Καμιά φορά, νομίζω ότι είναι αποκύημα φαντασίας, δικής μου ή συλλογικής, ή έστω ότι ξέφυγε από τις σελίδες κάποιου μυθιστορήματος. Αλλά αυτά δεν γίνονται, δεν συμβαίνουν στ΄αλήθεια. Γι’ αυτό, απλώς τον παρατηρώ και λέω: «είναι πραγματικό πρόσωπο».

Αυτή η ψιλόλιγνη φιγούρα ντυμένη στα μαύρα, με τα μακριά δάχτυλα και το χαρακτηριστικό βάδισμα κυκλοφορεί στην πόλη (και κυρίως στο κέντρο της), ακούγοντας στο παράξενο όνομα Ραφαήλ Εσθητός, αλλά κυρίως Δημήτρης Τσεκούρας, έχει λίγους και καλούς φίλους, πολλά και σπάνια βιβλία, μια ατίθαση αγριόγατα, την Κλεό, και μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις που έχω ακούσει ποτέ περί ζωής, γραφής και έρωτα.

Ο Δημήτρης Τσεκούρας είναι συγγραφέας και έχει δει έργα του να ανεβαίνουν στην σκηνή του θεάτρου: Το νερό γνωρίζει, Η ομορφιά σου, Η Μπέμπα, η Φθορά, η Κοιλιά είναι δικά του, ανάμεσα σε άλλα σπουδαία. Αυτή την εποχή, έχει στα σπάργανα υπέροχα πράγματα (όπως συνήθως) και, με την αφορμή αυτών, ανταποκρίνεται στην ανάκριση του Olafaq.

Η οποία πάει κάπως έτσι:

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Μπακάλης.

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;

Ήχος από καμπάνες εκκλησίας και μια εντελώς ήρεμη φωνή που να λέει και να ξαναλέει: Σήκω, σήκω, σήκω, αυτή μπορεί να είναι η τελευταία σου μέρα.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;

Μέχρι τις 12 το μεσημέρι Chopin. Mετά, σε λούπα, Το χαμόγελο της Τζοκόντας. Kαι, αφού νυχτώσει, dark ambient.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;

Τα παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι. Τα λατρεύω.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;

Θα πεζοδρομούσα όλη την Πανεπιστημίου. Και, αντί για πέτρες, πλακάκια και τα σχετικά, θα έβαζα να περπατάμε πάνω σε έναν συνεχή παραμορφωτικό καθρέφτη.

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;

Τίποτα.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»

…μου έχεις φάει τα συκώτια.

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;

Οποιοδήποτε, σχετικά ήσυχο, café.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;

Την Άντζελα Δημητρίου.

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;

Τουλάχιστον τρεις ώρες γράψιμο και τουλάχιστον, άλλες δύο, διάβασμα.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;

Όταν στήνω αυτί και ακούω με τεράστια προσοχή τι λένε άνθρωποι, απολύτως άγνωστοι σε εμένα, στο διπλανό τραπέζι.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;

Το μαγείρεμα. Θα ήθελα να έχω κάποιον να μου φέρνει φαγητό.

– Τι είναι ευτυχία;

Τα λεφτά.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;

Υπήρχε, λέει, κάπου στην πλατεία Βάθη το σπίτι ενός στρατηγού στο οποίο μία ωραία πρωία, το 1936, άρχισαν να μετακινούνται από μόνα τους τα έπιπλα του σπιτιού, και τα ρούχα στην ντουλάπα να βρίσκονται κομμένα υπό τη μορφή γεωμετρικών σχημάτων.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;

Κυριακή απόγευμα, φθινόπωρο, πριν από οκτώ χρόνια, στο bar Ποδήλατο, στα Εξάρχεια.

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (Common People);

Να μην το παίζει υπεράνω.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;

I died a hundred times της Amy Winehouse.

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;

Ο Καβγατζής του Fassbinder.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;

Φάτσες. Όλων των ηλικιών.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;

Μια λέξη από το πολύ βαθύ παρελθόν μου: «Καταρκυθμεύω».

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;

Παλιά ήξερε και παραήξερε. Τώρα, δεν έχω ιδέα.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;

Χαϊδεύω τη γάτα μου.

– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;

Εντός των ημερών, θα κυκλοφορήσει ένα θεατρικό μου έργο, «Βασίλης Παλαιοκώστας ή περί Δικαίου». Κι έχω, επίσης, πέσει με τα μούτρα σε ένα μυθιστόρημα για το οποίο έχω βάλει ως προσωπικό μου deadline για την ολοκλήρωσή του τον Μάιο. Πρόκειται για ένα, κατ’ ουσίαν, αστυνομικό μυθιστόρημα και ο τίτλος του νομίζω πως θα είναι «Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν».