Δεν είναι τυχαίες οι αντιδράσεις που προξενήθηκαν από το αποτρόπαιο βίντεο που δείχνει μετανάστες στον Έβρο στοιβαγμένους σε αυτοσχέδια κλούβα, την ώρα που ο τόπος καιγόταν. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου, κύριο Βερβεσό, πρόκειται για αρπαγή κακουργηματικού χαρακτήρα, για «καραμπινάτη» παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου. Οι χαρακτηρισμοί ενός εκ των δραστών για τους μετανάστες ως «κομμάτια» (ρητορική μίσους), η δημοσιοποίηση βίντεο και η προτροπή και σε άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, οδηγούν στην τιμώρηση της πράξης του με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Αδικήματα σαν αυτά οδηγούνται συνήθως σε ποινή φυλάκισης τριών ετών.

Το δικαίωμα του πολίτη να συλλαμβάνει

Τα περί «δικαιώματος του πολίτη να συλλαμβάνει» έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο με τον συνήθη τρόπο: κάπου κάποιοι το είδαν και το έχουν κάνει παντιέρα, κάποιοι άλλοι ερείζουν σε αυτό όλη την αντιδημοκρατική τους στάση ως πολιτών, όλη την απάνθρωπη τους διάθεση ως ανθρώπων.  Αυτόκλητοι «φρουροί του Συντάγματος» επικαλούνται το 275 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, προκειμένου να εξαπολύσουν ανθρωποκυνηγητά. Το 275 ΚΠΔ πράγματι δίνει στον πολίτη το δικαίωμα να συλλαμβάνει τον δράστη ενός αυτόφωρου εγκλήματος, δηλαδή ενός εγκλήματος που γίνεται άμεσα αντιληπτό τη στιγμή που συμβαίνει, εάν δεν μπορεί άμεσα να επιληφθεί η αστυνομία. Και με αυτήν την ratio, ότι δηλαδή είναι ανθρωπίνως αδύνατο η αστυνομία να βρίσκεται παντού ανά πάσα ώρα, είναι επιτρεπτό (αν και όχι υποχρεωτικό) για κάποιον πολίτη να κρατήσει κάποιον κάπου παρά την θέλησή του, μέχρι να έρθει η αστυνομία να αναλάβει. Κανένας πολίτης, πλην των νόμιμων αρχών, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει έρευνες, προανακριτικές ενέργειες ή ανακριτικές πράξεις, προκειμένου να διαπιστώσει εάν έχει τελεστεί έγκλημα, ώστε να συλλάβει τον δράστη. Κανένας, μα απολύτως κανένας απλός πολίτης, δεν μπορεί να σταματάει οποιονδήποτε και να τον δεσμεύει, έστω και προσωρινά, προκειμένου να διαπιστώσει την ταυτότητά του, να ελέγξει εάν φέρει έγγραφα, ή να απαιτήσει οποιαδήποτε πληροφορία.

Ας δούμε το άρθρο του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας:

1. Προκειμένου για αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα οι ανακριτικοί υπάλληλοι του άρθρου 31, καθώς και κάθε αστυνομικό όργανο, έχουν υποχρέωση, ενώ οποιοσδήποτε πολίτης το δικαίωμα, να συλλάβουν το δράστη, τηρώντας τις διατάξεις του Συντάγματος και του άρθρου 279 του κώδικα για την άμεση προσαγωγή του στον εισαγγελέα.

2. Στα εγκλήματα που διώκονται με έγκληση δεν επιτρέπεται η σύλληψη, εκτός αν προηγουμένως υποβληθεί η έγκληση, έστω και προφορικά, σε εκείνον που έχει δικαίωμα να συλλάβει το δράστη.

3. Στα αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα ο αρμόδιος εισαγγελέας πλημμελειοδικών έχει το δικαίωμα να εκδίδει εναντίον του δράστη που διώκεται ένταλμα σύλληψής του, σύμφωνα με όσα ορίζονται στα άρθρα 276 και 277. Το ένταλμα αυτό μπορεί ο εισαγγελέας να το ανακαλεί ή να το καταργεί.

Ας πάμε σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, που θα έπρεπε να είναι κτήμα όλων μας: η φράση κλειδί στην πρώτη παράγραφο του άρθρου «τηρώντας τις διατάξεις του Συντάγματος». Ο νόμος, δηλαδή, μας λέει ότι, ναι, να προβούμε σε σύλληψη αν κρίνεται αναγκαίο και μέχρι να έρθει η αστυνομία (κάτι τέτοιο δεν θα κάναμε αν εντοπίζαμε έναν κλέφτη στο διαμέρισμά μας; δεν θα τον κλειδώναμε στο μπάνιο;), αλλά πάντοτε με τρόπο που να μην παραβιάζει το Σύνταγμα. Είμαστε νόμιμοι αν κλειδώσουμε τον κλέφτη στο μπάνιο, μέχρι να έρθει το περιπολικό. Είμαστε εκτός νόμου αν τον δέσουμε με σχοινί και του αφαιρούμε με πένσα τα νύχια των ποδιών, ενώ τον περιλούζουμε παράλληλα με καυτό νερό ή ενώ τον βγάζουμε ζωντανά στο Facebook, αποκαλώντας τον «κομμάτι» ή ό, τι άλλο. Είμαστε εκτός, γιατί έχουμε παραβιάσει την αρχή της αναλογικότητας, έναν συνταγματικό θεσμό, ο οποίος ανήκει στους αποκαλούμενους «περιορισμούς των περιορισμών» των συνταγματικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.

Λέει το άρθρο 25§1 του Συντάγματος: «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.» Ο δικαστής οφείλει να ελέγχει αν η αρχή αυτή έχει τηρηθεί και, σε περίπτωση που αναγνωρίσει την παραβίασή της, να αρνείται την εφαρμογή του νόμου ως αντισυνταγματικού.

Για να έρθουμε στην υπόθεσή μας, ο αλβανικής καταγωγής δράστης που εντόπισε ανθρώπους παράνομους (χωρίς ταυτότητες και νόμιμα έγγραφα) και, δη, όπως ισχυριζόταν με υλικά ικανά να προκαλέσουν φωτιά καλύπτεται από το νόμο στον βαθμό που τους εντοπίζει, που καλεί την αστυνομία δίνοντας ό, τι στοιχείο και, ενδεχομένως, στο ότι τους περιορίζει σε έναν χώρο για να μην τελέσουν ξανά εμπρησμό-αν λογίσουμε ότι ο δράστης θεωρούσε τους μετανάστες εμπρηστές. Όταν, όμως, τους στοιβάζει σε έναν χώρο χωρίς επαρκές οξυγόνο και τους κάνει μπάλα στα social για να πάρει εκδίκηση, να δείξει τι καλός αγωνιστής είναι και πόσο πολύ αγαπάει τα δάση, υβρίζοντας και προξενώντας σωρεία ρατσιστικών σχολίων, εμετικών, μισανθρωπικών, τότε, ο τύπος παραβιάζει κατάφωρα την συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας.

Κοινώς, χάνει το δίκιο του. Γιατί δεν είναι ρατσιστικό να πούμε ότι όποιος βάζει φωτιές (Έλληνας, μετανάστης, Τούρκος, Γάλλος, ο πατέρας μας ο ίδιος) είναι εγκληματίας. Και φυσικά και θέλουμε πολίτες με αντανακλαστικά. Είναι δυνατόν να εντοπίσουμε κάποιον που κρατάει σπίρτα, πανιά,βενζίνη στο χωράφι της γιαγιάς μας στο χωριό και να μη βάλουμε τις φωνές ή να μην πέσουμε καταπάνω του να τον εμποδίσουμε; Αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε έτσι, τότε κακώς θρηνούμε την κατακαμένη χλωρίδα και πανίδα, τις μελισσούλες και τα δεντράκια που πένθιμα καίγονται και μαυρίζει ο αέρας.

Όμως, ο δράστης αυτής της αποτρόπαιης πράξης παραβίασε τους τρεις πυλώνες της αρχής της αναλογικότητας: την καταλληλότητα (είναι κατάλληλος αυτός ο τρόπος που επέλεξε;), της αναγκαιότητας (ήταν απολύτως αναγκαίος; αν δεν έπραττε, δηλαδή έτσι, ο κίνδυνος θα συνέχιζε να είναι παρών;) και της ορθολογικότητας (είχε λογική όλο αυτό που έκανε; ο τρόπος ήταν σωστός;). Οι δικαστές έχουν αποφανθεί: ακόμη κι αν ο περιορισμός είναι κατάλληλος, δεν πρέπει να είναι επαχθέστερος από το αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος μέτρο. Δηλαδή η αρχή της αναλογικότητας μεριμνά ώστε οι υφιστάμενοι νομοθετικοί περιορισμοί να είναι οι όσο το δυνατόν λιγότερο επαχθείς για το θιγόμενο αποδέκτη του μέτρου. Ακόμα δηλαδή και αν κάποιος από τους μετανάστες κρατούσε ένα στουπί βουτηγμένο σε βενζίνη, δεν είναι προσήκον το να τον κλείνουμε σε μια καρότσα χωρίς νερό και αέρα, εκθέτοντάς τον δηλαδή σε κίνδυνο και απειλώντας την ζωή του.

Στον Έβρο

Οι άνθρωποι που ζουν στον Έβρο, οι απλοί πολίτες, δεν πρέπει να περνάνε αβασάνιστα από την κρίση μας. Το αν νιώθουν φόβο για το άγνωστο, το αν οι δρόμοι και οι γειτονιές τους γεμίζουν από ξένους ανθρώπους και αυτό τους κάνει να κλείνονται ή να τρομοκρατούνται είναι μεγάλο ζήτημα. Η πραγματικότητά τους είναι σκληρή. Ο Νομός Έβρου έχει συγκλονιστική ομορφιά, φυσικό πλούτο (που έχει μπει σε τροχιά καταστροφής φέτος), μουσεία και άνθρωποι φιλόξενοι, ήρεμοι, τρυφεροί. Ο φράχτης που υπάρχει αποσκοπεί στο να κρατά εκτός χώρας τους παράτυπους μετανάστες δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, η χώρα μας έχει πολλά και δύσκολα σύνορα τα οποία, σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου που έχει σύνορα-νόμους-οργάνωση, οφείλει να προστατεύει.

Η εγγύτητα των ανθρώπων του Έβρου με τις γειτονικές χώρες δημιουργεί αισθήματα και παράδοση συμπεριφορών, ανά τα χρόνια: από δοξασίες και φόβους σε σχέση με τον «αιμοσταγή Τούρκο», τον «βάρβαρο ξένο», τον «σιχαμένο λάθρο» και όλα αυτά. Ιστορίες που έχουν ζήσει και ακούσει φαντάροι είναι γνωστές: ένας Τούρκος πυροβόλησε ένα φυλάκιο, ένας μετανάστης σκότωσε τρεις σκύλους και τους κρέμασε από ένα δέντρο και τα λοιπά. Ο φόβος παγώνει τις ψυχές των ανθρώπων και αυτό δεν είναι κάτι που θα ήθελα να κρίνω ή να αναλύσω σε αυτό το κείμενο-δεν μπορώ να τους βάλω στο τσουβάλι του φασισμού σύσσωμους, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι κακοποιοί, εγκληματίες και τα τοιαύτα. Υπάρχουν και τέτοιοι, φυσικά, ανάμεσα στον όχλο. Όπως ο κύριος από την Αλβανία, που μοιάζει να ξέχασε μέσα σε μια στιγμή τα άχθη και τα βάσανα των δικών του ομοαίματων (αφού ο ίδιος πιστεύει σε καταγωγές και ράτσες), όταν έρχονταν παράνομα στην χώρα και τους καθάριζαν στα βουνά, εργάτες που θάφτηκαν από τ΄αφεντικά τους για να μην πάρουν χρήματα, ψυχές που δεν τους έψαξε κανείς. Τον Φεβρουάριο του 1993, βρέθηκαν τεμαχισμένα με ηλεκτρικό πριόνι πτώματα Αλβανών σε αγροτική περιοχή της Πρέβεζας! Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου

Κυνηγοί κεφαλών, εκδικητές-vigilantes, ομάδες δράσης, πολιτοφύλακες που κάνουν σαφάρι «με στόχο όλα να τα σφάξουν κι όλα να τα μαχαιρώσουν» είναι μέρος της πολύ πιο σύνθετης πραγματικότητας στον Έβρο και όχι μόνο εκεί, και σε άλλες περιοχές, και σε άλλες χρονικές περιόδους. Πρόκειται για μια κατάσταση που σιωπηλώς συντηρείται, αν δεν αποσιωπείται, από όλες τις κυβερνήσεις. Τώρα, αυτή τη φορά, η αλήθεια είναι ότι η δικαιοσύνη κινήθηκε γρήγορα. Είναι βέβαιο, όμως, ότι θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί διάφορα περιστατικά σαν αυτό με την καρότσα που έκανε, ελέω Facebook, τον γύρο της χώρας-και όχι μόνο.

Το Olafaq.gr επικοινώνησε με τον Πάρη Παπαδάκη, βουλευτή της ”Ελληνικής Λύσης” και πρόεδρο του Συλλόγου «Αινήσιο Δέλτα», ενός συλλόγου από πολίτες που αγωνιούν για την πατρίδα και την διαφύλαξη της προστασίας των συνόρων με μέσα, υποτίθεται, ειρηνικά. Εδώ, είναι η σελίδα τους στο Facebook, από όπου και πήρα το τηλέφωνο του κυρίου Παπαδάκη. Του έθεσα ευγενικά και ψύχραιμα το ερώτημα: «Εφόσον είχατε πληροφορίες ότι άνθρωποι πρόκειται να βάλουν φωτιά ή κιόλας έχουν βάλει γιατί δεν απευθυνθήκατε στον εισαγγελέα ή στην αστυνομία; Είστε και βουλευτής, πια.». Τότε, ο κύριος Παπαδάκης με έκλεισε, λέγοντάς μου «να είστε καλά». Ούτε πατριωτισμό εντόπισα, ούτε αγάπη για την φύση.

 

Δείτε την ανάρτηση που έκανε ο Πάρης Παπαδάκης παρακινώντας συμπολίτες του σε δράση και, σίγουρα, σε τέλεση παράνομων ενεργειών, μιας που είναι εμφανές ότι εκείνος και οι ομοϊδεάτες του δεν πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς και, μες στο κεφάλι τους, ξέρουν εκείνοι καλύτερα τι είναι σωστό, λάθος, νόμιμο και παράνομο. Νιώθουν ότι αγωνίζονται ενάντια σε ένα σάπιο σύστημα, εμφορούνται από συνωμοσιολογικές ιδέες, ότι όλοι θέλουν να βλάψουν την Ελλάδα, την πατρίδα και τον πολιτισμό. Οι ίδιοι νιώθουν πως υπεραμύνονται αυτών, βλάπτοντας ανθρώπους που, σύμφωνοι, κάποιοι από αυτούς έρχονται παράτυπα στην χώρα. Χρησιμοποιούν το νόμο όπως τους εξυπηρετεί. Όταν ο νόμος τους απαγορεύει να οπλοφορούν, αυτοί έχουν όπλα «γιατί ο νόμος δεν ξέρει», όταν ο νόμος λέει ότι ένας άνθρωπος πρέπει να έχει συγκεκριμένα έγγραφα για να εισέλθει σε μια χώρα, άξαφνα ομνύουν στο νόμο και τον επικαλούνται.

Πλήρης παράνοια. Όπως αυτά που γράφονται και λέγονται σε συνομιλίες viber και σε αναρτήσεις ρατσιστικού περιεχομένου. Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων. Να, σαν αυτά εδώ:

Οι τοπικές αρχές πρέπει να πάψουν να κάνουν τα στραβά μάτια. Η δημοκρατία δεν ανέχεται πολιτοφυλακές, πογκρόμ και αυτόκλητους προστάτες της. Άνθρωποι που μιλούν για την πατρίδα και την Ελλάδα προβαίνοντας σε αυτές τις πράξεις είναι ανθέλληνες και προσβάλλουν την σημασία της λέξης πατριώτης. Μολύνουν την ελληνική σημαία, παίρνουν στον λαιμό τους ολόκληρη την περιοχή του Έβρου, ένα στολίδι στην χώρα, δημιουργούν προβλήματα, αντί να λύνουν, όπως πιστεύουν μες στο κεφάλι τους.

Για το «Αινήσιο Δέλτα», ο Γιάννης Λασκαράκης, εκδότης της εφημερίδας Γνώμης της Αλεξανδρούπολης, έχει γράψει ότι είναι ακροδεξιός και ρατσιστικός σύλλογος «Αινήσιο Δέλτα». Τους αποκελεί «κατσαπλιάδες καταπατητές», «που έχουν κτίσει σπίτια στη προστατευόμενη περιοχή του εθνικού πάρκου του Δέλτα του Έβρου και που διαπλέκονται στενά με διάφορες κρατικές αρχές για την “προστασία” της χώρας…»

 

Έρχεται λοιπόν ο νόμος και η δημοκρατία και παίρνουν θέση-έστω αργά, έστω τώρα. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη ζήτησε από την εισαγγελία Πρωτοδικών Αλεξανδρούπολης να ερευνήσει το ενδεχόμενο οι καταστροφικές πυρκαγιές να οφείλονται σε οργανωμένη εγκληματική δράση, αλλά και να αναζητήσει τυχόν ποινικές ευθύνες για τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας. Ζήτησε, συγκεκριμένα, να διερευνηθούν σοβαρά αδικήματα όπως βιαιοπραγία, έκθεση σε κίνδυνο και αρπαγή.

Οι αυτόκλητοι σερίφηδες του Έβρου πρέπει να φοβηθούν (δεν τους είναι δύσκολο αυτό, είναι δειλοί οι περισσότεροι ακροδεξιοί άνθρωποι, γι’ αυτό μπορεί να αποφανθεί και ο Φρόυντ), η Πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί χωρίς δισταγμό και καθυστέρηση, εμείς οι πολίτες να διαβάζουμε, να ενημερωνόμαστε με ψυχραιμία και σύνεση. Κυρίως, να μην τα βάλουμε ο ένας με τον άλλον, να μην λέμε αβασάνιστα την λέξη φασίστας ο ένας για τον άλλον, να κάνουμε, ίσως, τον σταυρό μας (sic). Ο τόπος καίγεται και ορισμένοι βρίσκουν αφορμή να βγάλουν τα δολοφονικά, καταστροφικά τους ένστικτα.

Ο τόπος καίγεται. Από ποιους, τελικά; Από τους κακούς μετανάστες που φταίνε για όλα; Τόσο πρωτόγονη θα επιτρέψουμε στην σκέψη μας να γίνει; Η εποχή του λίθου και του χαλκού πέρασε… Εκτός και αν θέλουμε να μαθαίνουμε (και να πέφτουμε από τα σύννεφα, εν συνεχεία!) για Μανωλάδες, τεμαχισμένους Αλβανούς, τρομοκρατημένους Πακιστανούς στην ηλικία των παιδιών και των φίλων μας μέσα σε καρότσες, για πογκρόμ της Χρυσής Αυγής και για σφαγμένους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος και θρησκεία-ή έστω, δεμένους στα δέντρα.

Θ έ λ ο υ μ ε;