Η Άννα Παντελάκου είναι μια Θεωρητικός και Ιστορικός Τέχνης με ένα πολυδιάστατο ακαδημαϊκό και επαγγελματικό υπόβαθρο που εκτείνεται σε διάφορες χώρες και αντικείμενα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στη Γαλλία, στο Université de Picardie Jules Verne, αποκτώντας ισχυρές βάσεις στην ιστορία και θεωρία της τέχνης. Η αγάπη της για την κατανόηση των ανθρώπινων κοινωνιών και της καλλιτεχνικής έκφρασης την οδήγησε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, απ’ όπου απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο.
Από το 2020, η Άννα σχεδιάζει και υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια στην Ιστορία της Τέχνης, προσφέροντας γνώσεις και εμπειρίες τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά. Με θέματα που αγγίζουν την ποικιλία και την πολυπλοκότητα της τέχνης, συνεργάζεται με αξιόλογους πολιτιστικούς φορείς και ιδρύματα, όπως το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όπου παρουσίασε το πρόγραμμα «Δημιουργικές θηλυκότητες δίχως όρια», και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Το 2023, ξεκίνησε να εργάζεται στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, ενώ το 2024 ανέλαβε συνεργασία με το ιστορικό ινστιτούτο της Centropa, συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση και προβολή της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς.
Από νεαρή ηλικία, η Άννα είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με σπουδαίους πολιτιστικούς οργανισμούς στην Ελλάδα, όπως το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών, την Athens Biennale και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το 2017, μέσω του προγράμματος Erasmus Placement, πραγματοποίησε την πρακτική της άσκηση στο Museu Picasso της Βαρκελώνης, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις της και βιώνοντας από κοντά την καλλιτεχνική κληρονομιά ενός από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.
Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα της Άννας εστιάζουν στη σύνδεση της τέχνης με την ψυχανάλυση, εξετάζοντας πώς η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί να φωτίσει τις αθέατες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Γεννημένη στο Μόντρεαλ του Καναδά και μεγαλωμένη στην Αθήνα, η Άννα Παντελάκου κουβαλάει μέσα της επιρροές από διαφορετικούς πολιτισμούς και εμπειρίες, που εμπλουτίζουν τη μοναδική της ματιά και προσέγγιση στην τέχνη και την ιστορία της.
Το Olafaq τη συνάντησε ένα απόγευμα στην Πλάκα και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Γενικός χειρουργός, αν και κατά βάθος πάντα ήθελα να γίνω μουσικός. Α και πέρασα μια φάση στο δημοτικό που έκανα χορογραφίες στο σαλόνι.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Πουλιά που κελαηδούν, ή καθόλου ξυπνητήρι.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Fleetwood Mac, Neil Young, the Beatles, όλη τη δισκογραφία τους!
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Ανάλογα τη φάση, αλλά νομίζω τον τελευταίο καιρό έχω ερωτευτεί τη διαδρομή από Πετράλωνα μέχρι Μοσχάτο, όλο τον ποδηλατόδρομο με το ποτάμι.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τα πεζοδρόμια και τις διαβάσεις – ειλικρινά πρέπει να γίνει επιτέλους καθολικά προσβάσιμη πόλη!
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τον ρυθμό της και τους ανθρώπους της.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
«Αθήνα σε αγαπάω αλλά με ξεκουφαίνεις».
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Τόσα υπέροχα βιβλιοκαφέ – take your pick.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Freddy Mercury! Και την Maya Angelou!
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Καλό καφέ, δημιουργική εργασία και ηρεμία. Όλα αυτά μαζί.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Όταν είμαι στα down μου, θέλω να κάτσω σπίτι, να τρώω μακαρόνια όλο το βράδυ και να βλέπω κάτι comforting, πχ. Gilmore Girls, και να εύχομαι να ζούσα σε ένα Stars Hollow.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Το άγχος, τι άλλο;
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Τι είναι ευτυχία;
Εκεί που νιώθεις πραγματικά ο εαυτός σου. Στις απλές στιγμές που μοιράζεσαι με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους. Όταν κλαίω και έρχεται ο σκυλάκος μου να μου γλείψει τα δάκρυα και τελικά με ηρεμεί. Αν σκεφτούμε, τελικά μαζεύεται περισσότερη ευτυχία γύρω μας.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Πειράζει που δεν έχω ακούσει ποτέ για αστικούς μύθους;
– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Σε μια έκθεση, σε γκαλερί στο Κουκάκι.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το να παραδέχεται ότι έκανε λάθος. Και να μην παραφουσκώνει αυτά που κάνει.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Is this the real life? Is this just fantasy?
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “Παράλληλες μητέρες” του Αλμοδόβαρ.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Παρεμβάσεις στον αστικό χώρο με πολύ χιούμορ. Μια τελευταία που θυμάμαι ήταν ένα τεράστιο σκάμα της ΔΕΗ, και κάτι χαρτιά που έγραφαν «Η ΔΕΗ εξυμνεί, σκάμα Τεντόγλου 8,65!!!!» Το βρήκα πολύ πετυχημένο.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Τοξικό».
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Η διάθεση υπάρχει, αλλά νομίζω λείπουν τα μέρη για ξέφρενο old school χορό! Ο κόσμος θέλει να χορεύει περισσότερο (και όχι μόνο στα clubs και στα μπουζούκια).
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Πάμε να την επαναπροσδιορίσουμε;
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Λέω «καληνύχτα» και «σ’ αγαπώ» στον σκυλάκο μου.
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Ανυπομονώ για τις επόμενες θεματικές ενότητες στη Λέσχη Τέχνης στο βιβλιοπωλείο Μονόκλ που συντονίζω σε συνεργασία με τον φίλο, ποιητή και εκδότη Αντώνη Τσόκο. Η Λέσχη Τέχνης είναι κάτι που εμπνεύστηκα ως απόρροια των εκπαιδευτικών σεμιναρίων για ενήλικες. Αναρωτήθηκα, με ποιους τρόπους μπορεί η τέχνη και η ιστορία της να διαχέεται πιο συμπεριληπτικά, λαμβάνοντας υπόψη ανάμεσα σε άλλα, νέες προσεγγίσεις και άγνωστες πτυχές της; Και κάπως έτσι, ο 2ος χρόνος της Λέσχης Τέχνης, ξεκίνησε αυτόν τον Οκτώβριο στο βιβλιοπωλείο Μονόκλ, εκτυπώνοντας και το μανιφέστο της Λέσχης, το οποίο δημιούργησαν αποκλειστικά άτομα που συμμετείχαν. Φέτος, έχουμε συμπεριλάβει και εργαστήρια, αφού επιθυμία της Λέσχης είναι να γίνεται πιο πειραματική και συμμετοχική. Ένα ακόμη εγχείρημα για το οποίο είμαι ενθουσιασμένη, είναι η νέα συνεργασία με το Πολιστικό Κέντρο Αφρικάνικης Τέχνης και Πολιτισμών Anasa, στο οποίο από αυτόν τον Οκτώβριο και μία Παρασκευή το μήνα, θα λειτουργεί το Anasa Art Lab. Δηλαδή, συναντήσεις σε μορφή ανοιχτών σεμιναρίων και εργαστηρίων πάνω σε θεματικές από την ιστορία της τέχνης και των εικαστικών κινημάτων της μαύρης διασποράς και χωρών της Αφρικής από την περίοδο του μοντερνισμού ως και τη σύγχρονη τέχνη.
