Η Δάφνη Ξουράφη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και είναι σκηνοθέτρια, illustrator και animator. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε με Master of Science in Animation & VFX το 2018 από το University of Dundee στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από τότε, έχει γράψει και σχεδιάσει δικό της κόμικ με τίτλο Requiem in Deep Blue, δουλεύει ως storyboard artist, animator και illustrator με animation στούντιο και διαφημιστικά/ digital agencies στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και ετοιμάζει την επόμενή της ταινία.

Δημιουργεί ιστορίες και ζωγραφίζει από μικρό παιδί και το “Mine” (2021) είναι η πρώτη της animated ταινία μικρού μήκους, έχοντας κερδίσει ως πρόταση την χρηματοδότηση και την στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Υπουργείου Πολιτισμού το 2020. Η ταινία “Mine” έχει επιλεχθεί και βραβευθεί από φεστιβάλ σε όλο το κόσμο και συνεχίζει το ταξίδι της.

Να πώς απάντησε στο ερωτηματολόγιο του Olafaq:

-Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Αρχαιολόγος.

-Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;

Ιδανικά κανένας. Ωραίο είναι να ξεκινάει η μέρα όμως με Mariya Takeuchi – Plastic Love.

-Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;

Joe Hisaishi και Philip Glass.

-Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;

Τα καλά κρυμμένα κουτούκια και μπαρ που δεν ξέρει κανένας και βρίσκεις τυχαία και νιώθεις σαν να κρατάς το καλύτερο μυστικό του κόσμου στα χέρια σου.

-Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;

Την οδική παιδεία, τα χαλασμένα φανάρια, τα λεωφορεία που έρχονται όποτε θέλουν, τα κατεστραμμένα σχολεία, το ελάχιστο πράσινο που είναι gatekeeped από τις γειτονιές με χρήματα και λείπει από το κέντρο, την απαράδεκτη και αχρείαστη αστυνόμευση κάθε γωνιάς.

-Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;  

Τις αθηναικές ταράτσες και μπαλκόνια και την κουλτούρα γύρω από αυτά. Παλιό κονσεπτ, αλλά μοντέρνος ο τρόπος που τα ζουν και τα στολίζουν οι Αθηναίοι, δεν το έχω συναντήσει έτσι σχεδόν πουθενά στην Ευρώπη και μου αρέσει που είναι συνυφασμένο με την Αθήνα.

-Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»

Δεν πληρείς προδιαγραφές για ευρωπαική πρωτεύουσα, όταν αποδεχτείς ότι είσαι περισσότερο Ανατολή παρά Δύση και ότι αυτό είναι η γοητεία σου, τότε θα σε αγαπήσουν και οι άνθρωποι σου περισσότερο.

-Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;

Οπουδήποτε υπάρχει κανονικό δάσος με δικά του άναρχα δέντρα και ησυχία, εκτός πάρκων και κέντρου.

-Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;

Τον David Lynch, φαίνεται πολύ κουλ τύπος για καφέ στο διπλανό μπαλκόνι σου.

-Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;

Να έχω δει το φως του ήλιου έστω λίγο (δουλεύω από σπίτι και δουλεύω πολλές φορές νύχτα) να έχω προσφέρει στα παράλληλα προσωπικά μου πρότζεκτ έστω λίγο χρόνο και κάποια σκίτσα, να έχω μιλήσει με τους φίλους μου, να έχω μαγειρέψει και να μην έχω παραγγείλει.

-Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;

Ο ύπνος και το Kitchen Nightmares

-Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;

Το ότι ο χρόνος κυλάει συνεχώς και δεν ρωτάει κανέναν ούτε αν είναι έτοιμος, ούτε αν θέλει, ούτε αν έχει σχέδια, ούτε μήπως θέλει να γυρίσω πίσω αντί για μπροστά.

-Τι είναι ευτυχία;

Μια βεράντα γεμάτη με μεθυσμένους φίλους που μοιράζονται ό,τι τους πονάει γελώντας. Το να βλέπω τους κόσμους που έχω στο κεφάλι μου να μπορούν επιτέλους να αποδοθούν στο χαρτί και σε ταινίες. Μουσική και
ταινίες που σε χαράζουν, άρα είναι δικές σου για πάντα. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

-Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;

Ότι δεν κοιμάται ποτέ. Η πανδημία άλλαξε τα πάντα.

-Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;

Το κουτούκι στη Φειδίου 2.

-Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);

Το ότι δεν νιώθει ανώτερος ή καλύτερος από κανέναν.

-Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;

But the darkest pit in me, it’s pagan poetry, Bjork-Pagan Poetry

-Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;

Οποιαδήποτε ταινία του Wong Kar Wai.

-Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;

Τον μωβ ουρανό το απόγευμα. Εμμονικά και με συνέπεια.

-Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;

Scopophobia; Την διάβασα όταν ήμουν παιδί, κάπου είπα “α ορίστε, να η λέξη μου” και από τότε την έχω σα στάμπα παντού στο ίντερνετ.

-Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;

Ήξερε πριν δέκα χρόνια, νομίζω οι millennials ήταν η τελευταία γενιά που έζησε πραγματικά τη νύχτα, μέχρι το πρωί. Από όταν άρχισε να διαλύεται ο κόσμος κυνηγάμε συνεχώς φαντάσματα. Την Αθήνα των 60ς, την Αθήνα των 90ς, τα πάρτυ του 2012. Τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς, τα ταξί είναι ακριβά, το φαγητό είναι ακριβό, το κράτος τιμωρεί όποιον διασκεδάζει, τους περιμένει σε πολλές γωνιές της Αθήνας. Ή απλά είμαι millenial και μου λείπει το Κ44, ίσως τα παιδιά που είναι τώρα 18 να σου πουν το αντίθετο (μακάρι).

-Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;

Κλείνω τα φωτάκια με τα οποία ζω μέρα νύχτα γιατί διάβασα κάποτε ότι έτσι ξεκινάνε όλες σχεδόν οι φωτιές σπιτιών (δεν είναι εν τέλει αλήθεια, τα κεριά είναι ο κύριος ένοχος).

-Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;

Να ζήσω κάθε ανθρώπινη εμπειρία που υπάρχει στο πλανήτη, κάθε μουσική, κάθε κίνδυνο, κάθε μέρος, και όταν είναι να πεθάνω να είναι επειδή γέρασα, τα έκανα όλα και βαρέθηκα. Σε πιο ρεαλιστικούς όρους, ετοιμάζω μια νέα animated ταινία, την ιστορία της οποίας αγαπώ πολύ και παλεύω να μπορέσω να τη πραγματοποιήσω. Θα ήθελα επίσης να εξασκήσω τις ικανότητες μου στην live action σκηνοθεσία για να γυρίσω στο μέλλον και μη animated ταινίες.

➭ Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της Δάφνης Ξουράφη στο Instagram, στο Facebook και στην ιστοσελίδα της.