Κάποιοι άνθρωποι σαν να κουβαλούν πάνω τους μια πόλη ολόκληρη: τις νύχτες της, τα φώτα της, τα μικρά της μυστικά. Ο Μάριος Δημητρόπουλος είναι ένας από αυτούς. Σαν να βγήκε από κάποιο αστικό όνειρο που άφησε πίσω του μια αδιόρατη λάμψη, περπατά την Αθήνα με τη φυσικότητα εκείνου που έμαθε νωρίς ότι η ζωή δεν σε περιμένει, πρέπει να τη συναντήσεις. Παιδί της Πάτρας, αλλά πλέον κάτοικος μιας πόλης που δεν χαρίζεται, ο Μάριος φτιάχνει τη μέρα του με ήχους, γέλια, σκηνές και backstage περιστατικά, ένα κράμα μουσικής και stand-up, ένας άνθρωπος που δεν ησυχάζει ούτε λεπτό.
Τον βλέπεις και μοιάζει με τύπο που γεννήθηκε για να κινείται ανάμεσα σε πλήκτρα, προβολείς, γεμάτες αίθουσες και σκοτεινές διαδρομές όπου δοκιμάζεις ατάκες πριν τις ρίξεις στη σκηνή. Κάτι από το παλιό αστικό λαϊκό και κάτι από την καινούργια, υπνωτική Αθήνα που ξέρει να τα σπάει ακόμα κι όταν κάνει πως δήθεν βαριέται. Με μια αθόρυβη τρυφερότητα και μια δόση αυτοσαρκασμού που θα ταίριαζε σε χαρακτήρα του Linklater, ο Μάριος κατοικεί τον κόσμο των Common People γιατί ξέρει καλά την πιο δύσκολη τέχνη: να συναντά το καθημερινό χωρίς να το κάνει κοινότοπο.
Η ζωή του ισορροπεί κάπου ανάμεσα στα Μπουζούκια στην Πίστα, στις Πέμπτες στο Άβατον όπου μαζί με τον Γιώργο Αλεβίζο παρουσιάζουν την ολοκαίνουργια stand-up comedy παράστασή τους “Καλά δεν είμαστε;”, στα Τουρκοβούνια, στις ιστορίες που έρχονται και φεύγουν σαν κωμικοί (κι αυτές) με διαφορετικό υλικό κάθε βράδυ. Σαν κάποιος που μαθαίνει ακόμα (και θέλει να μαθαίνει) να ζει με αυτή την πόλη στο ίδιο tempo, την ίδια ανάσα. Ένας τύπος που συνεχίζει να δοκιμάζει, να αλλάζει, να γελάει, να παίζει. Κι αυτό, τελικά, είναι ό,τι πιο αληθινό μπορεί να ζητήσει κανείς από έναν άνθρωπο των δρόμων και των σκηνών της Αθήνας.
Το Olafaq τον συνάντησε ένα μεσημέρι στην Ομόνοια και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι…
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
‘Ηθελα να γίνω γιατρός, να βγάλω λεφτά, να πάρω ντραμς, να γίνω ντραμίστας. Δεν έκανα τίποτα. Καλά πήγε αυτό.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Kανένας. Έχω δοκιμάσει τα πάντα και δεν ξυπνάω με τίποτα. Γι’ αυτό δουλεύω βράδια.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Χωρίς γιατί. Είναι ο μπαμπάς μας.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Η θέα στο Γαλάτσι στα Τουρκοβούνια και τα στενά της Πλάκας. Έχουν όλα ωραία ενέργεια.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Είναι κλισέ αλλά ξεκάθαρα την κίνηση στον Κηφισό. Ανυπόφορη πλέον.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τα μπραντσάδικα που ανοίγουν και έχουν καταλόγους με πράγματα που δεν καταλαβαίνω καν τι είναι.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Μου λείπει πολύ η θάλασσα. Και το χωριό μου. Που έχει θάλασσα.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Πάρκο Τρίτση. Έχει πολλά ήρεμα σημεία.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο. Φαίνεται τυπάρα με ωραίες ιστορίες και επίσης θα κερνούσε και κάνα πιάτο τον γείτονα.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Θα ήθελα να πω γυμναστική αλλά δεν είμαι τέτοιος. Εεεεε να μελετήσω για κωμωδία και να παίξω μουσική θα πω.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Να φάω σαπίλα το βράδυ και κάνα κουτί πουράκια βλέποντας Μποτρίνι.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Σίγουρα η οδήγηση. Έχω κουραστεί στην Αθήνα με το αυτοκίνητο.
– Τι είναι ευτυχία;
Το ψάχνω ακόμα να πω την αλήθεια, αλλά τελευταία καταλήγω στο να έχω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Μου τον έχει πει ο κολλητός μου ο Γιώργης και λέει πως το Περιστέρι από κάτω είναι κούφιο και υπάρχει μια άλλη πόλη από κάτω θαμμένη. Μαγεία.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Πλατεία Νερού όταν είδα την μπασίστρια του Bruce Dickinson.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Δεν ξέρω. ‘Ισως η συνέπεια στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Βάστα το νου, βάστα το νου, να μην γκρινιάξει του καιρού
Που’φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Ο Νονός. Και ο γάμος της Κόνι στην αρχή να είναι στα Σπάτα με κλαρίνο Μάκη Τσίκο.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Δέντρα. ‘Οσο τα βρίσκω δηλαδή.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Τραχανοπλαγιάς.
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Σαφώς και ξέρει όπως άλλες πρωτεύουσες, αλλά τελευταία η νύχτα ζορίζεται λόγω οικονομικής κατάστασης. Άμα θέλει όμως ναι, το δίνει καλά. Έχει υπέροχα μαγαζιά, σκηνές κλπ.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Είδα πρόσφατα το Stranger Things, οπότε τώρα σημαίνει τέρατα, φωτιές και η eleven με ματωμένη μύτη να σπρώχνει φορτηγά με την ενέργεια της .
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Ψάχνω μια φοβερή κλασσική ταινία για να κοιμηθώ στους τίτλους αρχής.
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Ασχολούμαι με το Stand-Up Comedy και τη μουσική. Έχουμε ολοκαίνουργια παράσταση με τον Γιώργο Αλεβίζο κάθε Πέμπτη στο θέατρο Άβατον στον Κεραμεικό και κάνουμε και τουρ σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα. Από μουσική παίζω πλήκτρα στο σχήμα Μπουζούκια στην Πίστα που αναβιώνουμε το σκυλάδικο του ’80 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Αξίζουν και τα 2. Για το μέλλον έχουμε ακόμη. Μικρός είμαι. Ή και όχι.
