O Δημήτρης Καμπούρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα, μια πόλη που μισεί να αγαπά. Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια του στη Χιλιαδού, που συνεχίζει να λατρεύει με πάθος. Ανακάλυψε τη μουσική μέσα από τους δίσκους του γαμπρού του, Κώστα, ο οποίος του παρουσίασε τους Αδελφούς Κατσιμίχα, τους Simon & Garfunkel, τους Led Zeppelin, αλλά και τους Boney M. Άκουγε τον Θοδωρή Ασβεστά σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό της Χαλκίδας που δεν θυμάται, και στη συνέχεια, τον Γιάννη Πετρίδη, που του γνώρισε ο Γιώργος κατά τη διάρκεια ενός camping στη Χιλιαδού, καθώς και τον KLIK FM. Οι Pet Shop Boys ήταν ο πρώτος του αληθινός, μουσικός έρωτας, ακολούθησαν οι Depeche Mode και σχεδόν ταυτόχρονα οι Cure και οι Joy Division, αλλά οι Στέρεο Νόβα του άλλαξαν περισσότερο από όλους τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα και τον βοήθησαν να δει πιο καθαρά το ποιος είναι.
Στη Λαμία σπούδασε, αλλά κυρίως εκεί γνώρισε πολλούς φίλους και μουσικούς. Με κάποιους από αυτούς, έπαιζε σε φοιτητικά στέκια και δημιούργησαν ένα «έντεχνο» συγκρότημα με το όνομα “Ατραπός”. Ήταν πολύ κοντά στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ, με τη βοήθεια του Σωκράτη Μάλαμα, κάτι που συμπίπτει χρονικά με τους Συνήθεις Υπόπτους.
Μετά τη φοιτητική ζωή και μετά την αποχώρησή του από τους Pop Eye, όπου παίζοντας μαζί τους έζησε μια αξέχαστη και τρελή μουσική περιπέτεια, αποφάσισε να αφιερωθεί στη μουσική ως ακροατής για αρκετά χρόνια. Ωστόσο, η πάλη με τη δημιουργία ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Αποφάσισε να αλλάξει “δέρμα” και να αποτυπώσει την πορεία του στον χρόνο και τη μουσική. Έτσι, έγινε ο “kookooiloveu”, που κυκλοφόρησε δύο τραγούδια, τα “Colors” και “Fire & Ice”. Φέτος, πάλι με άλλη ταυτότητα, ονομάζεται Tettix. Αυτός μπορεί να είναι ο οριστικός τζίτζικας μέσα του, που περικλείει όλα όσα ήταν και ελπίζει όλα όσα θα είναι.
Το Olafaq τον συνάντησε στο Παγκράτι και η ανάκριση πήγε κάπως έτσι.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, ήξερα όμως τι δεν ήθελα να γίνω και τα έχω καταφέρει αρκετά καλά.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Η σιγή του τα Σαββατοκύριακα.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Σκληρό βιομηχανικό τέκνο, ώστε να αποτρελαθούμε εντελώς.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Θα το επαναλάβω σε επόμενη ερώτηση γιατί είμαι κι εμμονικός, αλλά η ταράτσα μου.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Αυτήν τη στιγμή, αν μου επιτρέπεται να το πω ως πολίτης (κι όχι ως κομματό-ον, θα ήθελα να το τονίσω αυτό), θα άλλαζα τον δήμαρχο, γιατί με ενοχλεί ουσιαστικά και βαθιά, αυτό που έχει συμβεί με τον Μεγάλο Περίπατο.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Την μεταμόρφωση της Πανεπιστημίου από Beverly hills με τους φοίνικες σε γλάστρες, σε ρεματιά με πλατάνια που φύτρωσαν ξαφνικά εν ριπή οφθαλμού και τα μαγευτικά τραπεζοκαθίσματα στην Πλατεία Συντάγματος. Δεν είναι μοντέρνο τώρα αυτό;
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…περπατάς με τα γόνατα για τις ”ανάγκες του ρεπορταζ”.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Η ταράτσα μου αγναντεύοντας την Ακρόπολη και το Ζάππειο.
Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Έχω ήδη, κι όχι μόνο έναν.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Η μουσική, μου είναι απαραίτητη κι αρκετή για να είναι γεμάτη η μέρα μου, ακόμη κι όταν όλα τα υπόλοιπα είναι κενά.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Αν και γενικά δεν έχω ενοχές, μάλλον το φαγητό, όπως στους περισσότερους.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η αγένεια κι η έλειψη σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων κι η υποκρισία μας για πράγματα που δεν είμαστε.
– Τι είναι ευτυχία;
Εκείνες οι λίγες και μικρές στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς από χαρά ή συγκίνηση, ακόμη κι εκείνες που ακολουθούν πολλές στεναχώριες και μεγάλες απώλειες, αλλά καταφέρνεις να βγεις δυνατός.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Οτι κάτω από την ακτινωτή πλατεία, στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, ζει μια γιγάντια αράχνη. Οι ακτίνες της πλατείας είναι ο ιστός της όπως καταλαβαίνετε
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Μια βιτρίνα με τυρόπιτες και λοιπά σφολιατοειδή. Είπαμε «ενοχές».
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Ότι κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει όλα. Ούτε καν ο Φάουστ του Γκαίτε, κι ας σπούδασε φιλοσοφία, ιατρική και νομική, και δυστυχώς θεολογία.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Μπορείς να δεις καθαρά τώρα απ’ αυτό το λόφο
Ένα τετράγωνο αυτού του κόσμου
Ένα αεροπλάνο στον χλωμό ουρανό
Θέλω να φυλάξω αυτές τις εικόνες
Αυτές τις λέξεις
Μέσα σου
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Δεν ξέρω ποια ταινία καταστροφής να διαλέξω, έτσι που σκοντάφτω συνεχώς από μπάζα στον δρόμο.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Σπάνια φωτογραφίζω, προτιμώ να κρατάω αυτές τις εικόνες μέσα μου.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Mindset», όχι επειδή τη χρησιμοποιώ εγώ, αλλά βομβαρδίζομαι συνεχώς με παρόμοια trendy τσιτάτα που είναι ικανά να με κρατήσουν ξύπνιο τη νύχτα.
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Τα μούτρα της ναι, μέρα και νύχτα.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
«Δεκαπενταύγουστος».
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
365 ημέρες το χρόνο, η μέρα κλείνει πάντα βλέποντας μια ταινία.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Μα φυσικά τη συνέντευξη των Kraftwerk.
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Το μυαλό μου είναι στις διακοπές τώρα και μόνο. Όσον αφορά τον Tettix, υπάρχει ήδη στα σκαριά ένα νέο τραγούδι, που θα ήθελα να βγει μέσα Φθινοπώρου.
