H Λήδα Δάλλα είναι ηθοποιός, χορεύτρια και performance maker. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Advanced Performance Practices, Θέατρο και Κινησιολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών, στο Πάν/μιο Sorbonne Nouvelle – Paris III και στο École Internationale de Théâtre Jacques Lecoq στο Παρίσι. Η δουλειά της, σε συνεργασία με διεθνείς και έλληνες σκηνοθέτες, χορογράφους και εικαστικούς έχει φιλοξενηθεί σε διάφορα ιδρύματα και φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Πρόσφατες παραστάσεις στις οποίες είχε συμμετάσχει είναι οι Supernaturelle (σκην. Ντόρα Οικονόμου, Velvet Gardens – The Callas 2022), Ciao-Bye (χορ. Κώστας Τσιούκας, Σινεμά Ζέφυρος, 2022), Κατακόκκινοι (χορ. Κώστας Τσιούκας, Κινηματογράφος ΑΒ, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 2021), Ουτοπία (σκην. Αντώνης Αντωνόπουλος, MIRfestival και Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 2021), Yes!Yes!Yes!No!No! (σκην. Olivia Wiederkehr, Yellow Brick Gallery, 2020), Ζιζέλ (χορ. Κώστας Τσιούκας, Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, 2019), Hi Jack. This is an intimate version (χορ. Ανδρονίκη Μαραθάκη, Τaf Foundation και Ίδρυμα Ωνάση, 2019) και C7 (χορ. Μαριέλα Νέστορα, Art Athina, Ζάππειον Μέγαρο, 2019).  Επίσης, συμμετείχε στις ταινίες: Moderation (σκην. Anja Kirschner, επίσημη συμμετοχή στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, 2016), Motorway 64 (σκην. Ε. Καλογηροπούλου, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ταινιών μικρού μήκους των Καννών, 2020)

Η ίδια έχει δημιουργήσει τα έργα: Unfamiliar (επίσημη συμμετοχή στο 10ο Festival International de Performance Marseille, Μασσαλία 2016), Exotic II (Friche La Belle de Mai, Μασσαλία 2016), Exotic (σε συνεργασία με τις Γ. Κωνσταντουδάκη και Ε.Ρουμιέ, Μπουσείο Μπενάκη Πειραιώς 138, 2016), Exotic 2.2 (σε συνεργασία με τους Γ. Κωνσταντουδάκη και Ν. Νικολακόπουλο, Chimeres.Space και Boiler, 2016), Από τη μεριά του Πάρκου (σε συνεργασία με τον Ν. Νικολακόπουλο, Green Park, 2015), Fugue (Green Park, 2015). Έχει χορογραφήσει το έργο Project Emptiness (σκην. Στεφανία Βλάχου, Κιν/φος ΑΒ, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 2021). To 2022 συνδιοργάνωσε για πρώτη φόρα στην Ελλάδα το διεθνές φεστιβάλ Performance Legs (ετ. Ιδ. Μοντρεάλ 2015) μαζί με τις Olivia Wiederkehr, Γ. Κωνσταντουδάκη και Ερατώ Τρίκκα.

Από το 2017 διδάσκει θέατρο και κίνηση σε μαθητές σχολείων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το 2019 ολοκλήρωσε τη μετεκπαίδευση της στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση Ατόμων με Αναπηρία στην Ιατρική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών (Μονάδα Αναπτυξιακής Παιδιατρικής – Β' Παιδιατρική Κλινική) και έκτοτε διδάσκει παιδιά και νέους με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Είναι επίσης τελειόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

 – Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Από την ηλικία των έξι ετών που είδα πρώτη φορά παράσταση στο Ηρώδειο κατάλαβα ότι το θέατρο είναι ο φυσικός μου χώρος. Είδαμε Βέρντι με τη μαμά μου και ήμουν τόσο μικρούλα που παρακολουθούσα την παράσταση ανάμεσα από τις πλάτες των μπροστινών μου. Θυμάμαι τα συναισθήματα μου σαν να ήταν χθες. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας που κρατάει ακόμα. Στο γυμνάσιο πήγα πρώτη φορά με το μπαμπά μου στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, που ευτύχησα στη συνέχεια να έχω καθηγητή, και είδαμε το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο. Το ίδιο συναίσθημα. Στο λύκειο αντί να βγαίνω πήγαινα κάθε σ/κ στη Λυρική και έβλεπα παραστάσεις. Έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις και σκεφτόμουν κινησιολογικές λύσεις για να αποκτήσουν ενδιαφέρον. Το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ ήταν πρώτη και μοναδική επιλογή. Στο πρώτο έτος χάρη στην καθηγήτρια μας κ. Ελένη Φεσσά-Εμμανουηλ και την έκδοσή της «Χορός και Θέατρο» είδα βιντεοσκοπημένες τις πρώτες παραστάσεις του Κωνσταντίνου Ρήγου με την Οκτάνα και του Δημήτρη Παπαϊωάννου με την Αγγελική Στελλάτου. Δε μπορούσαν να φύγουν από το μυαλό μου για μήνες. Η συνέχεια γνωστή. Μέχρι σήμερα η ζωή μου περιστρέφεται  γύρω από τις παραστατικές τέχνες.  Σκεπτόμενη το νεότερο εαυτό μου νιώθω ευγνώμων και τυχερή που κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτά που ονειρευόταν. Πάντως ακόμα νιώθω ακριβώς τον ίδιο έρωτα κάθε φορά όταν αρχίζει μια παράσταση, είτε είμαι πάνω στη σκηνή, είτε ανάμεσα στους θεατές.

 – Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Η φωνή ενός αγαπημένου προσώπου.

 – Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Θα έπρεπε να υπήρχε μια εφαρμογή μέσα από την οποία να μπορούν οι πολίτες να ανεβάσουν τις δικές τους playlist.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Με εμπνέει το κομμάτι της πόλης που οι άνθρωποι αγωνίζονται. Με συγκινεί και με προβληματίζει το κομμάτι που καθρεφτίζει κοινωνικές ανισότητες που θα έπρεπε να έχουν εκλείψει.

–  Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα άλλαζα το μισογυνισμο, την ομοφοβία, το ρατσισμό και κάθε είδους διάκριση. Θα άλλαζα τη βία που τα συνοδεύει.

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να δημιουργούν.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Πρέπει να διεκδικήσεις ξανά την ελευθερία σου.

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Το αναγνωστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Ιπποκράτους. Αν δεν υπήρχε αυτό και η αγαπημένη φίλη, συμφοιτήτρια και πλέον σκηνοθέτης και ηθοποιός Μάγδα Κόρπη δε θα είχα πάρει ποτέ πτυχίο. Επίσης με τη Μάγδα διαβάζαμε συχνά στο Αλλοτινό στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, τότε που υπήρχε μόνο αυτό.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τη Φρίντα Κάλο.

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου «γεμάτη» ημέρα;
Οι μέρες που περνώ με τους συνεργάτες μου κάνοντας πρόβες είναι μέρες γεμάτες.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Οι απολαύσεις για μένα έρχονται χωρίς ενοχές.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Οι ώρες των μετακινήσεων.

– Τι είναι ευτυχία;
Ευτυχία είναι να συναντάς ανθρώπους που μπορείς να μοιραστείς το καλλιτεχνικό σου όραμα. Είμαι ευτυχής που συνάντησα τον Κώστα Τσιούκα, την Ντόρα Οικονόμου, την Γίτσα Κωνσταντουδάκη, τον Νίκο Νικολακόπουλο,  την Ανδρονίκη Μαραθάκη, την Μαριέλα Νέστορα, τον Βασίλη Νούλα, την Βίκυ Κυριακουλάκου, τον Αντώνη Αντωνόπουλο και όλους τους κοινούς μας συνεργάτες και φίλους. Είμαι ευτυχής που συνυπάρχω και δημιουργώ με ανθρώπους που θαυμάζω απεριόριστα. Εύχομαι η έμπνευση να μας επισκέπτεται πάντα και ο καθένας τους να έχει την ευτυχία που επιθυμεί.

Ευτυχία είναι οι αγαπημένοι μου φίλοι, ο Πέτρος, η Νίκη και ο Σπύρος και τα χρόνια που είχα τη χαρά να ζήσω μαζί τους. Ευτυχία είναι οι γάτες που ήρθαν στα δρόμο μου και μετά στο σπίτι μου. Ευτυχία είναι που έχω ακόμα τους φίλους από τη γειτονιά που μεγαλώσαμε παίζοντας. Ευτυχία είναι που ήρθα στο κόσμο έχοντας για γονείς τους γονείς μου και για αδέρφια τα αδέρφια μου.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Θα ήθελα να μάθω όλους τους αστικούς μύθους. Δεν γνωρίζω κανέναν προς το παρόν.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων όταν είδα Σάρα Κέιν από το Λευτέρη Βογιατζή. Στο Θέατρο Εμπρός όταν είδα την παράσταση «Οι Κοτες και οι ψύλλοι» της ομάδας Nova Melancholia σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νούλα. Εκείνη τη περίοδο είχα πρόβες στον ίδιο χώρο και κάθε βράδυ όταν τελείωνα ανέβαινα να την ξαναδώ. Τελικά είχα την τύχη να συνεργαστώ με το Βασίλη στις παραστάσεις «Εκτοπλάσματα», «Ωδές στον Πρίγκιπα» και «Νεκρή Φύση». Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα όταν είδα τον Κώστα Τσιούκα να χορεύει στο Green Park τα «Ημερολόγια του Νιζίνσκι» και συνεχίζω να τον ερωτεύομαι κάθε φορά που τον βλέπω να υπάρχει στη σκηνή. Η μετέπειτα συνεργασία μας στις παραστάσεις «Χώροι μας χωρεί μας», «Ζιζέλ», «Κατακόκκινοι» και “Ciao Bye” με έκανε να ερωτευτώ πιο βαθιά τη δουλειά μας και να είμαι ευγνώμων για κάθε δευτερόλεπτο συνδημιουργίας και μοιράσματος.

 – Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ενσυναίσθηση, η επίγνωση της θνητότητας μας, η διαπραγμάτευση των προνομίων μας, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η συνεχής εγρήγορση απέναντι στις κοινωνικές αδικίες, η ετοιμότητα να αποποιηθούμε τον υλισμό. Η παρατήρηση του εαυτού μας και η ικανότητα να προσαρμοζόμαστε και να αποκτούμε νέες δεξιότητες.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Θα ήταν από το τραγούδι «Σ’ αγαπάω να της λες» του The Boy.

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Tο “Only lovers Left Alive” του Jim Jarmusch.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τα σύννεφα και τα χρώματα του ουρανού, τις πρόβες μου, μέρες και ανθρώπους που δεν θέλω να ξεχάσω. Εικόνες που θα μου επαναφέρουν το συναίσθημα που είχα τη δεδομένη στιγμή.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Δε μου κολλάνε λέξεις αλλά τραγούδια σαν τσίχλα. Σήμερα μου έχει κολλήσει το “Don’t stop me now” των Queens χωρίς να ξέρω που το άκουσα.

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Σίγουρα ναι.

 – Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Γρήγορη προεπισκόπηση της επόμενης ημέρας.

– Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Ετοιμάζουμε τη νέα παράσταση του Κώστα Τσιούκα που θα παρουσιαστεί στο άμεσο μέλλον στην Αθήνα. Επίσης συμμετέχω στη παράσταση “Supernaturelle” της Ντόρας Οικονόμου που θα παιχτεί στην Αθήνα μετά το Velvet Gardens. Συνεργάζομαι σταθερά με την εικαστικό Olivia Wiederkehr και ελπίζουμε μετά το διεθνες φεστιβαλ Performance Legs που συνδιοργανώσαμε για πρώτη φορά στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2022 να συνεχίσουμε το εγχείρημα και του χρόνου.

Bρείτε τη Λήδα Δάλλα εδώ Facebook και εδώ Instagram