Πάνε κάτι παραπάνω από είκοσι χρόνια από όταν η Φαίδρα Νταϊόγλου μπήκε σε μια αίθουσα χορού. Έκτοτε η σχέση της με την καλλιτεχνική δημιουργία που παράγει κατ’ εξοχήν πρωτογενώς το ανθρώπινο σώμα πήρε χαρακτηριστικά πάγια και αυτόνομα, ανοίγοντας “δρόμο” για μια σειρά από δουλειές σε διαφορετικό ύφος και με διαφορετική φιλοδοξία αλλά με σταθερό στόχο το μοίρασμα της χαράς που προσφέρει η ποίηση της κίνησης.
Έτσι, από την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού Ραλλού Μάνου και την παιδική μεταφορά της “Οδύσσειας” η ίδια βρέθηκε να έχει την χορογραφική και κινησιολογική επιμέλεια παραστάσεων όπως το “Faust” στο Εθνικό Θέατρο και “Η Μητέρα του Σκύλου” στο θέατρο Ακροπόλ, να συνεργάζεται με την Εθνική Ομάδα Καλλιτεχνικής Κολύμβησης ως σύμβουλος χορού και χορογράφος και παράλληλα να δίνει τον τόνο στα πανέμορφα, sexy cabaret show του Parfait.
Το OLAFAQ συνάντησε την Φαίδρα ένα απόγευμα στο Παγκράτι και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Σαν παιδί με θυμάμαι να παρατηρώ. Τους ανθρώπους, τις ψυχές τους, τις συμπεριφορές τους, την γλώσσα του σώματός τους. Θυμάμαι να θέλω να ψυχογραφώ. Και όλο αυτό με πήγε σε λημέρια ψυχολόγου, εγκληματολόγου, κοινωνιολόγου. Πάντα παρέα με τον χορό και την μουσική. Κάπως όλα μαζί τα επιθυμούσα. Ιδανικά σε ένα επάγγελμα. Και κάπως έτσι κατέληξα στην κίνηση.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Τα τζιτζίκια με υπόκρουση παφλασμού ή η ομιλία φίλων από την αυλή που ετοιμάζονται να ψήσουν να φάμε πριν βγούμε για την καλοκαιρινή μας βόλτα, ή ένα ξαφνικό ξεκάρδισμα ανάμεσα στις κουβέντες της οικογένειας που λέει ιστορίες πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας της.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Μουσική που να σε γαληνεύει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μουσική που δεν ξύνει το νευρικό σου σύστημα. Ίσως Χατζηδάκι. Ισως στίχους της υπόγειας φωνής της ευαισθησίας, της κ. Λίνας Νικολακοπούλου, οργανική μουσική, παραδοσιακή, ambient, jazz instrumental, κινηματογραφική.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Κάποια υπέροχα σημεία, αστικά και μη, γωνιές αλλά μεγάλες εκτάσεις που θα μπορούσαν να είναι γεμάτα από κόσμο να τα χαζεύει αλλά τελικά στέκουν μόνα τους. Αυτό με προβληματίζει και μου κινεί φοβερά το ενδιαφέρον.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την πονηριά της. Θα πρόσθετα λίγη γαλήνη και μια πιο αθώα και βαθιά ματιά, ώστε οι άνθρωποι της να βίωναν την καθαρή αποδοχή, την ανοιχτωσιά, την θέληση και την αγάπη.
-Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Μοντέρνο στην πόλη αυτή είναι εκεί που το παλιό δεν σβήνεται, μα τολμά να ξαναμιληθεί διαφορετικά. Μέσα από την μουσική, το θέατρο, την επικοινωνία, τις ρίζες που πάντα είναι θαμμένες καλά αλλά βγαίνουν κάθε τόσο διαφοροποιημένες, με αντιστάσεις, με πρωτοπορίες νοητικές, ψυχικές και καθαρά πρακτικές.
-Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Αλλά με κουράζει η φασαρία και οι βιαστικοί ρυθμοί σου. Μοιάζει να ξεχνάς να σταματήσεις για να ζήσεις…
-Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Όπου εμπνευστώ την εκάστοτε στιγμή που το αποφασίσω. Ιδιαίτερο πράγμα η έμπνευση για να την κουμαντάρεις. Στην πόλη συνήθως χάνομαι με μουσική κλεισμένη στα αυτιά μου, όπου με κάνει και επιλέγω πώς θα δω τον κόσμο δίπλα μου. Αγαπημένο μου χόμπυ.
-Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Ανάμεσα σε πάρα πολλές επιλογές νομίζω θα ήθελα για αρχή, την χορογράφο Crystal Pite. Δεν με ελκύει τόσο η διασημότητα όσο η εσωτερική γλώσσα με την οποία μιλά κάποιος. Πόσο μάλλον όταν ο τρόπος να εξωτερικεύει τη σκέψη του είναι πάνω σε σώματα.
-Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου“γεμάτη” ημέρα;
Να γελάσω,να ακούσω μουσική, να νιώσω το σώμα μου ενεργό, να υπάρξω σε μια μη επιφανειακή συζήτηση, να έχω στιγμές σιωπής και στιγμές έντασης, να νοιαστώ, να ερωτευτώ και να νιώσω μια στιγμή αλήθειας.
-Ποιά απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Η πραλίνα φουντουκιού. Διότι σε πέντε λεπτά έχω προλάβει και να την φάω ολόκληρη σαν σούπα και να χωνέψω και να πεινάσω για λίγη ακόμα, και να νιώσω τύψεις και ενοχές που την αποτελείωσα.
-Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που έχω συνεχώς μεταβαλλόμενα ωράρια εργασίας με δυσκολία προσαρμογής των υπόλοιπων πραγμάτων. Μια περίοδο δουλεύω με έναν τρόπο μια άλλη με έναν διαφορετικό. Χρειάζεται συνέχεια να μπαίνει σε λειτουργία η προσαρμοστικότητα μου και δυστυχώς να χάνεται αρκετά η ρουτίνα και το σταθερό πλάνο που εμένα με ηρεμεί.
-Τι είναι ευτυχία;
Είναι έννοια βαθιά προσωπική και για τον καθένα διαφορετική. Το μόνο κοινό που νιώθω ότι συμβαίνει όταν κάποιος είναι ευτυχής είναι η πληρότητα. Η αληθινή απόλαυση της στιγμής που ζεις. Στις μέρες μας που περικυκλωνομαστε από φόβους, αβεβαιότητες και αναστάτωση, το να μένεις πιστός στην αισιοδοξία σου είναι ένα μεγάλο μέρος της ευτυχίας του σύγχρονου ανθρώπου.
-Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα.
Ο μύθος της χαμένης γειτονιάς στην Πλάκα. Όπου κάτω από τα σοκάκια της υπάρχει μια χαμένη ή καλυμμένη από τον καιρό γειτονιά. Μπορείς λένε να ακούσεις το βράδυ, όταν η Πλάκα αδειάζει, ψιθύρους, γέλια, μυστικά, μουσικές, από εκείνη την άλλη γειτονιά, την άλλη εποχή. Είναι σαν μια σύνδεση με το παρελθόν, αθώα αλλά και μυστηριώδη.
-Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Οταν περπάτησα από ανάγκη ένα ξημέρωμα με μουσική στα αυτιά μου, στα Αναφιώτικα στην Πλάκα.
-Ποιό είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ειλικρίνεια, η σεμνότητα, η ζωή χωρίς επιτήδευση. Η παρουσία του στο χώρο σου δημιουργεί ασφάλεια, άνεση να’σαι ο εαυτός σου. Εκτιμά το αρκετό και δεν έχει μόνιμα μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Αποπνέει μια σταθερότητα. Εναρμονίζεται με τη φύση, την αναζητά και θεωρεί τη σχέση του μαζί της ουσιαστική.
-Ποιόν στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση
για της ψυχής τη μαύρη την άσκοπη διοίκηση
Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία
Γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό. Αυτό είναι ευθανασία.
-Ποιά γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “Σινεμά ο παράδεισος”.
-Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τα πάντα, χωρίς καμία υπερβολή. Φωτογραφίζω και βιντεοσκοπώ διαρκώς. Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήταν σκηνές που μου δημιουργούν μια έξτρα ευαισθησία. Που τις νιώθω αυθόρμητα ποιητικές. Όπως ένα άγνωστο παιδικό χεράκι που ακουμπά μερικά χαρτονομίσματα του μπαμπά του.
-Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Η εντροπία. Μια λέξη με ένα νόημα βαθιά ανθρώπινο. Είναι λέξη μαχαιριά, μα λέξη που σε προσγειώνει όπως η ίδια η ζωή. Σαν να ανακάλυψα μια άλλη λέξη για τη λέξη “ζωή”.
-Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Θεωρώ πως ναι. Πολλά ξέρει. Είναι πονηρή η Αθήνα τη νύχτα.
-Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Η πιο γρήγορη ερμηνεία που θα έδινα είναι αυτή όπου όλα τα δεδομένα ανατρέπονται. Οι κανόνες της, οι συνήθειες της, τα θέλω της, τα συναισθήματα των ανθρώπων της.
-Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Να δω στο ημερολόγιο τι έχω να κάνω την επόμενη μέρα και να βάλω το σωστό ξυπνητήρι.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το άρθρο λεγεται: “Όταν η τέχνη του δρόμου εμπνέεται από την κλιματική κρίση“, όπου εικαστικές αφηγήσεις έχουν στόχο να αφυπνίσουν, ώστε να σταματήσουν οι καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον διότι επιβεβαίωσα ξανά πως η τέχνη ξέρει πάντα να μας ξυπνά, να μας βοηθά να νιώθουμε και να βλέπουμε αυτό που προσπερνάμε.
-Ποιά είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Τα σχέδιά μου είναι πάντα γύρω από τη δημιουργία. Είναι η πηγή της χαράς και της ηρεμίας μου· να βρίσκομαι πάνω και κάτω από τη σκηνή, δουλεύοντας σε πράγματα που αγαπώ. Όπως και την περασμένη χρονιά, έτσι και φέτος έχουν ήδη προγραμματιστεί να γεννηθούν στο θέατρο πολύ όμορφα πράγματα, όπου θα συμβάλω χορογραφικά και χορευτικά. Ανάμεσά τους είναι νέες παραγωγές αλλά και επαναλήψεις παραστάσεων, όπως το «Faust» στο Εθνικό Θέατρο και «Η Μητέρα του Σκύλου» στο θέατρο Ακροπόλ, τις οποίες κι έχω χορογραφήσει και επιμεληθεί κινησιολογικά. Είναι ακόμα νωρίς για περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά πιστεύω πως έρχονται ωραίες στιγμές. Στη δουλειά μας όλα χτίζονται σιγά σιγά· κι αυτό είναι κάτι που το εμπιστεύομαι.
