«Ποια είναι τα resolutions σου για το 2023;» με ρώτησε με στραβό χαμογελάκι. Του έριξα ένα πλάγιο βλέμμα, συγκεκριμένα το νούμερο 9 από την παλέτα των βλεμμάτων μου -πλάγιων και μη-, αυτό που λέει «απαξιώ και να σου απαντήσω» και συνέχισα να γράφω τη λίστα για το σούπερ μάρκετ, μια λίστα πολύ πιο χρήσιμη από οποιαδήποτε λίστα στόχων που πρέπει να πραγματοποιήσω μέσα στο 2023.

Ευτυχώς ξέρω πια πως οτιδήποτε έκανα τα τελευταία χρόνια, που με χαροποίησε ή το σκέφτομαι με κάποια περηφάνεια, δεν συνέβη επειδή έκατσα πρωτοχρονιάτικα και είπα «αυτά θα κάνω φέτος» αλλά ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων. Η θέληση ήταν ένας από αυτούς αλλά ίσως ούτε καν ο κύριος. Η τυχαιότητα έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της, χωρίς να σημαίνει ότι άφηνα τα πράγματα στην μοίρα τους αλλά αντιλήφθηκα, σχετικά νωρίς σε αυτή τη ζωή, ότι δεν έχουμε πάντα εμείς τον έλεγχο της ροής των πραγμάτων. Δεν είναι δυνατόν αυτό από τη στιγμή που δεν ζούμε ο καθένας μόνος του σε ένα κουκούλι αποκομμένοι από τη διάδραση με το υπόλοιπο περιβάλλον. Συνεπώς το να κάτσω κάτω μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και να θέσω στόχους που πρέπει να επιτευχθούν μέσε σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μου φαίνεται, πέραν από εγωιστικό, εκτός πραγματικότητας. «Η τυχαιότητα έχει εγκέφαλο», να μια πρόταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ, που τη διάβασα πάνω σε ένα σωλήνα νερού στο Sozopolis και, φυσικά, δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ και σε κανενός τα resolutions.

Οι στόχοι μπαίνουν καθημερινά, γιατί και οι επιθυμίες μπορεί να είναι ρευστές αλλά κυρίως γιατί τα εμπόδια είναι, τις περισσότερες φορές, απροσδόκητα και μη προβλέψιμα. Έτσι είναι πολύ πιθανόν τα resolutions που κάνουμε στην αρχή της χρονιάς να μείνουν ανεκπλήρωτα και μπορεί να έχω αποδεχτεί ότι οι ματαιώσεις είναι μέρος του παιχνιδιού της ζωής αλλά φροντίζω να μην φορτώσω κι άλλες στην πλάτη μου με περιττές κινήσεις.

Ένα ολόκληρο σύστημα προσπαθεί να με πείσει ότι χωρίς στόχους και σκληρή δουλειά δεν πας πουθενά, ότι πρέπει να ξέρεις απ’ την αρχή (της κάθε χρονιάς) τι θες να κατορθώσεις και πώς, ότι χρειάζεται να έχουμε πάντα μπροστά μας ένα καρότο για να το κυνηγάμε όμως παρ’ όλο που έτσι με δίδαξαν στο σχολείο (και όλους μας) γνωρίζω πια ότι δεν χρειάζεται να τρέχουμε ασθμαίνοντας για να αποδείξουμε ότι θα τα καταφέρουμε και φέτος. Σκεφτείτε το λίγο, τα resolution που ακούμε στις αρχές κάθε χρονιάς είναι προκάτ, δεν αποτελούν τα προσωπικά μας «θέλω», αλλά όσα θεωρούνται γενικώς και κοινωνικώς σωστά (και πολλά από αυτά μπορεί και να είναι): «να χάσω βάρος», «να κόψω το τσιγάρο», «να μη παίρνω δουλειά από το γραφείο στο σπίτι». Όμως τα πολύ πολύ δικά μας resolution, τα διαμορφώνουμε όσο αναπνέουμε, τα συνειδητοποιούμε και εμείς οι ίδιοι σταδιακά, τα μοιραζόμαστε με ελάχιστους προσκαλώντας τους στον προσωπικό κήπο των επιθυμιών μας.

Το μέλλον μας το χτίζουμε στο παρόν μας, αυτό είναι μια διαδικασία, δεν κρίνεται η ζωή μας από μια λάθος ή μια σωστή απόφαση που παίρνεται σε μια στιγμή, είτε την 1^η του Γενάρη είτε οποιαδήποτε άλλη ημέρα του χρόνου.