Υπάρχει ένα τραγούδι των Soft Cell που κάποτε έπαιζα στο 6 DOGS και στο Τέττιξ κι έπεφταν βροχή οι συζητήσεις. Πρακτική φιλοσοφία σε μπάρες με ποτά. Συνήθιζα να θεωρώ αυτές τις συζητήσεις αμπελοφιλοσοφίες που κάπου κατέληγαν, όμως, και κάπως σε μετακινούσαν. Για τι να μιλούσε άραγε;  Ήταν για ανθρώπους που μένουν μαζί, αλλά νιώθουν μόνοι; Για ανθρώπους που ζουν ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους μόνοι; Ή μήπως μιλούσε για ένα νέο ιδανικό ζωής; Το μαζί και μόνοι; Εμείς φανταζόμασταν ότι πάντα μιλούσε για αυτό το τελευταίο, το γοητευτικό οξύμωρο που συμπύκνωνε μέσα του όλα τα διπολικά μας θέλω και ξεκινούσαμε τις κοινωνιολογικές προσεγγίσεις με θέμα τις σχέσεις-παράδοξα σαν άλλοι Dr Ruth. «Έρωτα μου όλα κι έρωτα μου τίποτα», τραγουδούσαν οι ΠΥΞ ΛΑΞ, «πιο καλή  η μοναξιά από σένα που δεν φτάνω μια σε βρίσκω μια σε χάνω» άλλοι, το “Together Alone” εμείς. Και ήταν ακριβώς αυτό που αναζήτησα πρώτη φορά μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία της ζωή μου. Το νέο ιδανικό.

Όσο διανύεις τη δεκαετία των 20 τα λουλούδια, οι έρωτες, το καθημερινό χουχούλιασμα, ο ύπνος μαζί, το φαγητό μαζί, τα ψώνια μαζί, το «όλα μαζί» είναι το παν. Περιμένεις την ώρα και τη στιγμή που θα επιστρέψει το άλλο σου μισό στο σπίτι να ενωθείτε σαν το «ανδρόγυνο» στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα χωρίς να φοβηθείτε την οργή κανενός θεού, να χωθείτε αγκαλιά στον καναπέ κάτω από μια φλις κουβέρτα και να συνεχίσετε την αγαπημένη σας σειρά σε όποια γνωστή πλατφόρμα. Μιλάς στον πληθυντικό, σκέφτεσαι, ζεις στο Α’ πληθυντικό και κάπου εδώ κι εκεί διάσπαρτα γνωστά υποκοριστικά. «Αγαπούλι μου φέρνεις τις παντόφλες;», «Σήμερα έχουμε πυρετούλι», «Τι θα φάμε;», «’Εχουμε γάλα στο ψυγείο;», και τέτοια. Όλα φαντάζουν ιδανικά στο στάδιο “εμείς}.

Και μια μέρα. Μπραφ. KA-BOOM. Ή πες το όπως θες τέλος πάντων. Ψάχνεις τον εαυτό σου. Στην ντουλάπα, στα συρτάρια της κουζίνας, στο αυτοκίνητο προς τη δουλειά. Το βράδυ σβήνεις την μηχανή και μένεις λίγο μόνος πριν ανέβεις στο διαμέρισμα. Να ακούσεις μουσική. Χωρίς το άλλο μισό. Που πήγες; Σε ψάχνεις.

Όλα είναι κοινά και δεν έχει μείνει τίποτα από το Α’ ενικό. Από αυτό που κάνεις όταν είσαι μόνος/-η, από ό,τι θες εσύ. Γκρεμίζονται όλα από το ατέρμονο γούτσου-γούτσου, από το ατελείωτο ψάξιμο για να βρεις εκείνο το live βινύλιο των Velvet Underground και το 13th Anniversary Show των Residents ανάμεσα στα 1000 δικά του.

Κι όταν φτάσει αυτή η στιγμή μπορεί και να υπάρχει ήδη γάμος. Μπορεί και παιδιά. Μπορεί απλά μια μακροχρόνια σχέση, βαθιά αγάπη και σεβασμός. Κι εκεί λες. Και το εννοείς. Δεν θέλω να χωρίσω. Σ’ αγαπώ. «Απλώς έχει αρχίσει και με πνίγει η καθημερινή αγκαλιά. Χάνω τα βιβλία μου ανάμεσα στα δικά σου. Κι όταν κάνεις διάδρομο, μιλάς με τους φίλους σου/ φίλες σου με πιάνει πονοκέφαλος. Και δεν μπορώ άλλο την εμμονή σου με τα light προϊόντα, ούτε που δεν κοιμόμαστε νωρίς. Είναι στιγμές που θέλω να πας λίγο πιο εκεί. Και τα βράδια στη βεράντα να μην έρθεις να με βρεις. Ξαφνικά πιάνεις πολύ χώρο στην ντουλάπα, πλένεις τα πιάτα όταν θέλω να κοιμηθώ ή ποτέ δεν πλένεις τα πιάτα. Οι λεκέδες στη λεκάνη. Οι σερβιέτες μου σκόρπιες παντού. Και τα σκουπίδια; Πάλι δεν έβγαλες τα σκουπίδια».

Κι εκεί αρχίζουν οι συζητήσεις και πέφτει στο τραπέζι η ιδέα μιας “LAT” σχέσης. Living Apart Together. Σου πετάει το Instagram ζευγάρια διασημοτήτων που ήδη το ζουν. Gwyneth Paltrow και Brad Falchuk, Catherine Zeta-Jones και Michael Douglas, Sarah Jessika Parker και Mathew Broderick, Blake Lively και Ryan Reynolds, ακόμα και ο David Beckham και η Victoria ζουν σε ξεχωριστές πτέρυγες στο τεράστιο σπίτι τους, λένε.

Living Apart Together. Πάντα ξεκινάει ως προσωρινή κατάσταση. Ζωή χωριστά μαζί. Αρχίζει ήδη να συζητιέται και να αποτελεί φαινόμενο κοινωνικό. Ευτυχώς δηλαδή για να σταματήσουν οι μαμάδες, οι θείες κι οι γιαγιάδες να ρωτούν. «Τι είστε μωρέ γκόμενοι και ζείτε χωριστά; Ή έφηβοι; Δυο παιδιά έχετε μαζί». «Ναι, γαμώ», σκέφτομαι. «Δυο γκόμενοι με παιδιά που ζουν χωριστά». «Και τα παιδιά; Τι θα γίνουν;». Ή… «Μα καλά τι έγινε, συζούσατε 5 χρόνια». «Αν δεν υπάρχει συγκατοίκηση, δεν υπάρχει δέσμευση».

Η ζωή ενός ζευγαριού που βρίσκεται σε επίσημη σχέση ή μακροχρόνια συμβίωση σε διαφορετική στέγη είναι πλέον μια ακόμα πραγματικότητα κι ένα είδος οικογενειακής ζωής δίπλα σε πολλά άλλα. Mπορεί να είναι αποτέλεσμα εργασίας σε διαφορετικές πόλεις/χώρες, μπορεί να προκύπτει από διαφωνίες στη συμβίωση, αλλά όχι στον γάμο, πρακτικά/οικονομικά ζητήματα, συναισθηματική αποστασιοποίηση χωρίς διαζύγιο, ανάγκη διατήρησης σταθερότητας για τα παιδιά.

Σε κάθε περίπτωση απαιτεί δυνατή συναισθηματική σύνδεση για να καλύψει το χαντάκι της απόστασης και να ανθίσει μέσα σε αυτό η σχέση. Επιλογή ή ανάγκη αποτελεί μια συνειδητή απόφαση δύο ενήλικων ανθρώπων που προκύπτει ύστερα από συζήτηση και απαιτεί ένα δόσιμο, μια δέσμευση και μια προσπάθεια για να συντηρηθεί.

Αν απουσιάσουν οι όροι, η προσπάθεια και η επένδυση ψυχής, με μαθηματική ακρίβεια η χωρική απόσταση θα φέρει τη συναισθηματική και θα οδηγήσει στον χωρισμό. Αν, επίσης, αυτό έχει ήδη επέλθει, απλώς δεν έχει ειπωθεί, αν η LAT σχέση αποτελεί με άλλα λόγια μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθεί ο δεσμός, η νέα συνθήκη αποτελεί απλώς έναν προθάλαμο χωρισμού.

Αν, όμως, υπάρχει μια σχέση με σταθερές βάσεις, που επικοινωνεί τις προσδοκίες, με αδιαμφισβήτητο συναισθηματικό δέσιμο που στηρίζεται στην εκτίμηση, τον θαυμασμό και τον σεβασμό, το LAT γεννά δύο νέους αυτόνομους ανθρώπους, με συναισθηματικό δέσιμο δυνατό, αλλά καθημερινή ανεξαρτησία, όμορφους, αισιόδοξους, με καλύτερη ισορροπία προσωπικού-οικογενειακού χρόνου, περισσότερα ενδιαφέροντα, διατήρηση φίλων, διατήρηση ανεξάρτητης υπόστασης, προσπάθεια να κατακτούν και να γοητεύουν σε κάθε συνάντηση τον έτερον ήμισυ, εντονότερη διάθεση για σεξ, περισσότερο σεξ και προσωπική ανάπτυξη. Δύο ανθρώπους γκόμενους και συντρόφους μαζί, χωρίς άπλυτα πιάτα και λογαριασμούς.

Εικονογράφηση: @Artificial_Vandalism

Δέσμευση και δεσμοί χωρίς δεσμά

Είμαι άνθρωπος που αγαπά τη συντροφικότητα, θα αποθεώνω πάντα τον θεσμό της οικογένειας και θα αναλύω σε συνεδρίες και φίλους όλη την παθολογία της, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ χωρίς παιδιά, αλλά ταυτόχρονα διατηρώ ένα ισχυρό A’ ενικό που θέλει χώρο, χρόνο, κοριτσίστικες εξόδους, ύπνο μόνη σε διπλό κρεβάτι, punk σε πολύ δυνατή ένταση, επιστροφή σε ένα άδειο σπίτι, μια μέρα χωρίς λόγια, παραμονή μέσα σε ένα άδειο σπίτι, ησυχία, σειρές που δεν τελειώνω, μουσικές, φαγητά που αρέσουν μόνο σε εμένα, σκύλο στο κρεβάτι.

Είμαι ωστόσο και αυτή που λιώνει σε μια αγκαλιά. Θέλω το βράδυ μια ανάσα στο αυτί μου. Έχω μυστικά που θέλω να πω. Μου αρέσει η σκιά που διαγράφεται τα βράδια στην άσφαλτο δίπλα στη δική μου. Τα πρωινά φιλιά. Ένα χέρι σε κάθε μονοπάτι κακοτράχαλο για να αντέξω τον πόνο στον μηνίσκο. Κάποιον να σβήνει κάποιες μέρες τα φώτα και να βάζει τον σύρτη, να μου βγάζει τα παπούτσια και να με σκεπάζει, όταν έχω αποκοιμηθεί.

Έτσι κι αλλιώς πάντα μόνοι είμαστε λένε οι σοφοί. Και σίγουρα πολλοί από εμάς πνιγήκαμε κάποτε στην καθημερινότητα της κοινής ζωής. Είναι ωραίο βέβαια να είμαστε και μαζί. Όχι συνέχεια. Κάποιες στιγμές έτσι και κάποιες αλλιώς. Κάποιες να συναντιόμαστε και κάποιες να χανόμαστε. Όχι για να βρίσκουμε άλλους – που σκέφτηκαν κατευθείαν τα πονηρά μυαλά-, αλλά για να βρίσκουμε εμάς. Να μας συναντάμε να μας θυμόμαστε, να μας αγκαλιάζουμε, να μας ντύνουμε, να μας περιποιούμαστε, να μας ακούμε. Να μην μας χάνουμε μωρέ.

Και μαζί και μόνοι λοιπόν.

Γίνεται.

Μόνοι, μαζί.

Και μπορεί να φουντώνει και η αγάπη έτσι.

Ο θείος Marc Almond σίγουρα κάτι από όλα αυτά υπονοούσε.

Κι αν όχι, εμείς αυτό που φανταζόμασταν, συνέβη.

Πάνε 23 χρόνια από τότε που τραγουδούσε «I’m on my own / Together alone» και μας έβαζε ιδέες. Εκεί στις μπάρες με τα ποτά. Αυτό που κάποτε ονομάζαμε αμπελοφιλοσοφίες το ζούμε. Σωστή προοικονομία στις λέξεις του Marc.

«I don’t need anybody
I don’t want anybody
I’m on my own
Together alone»

Soft Cell, “Together Alone”

 

 

 Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.