Προτού εστιάσουμε στον κοινωνικό ρόλο και τη συμβολή του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, ας γνωρίσουμε την Άννα μέσα από τα δικά της λόγια: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δράμα. Είμαι από τα τυχερά παιδιά, γιατί κατάφερα να εξωτερικεύσω την ταυτότητα του φύλου μου, σχετικά σε πολύ μικρή ηλικία και μάλιστα μέσα σε μία πολύ μικρή κοινωνία. Και λέω είμαι τυχερή, γιατί είχα την οικογένεια μου κοντά μου. Η μητέρα μου, που δυστυχώς την έχασα πάρα πολύ νωρίς, 48 μόλις ετών, με γαλούχησε με το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς. Τώρα σε ότι αφορά τον ακτιβισμό, ο ακτιβισμός για μένα δεν είναι ασχολία, είναι στάση ζωής. Ή ζεις με αυτόν τον τρόπο ή όχι. Ακτιβίστρια δεν μπορώ να πω ότι είμαι, όχι ακόμα τουλάχιστον. Ακτιβίστρια για μένα ήταν η Μαρίνα Γαλανού. Η Μαρίνα έμπαινε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και «γκρέμιζε» τους τοίχους για να μπει άπλετο καθάριο φως. Αυτό είναι ακτιβισμός.  Εγώ το προσπαθώ, έχω πολλή δουλειά ακόμη για να τα καταφέρω και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω κάποτε. Αν συναντηθούμε ξανά έπειτα από πολλά χρόνια που θα έχω «κάνει ταμείο», θα μου πεις εσύ αν τελικά κατάφερα να βάλω έστω ένα μικρό λιθαράκι».

– Πότε και πώς ξεκίνησε το ΣΥΔ, από ποιους,  ποιοι ήταν οι πρώτοι στόχοι εμπόδια που ενδεχομένως υπήρξαν;

Το ΣΥΔ ιδρύθηκε το 2010, έπειτα από πρωτοβουλία της αείμνηστης Προέδρου μας Μαρίνας Γαλανού και ήρθε να καλύψει ένα τεράστιο κενό που υπήρχε σε ότι αφορά τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των τρανς, αλλά και γενικότερα των φυλοδιαφορετικών ανθρώπων. Μέχρι και τότε δεν υπήρχε απολύτως κανένα νομικό πλαίσιο, ούτε ένας νόμος του Ελληνικού κράτους που να προστάτευε τα τρανς πρόσωπα από τις διακρίσεις, το ρατσισμό, τους αποκλεισμούς και τη βία που αντιμετώπιζαν σε όλο το φάσμα της καθημερινότητάς τους. Αυτός ήταν και ο κύριος σκοπός να στηθεί ένα επαρκές νομικό δίχτυ προστασίας, με κύριο στόχο τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Στόχος που κερδήθηκε τον Οκτώβρη του 2017. Εμπόδια σίγουρα υπήρχαν και όχι λίγα. Ένα από τα μεγαλύτερα κατά τη γνώμη μου, το να καταφέρεις να αλλάξεις την εικόνα που είχε ο κόσμος, η κοινωνία γενικότερα για τους τρανς ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω, όταν πριν αρκετά χρόνια είχαμε νοικιάσει ένα χώρο για να στεγάσουμε τα γραφεία του σωματείου μας, μόλις έμαθαν οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες για το πιο σωματείο πρόκειται, μάζευαν υπογραφές και μας απειλούσαν με εξώσεις. Εμείς όμως είμαστε εδώ και συνεχίζουμε!

– Ποιες ήταν οι επιτυχίες – κατορθώματα του ΣΥΔ όλα αυτά τα χρόνια; Υπήρξαν αποτυχίες;

Πάντα σε ότι κάνουμε με το ΣΥΔ λειτουργούμε βάση σχεδίου. Έτσι μάθαμε από τη Μαρίνα και έτσι συνεχίζουμε. Όταν βαδίζεις έχοντας ένα σχέδιο μπροστά σου, αποφεύγεις τα λάθη, τις αποτυχίες. Η μεγαλύτερη νίκη μας ήταν η ψήφιση της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Πλέον οι τρανς συνάνθρωποι μας μπορούν να κινήσουν διαδικασίες ώστε να μεταβληθεί η καταχώριση φύλου και ονόματος χωρίς την πρακτική των χειρουργικών επεμβάσεων, δίχως ιατρικές παρεμβάσεις ή ψυχιατρικές γνωματεύσεις. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να αναγνωρίζεσαι με το πραγματικό σου φύλο, την ταυτότητα φύλου σου, και όχι με αυτό που σου αποδόθηκε κατά τη γέννηση και που δεν αντικατοπτρίζει αυτό που πραγματικά είσαι; Το να καταφέρουμε να είναι πλέον νόμος του Κράτους αυτό, ήταν ζήτημα αξιοπρέπειας και σεβασμού της προσωπικότητας μας.

– Πάνω σε ποια projects δουλεύετε αυτή την περίοδο;

Όπως προανέφερα λειτουργούμε πάντα βάση σχεδίου. Σε πολιτικό επίπεδο εκεί που δίνουμε προτεραιότητα αυτό το διάστημα είναι να ανοιχτεί εκ νέου ένας διάλογος με το Υπουργείο Υγείας με σκοπό την ενσωμάτωση του νέου ταξινομητικού καταλόγου ICD-11 στο ελληνικό σύστημα, ώστε η Ελληνική πραγματικότητα να βρίσκεται σε συμφωνία με την Απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, καθώς και η Πολιτεία να αναθεωρήσει όλες τις πρακτικές και διατάξεις που στιγματίζουν τα τρανς πρόσωπα ως ψυχικά ασθενή. Παράλληλα, συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την τροποποίηση του νόμου της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, με κύριο αίτημα η διαδικασία να γίνει εξωδικαστική, να αρθούν όλες οι περιοριστικές προϋποθέσεις και να είναι σύμφωνα με τα στάνταρτς του Συμβουλίου της Ευρώπης. Επίσης, να νομοθετηθεί η επέκταση της αναδοχής ανεξαρτήτως του φύλου των μερών που έχουν τελέσει σύμφωνο συμβίωσης, να επεκταθούν τα δικαιώματα από κοινού επιμέλειας υπαρχόντων τέκνων, το δικαίωμα στην παιδοθεσία, και τέλος το δικαίωμα στο γάμο και όχι στον πολιτικό γάμο όπως πολύ συχνά ακούμε να αναφέρεται, και φυσικά για όλα τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.

Σε κοινωνικό επίπεδο, ένας από τους στόχους μας είναι να καταφέρουμε μέχρι το τέλος του έτους, να καλύψουμε τα δικαστικά παράβολα της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου για τουλάχιστον 5 τρανς συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε αποδεδειγμένη οικονομική αδυναμία. Εδώ θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στις δικηγορίνες Αθηνά Φαραζή και Μάγδα Σκούντζου, οι οποίες δέχτηκαν να αναλάβουν τις υποθέσεις αυτές εθελοντικά, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.

Επίσης, ήδη έχει ξεκινήσει η δράση της διανομής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τρανς πρόσωπα που βρίσκονται σε αδυναμία. Μέσω μίας δωρεάς που μας έκανε μία πολύ καλή φίλη μας, καταφέραμε και αγοράσαμε τρόφιμα για 30 τρανς πρόσωπα, ενώ βρισκόμαστε ήδη σε συζητήσεις με το Δήμο Αθηναίων, προκειμένου να ανοίξει μία συνεργασία έτσι ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τρανς πρόσωπα σε μηνιαία βάση. Ελπίζω σύντομα να έχουμε ευχάριστα νέα.

Επίσης, ξεκινά το επόμενο χρονικό διάστημα στο νέο μας χώρο, να λειτουργεί Ομάδα Συνάντησης και Ενδυνάμωσης νέων τρανς και φυλοδιαφορετικών παιδιών ηλικίας 15 – 23 ετών.

Τέλος, στο επίπεδο της ενημέρωσης της ευρύτερης κοινωνίας πάνω στα τρανς ζητήματα, ήδη έχουμε αρχίσει και προετοιμάζουμε την μεγάλη εκδήλωση που διοργανώνουμε κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου και που πραγματοποιείται με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης. Τις δύο προηγούμενες χρονιές  λόγω των μέτρων για την πανδημία του COVID-19, δεν καταφέραμε να την διοργανώσουμε δια ζώσης. Φέτος ελπίζουμε αν όλα πάνε καλά να γίνει και να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε και τη σιωπηλή Πορεία Μνήμης. Αυτά που ανέφερα είναι λίγα από τα πάρα πολλά που αρχίζουν μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα και θα γίνουν αρκετά και ωραία πράγματα σε πολλούς τομείς.

– Για ποιο λόγο να γίνει κάποι@ μέλος;

Το ΣΥΔ για έναν τρανς άνθρωπο είναι η φωνή του, η δύναμη του. Μόνο με το «εμείς» και όχι με το «εγώ» μπορούμε να καταφέρουμε να κάνουμε πράγματα. Αυτή είναι η δύναμη μας, το «εμείς», το «μαζί». Πέραν όμως από ένα τρανς, φυλοδιαφορετικό και γενικότερα ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπο, μέλος στο ΣΥΔ μπορεί να γίνει κάθε άνθρωπος που πιστεύει στην δημοκρατία, στην ελευθερία και στην ισονομία. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Το να αγωνιστούμε και να φτιάξουμε μία κοινωνία που θα μας χωρά όλες, όλους και όλα χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.

– Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει μία τρανς γυναίκα (για παράδειγμα η στέγαση) και πώς τα αντιμετωπίζετε;

Το θέμα της στέγασης είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλά τρανς άτομα, και τρανς γυναίκες, αλλά και τρανς άνδρες και ειδικά τα τρανς πρόσωπα στα οποία δεν έχουν μεταβληθεί το καταχωρισμένο φύλο και όνομα στα δημόσια έγγραφα τους με τον ν.4491/2017. Ιδιαίτερα στις τρανς γυναίκες γίνετε ακόμη δυσκολότερο, λόγω του στερεότυπου ότι οι τρανς γυναίκες εργάζονται στο σεξ. Είναι μία πραγματικότητα, ότι  λόγω των πολλαπλών διακρίσεων και των αποκλεισμών από την εργασία, αρκετές τρανς γυναίκες καταφεύγουν στην εργασία στο σεξ για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Είναι όμως τεράστιο λάθος να ταυτίζονται οι τρανς γυναίκες με τη σεξουαλική εργασία, γιατί έτσι χρωματίζεται αρνητικά αλλά και ηθικολογικά η τρανς υπόσταση. Όπως καταλαβαίνεις αυτό δεν είναι απλά στερεοτυπικό, αλλά καθαρά τρανσφοβικό.

– Συνήθως τα προβλήματα ξεκινούν είτε από το σχολείο (μπούλινγκ) είτε από το σπίτι (μη αποδοχή) που οδηγούν πολλά παιδιά στο να φεύγουν όντας ακόμα και ανήλικα. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα;

Πράγματι ο ενδοσχολικός εκφοβισμός και η βία, το bullying όπως είναι γνωστό, για λόγους έκφρασης, ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού, είναι σε υψηλά και πολύ ανησυχητικά επίπεδα στα ελληνικά σχολεία. Πόσες φορές άλλωστε δεν βλέπουμε ένα παιδί να λοιδορείται για το πόσο «άντρας» ή το πόσο «γυναίκα» είναι. Σύμφωνα με έρευνες αλλά και με στατιστικά που έχουμε στο ΣΥΔ, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των τρανς παιδιών και εφήβων έχουν τελείως αρνητική εικόνα για το σχολείο και δεν το θεωρούν καθόλου ως ένα ασφαλές περιβάλλον. Το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να μεριμνήσει και να λάβει θεσμικά μέτρα τόσο για την προστασία της ιδιωτικής ζωής και την ασφάλεια όλων των μαθητριών και μαθητών, συμπεριλαμβανομένου και των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών, όσο και για την σωστή κατάρτιση και ενημέρωσή τους πάνω σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, έκφρασης και χαρακτηριστικών φύλου.

Τώρα σε ότι αφορά την οικογένεια, το μήνυμα που θα ήθελα να περάσουμε προς τους γονείς είναι να δίνουν απλόχερα στα παιδιά τους τη θαλπωρή, την αγάπη και την αποδοχή που τα αξίζει, μόνο έτσι θα καταφέρουν να τα κρατήσουν ασφαλή, και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο τις κοινωνίες μας.

– Η Πολιτεία τι ρόλο έχει παίξει μέχρι σήμερα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά;

Χρέος της Πολιτείας είναι να διασφαλίζει ένα Κράτος Δικαίου. Ιδιαίτερα στην κοινότητα μας, η Πολιτεία χρωστάει πολλά και είναι ακόμη περισσότερα αυτά που επιβάλλεται να κάνει, γιατί δυστυχώς αυτό που βλέπουμε διαχρονικά από όλες τις Κυβερνήσεις, όχι μόνο σήμερα, ειδικά για τα ΛΟΑΤΚΙ+ πράττουν τα ελάχιστα.

– Η ένταξη των τρανς στα προγράμματα του ΟΑΕΔ τι αποτελέσματα είχε;

Αδιαμφησβήτητα, ήταν ένα πολύ θετικό βήμα που ήταν και πάγιο αίτημα της κοινότητας μας, στη κατεύθυνση της άρσης των αποκλεισμών που αντιμετωπίζουν τα τρανς πρόσωπα στον χώρο της εργασίας. Είναι ένα νέο πρόγραμμα, μόλις ενός έτους, και για τον λόγο ακόμη δεν μπορούμε να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα. Μολαταύτα, τα τρανς άτομα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν πλήθος προβλημάτων στην πρόσβαση και την διατήρηση του δικαιώματος τους στην εργασία, ενώ τα ποσοστά ανεργίας αγγίζουν και ξεπερνούν το 60% στην κοινότητα μας όπως δεικνύουν έρευνες, με τα ποσοστά αυτά να είναι ακόμη περισσότερα διογκωμένα στις τρανς γυναίκες, ενώ μεγάλο μέρος της κοινότητας ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχιας. Σε ότι αφορά το Πρόγραμμα, έχει ένα αρκετά περιοριστικό πλαίσιο για τις επιχειρήσεις που μπορούν να ενταχθούν σε αυτό.  Ήδη έχουμε κάνει συνάντηση για το θέμα αυτό με την Υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων κυρία Συρεγγέλα, ενώ το επόμενο χρονικό διάστημα θα ζητήσουμε συνάντηση και με τον Διοικητή της ΔΥΠΑ κύριο Πρωτοψάλτη.

– Πέρα από την Πολιτεία, ποιοι και πώς έχουν στηρίξει τις προσπάθειες σας;

Μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των 12 ετών στο ΣΥΔ καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση πολλών και σημαντικών ανθρώπων, να κάνουμε συμμάχους, φίλες και φίλους. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά, γιατί είμαι σίγουρη πως θα ξεχάσω κάποια ή κάποιον και αυτό θα ήταν άδικο. Θα σου πω όμως ένα πρόσφατο παράδειγμα. Πριν 2 μήνες που χρειάστηκε να βρούμε νέο χώρο και να μετακομίσουμε στα νέα μας γραφεία, κάναμε μία ανάρτηση στο Facebook που ζητούσαμε τη βοήθεια και τη στήριξη του κόσμου ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε το οικονομικό κόστος που για μας ήταν όχι μόνο δυσβάστακτο, τεράστιο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πραγματικά συγκλονιστική και συγκινητική. Αλλά όχι μόνο τότε. Γενικότερα υπάρχει κόσμος που στηρίζει τις δράσεις και τις δραστηριότητες του σωματείου. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας!

– Πόσο συχνά γίνονται καταγγελίες για βία ή αποκλεισμό στον ΣΥΔ, τι ενέργειες γίνονται και ποια είναι τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα;

Δυστυχώς η κοινότητα των τρανς, είναι από τις κοινωνικές ομάδες που έχουν υποστεί και συνεχίζουν να υφίστανται το μεγαλύτερο ρατσισμό, κακοποίηση, στιγματισμό, περιθωριοποίηση, αποκλεισμούς και βία στην καθημερινότητα τους. Στο ΣΥΔ από την ίδρυση μας, δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε θέματα ρατσιστικής τρανσφοβικής βίας, καθώς και περιστατικών παρενοχλήσεων, παραβίασης της ιδιωτικότητας και διακρίσεων για λόγους έκφρασης, ταυτότητας, χαρακτηριστικών φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Είμαστε μέλη του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, ενώ από το 2017 δημιουργήσαμε μέσα στην ιστοσελίδα μας και μία online πλατφόρμα καταγραφής τέτοιων περιστατικών.  Αν κοιτάξουμε την τελευταία Έκθεση του Δικτύου, θα δούμε ότι από τα 72 καταγεγραμμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας, τα 36 όπως αναλύεται στην Έκθεση, αφορούν ΛΟΑΤΚΙ άτομα, και ειδικότερα εξ αυτών τα 13 λόγω ταυτότητας φύλου, 15 λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, 5 περιστατικά λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού/ταυτότητας φύλου και 1 περιστατικό λόγω χαρακτηριστικών φύλου/σεξουαλικού προσανατολισμού. Δηλαδή μιλάμε για το 50% των καταγραφών. Και σκεφτείτε ότι μιλάμε πάντα μόνο για τα καταγεγραμμένα περιστατικά, ο πραγματικός αριθμός δηλαδή είναι υπερπολλαπλάσιος. Αυτό που κάνουμε στο σωματείο είναι να καταγράψουμε το περιστατικό. Στην καταγραφή διατηρείται πάντα η πλήρης ανωνυμία του προσώπου καθώς και τα προσωπικά του δεδομένα. Αν και εφόσον το καταγγέλλον πρόσωπο μας δώσει την άδεια και συναινέσει να προωθήσουμε την καταγγελία και προς το Δίκτυο, το προχωράμε. Αν επίσης έχουμε την έγγραφη άδεια του προσώπου, εκδίδουμε δελτίο τύπου για το περιστατικό. Επίσης, αν σε περίπτωση που θέλει το ίδιο το πρόσωπο να προβεί σε νομικές ενέργειες εναντίον του θύτη, του παρέχουμε όλες τις πληροφορίες και νομικές συμβουλές, ενώ αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα από το σωματείο, καλύπτουμε και τη νομική υποστήριξη. Τέλος, σε περίπτωση που το πρόσωπο θέλει ή έχει ανάγκη, του παρέχουμε και ψυχολογική υποστήριξη.

– Αν κάνουμε μία σύγκριση των ζωών των τρανς τις τελευταίες 10ετίες (ας πούμε από τα ’70s και μετά) τι αλλαγές έχουν υπάρξει; Είτε θετικές είτε αρνητικές…

Έχουν γίνει βήματα προόδου, αλίμονο αν λέγαμε το αντίθετο. Τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα και σίγουρα δεν βρισκόμαστε στο σημείο που είμασταν πριν 10 ή και παραπάνω χρόνια. Σήμερα υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό αυτό που ονομάζουμε τρανς ορατότητα. Επικοινωνούμε τα θέματα μας, και έχουν γίνει πολλά πράγματα της κοινότητας μας γνωστά μέσω αυτής. Όμως, μόνο αυτό είναι ορατότητα;  Σε πολλούς τομείς είμαστε ακόμα αόρατες και αόρατοι. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον εργασιακό χώρο. Αναρωτηθείτε πόσους τρανς ανθρώπους βλέπατε να εργάζονται πριν 10 ή 15 χρόνια σε μία δημόσια υπηρεσία και πόσους βλέπετε σήμερα. Ρητορικό το ερώτημα.

– Με ποιο τρόπο θεωρείς ότι μπορεί να επιτευχθεί η αποδοχή των τρανς ατόμων, όπως έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό με τους ομοφυλόφιλους;

Δεν θα σου μιλήσω μόνο για τους τρανς ανθρώπους. Δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη συνταγή για αυτό. Είναι καθαρά θέμα παιδείας. Μία κοινωνία εκπαιδεύετε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσα από νομοθεσίες που θεσπίζει η Πολιτεία. Δυστυχώς, και το λέω με μεγάλη πικρία, στη χώρα μας δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει παιδεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν κοιτάξουμε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα, είναι πολύ ψηλά στα θέματα της πολιτικής ατζέντας. Οπότε θα σου έλεγα πριν μιλήσουμε για αποδοχή, ας μιλήσουμε για αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, συμπεριλαμβανόμενων και των τρανς συνανθρώπων μας και τη θέσπιση νομοθεσιών που να τα προστατεύουν.

– Συχνά ακούμε το «δεν έχω πρόβλημα αρκεί να μην προκαλούν», ωστόσο ποτέ, κανείς από όσους έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη φράση δεν είπε τι είναι αυτό που θεωρεί πρόκληση. Ένα τρανς άτομο, ακούγοντας κάτι τέτοιο, τι θεωρεί πώς εννοεί; Πχ, εγώ θεωρώ πως εννοεί να μην κυκλοφορεί δείχνοντας ποιος και τι είναι, αλλά η δική μου γνώμη δεν έχει καμία σημασία γιατί δεν με επηρεάζει. Το πώς το εκλαμβάνει μία τρανς, πιστεύω ότι έχει μεγάλη σημασία.

Αυτού του είδους οι αντιλήψεις, δεν είναι απλά στερεοτυπικές, αλλά ξεκάθαρα ρατσιστικές, τρανσφοβικές. Να μην «προκαλούν» γιατί χαλάνε την όποια «αισθητική»; Τι σημαίνει «πρόκληση» ή «αισθητική» σε αυτές τις περιπτώσεις; Σημαίνει με απλά λόγια ότι και μόνο που υπάρχεις «προκαλείς» λόγω αυτού που είσαι, λόγω της έκφρασης ή της ταυτότητάς φύλου σου. Πρόκειται δηλαδή για την επιτομή της τρανσφοβικής συμπεριφοράς, που ως μόνο σκοπό έχει την μετατόπιση του ενδιαφέροντος από σοβαρά προβλήματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίστανται οι τρανς συνάνθρωποι μας, σε ένα υποκειμενικό θέμα που βαφτίζεται «πρόκληση» ή και «αισθητική» πολλές φορές.

– Αν αυτή τη στιγμή ως πρόεδρος του ΣΥΔ σου δινόταν η ευκαιρία να λυθούν με ένα μαγικό τρόπο 3 προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινότητα, ποια θα ήταν αυτά;

Δεν πιστεύω σε μάγια και σε μαντζούνια. Βάζεις στόχους και κάνεις αγώνα για να τους κατακτήσεις. Τι νόημα θα είχαν αν δεν κοπιάσεις, αν δεν μοχθήσεις γι’ αυτούς; Χρειάζεται πολλή υπομονή, επιμονή και δουλειά. Πολλές φορές βάζεις ακόμη και την προσωπική σου ζωή στην άκρη. Έτσι έχω μάθει από τη Μαρίνα Γαλανού και έτσι πορεύομαι. Όταν όμως κατακτήσεις το στόχο σου και φτάσεις στην «κορυφή», η θέα από εκεί ψηλά είναι υπέροχη…