Το αντίδοτο μετά τη χορήγησή του δρα άμεσα πάνω στην τοξίνη ή πάνω στον υποδοχέα στον οποίο προσδένεται, είτε αδρανοποιώντας την είτε μειώνοντας τις ανεπιθύμητες επιδράσεις της. [πηγή: Wikipedia]

Κατά τον ίδιο τρόπο, λειτουργεί και η συμμετοχή των αδερφών Αντετοκούνμπο, Γιάννη – Θανάση – Κώστα – Άλεξ, στην επιλογή των παικτών της «επίσημης αγαπημένης» για την προετοιμασία της ομάδας ενόψει του Eurobasket και των προκριματικών Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με την ανακοίνωση της λίστας των παικτών που αποφάσισε ο νέος προπονητής της ομάδας, Δημήτρης Ιτούδης, θα έλεγα πως ήταν κάπως – δυστυχώς– αναμενόμενο να υπάρξουν αντιδράσεις απ’ τα φασιστικά στοιχεία που μολύνουν τον οργανισμό της κοινωνίας μας.

Μετά και την επίσημη φωτογράφιση της ομάδας που έγινε στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια της Media Day και αφού δημοσιεύθηκαν οι φωτογραφίες, το #not_my_national_team ξεκίνησε να τρεντάρει στο Twitter. Τα τουίτ είχαν επικεντρωθεί κυρίως στα αδέρφια Αντετοκούνμπο (υπάρχουν και αναφορές προς τον Τάιλερ Ντόρσι), αφού οι απόγονοι του Σπαρτιάτη Λεωνίδα και του Θεόδωρου Κολοκτρώνη, δεν μπορούν να δεχθούν πως την φανέλα με το τυπωμένο «ΕΛΛΑΣ», θα τη φορέσει σκούρο δέρμα.


Και έτσι, στις 8 Αυγούστου του 2022, καλούμαστε να δώσουμε ακόμα μια μάχη με το αυτονόητο, να ψάξουμε να βρούμε δείγματα λογικής μέσα στην παραφροσύνη. Όμως, ποιος είπε ότι ο ρατσισμός είναι ένα ζήτημα που λύσαμε; Επειδή, «εμείς» θεωρούμε αδιανόητο να κρίνεις έναν άνθρωπο απ’ το χρώμα του, απ’ την καταγωγή του, απ’ τα πολιτισμικά στοιχεία που φέρει μαζί του, επειδή ζήσαμε και την εποχή του #BlackLivesMatter, αυτό δεν σημαίνει πως η μάχη δόθηκε και κερδίσαμε κιόλας. Το αυτονόητο είναι πως ο ρατσισμός υπάρχει και είναι παντού γύρω μας. Δεν γίνεται κάθε φορά να «πέφτουμε απ’ τα σύννεφα» και να τον αγνοούμε.

Σε μια πρώτη φάση και συγκεκριμένα για την περίπτωση του #not_my_national_team, θα έπρεπε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης να έδειχνε γρήγορα αντανακλαστικά – δεν φημίζεται γι’ αυτό είναι η αλήθεια – και να βγάλει έστω μια ανακοίνωση που να δηλώνει την υποστήριξη της στους παίχτες της ομάδας. Θα μπορούσαν οι ίδιοι οι παίχτες της Εθνικής να πάρουν τον λόγο στα χέρια τους, είτε με δηλώσεις στους δημοσιογράφους είτε στο Twitter, και να τοποθετηθούν επί του θέματος. Όσο γράφονται αυτές οι λέξεις, δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

Κάποιοι απ’ τους παίκτες της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, είναι ενεργοί στο Twitter, αλλά πότε κάποιος Έλληνας αθλητής μίλησε ανοιχτά για κοινωνικά ζητήματα, παίρνοντας θέση; Εδώ μπορεί να καίγονται με καπνογόνα, να τρώνε κουτάκια μπύρας στην πλάτη, αλλά «κοιτάμε τον επόμενο αγώνα, ακόμα δεν έχει τελειώσει το πρωτάθλημα και έχουμε δρόμο μπροστά μας». Οι ελάχιστες περιπτώσεις Ελλήνων αθλητών που έχουν μιλήσει, είναι τόσο μεμονωμένες που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτόν που οι Αμερικανοί περιγράφουν με το “shut up and dribble”. Φταίνε όμως οι αθλητές μας που (προφανώς) νιώθουν εγκλωβισμένοι και φοβούνται να μιλήσουν;

Στην Ελλάδα, το παραγοντικό σύστημα έχει δημιουργήσει ένα τόσο ισχυρό και ταυτόχρονα τοξικό περιβάλλον γύρω απ’ τον αθλητισμό σε όλα του τα επίπεδα, που με αυτόν τον τρόπο μπορεί και επιβιώνει χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις και μεταβολές. Κανείς απ’ τους πρωταγωνιστές δεν θα τολμήσει να μιλήσει για τις φασιστικές ομάδες που έχουν διεισδύσει στα γήπεδα και οργανώνουν κερκίδες. Καμία ομάδα δεν θα αναλάβει τις ευθύνες της για ρατσιστικά συνθήματα που ακούστηκαν στο γήπεδό της απ’ τους οπαδούς της.

Όταν έγινε η έκρηξη του #BlackLivesMatter στις Η.Π.Α. και κάποιοι παίχτες στον ΝΒΑ ξεκίνησαν μποϊκοτάζ/απεργία, είχα μπει στην διαδικασία να θυμηθώ πόσες φορές έκαναν κάτι αντίστοιχο οι δικοί μας αθλητές για κοινωνικά ζητήματα που άγγιξαν την κοινωνία μας. Δεν βρήκα σχετικά στοιχεία και αναφορές.

Είναι πολύ σημαντικό άνθρωποι που έχουν βήμα λόγου και αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να αντιληφθούν πως διαθέτουν την (όποια) δύναμη για να αλλάξουν την «ατζέντα συζήτησης» σε σοβαρά θέματα, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν λεφτά και φήμη. Οι σκέψεις και η στάση, τύπου, «πρέπει πρώτα να δώσει το OK η ομάδα» και «πως θα αντιδράσουν τα media» είναι τα άλλοθι της φίμωσης. Όχι πάντα η αιτία.

O Greek Freak απ’ την άλλη, είναι μια μοναδική περίπτωση, και όχι γιατί δύο συνεχόμενες σεζόν πήρε το βραβείο του MVP και οδήγησε τους Bucks στην κορυφή του NBA το 2020 – 2021, αλλά γιατί δεν δίστασε ποτέ να μιλήσει για την ταυτότητα του, δεν φοβήθηκε να διαμαρτυρηθεί στους δρόμους του Μιλγουόκι συμμετέχοντας σε #BLM πορεία και με τόλμη φόρεσε μπλούζα που έγραφε «Οι άνθρωποι με ποιότητα δεν φοβούνται την ισότητα». Η χαμογελαστή παρουσία του ίδιου και των αδερφών του, στην προετοιμασία της Εθνικής, λειτουργεί ήδη ως αντίδοντο στους εθνικόφρονες και τα φασιστικά τρολ που ξεπλένουν ρατσισμό στις κερκίδες της όμαδας.

Δεν ξέρω πως μπορεί να νιώθει ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Άλεξ, ο Τάιλερ και οι συμπαίκτες τους με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες. Μπορεί να αγνοούν εντελώς αυτές τις συμπεριφορές εις βάρους τους, να πιστεύουν πως αν ασχοληθούν με το ζήτημα να αποπροσανατολίσουν την ομάδα απ’ τους στόχους της. Φυσικά, υπάρχει πάντα και η σκέψη πως είναι απλά ακόμα ένα trend στον κατά καιρούς, βόθρο, του Twitter. Η «επίσημη αγαπημένη» έχει να δώσει αρκετούς σημαντικούς αγώνες το επόμενο διάστημα και το #not_my_national_team να μην είναι ένας απ’ αυτούς, αλλά απλά μια υπαινικτική υπενθύμιση για την ηλιθιότητα που κατοικεί στον κόσμο μας στην ίδια ποσότητα με το υδρογόνο στην ατμόσφαιρα.