Η πολιτική διάσταση του φαγητού αναδείχτηκε μέσα από την απάτη της κυβέρνησης γύρω από το καλάθι του νοικοκυριού.Η τροφή δεν είναι μια απλή βιολογική ανάγκη όπως συχνά νομίζουμε αλλά κυρίως κοινωνική. Οι διατροφικές συνήθειες είναι εξάλλου αυτές που χωρίζουν τον κόσμο σε ισχυρούς και ανίσχυρους.  Κατά συνέπεια το φαγητό είναι εργαλείο ένταξης ή αποκλεισμού. Το φαγητό είναι εξουσία και είναι έρμαιο στα χέρια των κυβερνώντων.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή η απόκτηση, η παρασκευή και η κατανάλωσή του φαγητού είναι και μια πολύπλοκη πολιτισμική διαδικασία που διαπερνά πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας. Είναι το μοναδικό πολιτισμικό κατασκεύασμα που μπαίνει στο σώμα μας ενώ ταυτόχρονα είναι συνδεδεμένο με την πολιτιστική μας ταυτότητα.  Στις διατροφικές μας επιλογές καθρεφτίζεται η ταυτότητα μας, εθνοτική, θρησκευτική και ταξική. Είμαστε ότι τρώμε ή για την ακρίβεια ότι μας επιτρέπουν να τρώμε..

Οι καλές πρώτες ύλες κοστίζουν και μια καλή διατροφή έχει καταλήξει δυστυχώς, να μην είναι  δικαίωμα όλων. Το τελευταίο καιρό το «καλάθι του νοικοκυριού» γνωρίζει μόνο ανατιμήσεις. Το παράδοξο είναι πως το περίφημο «καλάθι» χρησιμοποιείται  ταυτόχρονα ως μέσο προπαγάνδας από την κυβέρνηση παρόλο που όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα με τις ανατιμήσεις αλλά μας εξαπατά σχεδόν προκλητικά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ένωσης Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, το περιεχόμενο έχει μειωθεί σε 238 προϊόντα, ενώ την ίδια στιγμή έχουν σημειωθεί ανατιμήσεις έως 60% από την περσινή χρονιά, οι οποίες σε κάποια τρόφιμα φτάνουν μέχρι και 70%.. Συγκεκριμένα η  ΈΕΚΕ αναφέρει πως σε  αρκετά προϊόντα όχι μόνο  μειώθηκε η ποσότητα στη συσκευασία του προϊόντος, αλλά ταυτόχρονα αυξήθηκε η τιμή. Παράλληλα το foodpass, το συσσίτιο της μετανεωτερικότητας που τίθεται σε  ισχύ από  τον ερχόμενο Φεβρουάριο,  επικυρώνει την κατάργηση της ισότητας. Για να τραφούμε θα χρειαζόμαστε ένα «pass». Τι σημαίνει αυτό;

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το φαγητό ως προπαγάνδα, όχημα εξαπάτησης και εφαρμογής πατερναλιστικών μοτίβων, όπως τα pass, δηλαδή τα σύγχρονα συσσίτια.

Στο «Μαγειρικό Τρίγωνο», ο Κλοντ Λέβι Στρος αναφερόταν, πριν από σχεδόν μισό αιώνα, στην προσδοκία του να ανακαλύψει μέσω της τροφής και της μαγειρικές συνήθειες ενός λαού, τη γλώσσα μιας κοινωνίας, μια γλώσσα μέσα από την οποία η κοινωνία αποκαλύπτει τις αντιθέσεις και τις αντιπαραθέσεις της.

Η τροφή διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και τη διατήρηση ατομικών, συλλογικών, τοπικών ταυτοτήτων και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και παγκόσμιων ταυτοτήτων.  Η τροφή συνδέεται με τη μνήμη και είναι ένας θεμελιώδης εξωλεκτικός κώδικας επικοινωνίας των ετεροτήτων και των ομοιοτήτων. Για την κοινωνική ανθρωπολογία, «διατροφικό γεγονός», αποτελεί κάθε κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο έχει μία θέση το φαγητό και σε αυτό το πλαίσιο η τροφή γίνεται όχημα ένταξης” και του “αποκλεισμού”. Μέσα στο εκάστοτε διατροφικό πλαίσιο διαπραγματευόμαστε την εθνική ή την τοπική μας ταυτότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα  στο χρόνο και στο χώρο το φαγητό έχει γίνει όχημα καταπίεσης των γυναικών που «έκλεισε μέσα στις κουζίνας», μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας, φεμινιστικής έκφρασης.  Η εξουσίας τη τροφής ήταν για αιώνες σεξιστική ιδίως στις κατεξοχήν πατριαρχικές κοινωνίες, η διατροφή με κρέας έχει υπάρξει μια από τις πιο ισχυρές εκφράσεις ισχύος και η κατανάλωση του είναι κυρίως αντρικό προνόμιο. Ακόμα και ττα μπάρμπεκιου στις αυλές  είναι «αντρική αρμοδιότητα» ενώ το μαγείρεμα στην οικογένεια θεωρείται πιο θηλυκή υπόθεση.

Η εξουσία της τροφής ήταν, είναι και( δυστυχώς) θα είναι και ταξική.  Έχετε σκεφτεί πως τρέφεται η μεσαία και πως η εργατική τάξη;  Σε τι είδους ποιότητες τροφών έχουν πρόσβαση οι οικονομικά ισχυροί πολίτες και σε τι τροφές οι φτωχοποιημένοι; Έχει παρατηρήσει τους ανθρώπους που έχουν παραπάνω κιλά ( πέρα από ορμονικές αιτίες) σε ποιες τάξεις ανήκουν; Έχετε συνδέσει το προσδόκιμο ζωής των συνανθρώπων μας με αυτά που τρώνε; Το φαγητό συνδέεται με την υγεία μας, το ευ ζην μας, την εμφάνιση και την αισθητική μας, την κοινωνική μας τάξης, τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, τη σχέση μας με την παράδοση . Και χρησιμεύει για τη διαιώνιση σχέσεων ανισότητας και  ιεραρχίας.  Ίσως γιατί είναι ο βασικός διαμεσολαβητής  μεταξύ φύσης και πολιτισμού, που εμπεριέχει μηνύματα εξουσίας, ένταξης και αποκλεισμού. Η διατροφή  είναι άξονας κοινωνικής αναφοράς. Καθορίζει τις κοινωνικές ομάδες και ποιος μπορεί να ανήκει σε αυτές, όπως έχει αναλύσει εκτενώς και ο Γάλλος κοινωνιολόγοw Πιερ Μπουρντιέ. Γι’ αυτό και το κράτος θέλει να έχει τον έλεγχο της και με τον τρόπο του να αποφασίσει ποιος θα έχει πρόσβαση και σε τι..