«Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη»
Μου το φώναζε ο Yasiin Bey, στον παράδρομο του Κηφισού παράλληλα με τα φορτηγά που κατέβαζαν ταχύτητα, όταν ένα χρόνο πριν αποφάσισε να ντυθεί χριστουγεννιάτικος DOOM. Το είπε και σε άλλους εκεί. Σε όσους έχουν το χούι να βλέπουν τους παλιούς δίσκους σαν καινούργιους, σε όσους δεν έχουν ιδέα τι είναι οι online πλατφόρμες των πλειστηριασμών και δε δίνουν δεκάρα για τα λεκτικά παίγνια του πρωθυπουργού και των συν αυτώ, σε γερασμένους καταληψίες, ακόμη και σε αυτούς που κλαίνε πια τους χαμένους φίλους τους (όταν τους είχανε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν ιντελεκτουέλ καζούρα, βλέποντας τους να αγκομαχούν). Τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, καταλαβαίνεις. Σάμπως ήξερε κι αυτός ποιοι ήταν από κάτω, τι αφηγήσεις φυγόπονου αυτοπροσδιορισμού φορούσαν μέσα στα χειμωνιάτικα ζεστά τους hoodies. Προβλήματα πολυτελείας, αντανακλαστικές βεβαιότητες στο τσεπάκι, βολική ασφυκτική κανονικότητα. «There is so little in life you can be sure of / Except the rain comes from the clouds», που λέει κι η Nina. Όλα τα άλλα είναι υπό διαπραγμάτευση.
Έξω από εκεί, κι αν έκοβες βόλτες στα πίσω, τις νύχτες των παρασκευοσαββατοκύριακων που ετοιμάζονται να απλώσουν την πραμάτεια τους οι μεταπράτες του Ελαιώνα και των πέριξ, θα διέσχιζες σκουπίδια, απομεινάρια από κλοπιμαία, το εμπόρευμα της επόμενης μέρας, περίεργους να ζεσταίνονται με τη φωτιά μέσα από τα βαρέλια. Ο Άη Βασίλης αν υπήρξε ποτέ κανονικός ως κόκκινος, δε θα περνούσε από εδώ. Εδώ τα διόδια τα περνούν μονάχα οι ρέπλικες, οι μασκαρεμένες απάτες που κουβαλούν μαύρη σακούλα σκουπιδιών, με ότι παρατημένο έχουν βρει δίπλα σε κανένα κάδο ή με αυτά που έχουν βουτήξει σε κάποια μπούκα, ως έκτακτο χριστουγεννιάτικο μποναμά. Ακόμη κι έτσι, ο δικός μου όλο εκεί πέρα ήθελε να βολοδέρνει, αδιάφορος για τα πυκνά, πολυμορφικά «νέα» για τα απορρυθμισμένα εργασιακά και τις συστημικές υπονομεύσεις των πάντων. Μονάχα «τι έκανε ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ», με ρωτούσε.
Μοναστηράκι, Ελαιώνα, Θησείο. Τότε δεν υπήρχαν αυτά τα κωλοsites με τις διαγνώσεις, ούτε το gemini για να σου την μπαίνει με κανένα «Σε τι μπορώ να βοηθήσω;». «Ο θησαυρισμός ή παρασυσσώρευση είναι μια διαταραχή κατά την οποία το άτομο βιώνει έντονο άγχος και δυσφορία στο να αποχωριστεί ή να πετάξει πράγματα που είτε δε χρειάζεται, είτε δεν έχει χώρο να τα κρατήσει. Η πιθανότητα να πετάξει ή ακόμη και να ξεκαθαρίσει τα πράγματά του τον γεμίζει με άγχος, δυσφορία και φόβο. Αυτά τα έντονα αρνητικά συναισθήματα πυροδοτούνται συνήθως από την ελάχιστη ή μικρή πιθανότητα ότι κάποια στιγμή αυτά τα πράγματα θα του φανούν χρήσιμα ή θα είναι εκεί να του θυμίζουν καταστάσεις, πρόσωπα και στιγμές που έχει ζήσει», διάβασα να γράφει ένα από δαύτα.
Σου λέει πως το σύνδρομο αποθησαύρισης (Hoarding Disorder) ή αλλιώς σύνδρομο του Διογένη, παρατηρήθηκε πρώτη φορά το 1947 στην Αμερική, όπου δύο αδέρφια βρέθηκαν νεκρά μέσα στο σπίτι τους το οποίο περιείχε 120 τόνους ετερογενή υλικά. Το έχω δει το έργο, καλό μου gemini, δε χρειάζεται να μου εξηγήσεις τη διαφορά με την αποταμίευση ή πώς χρησιμοποιείται ο όρος σε συγκεκριμένο μάθημα ή πλαίσιο. Δε σε έχω ανάγκη, κάθομαι και τα γράφω μόνος μου κλέβοντας σκόρπιες λέξεις από το φθινοπωρινό yusra, αναμασώντας ξαναγραμμένα δικά μου που κι αυτά μάλλον άλλων είναι.
Και τι κατάλαβε τώρα, φορτωμένος όσο δεν πάει με πράγματα-μάρτυρες που δεν τα/τους ξεφορτώνεται; Δε με ακούει, είμαι στο ισόγειο, αλλά από μακριά παίζει το “My Way” από τoν Frankie, με το δεντράκι στολισμένο, τους χριστουγεννιάτικους τυμπανιστές κουρδισμένους, τα δωράκια τυλιγμένα. Πρώτη φορά το μεταλαμβάνω έτσι. Εκείνος κοντοστέκεται μπροστά από τα κουμπιά του AMI, κι ας μη τον βλέπω τώρα. Δεν τον βλέπω τώρα. Τον είχα σκοπεύσει άλλη φορά, η εικόνα θα είναι σίγουρα η ίδια. Παίζει το “Comme d’habitude” ως συνήθως στα αγγλικά, κι εγώ ακούω τους στίχους και τους κολλάω στην πλάτη του. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Παίρνουν τα λόγια και τα διαβάζουν με το δικό τους «έτσι θέλω». Εκδικούνται με τις τελευταίες λέξεις στις φράσεις, κουβαλάνε τα γινάτια τους σε ψύχραιμο σχήμα νουθεσίας. Βάζουν τείχη για να έχουν τον τελευταίο λόγο. Τελοσπάντων αυτά είναι προβλήματα των ζωντανών, εκείνος πρόκειται να ακούσει το “My Way”, φορές μετρημένες κι εγώ εκμεταλλευομαι την παράλληλη ακρόαση για να μου μετριαζω τις σκοτούρες ως ελάσσονος σημασίας. Τον συμπονώ για να απαλύνω τα «δικά» μου, κι εκείνος κάθεται και μου τσαμπουνά διδακτικά «Γιατί ο άνθρωπος να χαίρεται; Γιατί να θρηνεί και να πενθεί; Η τέχνη είναι ο διαμεσολαβητής για να κατανοήσει κανείς αυτό το κενό ανάμεσα στο πένθος και στη χαρά. Είναι τα δύο συναισθήματα που πολύ έντονα βιώνουν οι απεξαρτημένοι, ξέρεις.» Αλλά εκείνος, καμπούρης πια, μήτε που να κόψει. Με το στανιό και με το ζόρι, ούτε τώρα δε λέει να βγάλει τα πράγματα από το σακί του. Περικυκλωμένος, περιμένοντας τη στιγμή που θα χρειαστεί κάτι από αυτά που κράτησε.
«Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη». Μου το έλεγε στον παράδρομο του Κηφισού, ο Yasiin Bey, ένα χρόνο πριν. Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη, ένας χοντρούλης ψεύτης, όλοι μπορούμε να τον φορέσουμε αρκεί η στολή να είναι στα μέτρα μας. Έχω δει κανονικό Άη Βασίλη. Δεν έχει μούσια και μαλλιά, αλλά μπορεί να ντιλάρει ακόμη και με τις αγιοβασιλιάτικες ρέπλικες. Φοράει ρόμπα σαν αυτή του Dude και του “Ghetto” Pat Calhoun. Καπνίζει, αμετανόητος κι αυτόνομος, κουβαλάει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν, not in a shy way, κι από πίσω, λες κι είναι το απόγευμα της 30ης Δεκεμβρίου του 1968, ο Conte Candoli φυσά την τρομπέτα, ο Louis Blackburn το τρομπόνι, ο Buddy Collette το σαξόφωνο κι ο Don Costa διευθύνει τους δεκάδες της παρέας. Εκείνος χαζεύει το φωτισμένο AMI, κι εγώ του έχω κρατήσει ένα σοκολατάκι για το καφεδάκι του. Το τζουκ μποξ συνεχίζει να φωτίζεται, τα τραγούδια παίζονται με τη σωστή σειρά αλλά κανένας μας πια δε θυμάται ποιος διάλεξε ποιο.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
«Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη»
Μου το φώναζε ο Yasiin Bey, στον παράδρομο του Κηφισού παράλληλα με τα φορτηγά που κατέβαζαν ταχύτητα, όταν ένα χρόνο πριν αποφάσισε να ντυθεί χριστουγεννιάτικος DOOM. Το είπε και σε άλλους εκεί. Σε όσους έχουν το χούι να βλέπουν τους παλιούς δίσκους σαν καινούργιους, σε όσους δεν έχουν ιδέα τι είναι οι online πλατφόρμες των πλειστηριασμών και δε δίνουν δεκάρα για τα λεκτικά παίγνια του πρωθυπουργού και των συν αυτώ, σε γερασμένους καταληψίες, ακόμη και σε αυτούς που κλαίνε πια τους χαμένους φίλους τους (όταν τους είχανε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν ιντελεκτουέλ καζούρα, βλέποντας τους να αγκομαχούν). Τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, καταλαβαίνεις. Σάμπως ήξερε κι αυτός ποιοι ήταν από κάτω, τι αφηγήσεις φυγόπονου αυτοπροσδιορισμού φορούσαν μέσα στα χειμωνιάτικα ζεστά τους hoodies. Προβλήματα πολυτελείας, αντανακλαστικές βεβαιότητες στο τσεπάκι, βολική ασφυκτική κανονικότητα. «There is so little in life you can be sure of / Except the rain comes from the clouds», που λέει κι η Nina. Όλα τα άλλα είναι υπό διαπραγμάτευση.
Έξω από εκεί, κι αν έκοβες βόλτες στα πίσω, τις νύχτες των παρασκευοσαββατοκύριακων που ετοιμάζονται να απλώσουν την πραμάτεια τους οι μεταπράτες του Ελαιώνα και των πέριξ, θα διέσχιζες σκουπίδια, απομεινάρια από κλοπιμαία, το εμπόρευμα της επόμενης μέρας, περίεργους να ζεσταίνονται με τη φωτιά μέσα από τα βαρέλια. Ο Άη Βασίλης αν υπήρξε ποτέ κανονικός ως κόκκινος, δε θα περνούσε από εδώ. Εδώ τα διόδια τα περνούν μονάχα οι ρέπλικες, οι μασκαρεμένες απάτες που κουβαλούν μαύρη σακούλα σκουπιδιών, με ότι παρατημένο έχουν βρει δίπλα σε κανένα κάδο ή με αυτά που έχουν βουτήξει σε κάποια μπούκα, ως έκτακτο χριστουγεννιάτικο μποναμά. Ακόμη κι έτσι, ο δικός μου όλο εκεί πέρα ήθελε να βολοδέρνει, αδιάφορος για τα πυκνά, πολυμορφικά «νέα» για τα απορρυθμισμένα εργασιακά και τις συστημικές υπονομεύσεις των πάντων. Μονάχα «τι έκανε ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ», με ρωτούσε.
Μοναστηράκι, Ελαιώνα, Θησείο. Τότε δεν υπήρχαν αυτά τα κωλοsites με τις διαγνώσεις, ούτε το gemini για να σου την μπαίνει με κανένα «Σε τι μπορώ να βοηθήσω;». «Ο θησαυρισμός ή παρασυσσώρευση είναι μια διαταραχή κατά την οποία το άτομο βιώνει έντονο άγχος και δυσφορία στο να αποχωριστεί ή να πετάξει πράγματα που είτε δε χρειάζεται, είτε δεν έχει χώρο να τα κρατήσει. Η πιθανότητα να πετάξει ή ακόμη και να ξεκαθαρίσει τα πράγματά του τον γεμίζει με άγχος, δυσφορία και φόβο. Αυτά τα έντονα αρνητικά συναισθήματα πυροδοτούνται συνήθως από την ελάχιστη ή μικρή πιθανότητα ότι κάποια στιγμή αυτά τα πράγματα θα του φανούν χρήσιμα ή θα είναι εκεί να του θυμίζουν καταστάσεις, πρόσωπα και στιγμές που έχει ζήσει», διάβασα να γράφει ένα από δαύτα.
Σου λέει πως το σύνδρομο αποθησαύρισης (Hoarding Disorder) ή αλλιώς σύνδρομο του Διογένη, παρατηρήθηκε πρώτη φορά το 1947 στην Αμερική, όπου δύο αδέρφια βρέθηκαν νεκρά μέσα στο σπίτι τους το οποίο περιείχε 120 τόνους ετερογενή υλικά. Το έχω δει το έργο, καλό μου gemini, δε χρειάζεται να μου εξηγήσεις τη διαφορά με την αποταμίευση ή πώς χρησιμοποιείται ο όρος σε συγκεκριμένο μάθημα ή πλαίσιο. Δε σε έχω ανάγκη, κάθομαι και τα γράφω μόνος μου κλέβοντας σκόρπιες λέξεις από το φθινοπωρινό yusra, αναμασώντας ξαναγραμμένα δικά μου που κι αυτά μάλλον άλλων είναι.
Και τι κατάλαβε τώρα, φορτωμένος όσο δεν πάει με πράγματα-μάρτυρες που δεν τα/τους ξεφορτώνεται; Δε με ακούει, είμαι στο ισόγειο, αλλά από μακριά παίζει το “My Way” από τoν Frankie, με το δεντράκι στολισμένο, τους χριστουγεννιάτικους τυμπανιστές κουρδισμένους, τα δωράκια τυλιγμένα. Πρώτη φορά το μεταλαμβάνω έτσι. Εκείνος κοντοστέκεται μπροστά από τα κουμπιά του AMI, κι ας μη τον βλέπω τώρα. Δεν τον βλέπω τώρα. Τον είχα σκοπεύσει άλλη φορά, η εικόνα θα είναι σίγουρα η ίδια. Παίζει το “Comme d’habitude” ως συνήθως στα αγγλικά, κι εγώ ακούω τους στίχους και τους κολλάω στην πλάτη του. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Παίρνουν τα λόγια και τα διαβάζουν με το δικό τους «έτσι θέλω». Εκδικούνται με τις τελευταίες λέξεις στις φράσεις, κουβαλάνε τα γινάτια τους σε ψύχραιμο σχήμα νουθεσίας. Βάζουν τείχη για να έχουν τον τελευταίο λόγο. Τελοσπάντων αυτά είναι προβλήματα των ζωντανών, εκείνος πρόκειται να ακούσει το “My Way”, φορές μετρημένες κι εγώ εκμεταλλευομαι την παράλληλη ακρόαση για να μου μετριαζω τις σκοτούρες ως ελάσσονος σημασίας. Τον συμπονώ για να απαλύνω τα «δικά» μου, κι εκείνος κάθεται και μου τσαμπουνά διδακτικά «Γιατί ο άνθρωπος να χαίρεται; Γιατί να θρηνεί και να πενθεί; Η τέχνη είναι ο διαμεσολαβητής για να κατανοήσει κανείς αυτό το κενό ανάμεσα στο πένθος και στη χαρά. Είναι τα δύο συναισθήματα που πολύ έντονα βιώνουν οι απεξαρτημένοι, ξέρεις.» Αλλά εκείνος, καμπούρης πια, μήτε που να κόψει. Με το στανιό και με το ζόρι, ούτε τώρα δε λέει να βγάλει τα πράγματα από το σακί του. Περικυκλωμένος, περιμένοντας τη στιγμή που θα χρειαστεί κάτι από αυτά που κράτησε.
«Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη». Μου το έλεγε στον παράδρομο του Κηφισού, ο Yasiin Bey, ένα χρόνο πριν. Ο Άη Βασίλης είναι μια απάτη, ένας χοντρούλης ψεύτης, όλοι μπορούμε να τον φορέσουμε αρκεί η στολή να είναι στα μέτρα μας. Έχω δει κανονικό Άη Βασίλη. Δεν έχει μούσια και μαλλιά, αλλά μπορεί να ντιλάρει ακόμη και με τις αγιοβασιλιάτικες ρέπλικες. Φοράει ρόμπα σαν αυτή του Dude και του “Ghetto” Pat Calhoun. Καπνίζει, αμετανόητος κι αυτόνομος, κουβαλάει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν, not in a shy way, κι από πίσω, λες κι είναι το απόγευμα της 30ης Δεκεμβρίου του 1968, ο Conte Candoli φυσά την τρομπέτα, ο Louis Blackburn το τρομπόνι, ο Buddy Collette το σαξόφωνο κι ο Don Costa διευθύνει τους δεκάδες της παρέας. Εκείνος χαζεύει το φωτισμένο AMI, κι εγώ του έχω κρατήσει ένα σοκολατάκι για το καφεδάκι του. Το τζουκ μποξ συνεχίζει να φωτίζεται, τα τραγούδια παίζονται με τη σωστή σειρά αλλά κανένας μας πια δε θυμάται ποιος διάλεξε ποιο.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
