Γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στην Μυτιλήνη, όπου πέρασε υπέροχα φοιτητικά χρόνια με ανθρώπους που πλέον θεωρεί ως οικογένεια της. Αφού επέστρεψε στην Αθήνα, ασχολήθηκε με την υποκριτική, αρχικά σπουδάζοντας Υποκριτική στον Κινηματογράφο στην Ανώτερα Δραματική σχολή “Ίασμος” καθώς και Σκηνοθεσία Θεάτρου στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγ. Βαρβάρας “Ιάκωβος Καμπανέλλης”.
Ξεκίνησε κυρίως με κινηματογραφικές ταινίες (“Love Never Hurts” του Κωνσταντίνου Μουχτάρη, “For Poetry Can Fix You ” του Κώστα Καλογήρου) ενώ η πιο πρόσφατη δουλειά της στο θέατρο ήταν το “Once to be realised”: Έξι συναντήσεις με τα Project Files του Γιάννη Χρήστου σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού (Συμπαραγωγή της Μπιενάλε Μονάχου με τη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου και τη ΣΤΕΓΗ του Ιδρύματος Ωνάση). Ταυτόχρονα η Μαίρη εργάζεται ως μοντέλο ενώ τα Παρασκευοσάββατα βρίσκεται πίσω απο το bar του Death Disco.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Πάντα ήθελα να κάνω κάτι σχετικό με την τέχνη. Αρχικά ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και μετά ηθοποιός. Από τα 12 και μετά ήθελα σαν τρελή να γίνω εγκληματολόγος και για αυτό και σπούδασα κοινωνιολογία. Κατάφερα τα δύο. Τραγουδίστρια νομίζω δεν θέλει κανείς να γίνω.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Για χρόνια κατάφερνα να ξυπνάω μόνο με Rammstein. Πλέον δεν έχω κάτι ιδανικό, όλους τους ήχους τους σιχαίνομαι, όπως και το πρωινό ξύπνημα.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Αααχ, έχω αρκετές ιδέες. Ίσως να ήταν ωραίο η κάθε μέρα να είχε αλλη μουσικη. Έτσι να μην βαριούνται και αυτοι που το χρησιμοποιούν καθε μερα. Οι Λογος Τιμής και αντιστοιχες μπάντες θα ήταν σίγουρα μια επιλογή μου. Για κάποια άλλη μέρα θα διάλεγα post-punk και dark wave. Τις υπόλοιπες μέρες ας τις επιλέξει κάποιος άλλος για να είναι δίκαιο.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Σιγουρα οι “παρακμιακές” περιοχές του κέντρου. Κάθε φορα που ένιωθα οτι χρειαζόμουν έμπνευση έκανα μια μεγάλη βόλτα στην Ομόνοια.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα ήθελα να υπήρχαν δομές για αστέγους και ουσιαστικά προγράμματα επανένταξης. Από μικρή έλεγα ότι είναι τρομερά άδικο να υπάρχουν τόσα άδεια κτήρια στην Αθήνα και τόσοι άνθρωποι να ζουν στον δρόμο. Θα ήθελα να τα αξιοποιήσω ολα, ώστε να στεγαστούν μέσα άνθρωποι και να φτιάξουν ξανά την ζωη τους.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Μμμμ, δεν είμαι σιγουρη για αυτο. Νομιζω αν κατι την κανει μοντερνα ειναι οι ανθρωποι της.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Αθήνα σε αγαπάω αλλά πολύ συχνά σκέφτομαι να σε αφήσω και να πάω στην Αμοργό για πάντα.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Συνήθως διαβάζω σε μικρά μπαράκια, τις ώρες που δεν έχουν πολύ κόσμο και φασαρία. Συγκεντρώνομαι καλύτερα και από ότι στο σπίτι κάποιες φορές.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Nick Cave για ατέλειωτες συζητήσεις και prive συναυλίες, τον Willem Dafoe για συμβουλές και μαθήματα υποκριτικής και την Lady Gaga για στιλιστικές παρεμβάσεις.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Καφε, φορτισμένο κινητό και ακουστικά και οπωσδήποτε μια ώρα στο γυμναστήριο.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το αλκοόλ και το φαγητό, ειδικά τα γλυκά και οι τηγανητές πατάτες που μπορώ να τρώω κάθε μέρα.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω να τρέχω όλη μέρα και πάλι να μου μένουν πράγματα πίσω.
– Τι είναι ευτυχία;
Αρχικά, να είμαστε καλά όλοι. Να έχουν υγεία πρώτα οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και μετα εγώ. Ακούγεται κλισέ αλλά είναι το πιο πολύτιμο πράγμα και χωρίς αυτό δεν υπάρχει ευτυχία πιστεύω. Δεύτερον, να ξυπνάω κάθε πρωί με τον άνθρωπο που αγαπώ και τα γατιά μας. Τέλος, τα ταξίδια .
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Μεγάλωσα στα Άνω Πατήσεια και πολύ κοντά στο σπίτι μου, υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό που είχε την φήμη του στοιχειωμένου. Σαν παιδί με γοήτευε πάρα πολύ αυτό και συνέχισε όσο μεγάλωνα. Οπότε μπορώ να πω ότι όλα τα “στοιχειωμένα” σπίτια της πόλης. Επίσης, με ενδιαφέρον οι θεωρίες για τα υπόγεια καταφύγια και διαβάσεις.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ψυρρή.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η γκρίνια μου και τα νεύρα μου όταν τα πράγματα πάνε στραβά.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“Βάλ’ τους να δώσουν τα χέρια να μην κρατάνε μαχαίρια” από Λεξ.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “Μαζι Ποτε!” του Φατίχ Ακίν.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Παλια κτήρια, neon επιγραφες, γκράφιτι, αφίσες.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Δεν είναι λέξη ακριβώς, είναι ήχος: “Χιιιιιιιιιιιιιιιιιιι”
(το κάνει ο γάτος μας όταν θυμώνει ή φοβάται και μου το έχει κολλήσει).
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Σίγουρα. Νομίζω πώς όποιο και αν είναι το γούστο σου, θα βρεις το μέρος που θα περάσεις τέλεια.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Kλείνω το WiFi στο κινητό για να μην με ζαλίζουν οι ειδοποιήσεις.
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Αυτή την περίοδο κάνω πρόβες για την παράσταση “Waiting Room”. Είναι μια δουλειά πολύ προσωπική και γεμάτη αγάπη. Είμαστε πέντε γυναίκες -μαμάδες αυτού του εργου. Είναι μια μαύρη κωμωδία και αφορά τις γυναίκες, την βια που δέχονται και τα τραύματα τους. Η παράσταση θα ανέβει σύντομα σε έναν χώρο έκπληξη στο Μεταξουργείο.
