Με απόφαση του Δημάρχου Γλυφάδας, Γιώργου Παπανικολάου, τα προαύλια των σχολείων θα παραμένουν ανοιχτά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, ώστε τα παιδιά να παίζουν και να αθλούνται με ασφάλεια, υπό την επίβλεψη των ανθρώπων του Δήμου. Δεν είναι η πρώτη φορά που ανοίγουν τα προαύλια των σχολείων γι’ αυτό τον σκοπό. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες διάφοροι Δήμοι της Αττικής, όπως της Αγίας Παρασκεύης, των Βριλησσίων, καθώς και της Γλυφάδας, ανοίγουν τις πόρτες μερικών σχολείων (κάποια από αυτά διαθέτουν γήπεδα 5Χ5, μπάσκετ, βόλλεϋ), στα οποία υπάρχει και η παρουσία φύλακα, για την εύρυθμη λειτουργία των χώρων.

Αρκετοί γονείς δυσκολεύονται να βρουν κάποιον χώρο για να παίζει το παιδί τους με ασφάλεια. Ένας πατέρας από το Νέο Ηράκλειο χαρακτήρισε αυτή τη δυσκολία ως «μαρτύριο» και μας εξηγήσε τον λόγο. «Τις περισσότερες φορές, όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος όπως τα Σ/Κ και τις αργίες, η αναζήτηση ενός ελεύθερου χώρου για να παίξει το παιδί και να κοινωνικοποιηθεί είναι μαρτύριο. Μαρτύριο γιατί οι περισσότερες πλατείες δεν έχουν τις κατάλληλες υποδομές για να φιλοξενήσουν ξέγνοιαστο παιχνίδι με ασφάλεια, οι παιδικές χαρές είναι ασφυκτικά γεμάτες από γονείς και παιδιά, τα λιγοστά πάρκα σε κάθε δήμο δεν είναι πάντα “φιλόξενα” για διάφορους λόγους. Επίσης, σε αυτούς τους χώρους, το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να αθληθεί. Τα αγόρια θα φτιάξουν αυτοσχέδια τέρματα με κάδους για να παίξουν μπάλα, τα κορίτσια θα περιοριστούν σε τσουλήθρες και κούνιες. Για μπάσκετ, δεν το συζητώ. Θα πρέπει να εξερευνήσεις την περιοχή σου και τις γειτονικές για να βρεις γηπεδάκι», είπε στο Olafaq.

Οι γονείς εκτός από τους ίδιους τους χώρους πρέπει να διαχειριστούν και εξωγενείς παράγοντες, τους οποίους αναφέρει ο 36χρονος πατέρας: «αν μπορούσαν οι δήμοι να ανοίξουν τα προαύλια των σχολείων, και πάντα με φύλαξη, για να υποδεχθούν παιδιά και γονείς, θα ήταν ένα πρώτο πολύ θετικό βήμα. Χρειαζόμαστε χώρους κατάλληλους και άνετους, σαν τις αυλές των σχολείων, που τα παιδιά θα μπορέσουν να παίξουν χωρίς φόβο για διερχόμενα αυτοκίνητα και “περίεργους” τύπους που περνάνε ανάμεσά τους».

Μένοντας απέναντι από σχολείο, μου είναι γνώριμες αυτές οι περιγραφές. Πολλές φορές κάποιο παιδί, στην προσπάθειά του να τρέξει να “σώσει” την μπάλα που έχει βγει εκτός του σχολικού χώρου, ξεχνάει να ελέγξει την κυκλοφορία του δρόμου, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος κάποιου ατυχήματος. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες υπάρχουν πολλά παιδιά στον προαύλιο χώρο του σχολείου, χωρίς κάποια επίβλεψη, που μπορεί πεταχτούν από τα πιο τυφλά σημεία προκειμένου να πιάσουν την μπάλα. Αν βάλουμε στην εξίσωση ότι πολύ μεγάλο ποσοστό των οδηγών υπερβαίνουν το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας των 30χλμ/ ώρα, οι πιθανότητες για κάποιο ατύχημα εκτοξεύονται. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, δεν έχει σημειωθεί κάποιο περιστατικό, τουλάχιστον εκεί που μένω.

Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν υπάρχει μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους οδηγούς των διερχόμενων οχημάτων. Τα καλά αντανακλαστικά και η τήρηση του ορίου ταχύτητας ήταν σωτήρια τις δύο φορές που μπάλα εκτοξευόταν από πάρκο που βρισκόταν στα δεξία μου καθώς οδηγούσα και κατάφερα να φρενάρω εγκαίρως. Εντάξει, υπήρχε και ο παράγοντας τύχη στην εξίσωση, αλλά η πρόληψη έπαιξε βασικό ρόλο στην αποφυγή του ατυχήματος.

Τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και τους καλοκαιρινούς μήνες, ο προαύλιος χώρος απέναντι από το σπίτι μου γεμίζει με εφήβους οι οποίοι πηδάνε πάνω από τα κάγκελα του σχολείου με κίνδυνο να τραυματιστούν. Έχοντας πηδήξει κι εγώ, ως έφηβη, από τα ίδια κάγκελα, θυμάμαι τη φορά που το παντελόνι μου είχε κολλήσει σε ένα πολύ μικρό κομμάτι σίδερου που προεξείχε και μάλλον οφειλόταν σε κακοτεχνία. Μέχρι να έρθει κάποιο από τα παιδιά να με απεγκλωβίσει, είχα τον φόβο μήπως χάσω την ισορροπία μου από το άγχος και πέσω κάτω.

Παιδικές χαρές υπάρχουν για τα μικρά παιδιά -αν και κατά την άποψή μου δεν είναι αρκετές σε κάποιους Δήμους- ωστόσο οι έφηβοι δεν έχουν πρόσβαση σε αντίστοιχους χώρους. Έχω ακούσει πολλές φορές τις μεγαλύτερες γενιές να κριτικάρουν παιδιά σε αυτές τις ηλικίες, που «ασχολούνται όλη μέρα με το κινητό τους» και «δεν βγαίνουν έξω να παίξουν σε αλάνες» όπως έκαναν αυτοί. Όμως, πού είναι αυτές οι αλάνες; Πλέον, έχουν απομείνει ελάχιστες, ενώ τα πάρκα δεν είναι μία βιώσιμη λύση. Σε αυτούς τους υπαίθριους χώρους κυκλοφορούν αδέσποτα ζώα, ζώα με τους “γονείς” τους, καθώς και οι άλλοι γονείς που βγαίνουν βόλτα με τα μωρά τους στα καρότσια. Τα μεγαλύτερα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν ελεύθερα, όπως τα μικρότερα στις παιδικές χαρές, γι’ αυτό και τα πρώτα αναγκάζονται κάποιες φορές να πηγαίνουν σε αυτές και κάνουν άθελά τους το παιχνίδι δύσκολο για τα δεύτερα, αφού οι επιλογές τους είναι περιορισμένες.

«Η Κυριακή για τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους σημαίνει παιχνίδι, χαρά, ξεγνοιασιά. Σημαίνει ποιοτικό χρόνο και χαρούμενες στιγμές για κάθε οικογένεια. Διάθεση υπάρχει μπόλικη, οι διαθέσιμοι χώροι όμως για να παίζουν ιδίως τα μεγαλύτερα παιδιά – όπως εμείς παλιά στις αλάνες της γειτονιάς μας – δυστυχώς δεν επαρκούν. Οι ανοιχτοί χώροι – αλάνες και όχι μόνο – που χρησιμοποιούσαμε εμείς όταν ήμασταν μικροί έχουν περιοριστεί, οι εποχές έχουν ασφαλώς αλλάξει και τα παιδιά πολλές φορές ασφυκτιούν μέσα στην πόλη», αναφέρει ο δήμαρχος Γλυφάδας, Γιώργος Παπανικολάου, στο Δελτίο Τύπου. «Στη Γλυφάδα μας, σε κάθε γειτονιά πλέον υπάρχει τουλάχιστον ένα σχολείο που έχουμε μεριμνήσει ώστε να έχει καινούργια ανοιχτά γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ», συμπλήρωσε ο κ. Παπανικολάου. Η αλήθεια είναι ότι δεν συναντάμε συχνά σε δημόσια σχολεία γήπεδα ποδοσφαίρου, παρά τη ζήτηση που υπάρχει για το συγκεκριμένο άθλημα. Τα γήπεδα μπάσκετ μετατρέπονται σε γήπεδα ποδοσφαίρου με τη χρήση κάδων ή τον ορισμό νοητών σημείων που θα ορίζουν το τέρμα. Το ίδιο, δηλαδή, που συμβαίνει και στα πάρκα.

Το πρόγραμμα «Ανοιχτά προαύλια τα Σαββατοκύριακα» έρχεται για να καλύψει τις ανάγκες για παιχνίδι και άθληση των εφήβων -κι όχι μόνο-, και ελπίζουμε να τέθει σε εφαρμογή και από άλλους Δήμους, όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, που τα παιδιά θέλουν να “εκτονωθούν”. Αρκετοί γονείς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για εξωσχολικές δραστηριότητες που αφορούν την άθληση, με αποτέλεσμα τα παιδιά, μετά το πέρας των ενδοσχολικών και των φροντιστηριακών μαθημάτων, να βρίσκονται μπροστά από μία οθόνη, αναζητώντας την προαναφερθείσα εκτόνωση. Ο δήμαρχος Γλυφάδας άκουσε τις ανάγκες των μικρών δημοτών και απόφάσισε να ανοίξει τις πόρτες των σχολείων, οι υπόλοιποι ακούνε, άραγε;