Ο διευθυντής φωτογραφίας μιας ταινίας είναι ο αθέατος μαέστρος του φωτός και της σκιάς, είναι η ψυχή που σμιλεύει κάθε κινηματογραφικό κάδρο με μαεστρία και σιωπηλή δεινότητα. Η Ολυμπία Μυτιληναίου, διευθύντρια φωτογραφίας σε αμέτρητες ελληνικές ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, είναι μια γυναίκα που με ακρίβεια και ένστικτο, έδωσε πνοή στα οράματα των σκηνοθετών που συνεργάστηκε, μεταμορφώνοντας το φως σε συναίσθημα και τον χώρο σε ατμόσφαιρα. Με έδρα την Αθήνα, είναι μέλος των GSC, IMAGO και της ένωσης ICF-C, καθώς και της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Γεννημένη το 1967 στο Λιτόχωρο της Πιερίας, αποφάσισε μετά το Λύκειο να ακολουθήσει τον δρόμο του κινηματογράφου και εγγράφηκε στην “Ελληνική Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Σταυράκος”. Οι σπουδές της δεν ήταν απλώς μια εκπαίδευση, αλλά μια αρχή για μια καριέρα γεμάτη προκλήσεις και επιτυχίες. Έτσι, ενώ ήταν ακόμα φοιτήτρια, άρχισε να εργάζεται στο ελληνικό σινεμά και σε τηλεοπτικά σποτς, αποδεικνύοντας ότι η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά είναι τα κλειδιά για την επιτυχία.
Μέχρι το 1998, η Ολυμπία είχε αποκτήσει εμπειρία ως βοηθός κάμερας, Focus Puller και Camera Operator σε ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Το 1999, γύρισε την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία με τον σκηνοθέτη Μίμη Κουγιουμτζή “17 στα 18” ως κινηματογραφιστής και το 2001 γύρισε το “Αύριο θα είναι αργά” της Λάγιας Γιούργου. Η καριέρα της άρχισε να ανθίζει με το πέρασμα των χρόνων.
Το 2009, η δουλειά της έγινε ευρύτερα γνωστή με τη συμμετοχή της στην ταινία “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα, η οποία επιλέχθηκε να προβληθεί στην ενότητα Πανόραμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μπερλινάλε. Μια συνεργασία που συνεχίστηκε και το 2021 με την ταινία “DODO”, η οποία συμμετείχε στο 75ο επίσημο φεστιβάλ Καννών το 2023.
Η Ολυμπία έχει επίσης συνεργαστεί με δεκάδες άλλους αναγνωρίσιμους σκηνοθέτες και έχει βραβευτεί για τη δουλειά της σε διεθνή φεστιβάλ. Το 2013 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Αβρανά στην αναγνωρισμένη μεγάλου μήκους ταινία του “Miss Violence”, νικήτρια του Βραβείου Venice Silver Lion Award, του Fedora, του Young Cinema Award και του καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας, του βραβείου καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης, και του Innovation βραβείου Για την ίδια ταινία, η δουλειά της έχει βραβευτεί το 2013 με το Διεθνές Βραβείο Κινηματογράφου Gianni Di Venanzo στην Ιταλία.
Το 2017 και το 2018 συνεργάστηκε με τον Σταύρο Τσιώλη στην ταινία “Γυναίκες που Πέρασαν” και με τον Νίκο Κορνήλιο στην ταινία “Back Held Hands”. Με έναν ευρύτερο κατάλογο που εκτείνεται σε συνεργασίες και διακρίσεις με τους σκηνοθέτες Γιώργο Δρίβα, Rayhana Obermeyer, Σίνη Παππά, Αλέξανδρο Ζαρμπή, Ίριδα Μπαγλανέα και άλλους, αυτή η πορεία γεμάτη επιτυχίες συνεχίζεται με νέες συνεργασίες και έργα που αποτυπώνουν την αφοσίωση και τη δημιουργικότητα της. Κάθε νέα ταινία που γυρίζει είναι μια νέα ευκαιρία να εξερευνήσει τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης και να μοιραστεί τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από κάθε καρέ. Στον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου, η Ολυμπία ξεχωρίζει ως μια φωτεινή παρουσία η οποία συνεχίζει να εμπνέει με το ταλέντο και το έργο της.
Η τελευταία της σπουδαία δουλειά αποτυπώνεται στην νέα ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά “A Quiet Life”, η οποία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της πριν λίγες μέρες στο Orizonti, το παράλληλο διαγωνιστικό τμήμα του 81ου Διεθνούς Φεστιβάλ Βενετίας. Το σενάριο υπογράφει ο Αλέξανδρος Αβρανάς μαζί με τον Σταύρο Παμπαλλή, τη διεύθυνση Φωτογραφίας η Ολυμπία Μυτιληναίου ενώ τον σχεδιασμό ήχο ανέλαβε ο Κώστας Βαρυμπομπιώτης. Με ένα εξαιρετικό κάστινγκ, και ιδιαίτερα την 11χρονη ηθοποιό που ανακρίνεται με χειρουργική ακρίβεια από μια ανελέητη επιτροπή, οι δημιουργοί της προσθέτουν βάθος στην αφήγηση, και φτιάχνουν σκηνές που θα μας μείνουν χαραγμένες στη μνήμη.
Το Olafaq τη συνάντησε ένα φθινοπωρινό απόγευμα στον Κεραμεικό, μια από τις αγαπημένες της γειτονιές της πόλης, και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι…
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Τίποτα, παιδί μεγάλωσα στην επαρχία και δεν είχα συγκεκριμένες σκέψεις γι’ αυτό, αλλά λίγο αργότερα κατάλαβα ότι θα πρέπει να βρω μια δουλειά που να μου αρέσει γιατί με αυτήν θα δουλεύω όλη μου τη ζωή, και έτσι με κέρδισε η διεύθυνση φωτογραφίας.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Κάτι ενοχλητικό, σίγουρα.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Ambient.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
O Λυκαβηττός.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τα πεζοδρόμια.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τα μουσεία.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
«… Με τρελαίνεις».
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ο λόφος του Φιλοπάππου.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Flann O’Brien.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Δουλειά, βιβλία τέχνης και φωτογραφίας, καμιά ταινία…
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το αλκοόλ.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Το πλύσιμο των πιάτων.
– Τι είναι ευτυχία;
Αγάπη, υγεία και επιτυχία.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Η καταστροφή των νεοκλασικών κτιρίων.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Σε ένα πάρτυ στην ΑΣΟΕΕ.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η συναισθησία.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο; «Εκεί που είμαι εγώ, εκεί δεν είναι κανείς», των ΣΑΡΚΑ.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “In the Mood of Love”.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Γενικά πλάνα με θέα.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Υπομονή.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ναι.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Αριστερό ριζοσπαστικό κίνημα.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Παίρνω μελατονίνη.
