Μεγαλώνοντας σε μονογονεϊκή οικογένεια, σταμάτησα να είμαι παιδί νωρίτερα από τα υπόλοιπα. Αναγκαστικά, αναπτύσσεται με διαφορετικό τρόπο η σχέση ανάμεσα στο παιδί και τον γονιό, ειδικά αν το παιδί είναι ένα και δεν υπάρχει δεύτερο για να μοιράζονται οι ευθύνες. Η αλληλοϋποστήριξη βρίσκεται στο επίκεντρο και έρχεται ως μία συνθήκη επιβίωσης. Ο γονιός με το παιδί είναι συνοδοιπόροι, σύντροφοι, συγκάτοικοι και φυσικά συμπαραστάτες. Όμως, πώς καλλιεργείται αυτή η σχέση;

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3 χρόνων, οπότε δεν έχω μνήμες από μία “κανονική οικογένεια”. Για εμένα, η φυσιολογική συνθήκη ήταν να μεγαλώνω με την μητέρα μου και να βλέπω τον πατέρα μου κάποιες φορές την εβδομάδα. Ναι, έζησα μοναξιά, έπαιζα λιγότερο και κυρίως μόνη μου και πολύ γρήγορα έμαθα ποιες δουλειές χρειάζεται να γίνουν προκειμένου να συντηρηθεί ένα σπίτι. Η μητέρα μου ξυπνούσε από τις 5 για να μου μαγειρέψει, με πήγαινε στο σχολείο και γυρνούσε στις 6 το απόγευμα. Πάντα υπήρχε κάποιος για να με πάρει από το σχολείο, μέχρι να επιστρέψει σπίτι. Με όσο κουράγιο της απέμενε, με διάβαζε και πάντα μου έφτιαχνε πάλι κάτι να φάω. Αυτό το έκανε αρκετά χρόνια μόνη της, μέχρι που κουράστηκε. Ένιωθε αβοήθητη και μόνη, όπως είναι λογικό άλλωστε.

Στη Β’ Δημοτικού άρχισε να με βάζει στη κουζίνα και μαγειρεύαμε μαζί ακούγοντας παλιά λαϊκά τραγούδια. Ένα από τα πρώτα φαγητά που συμμετείχα ενεργά στην παρασκευή του, ήταν οι καφέ αφράτες και πεντανόστιμες μπαλίτσες σε μέγεθος μπουκιάς, τα κεφτεδάκια. Ο κιμάς, τα μυρωδικά και το μπαγιάτικο ψωμί μπορεί να φαίνονταν ότι ήταν στο επίκεντρο, όμως στην πραγματικότητα ήταν μόνο η αρχή για να αναπτυχθεί μία πιο βαθιά σχέση. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, τα κεφτεδάκια ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν τα γεμιστά, το παστίτσιο, τα μακαρόνια με κίμα, τα γιουβαρλάκια, κάθε λογής σούπα και φυσικά η ιεροτελεστεία της τηγανιτής πατάτας. Το κόψιμο της πατάτας, το λάδι, αλλά και η θερμοκρασία του ψησίματος συντελούν στην τέλεια πατάτα.

Στην ίδια περίπου ηλικία, πρέπει να έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου το ξεσκονόπανο. Κι όταν λέω ξεσκονόπανο, εννοώ μία παλιά κοντομάνικη μπλούζα, την ποιοτική αξία της οποίας κατάλαβα μεγαλώνοντας. Μαζεύει κάθε φορά τόση βρωμιά, που σε κάνει να πιστεύεις ότι εκπλήρωσε τον σκοπό και πλέον έχει έρθει η ώρα να πεταχτεί στα σκουπίδια. Ωστόσο, με ένα πλύσιμο είναι και πάλι έτοιμη να πάρει θέση στη μάχη ενάντια στη σκόνη. Κάπως έτσι μου είχε παρουσιάσει η μητέρα μου τη δουλειά του ξεσκονίσματος. Η σκόνη ήταν ο εχθρός της υγείας μας και το ξεσκονόπανο ήταν το όπλο για να την εξολοθρεύσουμε.

Η μητέρα μου σκαρφιζόταν συνεχώς τέτοιες ιστορίες πολέμου ενάντια της βρωμιάς για να με εισάγει στον κόσμο της καθαριότητας. Με αυτόν τρόπο σταδιακά, έμαθα να βάζω σκούπα, να σφουγγαρίζω, να σιδερώνω και να μην καθαρίζω «όσα βλέπει η πεθέρα». Μετά από πολλή εξάσκηση και αρκετές υποδείξεις στην Ε’ Δημοτικού ήμουν έτοιμη να συντηρήσω εαυτό και σπίτι. Σύντομα, το τοστ, τα αυγά και τα μακαρόνια έγιναν τα απογευματινά μου γεύματα, μέχρι να αρχίσουν οι πειραματισμοί και να εξελίξω τις ικανότητές μου. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το πρώτο Master Chef στο οποίο είχε βγει νικητής ο Άκης Πετρετζίκης. Μπορεί να μην έπαιρνα τομπιναμπούρ, αλλά 2-3 κοπές έμαθα να τις κάνω χωρίς να κόψω τα δάχτυλά μου. Επίσης, από αυτή τη μαγειρική εκπομπή έμαθα το μαρινάρισμα.

Η σχέση με τον μόνο γονιό που με μεγάλωνε, άρχισε να εξελίσσεται πραγματικά όταν μοιραζόταν μαζί μου τις βαθύτερες σκέψεις και τους προβληματισμούς της. Πολλά από αυτά θα έπρεπε πιθανόν να ειπωθουν σε κάποιον φίλο ή σύντροφο, ωστόσο εγώ ήμουν ο πιο κοντινός και προσβάσιμος αποδέκτης. Στην πορεία, χωρίς να το καταλαβαίνω τότε, άρχισα να συναισθάνομαι τα προβλήματά της, υγείας, υπαρξιακά, οικονομικά και εργασιακά, το φορτίο ήταν βαρύ, αλλά η όποια βοήθεια προσέφερα ήταν το «ευχαριστώ» μου σε αυτή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι «τα βρήκα όλα μπροστά μου», όπως λέει και η ίδια.

Η συγκεκριμένη συνθήκη μπορεί να μου στέρησε μέρος της παιδικότητάς μου, αλλά με έμαθε να είμαι ανεξάρτητη. Η αίσθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα χωρίς βοήθεια, είναι μία μαγική δύναμη που δεν θα ήταν στο οπλοστάσιό μου αν μεγάλωνα σε μία “κανονική” οικογένεια. Γι’ αυτό τελικά σκέφτομαι ότι δεν ήταν και τόσο κακό που μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια.