Ο Γιάννης Βλαχάκης (aka Johnny Negri) γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Από παιδί τον κέρδισε η ζωγραφική και θυμάται την γιαγιά του να υπερηφανεύεται για κάτι τσολιαδάκια που ζωγράφιζε. Στο δημοτικό με τους συμμαθητές του σχεδίαζαν διαλόγους και bubbles, κι έβγαζαν μια εφημερίδα με comics, όπου ο καθένας είχε δημιουργήσει έναν υπερήρωα. Ο ίδιος είχε επινοήσει τον «Σούπερ Κατσαριδοβάτραχο».

Παράλληλα, είχε αρχίσει να «ερωτεύεται» την μπάλα και τα καλάθια, καθώς και τον αθλητισμό γενικότερα. Και τα δύο αγάπες μεγάλες του μπαμπά του, ο οποίος στο παρελθόν υπήρξε αθλητής στίβου, όπως μας λέει.

Αργότερα στο λύκειο επιχείρησε να εκδώσει ένα σχολικό ημερολόγιο σε αναρχοπανκ ύφος με σχέδια και κολλάζ, επηρεασμένο από album συγκροτημάτων όπως Dead Kennedys, Panx Romana, κ.α. που είχε αρχίσει να ακούει εκείνα τα χρόνια. Το εγχείρημα βέβαια -έπειτα από συμβούλιο καθηγητών- ναυάγησε, κι έτσι κυκλοφόρησε χέρι με χέρι. Υπήρξαν βέβαια όπως λέει και «καθηγητάρες που το υποστήριξαν ανοικτά».

«Γούσταρα άγριες μουσικές, προσπάθησα να παίξω και ηλεκτρικό μπάσο με δανεικά όργανα και ενισχυτές, με ταμπλατούρες που κατέβαζα από τα θρυλικά punk.gr και diymusic.org, μα δυστυχώς το παράτησα. Έτσι το ντόπιο underground (δεν) έχασε έναν αξιομνημόνευτο μπασίστα».

Στα πρώτα του φοιτητικά χρόνια ασχολήθηκε πιο εντατικά με τα κινηματικά, ενώ παράλληλα, μυήθηκε στον χώρο των αυτοεκδόσεων και των fanzines. Το “Negro” ήταν το πρώτο του παιδί στο είδος και από αυτό τον  ξαναβάφτισαν “Negri”, εξηγεί. Σχεδίαζε επίσης αφίσες για καταλήψεις, στέκια και diy/ underground συναυλίες ή αυτοοργανωμένα φεστιβάλ. Με αφορμή αυτό ήρθε σε επαφή με πολλά diy/undeground συγκροτήματα τότε, αναλαμβάνοντας artwork κι εξώφυλλα.

Το 2005 με την απώλεια του πατέρα του όπως μας εξηγεί, άρχισε ολοένα και περισσότερο να χάνει το ενδιαφέρον του για την σχολή του (πληροφορική). Ως συνέπεια αυτού αφοσιώθηκε στην εικονογραφία, με την οποία άρχισε να ασχολείται πιο επαγγελματικά. Παράλληλα εργαζόταν ως DJ σε μαγαζιά, κι ως μουσικός παραγωγός σε web radio, όπως στον  Indieground, ανάμεσα σε άλλες ευκαιριακές δουλειές, που συνέθεταν το σύμπαν του. «Ένα μικρό δημιουργικό χάος αλλά…το Χάος είναι Φίλος» μας λέει.

Το 2012 ο Johnny Negri κάνει την πρώτη του προσωπική έκθεση με gig posters στην Αθήνα κι ακολούθησε ακόμα μια στο Μιλάνο σε αυτοοργανωμένο χώρο. Στη συνέχεια με τον Μάκη Ξ. δημιούργησαν ένα project που «συνδύαζε dj sets με τέχνη, ποδόσφαιρο κι αυτοκόλλητα Panini: το Tony Cascarino Syndrome».

Στο διάστημα 2013 – 2016 Συμμετείχε σε κάποιους διαγωνισμούς (ΕΒΓΕ, Αγώνες Νέων Σχεδιαστών) κερδίζοντας κάποια βραβεία, επαίνους και διακρίσεις «μα κυρίως, εμπειρίες και κοινωνικοποίηση με κάποιο κόσμο της εγχώριας design κοινότητας» όπως αναφέρει. Συμμετείχε σε 2 Τριενάλε Αφίσας στο εξωτερικό (Τρνάβα 2012, Σόφια 2016) με κάποια έργα, ενώ με μια παρέα φίλων κέρδισαν ένα βραβείο στο Hellenic Game Jam 2014, όπου το video game που σχεδίασαν, αποτέλεσε και μέρος της πτυχιακής του εργασίας λίγα χρόνια αργότερα αργότερα.

Το τρίπτυχο του Johnny Negri είναι μουσική, αθλητισμός (και Κερκίδα) και κοινωνικά ζητήματα.

Μετά την απώλεια και της μητέρας του το 2015, άρχισε να ασχολείται περισσότερο με τον αθλητισμό, ενώ επέστρεψε και πήρε πτυχίο από τη σχολή του, κι άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής πληροφορικής.

Σήμερα πετυχαίνουμε τον Γιάννη σε μια μεταβατική φάση καθώς προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ εργασίας και μιας ανάγκης για επιστροφή στις διαχρονικές του αγάπες, καθώς και την ανάγκη του για δημιουργικότητα.

Η ανάκριση της ομάδας του Olafaq πάει κάπως έτσι:

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Τερματοφύλακας, λευκός Μάικλ Τζόρνταν, σκιτσογράφος σε εφημερίδα, ολυμπιονίκης στον Κλασσικό Αθλητισμό, μεγάλος φυσικός κι εφευρέτης, ένοπλος αντάρτης, κ.α.

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;

Durutti Column – Sketch for Summer ή New Order – Dreams Never End ή Television – Elevation ή… πολλά ακόμα.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;

Επαναστατικά άσματα του Ισπανικού Εμφυλίου, με opening κάτι από Joan Baez (αφού το Μετρό καταληφθεί από τους εργαζομένους του).

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;

Το απόλυτο Κέντρο της: ότι περικλείει ο Μικρός Δακτύλιος.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;

Θα την γκρέμιζα ολόκληρη για να την χτίσω από την αρχή (το γήπεδο του ΠΑΟ μόνο, θα έμενε στην Λεωφόρο)

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;

Η λέξη “μοντέρνο/-ος/-η” με… γαργαλάει λίγο. Συν τοις άλλοις, υπάρχει μια τάση ρετρομοντερνισμού και αναβιώσεων στα πάντα σχεδόν (μόδες, μουσικές, κα) οπότε, δεν ξέρω τί να σου πω.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»

“… αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου πια” (;)

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;

Σε κάποιο παγκάκι κάπου ψηλά στο Πολύγωνο ή στο λιμάνι του Πειραιά (αν πιάνεται αυτό για Αθήνα).

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;

Τον Βαγγέλη Μουρίκη (που θα συγκατοικεί με τον Γιάννη Οικονομίδη).

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου «γεμάτη» ημέρα;

Σεξ και σοκολάτες.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;

Απολαύσεις με ενοχές ταυτόχρονα, υπάρχουν μονάχα σε μισάνθρωπες συμπλεγματικές θεωρήσεις.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;

Ο βούρκος ενός μικροαστικού καναπέ και τα σκυφτά σόσιαλ ζόμπι στους δρόμους.

– Τι είναι ευτυχία;

“Happiness Runs” (η Ευτυχία Τρέχει).

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;

To θρυλικό λεωφορείο 140, που χάνεται στην θάλασσα κάπου στην Γλυφάδα και αναδύεται ξανά πίσω από τα Τουρκοβούνια.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;

Στην Λοκομοτίβα, στα Εξάρχεια. Ναι, κάτι είχε γίνει εκεί στα σίγουρα.

-Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);

Δεν ξέρω “απλούς” ανθρώπους. Ξέρω σίγουρα κάποιους ξεχωριστούς, διαφορετικούς, γαμάτους (και άλλους πάλι που είναι απλά δίποδα θηλαστικά).

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;

Τους στίχους όλους από “Δύο Δευτερόλεπτα” των Πίσσα και Πούπουλα ή τον “Χορό της Σιωπής” από Γενιά του Χάους ή το “Υπήκοοι της Κίρκης” από Αρνητική Στάση ή… (σου είπα, έχω πρόβλημα, δεν διαλέγω εύκολα).

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;

Το “Warriors” (1979).

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;

Κάποιο σύνθημα ή σχέδιο σε τοίχο, κάποιο εμπνευσμένο μοτο σε τουαλέτα ενός καφε/μπαρ.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;

Δύο λέξεις: «Όλο μαλακίες» (και το έκανα και γκραφίτι, άνετα)

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;

Πολύ φοβάμαι πως μόνο κάποιες νύχτες ξέρουμε να τα σπάμε. Σε κάποια πίστα, μπαρ ή μαγαζί, έτσι προβλέψιμα κι ακίνδυνα.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;

Χαζολογάω κάποια έντυπη ή web γωνιά (ή βάζω otrivin).

– Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;

Mόνο σίγουρο, θα προσπαθήσω να ξαναζεστάνω την μέσα μου Δημιουργική Μηχανή. Και θα δούμε…

➭ Βρείτε τον Johnny Negri:

Στο Facebook

Στο Behance

Στο Instagram