Ο Freddie F. είναι φωτογράφος, copywriter, καλλιτέχνης και vocalist των Mechanimal. Γεννημένος σε αμερικανική στρατιωτική βάση στη Γερμανία και μεγαλωμένος κυρίως στη Νότια Ευρώπη, επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1997, όπου, μετά από διάφορες περίεργες δουλειές, έγινε πλήρους απασχόλησης φωτογράφος το 2001. Για χρόνια, ταξίδευε πάνω-κάτω στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, φωτογραφίζοντας πορτραίτα και landscapes, μέχρι που κατέληξε να μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ατλάντα, Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες, φωτογραφίζοντας μόδα, πορτρέτα και εκθέτοντας. 

Υπήρξε editorial director του Vice Greece, creative director του Plus Magazine και συμμετείχε στo ξεκίνημα πολλών εκδόσεων. 

Οι φωτογραφίες του Freddie εμφανίζονται σε πολλά βιβλία παγκοσμίως, χιλιάδες editorial μόδας, σπίτια συλλεκτών και πολλά εξώφυλλα δίσκων. Από το 2008 ζει στην Αθήνα, στην Γλυφάδα-στην οποία του αρέσει το παρελθόν της, όχι τόσο η τωρινή κατάσταση. Θα ήθελε να φωτογραφίσει τον Ψαραντώνη, κάποια στιγμή. Είναι πατέρας μιας κόρης, που είναι μωρό ακόμα, και προσπαθεί να είναι festive στις βόλτες του μαζί της, αλλά η τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα προσκρούει πάνω στην επιθυμία του να είναι περισσότερο αισιόδοξος.

Το Olafaq τον ανακρίνει δεόντως.

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;  
Ζωγράφος, ποιητής και ντετέκτιβ. 

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Ένας κόκκορας, τζιτζίκια  ή παιδιά που παίζουν.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Μου αρκεί ο φυσικός ήχος που υπάρχει, μου αρέσει να διαβάζω στο μέτρο και η μουσική ίσως μου αποσπούσε την προσοχή.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Αλλάζει κατά καιρούς. Ακόμα με εμπνέει η Γλυφάδα Frankenstein που μεγάλωσα, η παλιά Γλυφάδα με τις αμερικανικές βάσεις, 80’s-90’s. Ήταν ίσως το πρώτο μέρος στην Ελλάδα, μαζί με τα βόρεια προάστια, που έβλεπες την συμβίωση του έλληνα με ξένους σε μεγάλο βαθμό· υπήρχαν μέχρι και r&b κλαμπ τότε, ένα συνοθύλευμα αμερικανών, νεόπλουτων, σεξεργατών , ντόπιον και πολλών άλλων που συνυπήρχαν όμορφα, κάπως. Ίσως. Μου αρέσει, επίσης, ο Πειραιάς, η ιστορία του Πειραιά και η περηφάνια του ντόπιου να σου πει ότι είναι Πειραιώτης. Για πολλά χρόνια πήγαινα στην Μελανθιου στο Ψυρρή, εκεί είναι το VCA, το Handlebar, το showroom των SOMF και λίγο πιο κάτω το μαγαζί των The Real Intellectuals, που ήταν τα στέκια μου. Λατρεύω την γωνία του Δίπορτου, την Ευριπίδου που μυρίζει Ανατολή, την Πνύκα, τον δρόμο δίπλα από την Ακρόπολη.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την αγένεια των κατοίκων της, τα σκουπίδια, που πλέον μας έχουν κυριεύσει, και την μαλακισμενη συμπεριφορά κάθε οδηγού που θα παρκάρει πάνω σε ράμπα αναπήρων για «5’ μόνο» για να πάρει την τυρόπιτα του, θεωρεί μαλακα κάθε πεζό και ποδηλάτη, και τους στερεί κάθε δικαίωμα να μοιράζονται τον δρόμο με ασφάλεια διότι η λαμαρίνα υπερδιογκώνει την σκατοψυχιά κάθε μικρομεσαίου μαλακα. 

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;  
Τον ήχο των ηλεκτρικών μεταφορικών μέσων, τα African Βraids που μπορείς να κάνεις στην Κυψέλη, το ίδρυμα Νιαρχος, τη Στέγη, πολλά πράγματα θεωρώ μοντέρνα στην Αθήνα, ακόμα και η άναρχη δόμηση έχει μια δόση μοντέρνου, είναι ελευθερία. Έχεις, κατά κάποιο τρόπο, την ελευθερία να χτίσεις ό,τι στο διάολο μπορείς να φανταστείς, και δεν χρειάζεται να συμφωνεί με την δίκη μου αισθητική, μπορεί εγώ να θεωρώ το σπίτι σου για ξέρασμα αλλά εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να το κολλήσεις δίπλα από το δικό μου και κάπως πρέπει να συνυπάρξουμε, και κάπως συνυπάρχουμε… Δεν έχω ιδέα που πάει αυτό που λέω, let me stop before I start making sense.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Συμμορφώσου! 

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Τα περίχωρα της  Μονής Καισαριανής, είναι το μέρος που έμαθα να ζωγραφίζω τοπία, τράβηξα τις πρώτες μου φωτογραφίες και συνεχίζει να με ηρεμεί σε σημείο που θα μου άρεσε να διαβάσω ένα βιβλίο ή να διαλογιστώ. Το Μετρό και τα λεωφορεία είναι το μέρος που κάνω το περισσότερο διάβασμα, στην πραγματικότητα, και πολλές φορές την ώρα που περπατάω  στους δρόμους, αλλά, don’t try this at home.   

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Laszlo Krasznahorkai, εάν και θα μετακόμιζε μετά από λίγο γιατί θα του έπρηζα τα αρχιδια με ερωτήσεις για πράγματα που δεν καταλαβαίνω στα βιβλία του, τον Cormac McCarthy για να μου λέει ιστορίες, τον JD Salinger για να πίνουμε scotch and soda και τον Cy Twombly για να κάθομαι μπροστά στους πίνακες του χωρίς να μου λέει κάποιος σεκιουριτάς «είναι ώρα να κλείσουμε».

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Δεν ξέρω. 

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το φαγητό. 

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;  
Δεν έχω κάτι που με ενοχλεί. 

– Τι είναι ευτυχία;
Κάποιες διάσπαρτες στιγμές. 

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, πριν χρόνια, μου είχε πει για μια ταινία που λεγόταν “Το Πειραματόζωο”. Είναι μια ταινία που είχε γυριστεί στα 70s και ήταν βασικά ένα κινηματογραφικό πείραμα με πρωταγωνιστή έναν πραγματικό δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος δεν είχε ιδέα ότι η ζωή του καταγραφόταν από κρυφές κάμερες και ο σκηνοθέτης είχε βάλει μια νεαρή ηθοποιό να του ταρακουνήσει την ύπαρξη, όπου στην συνέχεια ο ανυποψίαστος πρωταγωνιστής μαθαίνει για την ταινία, όλοι καταλήγουν στα δικαστήρια, η ταινία απαγορεύεται να προβληθεί και τέλος πάντων, από τότε έχω δει αναφορές για την ταινία, υποτίθεται πως υπάρχουν πολλοί λίγοι που μπορεί να έχουν δει την ταινία, υπάρχουν αναφορές ότι η ηθοποιός που σκανδάλισε τον δημόσιο υπάλληλο ήταν η Μαρία Αλιφέρη, αλλά πριν χρόνια, όταν είχα πάει σπίτι της να την φωτογραφίσω, ο Τάσος Μπρεκουλάκης, την ρώτησε και μας είπε ότι η εμπλοκή της σ’ αυτήν την ταινία είναι ένας αστικός μύθος.      

– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Εάν μιλάμε κυριολεκτικά, το Mosaiko στην Γλυφάδα που είδα, σε καλύτερο φως, την Μπιάνκα. 

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people); 
Η διαθεσιμότητα. Το πόσο διαθέσιμος είναι κάποιος να σε ακούσει και να σου μιλήσει. 

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
In-A-Gadda-Da-Vida Baby. 

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
To Planet of the Apes, το πρωτότυπο, αν και, δεν είμαι σίγουρος ότι η τελική σκηνή θα ήταν το ίδιο αποτελεσματική με τον Παρθενώνα να ξεπροβάλλει από την παραλία.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τα πάντα. 

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
“Σκατά” και “τσίσα” είναι οι λέξεις που περιφέρονται στο λεξιλόγιο μου το τελευταίο δίμηνο, είναι οι αγαπημένες λέξεις της Αθηνάς. Για τώρα· ελπίζω.

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Όταν ζούσα στην Νέα Υόρκη και άκουγα κάποιον να λέει “the city that never sleeps”, τους έλεγα “you haven’t been to Athens.”

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Τίποτα.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Πίνω χαμομήλι και ψεκάζω την γλώσσα μου με μελατονίνη.  

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Οι τελευταίοι πίνακες του Μαρκ Ρόθκο ήταν ένα προμελετημένο αντικαπιταλιστικό σαμποτάζ.

– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό; 
Γράφω πολύ και ετοιμάζουμε τον καινούργιο δίσκο των MECHANIMAL. Στις 23 Δεκεμβρίου παίζουμε μαζί με τους The Man & His Failures και τους Incirrina στο Death Disco. Ταυτόχρονα, προσπαθώ να αρχειοθετήσω την δουλειά μου. 

➸ Σημειώσεις για το σκονάκι σου: Cherrydeck, Instagram

➳ Το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου οι Incirrina μαζί με τους Mechanimal και τους The Man & His Failures, ανεβαίνουν το σανίδι του Death Disco, για ένα live σχεδόν οικογενειακού χαρακτήρα, όπου οι σκοτεινές industrial μελωδίες δεμένες μια αρκετή post punk μελαγχολία, θα έχουν την τιμητική τους.

• Facebook Event

• Ticket Info

➸ Ευχαριστούμε πολύ το κατάστημα Syd Records, για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης. 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News