Στην Ελλάδα υπάρχει μία τάση απομυθοποίησης του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού. Αρκετοί ίσως κι οι περισσότεροι τους συγχέουν με δημόσιους υπαλλήλους κατά την κακώς νοούμενη έννοια. Κάθε προσπάθειά τους να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους βρίσκει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας απέναντι παρά την πολύπλευρα συρρίκνωση του εισοδήματός τους τα χρόνια της κρίσης. Την ίδια στιγμή δημοσιεύεται ένα εξαιρετικό θέμα που αναπτύσσει τι συμβαίνει σε αυτό το κομμάτι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από το 2007 μέχρι σήμερα (καλύπτει 772 απεργίες εκπαιδευτικών σε 610 σχολικές περιοχές σε 27 πολιτείες). Ελάχιστοι γνωρίζουν τις λεπτομέρειες και αξίζει να σημειώσουμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Τη στιγμή που τα συνδικάτα υποβαθμίζονται και σε άλλους κλάδους έχει μείνει συνδικαλιστικά ενεργά ένα 10%, στους εκπαιδευτικούς το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 70%. Ποσοστό ρεκόρ για την Αμερική.
Οι απεργίες αυτές έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και κατά μέσο όρο δε ξεπερνούν τις πέντε ημέρες. Η μεγαλύτερη όλων που έχει καταγραφεί ήταν στο Οχάιο και διήρκεσε 34 ημέρες το 2013. Οι στατιστικές αναλύσεις δείχνουν πως αυτές οι πρωτοβουλίες είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών αυξήθηκαν και ταυτόχρονα δόθηκε έμφαση στις δαπάνες για την παιδεία, κερδίζοντας παράλληλα και κάθε μαθητής/φοιτητής ξεχωριστά σε βάθος χρόνου. Χαρακτηριστικό είναι πως οι νέες δαπάνες δεν προέκυψαν από ανακατανομή υπαρχόντων πόρων, αλλά μέσα από την αύξηση των συνολικών δαπανών κυρίως από την πολιτειακή χρηματοδότηση. Αυτό επιβεβαιώνει πως οι κινητοποιήσεις είχαν ορθά αιτήματα που αφουγκράστηκαν οι πολιτικοί ηγέτες.
Σε αντίθεση με άλλες ανάλογες περιπτώσεις που συνέβησαν σε Αργεντινή, Βέλγιο και Καναδά οι καλά μελετημένες κινήσεις δε ζημίωσαν στο ελάχιστο τους μαθητές. Φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν υπήρξε αρνητικός αντίκτυπος στις επιδόσεις τους και μάλιστα με την αύξηση στη χρηματοδότηση μέσα στα επόμενα χρόνια ήρθε μία συνολική ανάταση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών κι ως φυσικό επακόλουθο η αύξηση του επιπέδου. Οι σύλλογοι γονέων παρακολουθώντας με μεγάλο ενδιαφέρον όλη αυτή την αλυσίδα αναγνωρίζουν τους αγώνες της κοινότητας των καθηγητών και στέκονται στο πλευρό τους όπως δείχνουν οι μετρήσεις του Education Next. Αυτή η αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται αποτελεί και το μεγαλείο του ίδιου του αγώνα.
Οι ερευνητές Melissa Arnold Lyon από το Πανεπιστήμιο Albany, Matthew Kraft από το Πανεπιστήμιο Brown και Matthew Steinberg από την εκπαιδευτική ομάδα Accelerate έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά σε βάθος και παρουσιάζουν στην έρευνά τους πως παρά τις δυσκολίες το επίτευγμα στέφθηκε από επιτυχία και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για το μέλλον. Παράλληλα με τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θωρακίστηκαν και με νοσηλευτές που είναι απαραίτητο να βρίσκονται στο περιβάλλον, προκειμένου να παρέχουν ανά πάσα στιγμή τις υπηρεσίες τους σε όποιον το έχει ανάγκη. Πετυχαίνοντας μικρές καθημερινές νίκες βελτιώνεται το επίπεδο ζωής των ανθρώπων που απασχολούνται σε αυτό τον χώρο. Δημιουργείται συνθήκη με λιγότερο άγχος, δίχως ανάγκη για δεύτερη εργασία.
Το κίνημα #RedforEd το 2018 και το 2019 αναπτύχθηκε και πέτυχε ακόμα και σε πολιτείες που οι απεργίες απαγορεύονται. Υψώθηκε ένα ανάστημα και η κοινωνία έγινε σύμμαχος. Μία ματιά στις μαζικές αποχωρήσεις, «sick-outs» (όταν οι δάσκαλοι δήλωναν άρρωστοι μαζικά) ή των «wildcat strikes» (όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν χωρίς την υποστήριξη της ηγεσίας του), δείχνουν πως το ρεύμα προχωράει και πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε αυτό σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει το γεγονός πως δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού από τις νέες τεχνολογικές μηχανές, που φυσικά βοηθούν το έργο του και είναι μάλλον απαραίτητες ως σύγχρονα όπλα στη φαρέτρα τους.
Όλα τα παραπάνω δίνουν το έναυσμα και τροφή για σκέψη όσον αφορά τους συσχετισμούς μεταξύ του τι συμβαίνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ελλάδα. Καλό θα είναι πριν κρίνουμε να ενημερωθούμε. Να αφουγκραστούμε τις ανάγκες των ανθρώπων και τον αγώνα αρκετών να παρέχουν κάτω από δύσκολες συνθήκες τα καλύτερα δυνατά εφόδια στη νέα γενιά που έρχεται εξοπλισμένη με τεράστια εφόδια, προκειμένου να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά και να ξεπεράσει τις προηγούμενες. Αρκεί να υπάρχει στρατηγική, στόχος, πλάνο, σεβασμός και δύναμη για τη διεκδίκηση του ονείρου. Αυτός είναι ο δρόμος που οφείλει να τρέξει ή να περπατήσει γρήγορα ο καθένας μας.
*Με στοιχεία από το Vox.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Twitter και Instagram.
Στην Ελλάδα υπάρχει μία τάση απομυθοποίησης του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού. Αρκετοί ίσως κι οι περισσότεροι τους συγχέουν με δημόσιους υπαλλήλους κατά την κακώς νοούμενη έννοια. Κάθε προσπάθειά τους να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους βρίσκει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας απέναντι παρά την πολύπλευρα συρρίκνωση του εισοδήματός τους τα χρόνια της κρίσης. Την ίδια στιγμή δημοσιεύεται ένα εξαιρετικό θέμα που αναπτύσσει τι συμβαίνει σε αυτό το κομμάτι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από το 2007 μέχρι σήμερα (καλύπτει 772 απεργίες εκπαιδευτικών σε 610 σχολικές περιοχές σε 27 πολιτείες). Ελάχιστοι γνωρίζουν τις λεπτομέρειες και αξίζει να σημειώσουμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Τη στιγμή που τα συνδικάτα υποβαθμίζονται και σε άλλους κλάδους έχει μείνει συνδικαλιστικά ενεργά ένα 10%, στους εκπαιδευτικούς το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 70%. Ποσοστό ρεκόρ για την Αμερική.
Οι απεργίες αυτές έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και κατά μέσο όρο δε ξεπερνούν τις πέντε ημέρες. Η μεγαλύτερη όλων που έχει καταγραφεί ήταν στο Οχάιο και διήρκεσε 34 ημέρες το 2013. Οι στατιστικές αναλύσεις δείχνουν πως αυτές οι πρωτοβουλίες είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών αυξήθηκαν και ταυτόχρονα δόθηκε έμφαση στις δαπάνες για την παιδεία, κερδίζοντας παράλληλα και κάθε μαθητής/φοιτητής ξεχωριστά σε βάθος χρόνου. Χαρακτηριστικό είναι πως οι νέες δαπάνες δεν προέκυψαν από ανακατανομή υπαρχόντων πόρων, αλλά μέσα από την αύξηση των συνολικών δαπανών κυρίως από την πολιτειακή χρηματοδότηση. Αυτό επιβεβαιώνει πως οι κινητοποιήσεις είχαν ορθά αιτήματα που αφουγκράστηκαν οι πολιτικοί ηγέτες.
Σε αντίθεση με άλλες ανάλογες περιπτώσεις που συνέβησαν σε Αργεντινή, Βέλγιο και Καναδά οι καλά μελετημένες κινήσεις δε ζημίωσαν στο ελάχιστο τους μαθητές. Φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν υπήρξε αρνητικός αντίκτυπος στις επιδόσεις τους και μάλιστα με την αύξηση στη χρηματοδότηση μέσα στα επόμενα χρόνια ήρθε μία συνολική ανάταση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών κι ως φυσικό επακόλουθο η αύξηση του επιπέδου. Οι σύλλογοι γονέων παρακολουθώντας με μεγάλο ενδιαφέρον όλη αυτή την αλυσίδα αναγνωρίζουν τους αγώνες της κοινότητας των καθηγητών και στέκονται στο πλευρό τους όπως δείχνουν οι μετρήσεις του Education Next. Αυτή η αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται αποτελεί και το μεγαλείο του ίδιου του αγώνα.
Οι ερευνητές Melissa Arnold Lyon από το Πανεπιστήμιο Albany, Matthew Kraft από το Πανεπιστήμιο Brown και Matthew Steinberg από την εκπαιδευτική ομάδα Accelerate έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά σε βάθος και παρουσιάζουν στην έρευνά τους πως παρά τις δυσκολίες το επίτευγμα στέφθηκε από επιτυχία και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για το μέλλον. Παράλληλα με τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θωρακίστηκαν και με νοσηλευτές που είναι απαραίτητο να βρίσκονται στο περιβάλλον, προκειμένου να παρέχουν ανά πάσα στιγμή τις υπηρεσίες τους σε όποιον το έχει ανάγκη. Πετυχαίνοντας μικρές καθημερινές νίκες βελτιώνεται το επίπεδο ζωής των ανθρώπων που απασχολούνται σε αυτό τον χώρο. Δημιουργείται συνθήκη με λιγότερο άγχος, δίχως ανάγκη για δεύτερη εργασία.
Το κίνημα #RedforEd το 2018 και το 2019 αναπτύχθηκε και πέτυχε ακόμα και σε πολιτείες που οι απεργίες απαγορεύονται. Υψώθηκε ένα ανάστημα και η κοινωνία έγινε σύμμαχος. Μία ματιά στις μαζικές αποχωρήσεις, «sick-outs» (όταν οι δάσκαλοι δήλωναν άρρωστοι μαζικά) ή των «wildcat strikes» (όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν χωρίς την υποστήριξη της ηγεσίας του), δείχνουν πως το ρεύμα προχωράει και πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε αυτό σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει το γεγονός πως δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού από τις νέες τεχνολογικές μηχανές, που φυσικά βοηθούν το έργο του και είναι μάλλον απαραίτητες ως σύγχρονα όπλα στη φαρέτρα τους.
Όλα τα παραπάνω δίνουν το έναυσμα και τροφή για σκέψη όσον αφορά τους συσχετισμούς μεταξύ του τι συμβαίνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ελλάδα. Καλό θα είναι πριν κρίνουμε να ενημερωθούμε. Να αφουγκραστούμε τις ανάγκες των ανθρώπων και τον αγώνα αρκετών να παρέχουν κάτω από δύσκολες συνθήκες τα καλύτερα δυνατά εφόδια στη νέα γενιά που έρχεται εξοπλισμένη με τεράστια εφόδια, προκειμένου να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά και να ξεπεράσει τις προηγούμενες. Αρκεί να υπάρχει στρατηγική, στόχος, πλάνο, σεβασμός και δύναμη για τη διεκδίκηση του ονείρου. Αυτός είναι ο δρόμος που οφείλει να τρέξει ή να περπατήσει γρήγορα ο καθένας μας.
*Με στοιχεία από το Vox.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Twitter και Instagram.
