Ο Ευθύμης Χρήστου γεννήθηκε στα Τίρανα της Αλβανίας στις 14 φεβρουαρίου του 1992 και από τριών μηνών ζει στην Ελλάδα. Μεγάλωσε στο Χαϊδάρι όλα του τα παιδικά χρόνια και όταν ενηλικιώθηκε, έγινε λάτρης (και κάτοικος!) του κέντρου της Αθήνας. Από πολύ νωρίς, οι γονείς του κατάλαβαν την κλίση του στις τέχνες και τον ενθάρρυναν προς αυτές κι ας μην είχαν οι ίδιοι κάποια σχέση με το χώρο. Κάπως έτσι άρχισε ο Ευθύμης να προσπαθεί να βρει την κλίση του: σύγχρονο χορός, θέατρο, λογοτεχνία; Κάνοντας το πρώτο βήμα, παρακολούθησε το προπαρασκευαστικό της ΚΣΟΤ, ενώ παράλληλα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική σχολή – αφού πέρασε τις εξετάσεις, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τις σπουδές του ηθοποιού που συνδύαζαν όσα αγαπούσε. Πλέον, είναι (αριστούχος) απόφοιτος της Δραματικής σχολής «Γ.Θεοδοσιάδης».
Ήδη μέσα απο τη σχολή, ξεκίνησε να δουλεύει δίπλα σε μια σπουδαία χορογράφο και έτσι ξεκίνησε η καριέρα του σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Στη συνέχεια, βρήκε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Βερολίνο που συνδύαζε τις καλλιτεχνικές του αγάπες και αφορούσε τη σκηνοθεσία και την κίνηση στο θέατρο. Από τότε, δημιουργεί τις δικές του παραστάσεις. Αυτό που τον εκφράζει περισσότερο είναι η θεατρική έρευνα, αν και τα τελευταία χρονια δουλεύει περισσότερο με αναθέσεις. «Έχω περάσει από όλες τις δουλειές στο θέατρο και έτσι έχω μάθει να το αγαπώ», λέει στο Olafaq.gr.
Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός χορογράφου, βοηθός παραγωγής , χειριστής κονσόλας, ηθοποιός, κινησιολόγος, έχει διοργανώσει φεστιβάλ και τα τελευταία χρονια εμμένει σταθερά στη σκηνοθεσία. Φέτος, ξεκινάει μια νέα θεατρική έρευνα με θέμα την τρυφερότητα, κάτι που του γεννήθηκε ως ιδέα μέσα στην καραντίνα και θα ταξιδεύει ως in progress project σε residencies. Ναι, ο Ευθύμης είναι ένας γνήσιος Αθηνέζος workaholic!
-Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δάσκαλος ή ψυχολόγος – τα οποία, εν μέρει, έχουν άμεση σχέση με το τι κάνω τελικώς. Το κομμάτι της σκηνοθεσίας ενέχει μεγάλες δόσεις ψυχολογικής ανάλυσης. Ενώ παράλληλα, διδάσκω εν δυνάμει ηθοποιούς.
-Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Δε νομίζω ότι υπάρχει ιδανικός ήχος για κάτι τόσο βάρβαρο όπως το ξυπνητήρι. Προτιμώ το φυσικό ήχο της πόλης που ξυπνάει ή μια ψιθυριστή «καλημέρα». Ίσως γι’αυτο υποσυνείδητα ξυπνάω πάντα πριν χτυπήσει.
-Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Όποια κι αν είναι η δική μου προτίμηση, νομίζω το πιο δίκαιο θα ήταν να υπάρχει ένα σημείο ελεύθερης επιλογής, όπου ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση.
-Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Η νύχτα της.
-Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα μια τέτοια «δύναμη», ίσως μ’αρέσει περισσότερο να σκέφτομαι τι κάνει καθένας μας από τη θέση που βρίσκεται τώρα.
-Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τους ανθρώπους της, κυρίως.
-Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…θέλω να αναπνέω καλύτερα.
-Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ο Εθνικός Κήπος.
-Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Την Marina Abramovic. (γέλια)
-Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Πρόβα – διδασκαλία – δουλειά στο λαπτοπ – επαγγελματικό ραντεβού -λίγος προσωπικός χρόνος – yoga – ωραίο φαγητό – κρασί – μια βόλτα με φίλους ή μια ωραία ταινία στο σπίτι & repeat.
-Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Προσπαθώ να ζω τις απολαύσεις μου χωρίς ενοχές.
-Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η χρήση των ΜΜΜ.
-Τι είναι ευτυχία;
Κάτι που φτιάχνεις μόνος σου.
-Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ίσως θα με δελέαζε μια βόλτα στην υπόγεια Αθήνα, αλλά αγαπημένο αστικό μύθο δεν νομίζω ότι έχω.
-Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Όσο κι αν σου φανεί περίεργο, στην Ομόνοια.
-Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Οι αδυναμίες του.
-Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“…How fragile we are…”
-Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “melancholia” του Trier .
-Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Την αλήθεια της.
-Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Πετριχώρ» (πέτρα + ιχώρ) = η μυρωδιά της γης όταν βρέχεται από τις πρώτες σταγόνες. Αυτό που λέμε «μυρίζει βροχή». Την άκουσα πρόσφατα και μου κόλλησε τόσο που θα είναι ο τίτλος της νέας μου ερευνητικής παράστασης.
-Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Αυτή τα σπάει και εμένα με πιάνει τρελό fomo, ενώ παράλληλα δεν αντέχω να βγαίνω. Τρέχα γύρευε.
-Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Αντίδοτο στο θάνατο.
-Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Οργανώνω τις σκέψεις μου – κάνω έναν μίνι διαλογισμό – μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
-Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Ένα πρόσφατο άρθρο για το «συλλογικό τραύμα».
-Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Βρίσκομαι σε διαδικασία έρευνας για το νέο μου σκηνικό δοκίμιο με τίτλο «πετριχώρ». Είναι ένα work in progress project για την τρυφερότητα που θα ξεκινήσει το ταξίδι του από τα Κύθηρα (29/8 – 5/9), με την υποστήριξη του Δήμου Κυθήρων και του Κυθηραϊκού συλλόγου, για ένα εβδομαδιαίο residency. Από το φθινόπωρο θα επαναληφθούν οι παραστάσεις της περασμένης χρονιάς, σε δική μου σκηνοθεσία, «Λαχτάρα για Κεράσια» της Agnieska Osiecka στο τρένο στο Ρουφ με τους ηθοποιούς Λεωνίδα Καλφαγιάννη και Έλενα Μενγκρέλη , «Παρασκευή και 13» στο Θέατρο Νους με τους Αντώνη Καλομοιράκη, Εύη Κολιούλη, Τερέζα Καζιτόρι, Χρήστο Ματσιαρόκο, Ξένη Βασιλάκη, και «ΛάΣΠΗ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Από Μηχανής Θέατρο με τους ηθοποιούς Μαρία Ζορμπά, Χρήστο Καπενή, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ελένη Ζουρελίδου, Θανάση Βοϊδήλο. Στα μέσα Οκτώβρη, έχουμε την τιμή μαζί με την Ανθή Φουντά να ταξιδέψουμε για δεύτερη φορά στην Νότιο Κορέα και να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα σε ένα διεθνές φεστιβάλ με την παράσταση «Το μήνυμα». Τον Οκτώβρη, επίσης, θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» από την παιδική σκηνή του Γιάννη Παπαθανασίου , στην οποία θα βρίσκομαι επί σκηνης αυτή τη φορά.
Και έπεται συνέχεια…
