Ο Ευθύμης Κάλφας είναι από εκείνους τους ανθρώπους που μοιάζουν να γεννήθηκαν με ένα μικρόφωνο ήδη ανοιχτό μπροστά τους, κάπου ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνημα. Ήρθε από τη Νέα Μηχανιώνα, έναν τόπο με αλάτι στα πεζοδρόμια και φωνές που ταξιδεύουν με τον αέρα, και κουβαλά αυτή την καταγωγή σαν εσωτερικό ηχητικό τοπίο, ακόμη κι αν σήμερα ζει στην Αθήνα, ανάμεσα σε φανάρια, deadlines και απογευματινή κίνηση.
Σπούδασε στην Κομοτηνή, έκανε μεταπτυχιακό στη Δημοσιογραφία και τα Νέα Μέσα, αλλά η αλήθεια ήταν πάντα αλλού. Στη φωνή. Στην ανάγκη να μιλάς σε αγνώστους και να τους κάνεις να νιώθουν λιγότερο μόνοι. Να τους ξυπνάς, να τους συνοδεύεις, να τους δένεις τη μέρα με μια μουσική, μια ατάκα, ένα σχόλιο που θα ακουμπήσει ακριβώς εκεί που πρέπει.
Ραδιοφωνικός παραγωγός από επιλογή και από χαρακτήρα, από εκείνους που αγαπούν τα πρωινά αλλά βρίσκουν τελικά τον εαυτό τους στο απόγευμα. Τα τελευταία χρόνια η φωνή του ταξιδεύει καθημερινά, 6–9, στον Music 89.2, σε μια εκπομπή που δεν είναι απλώς ζώνη στο πρόγραμμα, αλλά ρυθμός ζωής. Ένα μικρό καταφύγιο μέσα στον θόρυβο.
Στα social media λειτουργεί αλλιώς: σαν παρατηρητής της πόλης, με χιούμορ που κόβει σαν ξυράφι αλλά αφήνει χώρο για τρυφερότητα. Σχολιάζει την επικαιρότητα, την καθημερινότητα, τα μικρά και τα μεγάλα που όλοι σκεφτόμαστε και σπάνια λέμε. Του αρέσει το storytelling γιατί πιστεύει – ίσως αφελώς, ίσως πιο βαθιά ανθρώπινα – ότι οι ιστορίες μας σώζουν. Ή έστω μας κάνουν να γελάμε λίγο όταν σκοτεινιάζουμε…
Το OLAFAQ τον συνάντησε ένα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι…
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Πάντα είχα στο μυαλό μου το ραδιόφωνο. Να ξυπνάω το πρωί πριν απ’ όλους και να μπορώ να τους φτιάχνω τη μέρα, τη διάθεση. Οτιδήποτε είχε να κάνει με επικοινωνία και σύνδεση — αυτό ήταν πάντα το όνειρο.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Γενικά θα πω η μουσική. Από μικρά με τον αδερφό μου, η μαμά μας, είχε τη συνληθεια να αφήνει στο δωμάτιο το ραδιόφωνο ανοιχτό, με αποτέλεσμα να ξυπνάμε πάντα με τραγούδια. Έχω ξυπνήσει στη ζωή μου πολλές φορές με το «Τηλεφώνησέ μου» του Καρρά, έχω πάει στο σχολείο στις 08:00 έτοιμος για μπουζούκια.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Κάτι από Amy Winehouse. Έχει αυτό το παράξενο ταλέντο να σε ηρεμεί και να σε τσιγκλάει ταυτόχρονα. Στο μετρό που όλοι πάμε βιαστικοί, στριμωγμένοι και λίγο στον κόσμο μας, η φωνή της θα έβαζε ρυθμό, θα έριχνε τους παλμούς και θα έκανε την πόλη να μοιάζει λίγο πιο… κινηματογραφική.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το Κουκάκι. Έχει μια ηρεμία που δεν ταιριάζει καθόλου με το κέντρο και γι’ αυτό μου αρέσει. Μικρά μαγαζιά, άνθρωποι που περπατάνε χωρίς βιασύνη, δρόμοι που σε κάνουν να νιώθεις ότι η Αθήνα μπορεί να είναι και τρυφερή. Είναι η περιοχή που με κάνει να θέλω να γράφω, να δημιουργώ, να παρατηρώ. Ένα κομμάτι πόλης που σου θυμίζει ότι μέσα στον θόρυβο υπάρχει πάντα μια γειτονιά που αναπνέει αλλιώς.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Το ζήτημα με το πάρκινγκ. Πιστεύω πραγματικά πως όλοι θα ήμασταν πιο ήρεμοι αν υπήρχε ένας τρόπος να αφήνουμε το αυτοκίνητο χωρίς να χρειάζεται να ψάχνουμε 40 λεπτά γύρω-γύρω. Νιώθω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης – και ξεκινάει από εκεί όλη η γκρίνια, όλο το άγχος, όλη η ένταση μέσα στη μέρα. Ένα πάρκινγκ λιγότερο, μια νεύρα λιγότερο.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Το πώς αλλάζει ρυθμό μέσα στη μέρα. Η Αθήνα μπορεί το πρωί να είναι μια πόλη που σε κυνηγάει και το βράδυ μια πόλη που σε αγκαλιάζει. Αυτός ο συνεχής μετασχηματισμός, το ότι δεν είναι ποτέ ίδια, ότι προσαρμόζεται, αναπνέει, μετακινείται για μένα είναι το πιο μοντέρνο πράγμα που έχει.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…αλλά η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα το σπίτι μου.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ο Εθνικός Κήπος. Έχει μια σιωπή που δεν είναι ποτέ απόλυτη είναι ησυχία με ζωή γύρω της. Πράσινο, μονοπάτια, λίγη δροσιά, άνθρωποι που περνάνε χωρίς να σε διακόπτουν. Είναι από τα λίγα σημεία στην Αθήνα που μπορούν να σε αποσυνδέσουν από τον ρυθμό της και να σε βάλουν μέσα στο βιβλίο σου.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τη Μαρία Καβογιάννη. Τη θεωρώ από τους πιο ζεστούς και αληθινούς ανθρώπους. Θα ήθελα να τη συναντάω στη σκάλα, να μιλάμε για δύο λεπτά και να μου φτιάχνει τη μέρα χωρίς καν να το προσπαθεί. Έχει αυτό το ανθρώπινο, το καθημερινό, που θες να υπάρχει δίπλα σου. Να είναι η γειτόνισσα που θα μοιράζουμε το μεσημεριανό μας και θα πίνουμε καφέ τα απογεύματα.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Να έχω μιλήσει με τους ανθρώπους μου έστω και για λίγο. Και να έχω κάνει κάτι που με κάνει να νιώθω δημιουργικός. Μια καλή συζήτηση, μια ωραία ιδέα, ένα γύρισμα που πήγε καλά, ένα φαγητό που πραγματικά απόλαυσα. Αυτά είναι που γεμίζουν τη μέρα μου, όχι το πρόγραμμα.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το να τρώω γλυκό βράδυ. Ξέρω ότι δεν πρέπει, ξέρω ότι δεν με βοηθάει σε τίποτα — αλλά εκείνες τις ώρες έχει άλλη γεύση. Είναι σαν μικρή ανταμοιβή στο τέλος της μέρας, που τη χαίρομαι και την κατηγορώ ταυτόχρονα.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Οι μετακινήσεις μέσα στην Αθήνα. Το να κάνω 25 λεπτά για μια απόσταση που κανονικά είναι 7. Νιώθω ότι μου τρώει ενέργεια πριν καν φτάσω εκεί που πάω. Ειλικρινά, αν η μέρα είχε λιγότερη ταλαιπωρία στους δρόμους, θα ήταν ήδη καλύτερη.
– Τι είναι ευτυχία;
Οι στιγμές με τα ανίψια μου. Το πώς μπορούν μέσα σε δύο λεπτά να σου θυμίσουν τι έχει πραγματικά σημασία. Ένα γέλιο, μια αγκαλιά, ένα «θείε έλα να δεις κάτι» — και ξαφνικά όλα μπαίνουν στη θέση τους. Είναι η πιο καθαρή μορφή χαράς που ξέρω.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ότι «η Αθήνα δεν κοιμάται ποτέ». Μύθος μεν αλλά έχει μέσα του μια αλήθεια. Ότι πάντα, κάπου, κάποιος ζει μια μικρή ιστορία την ώρα που εσύ πας για ύπνο. Και αυτό είναι που κάνει την πόλη να μοιάζει λίγο μαγική.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ακόμα πουθενά. Ζω μόλις έναν χρόνο στην Αθήνα και μάλλον δεν μου έχει τύχει ακόμη αυτό το «μπαμ».Αν όμως με χτυπούσε, πιστεύω θα ήταν στο Καλλιμάρμαρο, την ώρα που δύει ο ήλιος, εκεί που κάθονται όλοι στα σκαλιά. Έχει μια γλυκιά ησυχία εκείνη η στιγμή που μπορεί να σου αλλάξει κάτι μέσα σου χωρίς προειδοποίηση.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το γέλιο. Το αβίαστο, το καθημερινό, αυτό που δεν χρειάζεται ατάκα για να βγει. Πιστεύω πως όταν ένας άνθρωπος γελάει αληθινά, χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να σκηνοθετεί τον εαυτό του, εκεί φαίνεται η απλότητά του. Είναι το πιο «common people» πράγμα που υπάρχει.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
«Θέλω να πάμε μαζί ένα ταξίδι, σ’ ένα όμορφο μέρος»… Στίχοι Ελεάνας Βραχαλή. Έχει κάτι απλό και καθαρό αυτή η ευχή, σαν υπόσχεση που τη γράφεις στον τοίχο για να τη θυμάσαι.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “The Talented Mr. Ripley”. Είναι μια ιστορία που βασίζεται στο μεσογειακό φως, στις αντιθέσεις μιας πόλης και στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ομορφιά και το σκοτάδι. Η Αθήνα θα της πήγαινε πολύ — έχει το ίδιο φως, την ίδια ένταση και τις ίδιες αντιφάσεις που χρειάζεται η ταινία για να αναπνεύσει.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τις αντιθέσεις της. Ένα παλιό κτίριο δίπλα σε ένα καινούριο, μια ήσυχη γειτονιά δίπλα σε έναν θορυβώδη δρόμο. Αυτές οι μικρές συγκρούσεις είναι που κάνουν την Αθήνα τόσο ενδιαφέρουσα στο φακό.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Κανονικότητα». Μου έχει μείνει από τον κορωνοϊό
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ναι, απόλυτα. Η Αθήνα έχει parties, μπουζούκια, clubs, live, και εκείνο το «βρώμικο» στα ξημερώματα που σώζει καταστάσεις. Είναι πόλη που δεν κλείνει ποτέ πραγματικά, απλώς αλλάζει βάρδια.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Να τη δεις αλλιώς. Όχι όπως τη ζεις από συνήθεια, αλλά όπως είναι πραγματικά: με τις μικρές της λεπτομέρειες, τις αντιφάσεις, τα απρόβλεπτα. «Η πόλη ανάποδα» για μένα σημαίνει να ανακαλύπτεις την Αθήνα από την αρχή, σαν να την περπατάς πρώτη φορά.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Δυστυχώς, είμαι στο κινητό. Το ξέρω ότι πρέπει να το αλλάξω — το προσπαθώ, αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο scroll πριν το κλείσω.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το άρθρο με τίτλο «Πώς ο καπιταλισμός κατέστρεψε τον ύπνο μας», όπου διερευνάται πώς ακόμη και η ξεκούραση έχει γίνει πεδίο αγώνα στην εποχή των ρυθμών, της τεχνολογίας και της συνεχούς παραγωγικότητας. Μου έκανε εντύπωση γιατί σκέφτηκα πόσο βαθιά έχει επηρεαστεί η καθημερινότητά μας, δεν είναι μόνο οι δουλειές, οι ώρες, τα emails, αλλά και το πώς εμείς οι ίδιοι δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να «κατεβάσει ταχύτητα».
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Αυτήν την περίοδο, εκτός από το καθημερινό απογευματινό ραντεβού μας στον Music 89.2 με την Αστερόπη ασχολούμαι με την stand-up επιθεώρηση “Όλα Μόνοι Μας”, μαζί με τον υπερταλαντούχο Βασίλη Καλφακή, που θα την ανεβάσουμε στο Θέατρο 104. Είναι κάτι εντελώς νέο για εμένα, ένας συνδυασμός storytelling, χιούμορ, χαρακτήρων και παρατήρησης της καθημερινότητας, όπως τα ζούμε όλοι. Να έρθετε. Για το μέλλον; Να γράφω περισσότερο, να ανεβαίνω στη σκηνή πιο συχνά και να δημιουργώ περιεχόμενο που να αγγίζει τον κόσμο — με ειλικρίνεια και χιούμορ.
