Ο Jef Maarawi, με ρίζες που απλώνονται από την Ελλάδα και τη Συρία μέχρι τη Βραζιλία, ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι σαν ένας νομάδας της τέχνης, φέρνοντας μαζί του τις μνήμες και τις μελωδίες των τόπων του. Γεννημένος στο Σάο Πάολο, άρχισε να υφαίνει τον δικό του ηχητικό καμβά στην Αθήνα, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ο ήχος του είναι ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο και τον χώρο: οι Αμερικανοί θρύλοι της φολκ, όπως ο Bob Dylan και ο Sufjan Stevens, συναντούν την ωμή ένταση των Pixies και των Nirvana, ενώ οι φωτεινοί ρυθμοί της βραζιλιάνικης Tropicália, εμπνευσμένοι από τον Jorge Ben Jor και τον Caetano Veloso, προσδίδουν μια εξωτική ζεστασιά.
Με τρία άλμπουμ κάτω από τη σκέπη της Inner Ear Records, ο Jef παρουσιάστηκε αρχικά ως Egg Hell με το “Once Part of a Whole Ship” το 2014. Στη συνέχεια, επανεφευρίσκοντας τον εαυτό του, συνέχισε ως Jef Maarawi, με τα “Comfort Food” (2017) και “Terra Papagalli” (2021), φέρνοντας στο προσκήνιο μια πιο προσωπική, ωμή και νοσταλγική ταυτότητα.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, “Gospel”, ηχογραφήθηκε σε μόλις επτά ημέρες, σαν ένα ειλικρινές, σχεδόν εξομολογητικό ημερολόγιο. Γεμάτο με την ψυχή της βραζιλιάνικης σκηνής των ’70s και την ατμόσφαιρα καλλιτεχνών όπως ο Gareth Liddiard και η Grace Cummings, το “Gospel” είναι ένα πικρόγλυκο αποχαιρετιστήριο γράμμα, μια ωδή στην ανθεκτικότητα και τις αλλαγές που φέρνει η ζωή. Μέσα από τις μελωδίες του, ο Jef συνεχίζει να περιπλανιέται, αφήνοντας πίσω του ίχνη που μοιάζουν με όνειρα.
Την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, ο Jef ανεβαίνει στη σκηνή του Death Disco για να μας ταξιδέψει στο σύμπαν του “Gospel”, με κομμάτια γεμάτα συναίσθημα και ιστορίες που διψούν να ειπωθούν. Μια βραδιά που υπόσχεται να μείνει χαραγμένη στην καρδιά σας. Mε αφορμή την επερχόμενη συναυλία του, το OLAFAQ συνάντησε τον Jef κάπου στο Μετς και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Όταν ήσουν παιδί, τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Νομίζω πάντα ήθελα να κάνω κάτι σχετικό με το σινεμά. Όταν είδα τη “Μάσκα” στο σπίτι της γιαγιάς μου το 1995. Θυμάμαι τα πάντα, τον φωτισμό του σαλονιού, θυμάμαι να σκέφτομαι πως συνέβαινε κάτι σημαντικό και θυμάμαι πως από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ερωτεύτηκα τον Τζιμ Κάρεϊ.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Δεν ξέρω ποιος είναι ο ιδανικός, αλλά εδώ και πολλά χρόνια—Χριστέ μου, δεν ξέρω γιατί δεν το έχω αλλάξει ακόμα—έχω για ξυπνητήρι το “Disasterpiece” των Slipknot και πίστεψε με, λειτουργεί.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Είμαι υπέρ της χρήσης muzak σε δημόσιους χώρους. Ειδικά αν είναι Bossa Nova. Το θεωρώ ιδανικό, και όποιος διαφωνεί, ας με μηνύσει!
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Έχω έναν περίπλοκο έρωτα με τα Πετράλωνα και την περιοχή γύρω από τον Φιλοπάππου. Κάθε φορά που περπατάω εκεί γύρω θυμάμαι λίγο πώς μου αρέσει αυτή η πόλη.
– Αν είχες τη δύναμη, τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα εξαφάνιζα τα μισά αυτοκίνητα. Τα μισά!
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Μμμ, μοντέρνο. Δεν ξέρω να σου το απαντήσω αυτό. Ό,τι μου αρέσει στην Αθήνα είναι κομμάτια που πληρούν ένα νοσταλγικό φετίχ. Έχει πολύ ceviche στα εστιατόρια πάντως!
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω, αλλά…»
Αχ, Αθήνα σε αγαπάω, αλλά αν μπορείς προσπάθησε να μεταβολίσεις αυτό το βαθύ τραύμα που μας άφησε ο κορονοϊός και ηρέμησε λίγο. Ας πονέσουμε στη σιωπή μας για λίγο ακόμα και ας καταφέρουμε να αγαπηθούμε από την αρχή. Τι λέω, αδύνατο.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Εκτός από τον καναπέ μου; Μμμ, δεν το θεωρώ εύκολο να διαβάζω σε δημόσιους χώρους. Εκτός κι αν είμαι σε αεροπλάνο ή σε ΚΤΕΛ. Έχω μεγάλο ζήτημα με τη συγκέντρωση για να το κάνω σε ένα πάρκο, ας πούμε.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Είναι φοβερή αυτή η ερώτηση, γιατί με όσους έχουμε κάνει αυτή την κουβέντα ξέρουν πως πάντα έλεγα τον Ντέιβιντ Λιντς. Έναν καφέ μαζί του στην αυλή του ας πουμε, θα ήταν όνειρο ζωής. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε μόλις προχθες, λίγο πριν μιλήσουμε για να κάνουμε αυτή τη στήλη. Είναι η δεύτερη μεγάλη μου απώλεια από τον μακρόκοσμο των ονείρων. Η πρώτη και πιο αβάσταχτη ήταν ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Νομίζω πως πρέπει πάντα να τελειώνει η μέρα με λίγο διάβασμα. Αν είσαι στο μουντ για διάβασμα στο τέλος μιας ημέρας, αυτό σημαίνει πως θα μπορούσε να είναι χειρότερη από ό,τι ήταν.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Γραμμένη στο ταλαιπωρημένο κορμί μου, η έσχατη ηδονή: αυτή του φαγητού. Το τρομερό είναι πως έχω μια σχετική αποστροφή στα γλυκά. Όλο αυτό είναι αλάτι, λίπος, και κάποιο κενό ανάμεσα στο Σάο Πάολο και στην Αθήνα.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Δυστυχώς, έχω κακή σχέση με την πειθαρχία. Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα στην αδυσώπητη ροή του χρόνου και να νιώθεις έρμαιό της. Φέρτε μου γρήγορα μια ατζέντα!
– Τι είναι ευτυχία;
Ευτυχία είναι η σιωπή των καλύτερων αγκαλιών. Και ίσως ένα κομμάτι πίτσα. Αλλά κυρίως οι αγκαλιές!
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Αυτή η ερώτηση μου κίνησε το ενδιαφέρον! Ψάχνω στο ίντερνετ για αστικούς μύθους τώρα. Φοβερό πώς αυτό το σημείο της γης, όπου γεννήθηκαν τόσοι μύθοι, τώρα έχει να κάνει με πιο down-to-earth αστικούς μύθους. Θυμάμαι πως όταν πήγαινα σχολείο και πηγαίναμε εκδρομές στον Φιλοπάππου, λέγαμε πάντα για κάτι σατανιστές που έκαναν τελετές στο Αστεροσκοπείο.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Αχ, οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας που να μην είναι μια AMOLED οθόνη γεμάτη από απλησίαστους πόθους. Ίσως πριν πολλά χρόνια, στην Αβραμιώτου. Αλλά μεταξύ μας, κάτω ο κεραυνοβόλος έρωτας!
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Για μένα, απλός άνθρωπος είναι ο πατέρας του καλύτερου παιδικού μου φίλου, ο Τio Silvio. Που επέστρεφε το μεσημέρι στο σπίτι για να φάει, που η σχέση του με την καθημερινότητα είχε μια περίεργη νηφαλιότητα. Ο αδερφός του ο Ulysses βέβαια, πιο καλλιτεχνικό πνεύμα, περνάει αβάσταχτη κατάθλιψη. Είχαν πάντα διαφορετικό βλέμμα οι δυο τους. Ο Silvio είχε ένα βλέμμα που μετά από χρόνια συνάντησα ξανά στον James Gandolfini, παίζοντας τον Tony Soprano. Είναι ένα κενό βλέμμα γεμάτο με μια πλούσια, απλή βαρεμάρα της στιγμής. Σε μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα, όπου τα κενά αγάπης είναι πολλά, μου φαίνεται λίγο δύσκολο να είσαι απλός.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“Morreu na contramão atrapalhando o Sábado” από το Construção του Chico Buarque. «Πέθανε στο αντίθετο ρεύμα, ενοχλώντας το Σάββατο.»
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Θα μου άρεσε να υπήρχαν period noir ελληνικές ταινίες! Ίσως υπάρχουν, αλλά δεν τις ξέρω.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Μμμ, στιγμές μεταξύ φίλων και σκυλιά—όλα τα σκυλιά του κόσμου.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Να, τώρα μου κόλλησε η λέξη «τσίχλα»! Τσίχλα! Τσίχλα, ΤΣΙΧΛΑ!
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Σίγουρα είναι μια νυχτόβια πόλη και αυτό είναι κιόλας ταυτόχρονα από τα αγαπημένα μου και λιγότερο αγαπημένα μου στοιχεία της. Στο Σάο Πάολο, για παράδειγμα, λόγω των αποστάσεων και της κουλτούρας που έχει καλλιεργήσει η επικινδυνότητα, οι μαζώξεις γίνονται πιο υπόγεια, σε χώρους συμπυκνωμένους. Τα σπάνε κι εκεί, αλλά με άλλον τρόπο.
– Τι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Τίποτα. Υπάρχει κάποιος τέτοιος κίνδυνος; Κάποια αλλαγή στην πόλωση του μαγνητικού πεδίου της γης; Να κάτι που φοβόμουν μικρός. Πως κάποια στιγμή θα αναποδογυρίσουν όλα και θα πρέπει να ζω στο ταβάνι. Αν, φυσικά, δεν με πετύχει αυτό το κατακλυσμικό συμβάν σε εξωτερικό χώρο.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Παίζω κάποιο game και μετά διαβάζω λίγο στο Kindle με πολύ αργούς ρυθμούς. Είναι το comfort place μου. Τελευταία έχω πάθει μια εμμονή με βιβλία σχετικά με το σωφρονιστικό σύστημα της Βραζιλίας. Την τριλογία του Drauzio Varella συγκεκριμένα, εκ των οποίων και το μεταφρασμένο στα ελληνικά, “Σταθμός Καραντιρού”.
· Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το άλμπουμ μου “Gospel”από την Inner Ear. Την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου θα το παρουσιάσουμε με την μπάντα μου στο Death Disco. Είναι ένα άλμπουμ που γράφτηκε με πολύ μεγάλη συσσώρευση ενέργειας και ανυπομονώ να την εκτονώσουμε όλοι τη μεθεπόμενη Παρασκευή!
