Η Ναταλί Τσιριγώτη έχει φάει το κλάμπινγκ με το κουτάλι. Τόσο κατά την δεκαετία του ’90, ως απλός θαμώνας στην τότε ανερχόμενη σκηνή του clubbing στην Αθήνα (αλλά και σε πολλά ακόμη μέρα της Ελλάδας, όπου διεξάγοντας παρόμοιου ύφους εκδηλώσεις), όσο και από τις αρχές του 2000 ως επαγγελματίας του χώρου πλέον.

Τότε που μπλέχτηκε για τα καλά με την μουσική βιομηχανία, άλλοτε «τρέχοντας» ιστοσελίδες με επίκεντρο το clubbing, άλλοτε ως αρχισυντάκτρια μουσικών περιοδικών όπως το Sonik και πλέον ως freelancer σε θέματα Μάρκετινγκ & Επικοινωνίας για πολιτιστικές και δημιουργικές βιομηχανίες (έχει «τρέξει» κατά καιρούς εκδηλώσεις όπως το Athens Music Week και το ευρωπαϊκό HEMI -Hub for the Exchange of Music Innovation).

Με ένα γλυκό χαμόγελο να έχει κολλήσει στο πρόσωπό της, όπως η ίδια παραδέχεται, θυμάται τις μακρινές εκείνες εποχές, τότε που μια κοινότητα ανθρώπων ένιωθε ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.

1. Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τις 90’s νύχτες που σου έρχεται στο μυαλό;
Ημίγυμνα κορμιά τυλιγμένα με φανταχτερά αξεσουάρ, φωσφοριζέ σκοτάδι, go go boys & girls, ασταμάτητος χορός, ερωτισμός, χαμόγελα, ξημέρωμα.

2. Πώς θα περιέγραφες την επικοινωνία με τους υπόλοιπους clubbers γύρω σου;
Η επικοινωνία γινόταν με τα μάτια και με την κίνηση. Από τον τρόπο που χόρευες γινόταν κατανοητό αν ήθελες να φλερτάρεις, να επικοινωνήσεις ή να χαθείς στις σκέψεις σου.

3. Υπάρχουν κάποιοι clubbers που θυμάσαι πιο έντονα;
Φυσικά. Ήταν πιο εξωστρεφείς, με εκκεντρικό ντύσιμο και αυτοί που συνήθως καθοδηγούσαν τη βραδιά με την ενέργεια τους. Τα «τοτέμ» του clubbing.

4. Από πού ενημερωνόσασταν για τη νέα μουσική;
Από τους Djs. Ήμουν η τύπισσα που κρεμόταν από το booth, όχι για να την πέσει στον DJ αλλά για να μάθει ποιο κομμάτι είναι αυτό που παίζει.

5. Ποιο είναι το πιο θρυλικό κλαμπ των 90’s που υπήρχε τότε;
H «Φάρμα» στα Οινόφυτα ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για την Ελλάδα (και όχι μόνο). Η αποθήκη με τα αχυρένιες κερκίδες και τα δυο stages, το αυτοσχέδιο μπαρ με την ξύλινη τάβλα, το θερμοκήπιο με τις κόκκινες ζέρμπερες, τα αμέτρητα στρέμματα τριγύρω που γέμιζαν με πολύχρωμα τυπάκια μέχρι το μεσημέρι, μα πάνω απ΄ όλα η αίσθηση ότι συντελείται μια αφύπνιση μέσα στην κοινότητα, μία κοινωνική μετατόπιση. Ήταν μαγικό. Νιώθαμε ότι αλλάζουμε τον κόσμο. Αντίστοιχη κατάσταση επικρατούσε και στο Factory.

6. Πότε, πώς και γιατί ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή των 90’s;
Θεωρώ πως η ηλεκτρονική σκηνή δεν έχει ξεθωριάσει, απλώς πήρε τη θέση της μετά το πρώτο ξέσπασμα. Αντίστοιχα λέγανε ότι πέθανε το ροκ. Τίποτα δεν πέθανε. Τα πράγματα μεταλλάσσονται συνεχώς. Κάποιοι πιστεύουν ότι το έφαγαν μπαμπέσικα οι βαρόνοι της νύχτας και με αφορμή τα ναρκωτικά έκλεισαν όλα τα μεγάλα dance clubs για να μεγαλουργήσουν τα ελληνάδικα που γνώριζαν επίσης άνθιση εκείνη την εποχή. Νομίζω, ότι ο βασικότερος λόγος ήταν πως δεν υπήρχε αντίστοιχη κουλτούρα στους ανθρώπους στους οποίους ανήκαν ή διαχειρίζονταν τα μαγαζιά και έτσι όταν άρχισε να γίνεται πιο μαζική η κατάσταση -τέλη 90ς- άρχισαν και οι κάθε λογής στρεβλώσεις. Το ίδιο ίσχυε και για μεγάλο μέρος του κοινού το οποίο βρίσκονταν στα club για άλλους λόγους. Στην Ελλάδα εκτός του ότι η αγορά είναι μικρή η κουλτούρα του clubbing έχει ταυτιστεί με τα ναρκωτικά και έτσι δεν δημιουργήθηκαν ποτέ οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του, όπως στο Βερολίνο για παράδειγμα. Έπειτα, μία γενιά clubbers μεγάλωσε και αυτή που ερχόταν ίσως να μην το είχε τόσο ανάγκη.

7. Τι σήμαινε clubbing τότε και τι σημαίνει τώρα; Υπάρχει clubbing τώρα;
Το clubbing τότε ήταν μία συλλογική εμπειρία ενότητας, ανοχής και αποδοχής, του εαυτού σου και των άλλων. Ξεκίνησε από την gay κοινότητα η οποία κατάφερε, ευτυχώς, να αναδυθεί και να μας φέρει όλους ενωμένους στο danceflloor. Δινόταν ένα εβδομαδιαίο “μυστικό” ραντεβού για να συναντηθείς με την “φυλή” σου. Και η κοινότητα μεγάλωνε. Μέσα στα clubs ένιωθες ασφάλεια και ήσουν ελεύθερος/η να εκφραστείς όπως θέλεις. Γκέι, στρέιτ, άσπροι, μαύροι στελέχη, εργάτες, δεν είχε σημασία τι ήσουν. Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά μέσα σε κάποια clubs, όπως το Factory, η ατμόσφαιρα πολλές φορές ήταν ξέφρενη και συνάμα κατανυκτική. Η μουσική ήταν ο καταλύτης. Πολλοί άνθρωποι διαμορφώθηκαν εκεί μέσα, τολμώ να πω ότι το clubbing στα 90s αποτέλεσε κοινωνικό γνώρισμα, διαμόρφωσε μέρος μιας γενιάς. Σήμερα, το clubbing έχει συρρικνωθεί, η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων έχει αλλάξει, λόγω τεχνολογίας, και έτσι είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί αυτή η μυστικιστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε. Ίσως να έχουν αλλάξει και οι ανάγκες.

8. Ποια ήταν η μόδα της εποχής στα ρούχα; Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσει και το φοράς ακόμα;
Χρώμα παντού. Στα μαλλιά, στα ρούχα, στο μακιγιάζ, στα αξεσουάρ. Κοντά κολλητά μπλουζάκια με στάμπες παιδικές ή με μορφές εξωγήινων, γουνάκια, διαφάνειες, βινύλ, πλαστικά, φωσφοριζέ, κοτσιδάκια, χοντρές σόλες στα παπούτσια. Μία πολύχρωμη γούνινη τσάντα την τιμώ ακόμα.

9. Επικρατούσε περισσότερη ελευθερία τότε σε σχέση με σήμερα;
Μεγάλη συζήτηση αυτό. Δεν ξέρω αν υπήρχε περισσότερη ελευθερία επί της ουσίας. Είχαμε όμως έντονη την αίσθηση της ελευθερίας γιατί πηγαίναμε σε παράνομα πάρτι -με την έννοια ότι δεν είχαν την τυπική άδεια του κέντρου διασκέδασης- και γιατί ήμασταν μέρος μία νέας κατάστασης που την διαμορφώναμε και μας διαμόρφωνε. Μόνο και μόνο γι΄αυτό υπήρξαμε τυχεροί.

10. Τι σου λείπει από αυτή την εποχή και τι δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ;
Μου λείπει αυτή η συλλογική εμπειρία. Και δεν εννοώ απαραίτητα τα μεγάλα clubs. Βαριά λέξη το “ποτέ”.

11. Ποια είναι τα πέντε κομμάτια που όταν ακούγονταν, «γκρεμιζόταν» το μαγαζί;
Josh Wink – “Higher State of Consciousness” (Tweekin Acid Funk)
Lil Louis – “French Kiss”
Jaydee – “Plastic Dreams”
Nightcrawlers – Push The Feeling On (The Dub of Doom)
DJ Rolando – Knight of the Jaguar

12. Τρεις λέξεις, οι οποίες περιγράφουν αυτή την εποχή για κάποιον που δεν την έχει ζήσει.
Φρενίτιδα – Απελευθέρωση – Ανοχή

13. Hangover και chill out. Τι συνειρμούς σου προκαλούν αυτές οι έννοιες που καθιερώθηκαν στα 90’s;
Chill out: Κυριακή 12 το πρωί στο Θερμοκήπιο με τις ambient, trip hop και drum n bass μουσικές του Νίκου Πατρελάκη και του Χρήστου Ζωγόπουλου.
Hangover: η άλλη όψη της ανάτασης

14. Πώς φλέρταραν τότε; Έχεις κάποια ιστορία να διηγηθείς;
Τα ντεσιμπέλ ήταν εκκωφαντικά, το φλερτ σιωπηλό. Δεν υπήρχε το άγχος της ατάκας, τα πράγματα απλώς συνέβαιναν.

15. Τι συναισθήματα σου γεννιούνται μιλώντας γι’ αυτή την εποχή;
Όση ώρα απαντάω στις ερωτήσεις σου ένα γλυκό χαμόγελο έχει κολλήσει στο πρόσωπό μου.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News