώς», αλλά πιστέψτε με, έχω ζήσει την Αθήνα σε μια φάση που στα μπαρς τα έσπαγαν με πολύ χορό, καινούργιες μουσικές και καυλάντα για τη φάση τους και όχι για τους followers. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΠΟΥΜΕΡ. Η ΑΘΗΝΑ ΤΑ ΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Οι πορείες και οι διαμαρτυρίες για τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας και στον κόσμο. Από τα χρόνια του μνημονίου μέχρι και το έγκλημα των Τεμπών και από την φωτιά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα απόρροια του θυμού για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου από κρατικό λειτουργό μέχρι τις μαζικές καταλήψεις και συναυλίες σε κρατικά θέατρα, αρκετός κόσμος δεν συμβιβαζόταν και κατέβαινε στο κέντρο της πόλης για να φωνάξει κάνοντας την πόλη ανάποδα.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Να δω βιντεάκια στο ΤikTok. Είναι μια συνήθεια που μου έχει κολλήσει τους τελευταίους μήνες και θέλω να την περιορίσω. Όλο λέω θα μπω για 10 λεπτά και καταλήγω να έχω κάτσει μία ώρα.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το άρθρο «7 διδαχές του Φρόιντ που πρέπει όλοι μας να “ξεμάθουμε”».
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Πριν λίγες ημέρες έγινε η πρεμιέρα της παράστασης «Ελίζαντεθ» του Δημήτρη Καρατζία και σε σκηνοθεσία του ίδιου, στο θέατρο Vault. Θα παίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και κάθε Κυριακή στις 18:15. Είναι μια κωμωδία με στοιχεία σάτιρας αλλά κι ένα καυστικό σχόλιο στις σχέσεις των ηθοποιών και των συντελεστών μιας θεατρικής παράστασης. Είναι μια παράσταση «θέατρο στο θέατρο». Οπότε τα σχέδια μου είναι να πηγαίνω στο θέατρο αυτές τις ήμερες. Παράλληλα, ως voice actor, συνεχίζω να αφηγούμαι βιβλία στην Jukebooks ενώ περιμένω να προβληθεί και η γκεστ εμφάνισή μου στο σίριαλ του ΑΝΤ1 “Η Μαγισσα”.
➠ INFO για το σκονάκι σου:
Τον Σωτήρη Μεντζέλο θα τον βρεις
