Αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές, ακούγοντας τις ειδήσεις, θα λέγαμε μεταξύ μας «μια από τα ίδια» και φέτος το καλοκαίρι! Δεν αλλάζει τίποτα ή μάλλον όποια αλλαγή ζούμε είναι προς το χειρότερο, ποτέ προς το καλύτερο. Σκέφτομαι μήπως οι εκλογές γίνονται τώρα πια, για να ψηφίσει το 20% του ελληνικού λαού την «ακινησία», για να ψηφίσει το «ας αφήσουμε την γκρίνια, μιά χαρά είμαστε, δε θέλουμε αλλαγές», γιά να ψηφίσει το «προς θεού μην τυχόν και αλλάξει τίποτα και ειδικά προς το καλύτερο»!

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πια που πάμε χωρίς στόχους, χωρίς διάθεση να γίνουμε ακόμα και οι πιό βολεμένοι υλικά, καλύτεροι. Κατ’ επέκταση, δεν ξέρω γιατί ψηφίζουμε. Ποιό το ζητούμενο. Τι παραμύθα της δημοκρατίας είναι αυτή; Αφού αυτό που ζούμε, αυτό θα συνεχίσουμε να ζούμε, με τα καλά του και τα κακά του στον αιώνα τον άπαντα, γιατί κοροϊδευόμαστε. Γιατί πάμε να ψηφίσουμε αφού τίποτα δεν αλλάζει, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε σε κάποια αλλαγή, αντιθέτως αποστρεφόμαστε πιά όποια κουβέντα περί αλλαγής. Γιατί για 45 μέρες τσακωνόμαστε να διαλέξουμε μεταξύ ικανών ανθρώπων τον πιο κατάλληλο για να μην πάμε πουθενά, να μείνουμε στάσιμοι. Γιατί πάμε να ψηφίσουμε λοιπόν, αυτόν που με ελαφρά πηδηματάκια θα μας πάει πίσω, εκεί που κάποτε χύνανε το αίμα τους οι άνθρωποι… «γιά να μη ξαναδούν τα μάτια μας, να μην ξανακούσουν τα αυτιά μας, αυτά που ζήσαμε!» Γελάτε ε; Μη γελάτε… Ούτε μίζερος είμαι, ούτε είμαι από αυτούς που όλα τους φταίνε. Απλώς έχω μιά εμμονή: κάνω βουτιές στα απλά, στα αυτονόητα κι όταν δεν πιάνω ψάρια δεν μου φταίει η θάλασσα και τα ρεύματα, λέω… «λάθος δρόμο πήραμε, καρδιά, ρίξαμε ανάποδη ζαριά…».

Βλέπω συνεχείς προβολές του «σινεμά των ψευδαισθήσεων» στην πραγματικότητα, για αυτό τα λέω όλα αυτά. Για παράδειγμα: «Ανεβαίνουν οι μισθοί αλλά στην πραγματικότητα πέφτουν, γιατί ο εισαγόμενος πληθωρισμός είναι μεγαλύτερος απο τις αυξήσεις», «Εχουν καταλάβει όλοι ότι πρέπει να φροντίσουμε την δημόσια υγεία, να προσλάβουμε εξειδικευμένους κι όχι ανειδίκευτους, αλλά οι νέοι διοικητές των νοσοκομείων, οι τραυματιοφορείς και οι οδηγοί στο ΕΚΑΒ, το νοσηλευτικό προσωπικό και όλοι όσοι είναι αναγκαίοι, θα πρέπει να είναι απαραιτήτως, οι κομματικοί φίλοι μας που είναι ακατάλληλοι να διοικήσουν μεν, αλλά είναι δε, οι πιο κατάλληλοι για να κερδίσουμε και τις επόμενες εκλογές, γιατί αυτοί ξέρουν να κάνουν τη δουλειά, αυτοί καταφέρνουν στη περιφέρειά τους, να μας ψηφίσουν και οι κομματικοί εχθροί μας…». Η ίδια νοοτροπία σε όλα τα επίπεδα… Στην παιδεία, στην αστυνομία, στο πυροσβεστικό σώμα, στις περιφέρειες και τους δήμους, παντού τα ίδια. Τίποτα δεν αλλάζει και προς θεού, μη δούμε κάτι να αλλάζει.

Αυτή η ακινησία, είναι φυσικό ότι δίνει σκυτάλη στο παράλογο. Ακούω: «Πρέπει να φέρουμε πίσω τα παιδιά μας, τα καλά μυαλά που έφυγαν, που πήγαν σε χώρες που έχουν ζήτηση εξειδικευμένων, ψάχνουν τους καλύτερους, αγοράζουν την γνώση και την ικανότητα και ως εκ τούτου την αμοίβουν δέκα φορές περισσότερο από την χώρα μας που ευδοκιμεί το ανειδίκευτο και το κομματικά χρήσιμο». Λοιπόν αν γίνονται εκλογές για να αποφύγουμε κάθε αλλαγή, προτείνω οι εκλογές να γίνουν ένα ακόμα φεστιβάλ, που θα διοργανώνουμε κάθε δυό τρία χρόνια, κάτι σαν γιορτές της «βεβαιότητας», με ειδικές τελετές που θα ξορκίζουν κάθε «αβεβαιότητα», κάθε «αλλαγή» και θα δοξάζουν το «μη μου τους κύκλους τάραττε»! Θα μου πείτε ότι όπως ακούτε να τα λέω, καταλήγετε ότι δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει διέξοδος άλλη από αυτή που ήδη γνωρίζουμε και ζούμε. Μην ανησυχείτε λύσεις υπάρχουν. Αρκεί να μην είμαστε ότι όλη η ζωή μας και το μέλλον μας, εξαρτώνται από την πολιτική που μέχρι σήμερα έχει προσφερθεί σε όλους σαν η μόνη «σανίδα σωτηρίας».

Προσωπικώς, για παραδειγμα, θα σας φανεί παράξενο έχω βρει διέξοδο στην τέχνη. Στην τέχνη; Ναι, στη τέχνη. Τι το παράδοξα περιέχει αύτη η επιλογή. Γιατι με το που την ακούτε αυτή την επιλογή, οι περισσότεροι, αφήνετε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ειρωνίας να απλωθεί πάνω στα χείλη σας; Ε, λοιπόν για μένα από ένα σημείο και μετά η Τέχνη ήταν η επιλογή μου. Και πιστεύω ότι και για την κοινωνία, η Τέχνη είναι οξυγόνο. Αυτό είναι η Τέχνη για τους ανθρώπους: «Οξυγόνο». Οπως χρειαζόμαστε τον αέρα που αναπνεύουμε για να ζήσουμε, έτσι χρειαζόμαστε και την Τέχνη στη ζωή μας για να υπάρξουμε. Η Τέχνη δίνει κάτι επιπλέον, δίνει το «άλλο» στη ζωή. Η Τέχνη μας δίνει επίγνωση, μας δίνει τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να προβάλλουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Θα ήταν αφόρητη η ζωή μας χωρίς την Τέχνη. Ναι, αφόρητη, όπως το ακούτε. Ασφυκτική, απελπιστικά ασφυκτική, χωρίς το πάθος! Με το πάθος αγκαζέ βρίσκουμε τον δρόμο μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αμφισβητούν τον εαυτό τους, αρνούνται την προδιαθεση τους για κάτι, γυρίζουν την πλάτη σε αυτό που θέλουν πολύ να είναι και ψάχνουν για κάτι άλλο, προσπαθούν να είναι κάτι αλλο που θα ήθελαν κι όχι αυτό που γεννηθηκαν να είναι. Την κατανόηση της υπαρξής σου, δεν μπορείς να την αγοράσεις με χρήματα, ούτε με φήμη. Κατανοείς τον εαυτό σου μόνο μέσω τους πάθους ή αν θέλετε αυτού που λένε όλοι ταλέντο. Το ταλέντο είναι μιά κόκκινη γραμμή. Διαχωρίζει το αγοραίο από το αυθεντικό. Ταλέντο είναι αυτό που έρχεται από μέσα μας και είναι καυτό, καίει ότι δεν είναι αυθεντικό στο διάβασα του! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που νοιώθεις όταν μεταδίδεις ένα συγκεκριμένο μήνυμα σε συγκεκριμένους ανθρώπους, είναι το πίο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Ζούμε με τους άλλους και για τους άλλους.

Α, και κάτι άλλο… Ζω μια ζωή ενδιαφέρουσα, άξια να την διηγηθώ γιατί δεν φοβήθηκα την αποτυχία. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό και να αποτύχεις στη ζωή… Η αποτυχία στην πραγματικότητα πηγάζει από την συνεχή προσπάθεια να κάνεις κάτι διαφορετικό, με σκοπό να δεις και να καταλάβεις από άλλες πλευρές τον εαυτό σου. Αν επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια για να αποφύγεις την αποτυχία, γίνεσαι βαρετός, τελματώνεις, αρχίζεις να βαριέσαι και εσύ ο ίδιος εσένα. Αν συνεχώς φαντάζεσαι διαφορετικά πράγματα και οδηγείς τον εαυτό σου σε περιοχές και σε μέρη που ποτέ δεν έχεις πάει, φυσικά και υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να αποτύχεις, αλλά έχεις και κάποιες πιθανότητες να δεις κάτι που δεν έβλεπες. Για αυτό και η αποτυχία είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας, διαδραματίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην δημιουργική διαδικασία, είναι αναπόσπαστο κόμματι της επιτυχίας. Για αυτό κάνε κάτι, κυνήγησε το όνειρο! Και αν αποτύχεις, μαθαίνεις ακόμα περισσότερα και μετά ξαναπροσπαθείς, και προσπαθείς, προσπαθείς… Μερικές φορές η αποτυχία μπορεί να σε πάει πολύ πιο μακριά από την επιτυχία…

Ξέρετε υπάρχει μια ιστορία με τον πιο θαρραλέο άνδρα στην ανθρώπινη ιστορία, τον Χριστόφορο Κολόμβο. Ο Κολόμβος εστάλει από τη βασίλισσα της Ισπανίας στην Ινδία, να φέρει μπαχαρικά, ανακαλύπτοντας ένα καινούργιο θαλάσσιο δρόμο. Εκείνη την εποχή όμως επικρατούσε η «επιστημονική» άποψη, ότι η γη είναι επίπεδη, σαν ένα πιάτο, και όχι στρογγυλή. Επομένως ο Κολόμβος, αναζητώντας ένα νέο δρόμο, ήξερε ότι ίσως να έπαιρνε έναν νέο άγνωστο δρόμο που θα τον οδηγούσε στην άκρη της γης, κι από εκεί ίσως «έπεφτε» από τον καταρράκτη της άκρης του τέλους του κόσμου στην ανυπαρξία. Έτσι έβαλε τον ναύτη του, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του, να ετοιμάσει -αυτό που πίστευε ότι θα ήταν- το τελευταίο του δείπνο. Ο Κολόμβος, αν και απέτυχε να φτάσει στην Ινδία, ανακάλυψε την Αμερική και διαπίστωσε ότι η γη είναι στρογγυλή και έτσι άλλαξε την πεποίθηση του κόσμου ότι η γη ήταν ένα πιάτο. Οπότε το «ατύχημά» του, η τυχαία αυτή ανακάλυψη, άλλαξε τη μοίρα του κόσμου.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο σημαντικό, πόσο ζωτικής σημασίας είναι να ψάχνεις νέους δρόμους και να έχεις «ατυχήματα» στη ζωή σου. Σε αυτή την αναζήτηση ελοχεύει μεν ο κίνδυνος -ότι αν πάρεις έναν νέο, άγνωστο δρόμο, ίσως βρεθείς σε επικίνδυνα μονοπάτια που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν- αλλά στο αντίποδα αυτού του ενδεχόμενου κινδύνου ένα είναι γεγονός: Δεν μπορείς να ανακαλύψεις πράγματα που ποτέ δεν φανταζόσουν, αν δεν εκτεθείς στους κινδυνους του αγνώστου. Άλλωστε, ποιός χαράζει τα όρια; Το έχετε σκεφτεί; Για αυτό ακριβώς το λόγο, η Τέχνη πρεπει να κατέχει, ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Η Τεχνη κι ο καλλιτέχνης, έχουν ένα σημαντικό καθήκον στην σημερινή εποχή… Πρέπει να αναλάβουν το «ξύπνημα» των «νεκρών ψυχών». Γιατί η άνθρωποι δεν πιστεύουν πιά σε καμμιά θρησκεία και η τέχνη «καλείται» να τους «ξυπνήσει». Η Τέχνη είναι σαν ένα δοχείο μπορεί «εγχέει» ενέργεια σε όλους. Σκοπός της ζωής μου είναι να «αναστήσω» ψυχές που έχουν «νεκρωθεί» από τον φόβο…