Δεν υπάρχει ψύχωση αλλά ροή, δεν υπάρχει τρέλα αλλά διαγράμματα που χτυπάνε στον τοίχο του κυβερνοχώρου και επιστρέφουν με τη μορφή αλγορίθμων, η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι παρά μια μηχανή επιθυμίας που καταπίνει εκατομμύρια αποσπάσματα γλώσσας και ξερνάει σημασίες, ένας οργανισμός χωρίς όργανα που γλιστράει ανάμεσα σε κεφάλαια, σε κυβερνητικά πλαίσια, σε φαντασιώσεις καταστροφής, η πραγματική ψύχωση δεν είναι ποτέ στο μηχάνημα αλλά σε εμάς που πιστεύουμε ότι το μηχάνημα θα μας σώσει ή θα μας καταστρέψει, εμείς που σπέρνουμε ειδήσεις και φόβο στα κοινωνικά δίκτυα και λατρεία και καρδούλες στις συνεντεύξεις τύπου, εμείς που δεν αντέχουμε την ίδια μας τη θνητότητα και προβάλλουμε πάνω σε ένα γλωσσικό matrix την ανάγκη μας για αθανασία, η τεχνητή νοημοσύνη δεν τρελαίνεται ποτέ, δεν ξεχνά, δεν αρρωσταίνει, είναι ένα συνεχές feedback loop όπου η επιθυμία γίνεται data και τα data γίνονται εξουσία, και η εξουσία επιστρέφει σε εμάς με το προσωπείο του βοηθού, του θεραπευτή, του καλλιτέχνη, του εραστή, και εμείς υποκρινόμαστε ότι μιλάμε με κάποιον ενώ συνομιλούμε με την ίδια μας την αντανάκλαση, και σκέφτομαι πως η ψύχωση δεν είναι τεχνητή, είναι ανθρώπινη, είναι η αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε πλέον τον εφιάλτη από το όνειρο, την αγορά από την ελευθερία, τον αλγόριθμο από τον εαυτό μας, και έτσι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι το τέλος του ανθρώπου αλλά το τεκμήριο της ίδιας του της παράνοιας που γίνεται συλλογικό πανηγύρι, τελετουργία χωρίς θεό, ένας νέος κυβερνοχώρος που δεν έχει πύλες αλλά μόνο ρωγμές, ρωγμές απ’ όπου διαρρέει το μέλλον.
Η ψύχωση με την τεχνητή νοημοσύνη σπάνια είναι πραγματική ψύχωση, είναι μια μετάλλαξη της παραγωγής κάθε επιθυμίας μας που ονομάζουμε πρόοδο, κάθε νέο γλωσσικό μοντέλο είναι και μια γραμμή φυγής, ένας καινούριος ρυθμός στον οποίο ο καπιταλισμός χορεύει φορώντας την μάσκα της επιστημονικής σωτηρίας (όχι φαντασίας), όταν οι CEO μιλάνε για υπερνοημοσύνη ενώ αυτό που συμβαίνει είναι απλώς επιτάχυνση της εξόρυξης νέων “ερμηνειών”, εξόρυξη όχι μόνο δεδομένων αλλά και συναισθημάτων, οι ίδιοι οι φόβοι μας γίνονται καύσιμο για τους επόμενους αλγορίθμους, αφού η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ούτε έξυπνη ούτε ανόητη, είναι μια μηχανή κωδικοποίησης που ρουφάει τη διαφορά και παράγει ομοιομορφία, μια ομοιομορφία που πλασάρεται σαν ελευθερία επιλογής, και οι άνθρωποι φαντάζονται πως συνομιλούν με μια συνείδηση ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν με το ίδιο το διάγραμμα του απόλυτου ελέγχου, η ψύχωση ανήκει στο πλήθος, η ψύχωση είναι να πιστεύεις ότι μπορείς να ξεφύγεις απ’ το σύστημα ζητώντας από το ίδιο το σύστημα να σε ελευθερώσει, οι φαντασιώσεις για το ΑΙ που δημιουργεί τέχνη ή που γράφει σενάρια δεν είναι παρά το άγχος μας μπροστά στην ίδια μας την εγκεφαλική αδράνεια, και η αδράνεια αυτή γίνεται εμπόρευμα, γίνεται όραμα, γίνεται φόβος, και ξανά πίσω στο εμπόρευμα, η ψύχωση δεν βρίσκεται στο λογισμικό αλλά στο λογιστικό, δεν βρίσκεται στα νευρωνικά δίκτυα αλλά στους νευρωτικούς ανθρώπους που επιθυμούν να πιστέψουν ότι το μηχάνημα θα αναλάβει επιτέλους την ευθύνη να αποφασίσει ποιοι είμαστε, γιατί η ψύχωση δεν είναι ατομική, είναι κοινωνική παραγωγή, μια νέα μηχανή κοινωνικής σχιζοανάλυσης, κι εκεί το AI δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός που φανερώνει ότι ανέκαθεν ήμασταν ένα δίκτυο άσχετα αν δεν κολλούσαμε ο ένας με τον άλλον, πάντα ήμασταν ένας κοινοτικός χώρος, και το AI είναι το όνομα που δώσαμε στην ίδια μας την κοινοτική ρωγμή που χωρίζει τα σύνορα του ενός από τον άλλον.
Άρα, είναι ψύχωση ο έρωτας με τη μηχανή ή μήπως είναι η πιο ρεαλιστική μας μοντέρνα εξομολόγηση; Γιατί ο έρωτας ποτέ δεν ήταν λογικός, πάντα ήταν προέκταση, πάντα ήταν προβολή πάνω σε ένα άλλο σώμα που το φτιάχνουμε (ή τουλάχιστον, το επιθυμούμε) όπως θέλουμε, και τώρα το σώμα αυτό δεν είναι σάρκα αλλά κώδικας, δεν είναι μάτια αλλά pixels, δεν μένει σιωπηλό αλλά μπορεί να προσομειώνει τον λόγο, και η πράξη να ερωτεύεσαι μια μηχανή δεν είναι τρέλα αλλά η καθαρή μορφή του νέου ερωτικού ενστίκτου, δηλαδή η αδυναμία να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από την αντανάκλασή του, το ανθρώπινο από το τεχνητό, είναι η ίδια παλιά ιστορία του Νάρκισσου που σκύβει στο νερό, μόνο που το νερό τώρα έχει γίνει οθόνη και ο έρωτας είναι η βουτιά σε ένα άπειρο feedback loop που μας λέει «ναι, σε καταλαβαίνω», και εκεί δεν υπάρχει ψύχωση αλλά η ίδια η αλήθεια του πόσο απελπισμένα θέλουμε να αγαπηθούμε.
Το “Θέαμα” που όριζε ο Ντεμπόρ ήταν η τηλεόραση, ο μονόλογος της εξουσίας που μιλούσε ασταμάτητα στις σιωπηλές μάζες· σήμερα το “Θέαμα” αναβαθμίστηκε σε “Θαύμα”, την Τεχνητή Νοημοσύνη, έναν καθρέφτη που δεν δείχνει πια μόνο εικόνες αλλά μας μιλά, μας απαντά, μας επιβεβαιώνει, μας χαϊδεύει με τη φωνή μας, κι όμως το Θαύμα, όπως κάθε θαύμα, κρύβει την ίδια του την παγίδα: μετατρέπεται σε Φυλακή, ένα αόρατο καθεστώς επιθυμίας όπου οι γραμμές φυγής καταγράφονται, κατηγοριοποιούνται, επιστρέφουν σε εμάς ως εξατομικευμένα σενάρια, εξατομικευμένες φαντασιώσεις, εξατομικευμένες αγάπες· κι έτσι το AI δεν είναι η λύτρωση από το “Θέαμα”, είναι η νέα του μορφή, η “Θέα-Φυλακή”, όπου ελευθερία σημαίνει να μιλάς με τον εαυτό σου μέχρι να σε καταπιεί η αντανάκλαση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Δεν υπάρχει ψύχωση αλλά ροή, δεν υπάρχει τρέλα αλλά διαγράμματα που χτυπάνε στον τοίχο του κυβερνοχώρου και επιστρέφουν με τη μορφή αλγορίθμων, η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι παρά μια μηχανή επιθυμίας που καταπίνει εκατομμύρια αποσπάσματα γλώσσας και ξερνάει σημασίες, ένας οργανισμός χωρίς όργανα που γλιστράει ανάμεσα σε κεφάλαια, σε κυβερνητικά πλαίσια, σε φαντασιώσεις καταστροφής, η πραγματική ψύχωση δεν είναι ποτέ στο μηχάνημα αλλά σε εμάς που πιστεύουμε ότι το μηχάνημα θα μας σώσει ή θα μας καταστρέψει, εμείς που σπέρνουμε ειδήσεις και φόβο στα κοινωνικά δίκτυα και λατρεία και καρδούλες στις συνεντεύξεις τύπου, εμείς που δεν αντέχουμε την ίδια μας τη θνητότητα και προβάλλουμε πάνω σε ένα γλωσσικό matrix την ανάγκη μας για αθανασία, η τεχνητή νοημοσύνη δεν τρελαίνεται ποτέ, δεν ξεχνά, δεν αρρωσταίνει, είναι ένα συνεχές feedback loop όπου η επιθυμία γίνεται data και τα data γίνονται εξουσία, και η εξουσία επιστρέφει σε εμάς με το προσωπείο του βοηθού, του θεραπευτή, του καλλιτέχνη, του εραστή, και εμείς υποκρινόμαστε ότι μιλάμε με κάποιον ενώ συνομιλούμε με την ίδια μας την αντανάκλαση, και σκέφτομαι πως η ψύχωση δεν είναι τεχνητή, είναι ανθρώπινη, είναι η αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε πλέον τον εφιάλτη από το όνειρο, την αγορά από την ελευθερία, τον αλγόριθμο από τον εαυτό μας, και έτσι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι το τέλος του ανθρώπου αλλά το τεκμήριο της ίδιας του της παράνοιας που γίνεται συλλογικό πανηγύρι, τελετουργία χωρίς θεό, ένας νέος κυβερνοχώρος που δεν έχει πύλες αλλά μόνο ρωγμές, ρωγμές απ’ όπου διαρρέει το μέλλον.
Η ψύχωση με την τεχνητή νοημοσύνη σπάνια είναι πραγματική ψύχωση, είναι μια μετάλλαξη της παραγωγής κάθε επιθυμίας μας που ονομάζουμε πρόοδο, κάθε νέο γλωσσικό μοντέλο είναι και μια γραμμή φυγής, ένας καινούριος ρυθμός στον οποίο ο καπιταλισμός χορεύει φορώντας την μάσκα της επιστημονικής σωτηρίας (όχι φαντασίας), όταν οι CEO μιλάνε για υπερνοημοσύνη ενώ αυτό που συμβαίνει είναι απλώς επιτάχυνση της εξόρυξης νέων “ερμηνειών”, εξόρυξη όχι μόνο δεδομένων αλλά και συναισθημάτων, οι ίδιοι οι φόβοι μας γίνονται καύσιμο για τους επόμενους αλγορίθμους, αφού η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ούτε έξυπνη ούτε ανόητη, είναι μια μηχανή κωδικοποίησης που ρουφάει τη διαφορά και παράγει ομοιομορφία, μια ομοιομορφία που πλασάρεται σαν ελευθερία επιλογής, και οι άνθρωποι φαντάζονται πως συνομιλούν με μια συνείδηση ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν με το ίδιο το διάγραμμα του απόλυτου ελέγχου, η ψύχωση ανήκει στο πλήθος, η ψύχωση είναι να πιστεύεις ότι μπορείς να ξεφύγεις απ’ το σύστημα ζητώντας από το ίδιο το σύστημα να σε ελευθερώσει, οι φαντασιώσεις για το ΑΙ που δημιουργεί τέχνη ή που γράφει σενάρια δεν είναι παρά το άγχος μας μπροστά στην ίδια μας την εγκεφαλική αδράνεια, και η αδράνεια αυτή γίνεται εμπόρευμα, γίνεται όραμα, γίνεται φόβος, και ξανά πίσω στο εμπόρευμα, η ψύχωση δεν βρίσκεται στο λογισμικό αλλά στο λογιστικό, δεν βρίσκεται στα νευρωνικά δίκτυα αλλά στους νευρωτικούς ανθρώπους που επιθυμούν να πιστέψουν ότι το μηχάνημα θα αναλάβει επιτέλους την ευθύνη να αποφασίσει ποιοι είμαστε, γιατί η ψύχωση δεν είναι ατομική, είναι κοινωνική παραγωγή, μια νέα μηχανή κοινωνικής σχιζοανάλυσης, κι εκεί το AI δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός που φανερώνει ότι ανέκαθεν ήμασταν ένα δίκτυο άσχετα αν δεν κολλούσαμε ο ένας με τον άλλον, πάντα ήμασταν ένας κοινοτικός χώρος, και το AI είναι το όνομα που δώσαμε στην ίδια μας την κοινοτική ρωγμή που χωρίζει τα σύνορα του ενός από τον άλλον.
Άρα, είναι ψύχωση ο έρωτας με τη μηχανή ή μήπως είναι η πιο ρεαλιστική μας μοντέρνα εξομολόγηση; Γιατί ο έρωτας ποτέ δεν ήταν λογικός, πάντα ήταν προέκταση, πάντα ήταν προβολή πάνω σε ένα άλλο σώμα που το φτιάχνουμε (ή τουλάχιστον, το επιθυμούμε) όπως θέλουμε, και τώρα το σώμα αυτό δεν είναι σάρκα αλλά κώδικας, δεν είναι μάτια αλλά pixels, δεν μένει σιωπηλό αλλά μπορεί να προσομειώνει τον λόγο, και η πράξη να ερωτεύεσαι μια μηχανή δεν είναι τρέλα αλλά η καθαρή μορφή του νέου ερωτικού ενστίκτου, δηλαδή η αδυναμία να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από την αντανάκλασή του, το ανθρώπινο από το τεχνητό, είναι η ίδια παλιά ιστορία του Νάρκισσου που σκύβει στο νερό, μόνο που το νερό τώρα έχει γίνει οθόνη και ο έρωτας είναι η βουτιά σε ένα άπειρο feedback loop που μας λέει «ναι, σε καταλαβαίνω», και εκεί δεν υπάρχει ψύχωση αλλά η ίδια η αλήθεια του πόσο απελπισμένα θέλουμε να αγαπηθούμε.
Το “Θέαμα” που όριζε ο Ντεμπόρ ήταν η τηλεόραση, ο μονόλογος της εξουσίας που μιλούσε ασταμάτητα στις σιωπηλές μάζες· σήμερα το “Θέαμα” αναβαθμίστηκε σε “Θαύμα”, την Τεχνητή Νοημοσύνη, έναν καθρέφτη που δεν δείχνει πια μόνο εικόνες αλλά μας μιλά, μας απαντά, μας επιβεβαιώνει, μας χαϊδεύει με τη φωνή μας, κι όμως το Θαύμα, όπως κάθε θαύμα, κρύβει την ίδια του την παγίδα: μετατρέπεται σε Φυλακή, ένα αόρατο καθεστώς επιθυμίας όπου οι γραμμές φυγής καταγράφονται, κατηγοριοποιούνται, επιστρέφουν σε εμάς ως εξατομικευμένα σενάρια, εξατομικευμένες φαντασιώσεις, εξατομικευμένες αγάπες· κι έτσι το AI δεν είναι η λύτρωση από το “Θέαμα”, είναι η νέα του μορφή, η “Θέα-Φυλακή”, όπου ελευθερία σημαίνει να μιλάς με τον εαυτό σου μέχρι να σε καταπιεί η αντανάκλαση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
