Από χθες το απόγευμα κάνουν τον γύρο του διαδικτύου -ή μάλλον τον γύρο της ντροπής- οι κατάλευκες μπαρόκ πολυθρόνες που προσγειώθηκαν κατευθείαν από το σαλόνι της Μαρίνας Σταυράκη (πρώην Πατούλη) στην παραλία της Κουρούτας στην Αμαλιάδα. Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ θα ταίριαζε η χρυσή απόχρωση με το χρώμα της άμμου, αν πράγματι ο επιχειρηματίας της πήρε από εκεί. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας τις συγκεκριμένες πληθωρικές πολυθρόνες.

Κοιτώντας τες για πάνω από 5 δευτερόλεπτα αναφώνησα “my eyes, MY EYEEES” σαν τη Φοίβη Μπουφέ, όταν είδε την Μόνικα με τον Τσάντλερ να κάνουν σεξ. Αν υπήρχε decoration police, θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί χθες, κυριολεκτικά!

Μπορεί να τις πήραμε τώρα χαμπάρι, αλλά δεν πρόκειται για νέα προσθήκη, οι πολυθρόνες “διακοσμούν” την παραλία τα τελευταία δύο χρόνια, σύμφωνα με πληροφορίες του τηλεοπτικού σταθμού OPEN. Πηγαίνεις στην παραλία και νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Ίσως, αν υπήρχαν σεμεδάκια πάνω στα τραπεζάκια και στα μπράτσα των πολυθρονών, θα ένιωθες ότι δεν βγήκες ποτέ από την εξώπορτα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν τις έβλεπε ο Λουδοβίκος, θα τις έκαιγε, θα καθόταν στην άκρη να απολαύσει την τελετή και με την ολοκλήρωση της καύσης, θα χόρευε πάνω στις στάχτες τους. Αν ξεσπούσε βροχή, μπορεί να ξέπλενε το κιτς, που θα είχε μολύνει τη χρυσαφένια άμμο του αιγιαλού. Δυστυχώς, η μόλυνση που δημιουργήθηκε στα μάτια μας, δεν μπορεί να ξεπλυθεί τόσο εύκολα.

Το να δεις αυτά τα έπιπλα σε μία υπάιθρια αγορά ή σε ένα second-hand μαγαζί και να πεις “αααα τι ωραία που θα ταίριαζαν στην παραλία“, είναι μία σκέψη που δεν θα έκανε ποτέ κανείς που εκτιμάει την παρθένα ομορφιά της και σέβεται τη φύση. Ή τέλος πάντων θα το έλεγε κάποιος που έχει πάει στου Ψυρρή και έχει δει το γνωστό σε όλους υπερφορτωμένο μαγάζι και θα το θεωρούσε καλαίσθητο και μία ωραία ιδέα που πρέπει να αναπαράγει με όποιον τρόπο μπορέσει, όπου μπορέσει, με την πρώτη ευκαιρία.

Το κατάλευκο χρώμα στις πολυθρόνες, θα μπορούσε να θυμίζει νησί, ωστόσο το μόνο επιτυγχάνει είναι να σε απωθεί περισσότερο από την ιδέα να καθίσεις σε αυτές. Ναι, προφανώς έπρεπε να βαφτούν για να καλυφθεί η βρωμιά και η παλαιότητα του προηγούμενου χρώματος, ωστόσο το λευκό το μόνο που καταφέρνει είναι να εντείνει το κιτς της υπόθεσης.

Αυτές οι πολυθρόνες συνήθως έχουν ένα ωραίο απαλό βελούδο, που σου χαϊδεύει το δέρμα μόλις κάτσεις και αγκαλιάζει όλο σου το κορμί. Αισθάνεσαι τόσο άνετα που θέλεις να μείνεις εκεί όσο το περισσότερο δυνατόν γίνεται, για να μην αποχωριστείς αυτή την αναπαυτική αίσθηση. Ζεστά χρώματα όπως το κόκκινο, το καφέ, το λαδί σε καλούσαν να πας και να κάτσεις στην πολυθρόνα. Μαντέψτε! Αυτό κάλεσμα πρέπει να συμβαίνει σε κάποιο σαλόνι εντός κάποιας οικίας και όχι δίπλα από τη θάλασσα.

Όχι, το σαλονάκι αντίστοιχου στιλ στην Άνδρο, δεν είναι καλύτερο, ούτε ανήκουν -σε κάποια από τις δύο περιπτώσεις- οι πολυθρόνες στον αιγιαλό. Στην παραλία Αποθήκες της Άνδρου δεν έχουν τοποθετηθεί μόνο πολυθρόνες και τραπεζάκια, έχουν βάλει όλα τα αντικείμενα που μπορεί να θυμίζουν αστικό σαλόνι της ανώτερης τάξης. Πιθανολογώ ότι στόχος είναι να νιώθει ο επισκέπτης ότι πηγαίνει σε μουσείο για να δει κάποιο έκθεμα και όχι για να απολαύσει το φυσικό κάλλος της παραλίας.

Στο κάδρο απεικονίζεται κάποιο ορεινό ευρωπαϊκό χωριό της Ευρώπης, λογικό! Γιατί άλλωστε να προτιμήσει κάποιος να απολαύσει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, ενώ μπορεί να “χαζέψει” το ορεινό χωριό μιας άγνωστης πόλης; Ίσως η επιχείρηση να συνεργάζεται με κάποιο τουριστικό γραφείο και απώτερος σκοπός είναι να στείλει τουρίστες στο εικονιζόμενο μέρος. Πόσο τυχερός θα νιώθει άραγε ο βράχος με αυτή την συνθήκη; Το φωτιστικό και το κάδρο τον “βιάζουν” και σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια άδεια έχει χορηγηθεί στην επιχείρηση για να προχωρήσει στην καταπάτηση του περιβάλλοντος με αυτόν τρόπο. Ή μήπως πρόκειται για άλλη μία αυθαιρεσία;

Ναι, είναι άλλη μία αυθαιρεσία. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να επιτρέπει την τοποθέτηση τέτοιων επίπλων στον αιγιαλό, γιατί προφανώς δεν προορίζονται για αυτό τον χώρο. Οι δυο παρεμβάσεις καταπατούν και προσβάλλουν το φυσικό τοπίο και αποτελούν παράβαση της νομοθεσίας που ορίζει ότι σε παραλίες που έχουν παραχωρηθεί για εκμετάλλευση μπορούν να τοποθετούνται ομπρέλες, ξαπλώστρες και τραπεζάκι με βάση συγκεκριμένες προδιαγραφές και τίποτε άλλο. 

Το επόμενο που περιμένουμε να δούμε είναι κάποιο σετ κρεβατοκάμαρας, αντί για ξαπλώστρες, να βρέχεται από το κύμα που θα ενοικιάζεται στην προνομιακή τιμή των 100€. Σίγουρα, η επιχείρηση που θα το κάνει πράξη θα πλουτίσει, γιατί πάντα θα υπάρχουν οι “καταναλωτές” της παραλίας που θα σπεύσουν για να βιώσουν αυτή την ξεχωριστή και μοναδική εμπειρία. Δεν βαριέσαι, όλα για το καλό του τουρισμού γίνονται.

Όσοι απορούν γιατί το “Κίνημα της Πετσέτας” έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, τέτοια φαινόμενα ασυδοσίας δίνουν από μόνα τους την απάντηση. Οι παραλίες καταπατώνται χρόνο με το χρόνο περισσότερο και οι πολίτες δεν αντέχουν να στέκονται θεατές, όπως κάνουν οι δήμοι και η πολιτεία. Το περιβάλλον δεν θα σωθεί μόνο αν εξαλειφθούν τα πλαστικά καλαμάκια, θα σωθεί αν σταματήσει να παρεμβαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας.

Οι αιγιαλοί πλέον βουλιάζουν από τέτοιες παρεμβάσεις, αντί να βουλιάζουν από κόσμο. Αν και θεωρούνται δημόσιο αγαθό, οι ιδιώτες καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος και τους αλλοιώνουν, κάνοντας πράξη όποια ιδέα κατεβάσει η κούτρα τους, σα να κάνουν ανακαίνιση στο σαλόνι του σπιτιού τους. Τουλάχιστον τα έπιπλα δεν πήγαν χαμένα και βρήκαν τη θέση τους στο φυσικό τους περιβάλλον, την παραλία.