Κάπου στην άνοιξη του ’21 σκρολάροντας στο Facebook έπεσα πάνω της. Το Ζάρι έσκασε σαν βεγγαλικό και χαμογέλασα γιατί συνειδητοποίησα ότι εισέβαλε τολμηρά, σαν από καιρό έτοιμη, σε μια ανδροκρατούμενη μουσική σκηνή. Εκφράζει μια γενιά γεμάτη οργή και όνειρα που δεν σταματά να αγωνίζεται. Άλλωστε ο αγώνας είναι Μονόδρομος. Έσκασε σαν βόμβα ντοπαμίνης και έφτυσε στο μικρόφωνο τις ρίμες της ταράζοντας τα ηχεία μας εν μέσω καραντίνας. Τα βήματα της είναι σταθερά και γεμάτα δημιουργικότητα. Αυτή λοιπόν είναι η Χαρά.
– Ξέρω ότι ξεκίνησες γράφοντας ποίηση. Τώρα η ανάγκη σου για γράψιμο έχει φύγει από την ποίηση και έχει μετουσιωθεί σε μια πιο τραγουδιστική φόρμα με κουπλέ και ρεφρέν;
Ξεκίνησα πολύ μικρή να διαβάζω και στη συνέχεια να γράφω ποιήματα, ήταν κάπως αναπόφευκτο. Λίγα χρόνια μετά άρχισα να γνωρίζω την κουλτούρα του hip-hop και είδα ότι η ποίηση μπορεί να γεννηθεί και αλλιώς. Οπότε μέχρι σήμερα γράφω ποιήματα, διαβάζω και εμπνέομαι από εκείνα.
– Μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας ενός κομματιού τι ανακαλύπτεις για τη Χαρά;
Νιώθω ότι αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, δεν σταματάει ποτέ, το να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Απλά μπαίνοντας στη συνθήκη του “γράφω ένα κομμάτι” γίνομαι κάπως ο αφηγητής σε όλο αυτό το έργο που ζούμε, βλέπω όσα ζω από μια άλλη πλευρά, και αυτό πολλές φορές μου δίνει οπτικές γωνίες που ίσως δεν είχα σκεφτεί. Και κάποιες άλλες, τσεκάρω να δω αν πήρα το μάθημα.
– Τι είναι αυτό που σου χαρίζει μεγαλύτερη ικανοποίηση, η παραγωγή ενός κομματιού ή ζωντανή εκτέλεσή του στο κοινό;
Πιστεύω πως η επαφή με τους ανθρώπους, μέσα σε όλη αυτήν τη ενέργεια που τρέχει στα λάιβ, δεν συγκρίνεται εύκολα με κάτι άλλο. Είναι σαν να βρίσκει το σκοπό του το μοίρασμα.
– Αυτή την περίοδο πώς θα την χαρακτήριζες για την εξέλιξη σου; Σε τι φάση βρίσκεσαι δημιουργικά;
Αυτήν την περίοδο έχω ξεκινήσει να δημιουργώ τον πρώτο μου δίσκο. Ένιωσα έτοιμη μέσα μου ώστε να μπω σε αυτή τη διαδικασία και πραγματικά χαίρομαι πολύ. Δεν είναι κάτι που θέλω να γίνει βιαστικά επειδή πρέπει να γίνει, οπότε όσον αφορά την εξέλιξη μου, ένα από αυτά που έμαθα φέτος είναι να περιμένω με υπομονή.
– Άρα η δημιουργία δίσκου είναι στα άμεσα σχέδια σου;
Ναι, ο δίσκος έχει ξεκινήσει να συμβαίνει. Θα πάρουμε τον χρόνο μας οι παραγωγές και εγώ να μπούμε μέσα σε ένα κοινό σύμπαν.
– Η εξέλιξη των μουσικών πλατφορμών έχει δώσει φωνή σε πολλούς καλλιτέχνες και παράλληλα δημιούργησε “εφήμερους” ακροατές. Πώς πιστεύεις ότι επηρεάζει αυτό τους μουσικούς και το έργο τους;
Ο αριθμός των εφήμερων ακροατών κατά τη γνώμη μου είναι λογικός σύμφωνα πάντα με το εύρος που έχει πάρει πλέον η ραπ μουσική. Τώρα κατά πόσο και αν επηρεάζονται οι καλλιτέχνες από αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Ωστόσο, αυτό που παρατηρώ είναι ότι όλα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, βγαίνει πολύ υλικό στις μουσικές πλατφόρμες και νομίζω πως η ταχύτητα πάντα δημιουργεί διάφορα και ποικίλα συναισθήματα.
– Τελικά ζούμε τρεις ή επτά διαστάσεις;
Έχει πολύ ήλιο ακόμα γι’ αυτή τη συζήτηση… Χαχαχα.
– Ένα στίχο τραγουδιού που θα έκανες graffiti σε τοίχο;
“Βάλθηκες να ‘σαι αυτός που όλο χάνει.” Του Οπλιστή από το τραγούδι “Για ένα(ν) ρεπό”.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει έναν άνθρωπο απλό;
Είναι αυτό που εκείνος ίσως δεν μπορεί να το διακρίνει, αλλά οι γύρω του το βλέπουν κατευθείαν και τον χαρακτηρίζουν “απλό”. Ωραίο κοπλιμέντο.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Λίγα blues για το συναίσθημα.
– Εάν είχες τη δύναμη να αφαιρέσεις κάτι από την Αθήνα ή τον κόσμο της τι θα ήταν αυτό;
Τις φυλακές Κορυδαλλού. Από κάθε μα κάθε άποψη, μέρος, συνθήκες, και όλους αυτούς που αποφασίζουν για τα παραπάνω.
– Τι θα έδειχνες σε έναν εξωγήινο;
Τίποτα, θα τον έφερνα σπίτι μου κατευθείαν.
