Το Πεκίνο δεν κρύβει εδώ και καιρό πως επιθυμεί διακαώς να «κατακτήσει» εμπορικά την ΕΕ. Και ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ βλέπει σιγά σιγά το όνειρο του να πραγματοποιείται, με την «εισβολή» του Πεκίνου στην γερμανική πόλη Duisburg.

Ο Δρόμος του Μεταξιού στην πιο σύγχρονη εκδοχή του έγινε πραγματικότητα πριν από ακριβώς 6 χρόνια, όταν εγκαινιάστηκε επισήμως η σιδηροδρομική γραμμή που θα ενώνει την Κίνα με την Γερμανία.

Μία εμπορική αμαξοστοιχία αναχώρησε τότε από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Σενγιάνγκ, που βρίσκεται στην κινεζική επαρχία Λιαονίνγκ με προορισμό την πόλη Ντούισμπουργκ στην Γερμανία.

Πρόκειται για το πρώτο τρένο, μιας νέας σιδηροδρομικής σύνδεσης μήκους 9.300 χιλιομέτρων, μέσω της Μογγολίας, της Ρωσίας και της Πολωνίας, με την διάρκεια του ταξιδιού, να είναι 17 ημέρες. Ο χρόνος αυτός, είναι ο μισός της θαλάσσιας μεταφοράς προϊόντων, με πλοία.

Η εμπορική επαφή Πεκίνου-Βερολίνου δείχνει αφενός τις εμπορικές φιλοδοξίες της ασιατικής χώρες, κι αφετέρου αποδεικνύει πως η Γερμανία είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με οποιονδήποτε μπορεί να την ακολουθήσει στις σύγχρονες μερκαντιλιστικές της πρακτικές.

Στη μέση, κερδισμένη όλων, βρίσκεται το Ντούισμπουργκ, χτισμένο στις όχθες του Ρήνου. Μια μουντή, βιομηχανική πόλη που πρόκειται εν ευθέτω χρόνω να μεταμορφωθεί σε εμπορικό, πολιτισμικό, ίσως και κοινωνικό hub της Κίνας εντός της ΕΕ, λειτουργώντας, λίγο έως πολύ, ως… δούρειος ίππος των φιλοδοξιών του προέδρου Σι.

«Η πόλη πλέον διαθέτει το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ενώ το 80% των αμαξοστοιχιών από την Κίνα κάνει εδώ την πρώτη τους ευρωπαϊκή στάση», σημειώνει ο βρετανικός Guardian.

«Το Ντούισμπουργκ ανακαλύπτει το κοσμοπολίτικο παρελθόν του, καθώς η Γερμανία και η Κίνα συσφίγγουν ακόμη περισσότερο τους οικονομικούς δεσμούς τους», προσθέτει.

Κάθε εβδομάδα, περίπου 50 κινεζικά τρένα φθάνουν σε τεράστιο τερματικό σταθμό του Ντούισμπουργκ, με τα βαγόνια τους γεμάτα με ρούχα, παιχνίδια και ηλεκτρονικά γκατζετάκια υψηλής τεχνολογίας από τις αχανείς κινεζικές επαρχίες ή στέλνοντας γερμανικά αυτοκίνητα, σκωτσέζικο ουίσκι, γαλλικό κρασί και ιταλικά υφάσματα στην αντίθετη κατεύθυνση.

Το Ντούισμπουργκ θεωρείται εδώ και χρόνια ως το μεγαλύτερο «εσωτερικό» λιμάνι στον κόσμο. Αλλά πλέον, και χάρη στην κινεζική επενδυτική πρωτοβουλία OBOR (One Belt, One Road), ήτοι τον σύγχρονο Δρόμο του Μεταξιού, το λιμάνι γίνεται γρήγορα ο κεντρικότερος μεταφορικός κόμβος όλης της Ευρώπης.

Και οι ντόπιοι πολιτικοί εμφανίζονται υπερήφανοι γι’ αυτό: «Είμαστε λίγο σαν την Τσάινατάουν της Γερμανίας, μια Κίνα μέσα στην Γερμανία», έλεγε προ ετών ο Σόρεν Λινκ, τότε δήμαρχος του Ντούισμπουργκ. «Θα μπορούσαμε να γίνουμε η πύλη της Κίνας προς την Ευρώπη -και αντίστροφα», συμπληρώνει.

Η αχίλλειος πτέρνα του Duisburg

Τα δρομολόγια επιστροφής των συρμών, ωστόσο, παραμένουν η αχίλλειος πτέρνα της όλης υπόθεσης καθώς για κάθε δύο γεμάτα εμπορικά βαγόνια που φθάνουν στην Ευρώπη από την Κίνα, μόνο ένα κάνει το αντίστροφο δρομολόγιο με το λιμάνι να κερδίζει μόνο το ένα πέμπτο των δασμών από τα κενά αυτά βαγόνια που πρέπει να σταλούν πίσω στην Κίνα.

Ωστόσο είναι και κάποιοι που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον κινεζικό «δούρειο ίππο»: «αν οι βιομηχανίες στη Δυτική Γερμανία –που ακόμη προσπαθούν να ανακάμψουν οικονομικά- αρχίσουν να εξαρτώνται τόσο πολύ από την Κίνα, θα μπορούσαν να δώσουν «πάτημα» στον Σι και σε κάθε Σι να ιδρύσει ένα απολυταρχικό καθεστώς που η μόνη του φιλοδοξία θα είναι να θέλει να επιβληθεί γεωπολιτικά με κάθε τρόπο στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό που είναι καλό για το Ντούισμπουργκ, δεν είναι απαραιτήτως καλό για τον υπόλοιπο κόσμο», σημειώνει η βρετανική εφημερίδα.

Προς το παρόν όμως, η «μαλακή δύναμη» της Κίνας μόλις τώρα αρχίζει να καταγράφει το αποτύπωμα της στην περιοχή: ο αριθμός των Κινέζων πολιτών που ζουν στην πόλη έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 12 χρόνια.

Επίσης, το τοπικό πανεπιστήμιο στεγάζει ένα Ινστιτούτο Κομφούκιου και προσελκύει τον μεγαλύτερο αριθμό Κινέζων φοιτητών στη Γερμανία, οι περισσότεροι από τους οποίους μελετούν οικονομικές επιστήμες και μηχανική.

Και, φυσικά, υπάρχει ένα ολοένα κι αυξανόμενο δίκτυο αυθεντικών ασιατικών φαστφουντάδικων που ανταγωνίζονται τα κεμπαπτζίδικα που άνοιξε η προηγούμενη γενιά μεταναστών στην πόλη.

Αλλά κι ο αριθμός των κινεζικών επιχειρήσεων στην πόλη αυξήθηκε έως και 50% από τότε που ο πρόεδρος Σι επισκέφτηκε την πόλη το 2014 -και πάλι όμως μιλάμε για μόλις 90 επιχειρήσεις.

Προφανώς, όπως και η Ρώμη, έτσι και η Νέα Κίνα δεν θα χτιστεί σε μία και μόνη ημέρα…