«Το κλίμα ήδη μυρίζει εκλογές», ανήγγειλε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από τα τέλη Νοεμβρίου. Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται σε εντατική προεκλογική εκστρατεία από τις αρχές του Σεπτέμβρη, οργώνοντας τις περιφέρειες τους. Συνήθως, οι επίμονες οσμές, όπως το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι, είναι ένδειξη σήψης. Ωστόσο, με την κυβέρνηση να φαίνεται πως διατηρεί ένα δημοσκοπικό προβάδισμα τουλάχιστον 4 μονάδων (μεταξύ μας να λέμε αλήθειες), οι κάλπες μάλλον δεν είναι τόσο πιεστική υπόθεση, όσο μπορεί να φαντάζουν.

Ως αντιπολίτευση ο κ. Μητσοτάκης από το 2015 έως το 2019 είχε ζητήσει εκλογές πάνω από χίλιες φορές, μετρημένες. Αντιθέτως, άπαξ και πήρε στα χέρια του τις εξουσίες της χώρας (πληθυντικός αριθμός), έκανε σαφές ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κατά καιρούς, ακόμα και έμπειροι δημοσιογράφοι επανέρχονταν στην εκλογολογία. Όμως, όλα τα στελέχη της κυβέρνησης με ελάχιστη εντιμότητα απαντούσαν ανέκαθεν και σταθερά ότι προτεραιότητα δεν είναι οι κάλπες αλλά το Ταμείο Ανάκαμψης. Άλλοι θα πουν η επένδυσή του, άλλοι θα πουν το ξεκοκκάλισμά του, πάντως το σενάριο των πρόωρων εκλογών συζητήθηκε ρεαλιστικά μόνο δυο φορές, πολύ πρόσφατα, και ο σκόπελος αυτός παρακάμφθηκε. Έχει σχεδόν κάτι το ρομαντικό αυτή η προσήλωση στο συμφέρον.

Επιπλέον, όποιος έχει περάσει έστω έξω από εκλογομαγειρείο (Κώστα Σκανδαλίδη λείπεις) γνωρίζει ότι ο χειμώνας, και ειδικά αν είναι βαρύς, αφαιρεί από την κυβέρνηση 1-1.5 μονάδα. Ο δε φετινός χειμώνας θα είναι σίγουρα βαρύς γιατί, όπου και εάν κυμανθούν οι θερμοκρασίες, οι τραπεζικοί λογαριασμοί θα κυμανθούν εξαιρετικά χαμηλά. Συν τοις άλλοις, τα θεσμικά χρονικά περιθώρια για την προκήρυξη μιας τέτοιας ντρίπλας στενεύουν. Σε λιγάκι θα ανοίξουν τα χιονοδρομικά κέντρα και, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να πάει η χώρα σε εκλογές. Δηλαδή, τι σημασία έχει εάν όσα ονόματα ακούγονται έως τώρα για το ευρωπαϊκό QatarGate είναι ιταλοελληνικά; Τι σημασία έχει εάν με όλες του τις δυνάμεις κάποιος (ένας άγνωστος) έχει στηρίξει την Εύα Καϊλή ώστε να εκλεγεί σε μια θέση την οποία καταχράστηκε και γι αυτό φιλοξενείται στις φυλακές του Βελγίου; Τι σημασία έχει που ο διεθνής Τύπος μιλάει για «Ελληνικό WaterGate» και κοντεύει να ξεμείνει από τίτλους για τα σκάνδαλα της κυβέρνησης; Ο εγχώριος Τύπος και κυρίως η εγχώρια τηλεόραση ενημέρωσε το κοινό ότι «υποκλοπές τέλος».

Υπό διαφορετικές συνθήκες, το δημοσκοπικό προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν αδιανόητο. Λόγω της ακρίβειας, της δημόσιας Υγείας που καταρρέει, του ενεργειακού καρτέλ που βαράει το νταούλι στα ελληνικά νοικοκυριά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις χορεύουν, των απευθείας αναθέσεων σε εταιρείες φίλων και γνωστών, των 34,5 χιλιάδων νεκρών της πανδημίας και τα λοιπά, να μη σας κουράζω. Το καταπληκτικό επίπεδο ζωής των Ελλήνων επιβεβαιώνει η σύγχρονη κατάκτηση του πολιτισμού μας, το food pass. Διότι εάν το κουπόνι για φαγητό πάρει έναν ευρωπαϊκό αέρα, αλλάζει όλο το νόημα. Δεν είναι πια καταγέλαστο, όπως ήταν το 2017 τα (αρκετά μεγαλύτερα) επιδόματα της κυβέρνησης Τσίπρα. Πιθανώς μάλιστα, εάν το λέγαμε στα γαλλικά να χόρταινε περισσότερο: passe alimantaire, oh la la.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ωστόσο, η διαφορά των τουλάχιστον 4 μονάδων είναι κατανοητή. Έχοντας την υποστήριξη της αδέκαστης ελληνικής δικαιοσύνης που διώκει αυτούς που ερευνούν τα σκάνδαλα, και όχι αυτούς που τα διαπράττουν, αλλά και το άγγιγμα της αστρόσκονης των ελληνικών ΜΜΕ, ο πρωθυπουργός είναι ο απόλυτος στρατηλάτης στα Ελληνοτουρκικά, ένας γνήσιος κοσμοπολίτης που με τα άψογα αγγλικά του επιτίθεται σε δημοσιογράφους του εξωτερικού, η πανδημία έχει τελειώσει 4 ή 5 φορές έως τώρα, το ελληνικό καλοκαίρι καθιερώνεται ως state of mind, το Ταμείο Ανάκαμψης μοιράζεται μεταξύ μόλις 150 επιχειρήσεων, διότι αυτές είναι οι άριστες και το Πόθεν Έσχες (Μητσοτάκη, Αβραμόπουλου, Γεωργιάδη, Λοβέρδου, Καϊλή, Σχοινά, ποιους ξεχνάω;) μια μικρή λεπτομέρεια που μπήκε στο αρχείο. Άρα όλα είναι καλώς καμωμένα.

Εάν διαφωνείτε, ενημερώστε σας παρακαλώ θερμά, όπως θα βγαίνετε στα αριστερά σας, την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία επί 3,5 έτη θυμίζει την παροιμία «αλλού βαράει το ντέφι, αλλού χορεύει η νύφη». Αντίθετα προς τον κ. Μητσοτάκη που αντί για εσπρέσο στο ΝταΚάπο, ζητούσε εκλογές, είδαμε και πάθαμε να ακούσουμε τη λέξη από τα χείλη του κ. Τσίπρα. Σε μια συνθήκη που η πραγματική και η κατά φαντασίαν μεσαία τάξη στενάζει, έτοιμη να καταρρεύσει υπό το βάρος του λογαριασμού του ρεύματος που γλιστράει κάτω από την πόρτα σαν καταδίκη, είναι εντυπωσιακή η επιμονή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να σφάζονται μεταξύ τους σα τα κοράκια με νύχια γαμψά, να πετάγονται μόνο για να αδειάσουν τον δικό τους πρόεδρο -όχι των άλλων, να χλωμιάζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες στις οποίες κατά παράδοση εμφανίζονται λίγο απροετοίμαστα, λίγο νυσταγμένα παληκάρια και λίγο για να εξηγήσουν κάτι που δεν το είχαν πει έτσι ακριβώς, αλλά, ακόμα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κανάλια θα το παίξουν έτσι ακριβώς και, άρα, μήπως να μη το λέγανε καθόλου. Κυριολεκτικά ο κόσμος χάνεται και η ατελείωτη κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ αναλύει εάν με βάση την παράγραφο β, του καταστατικού άρθρου 5, της 9ης Διεθνούς του Μπετόβεν, πρέπει να οργανωθεί μια εκδήλωση για την βιοποικιλότητα. Όλα αυτά μυρίζουν παλιατζούρα και κρατούν την κοινωνία σε απόσταση.

Πάντως, μερικές ηλιαχτίδες φωτός, με πιο πρόσφατη την προσχώρηση της Αγγελικής Αδαμοπούλου και της Φωτεινής Μπακαδήμα στην κοινοβουλευτική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνουν ότι, μάλλον, επιτέλους, ο Αλέξης Τσίπρας τακτοποιεί τον οίκο του, το οποίο τον βοηθάει να απαντήσει στην κρίσιμη συγκυρία. Διότι, ακόμα και αν γίνουν εκλογές αύριο το πρωί, εφόσον η αντιπολίτευση δεν δείξει με καθαρότητα γιατί η κυβέρνηση αποτυγχάνει, η προσφυγή στις κάλπες, που θα είναι μάλιστα διπλή, θα μας ωφελήσει μόνο για να πάρουμε την εκλογική άδεια. Κανείς δε λέει όχι σε ένα τριήμερο, ιδίως ο πρωθυπουργός, αρκεί όμως να έχει τα λεφτά να το ευχαριστηθεί. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, αυτή τη στιγμή, δε φτάνει ούτε μέχρι τα πρώτα διόδια με άνεση (μεταξύ μας να λέμε αλήθειες, ξανά).

Παρόλο που το βασικό ερώτημα των εκλογών είναι εάν θα υπάρξει αξιόπιστο προοδευτικό κυβερνητικό σχήμα (κοινώς, εάν θα τα βρουν τα παιδιά, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα), ο χρόνος των εκλογών έχει σημασία. Δεν είναι ότι οι συνταξιούχοι κάνουν πάρτυ στις ταράτσες αλλά αυτοί που κυρίως πληρώνουν το μάρμαρο, πάλι, είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες με γραβάτα ή ψηλά τακούνια για εφτά κατοστάρικα, φεύγουν για σεζόν 12ωρο, 7ήμερο από τον Μάιο και κοιμούνται σε κοντέινερ στα ελληνικά νησιά, ή έστω νιώθουν την ανάγκη να πάνε για κανένα μπάνιο -λάθος μεν, κατανοητό δε. Αυτά η επικοινωνιακή ομάδα του κ. Μητσοτάκη, στην οποία παρεμπιπτόντως υποκλίνομαι για τις δεξιότητές της, τα γνωρίζει.

Επιπλέον, το χαρτζιλίκι του food pass που ανακοινώθηκε για Φεβρουάριο, θα θέλει κάποιο χρόνο για να φτάσει σε όποιες τσέπες καλό Μάρτη, οπότε ο χρόνος των εκλογών μπορεί να τοποθετηθεί με άνεση μόνο μετά το Πάσχα που θα έχει μυρίσει άνοιξη, θα έχουμε φάει το αρνάκι στη σούβλα και θα νιώθουμε πιο αισιόδοξοι. Παράλληλα, η κυβέρνηση, μυστηριωδώς, ποντάρει στη γενιά των ανθρώπων που εκδιώχθηκαν από τη χώρα νύχτα εξαιτίας των πολιτικών Σαμαρά. Γι αυτούς οι εαρινοί και καλοκαιρινοί μήνες κάνουν την επίσκεψη στην πατρίδα πιο δελεαστική, δεδομένου ότι η εγγραφή στα μητρώα αποδήμων ήδη απέτυχε. Όμως, οι ίδιοι πλέον μπορούν να συγκρίνουν τις τιμές του καφέ και της ζάχαρης ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα, ξέρουν πώς είναι το σχολείο των παιδιών -που πλέον απέκτησαν- στη Γλασκώβη και πόσο ασφυκτικά γεμάτες είναι οι τάξεις με απόφαση Κεραμέως, εν μέσω πανδημίας, στην Ελλάδα. Το ζήτημα της δημόσιας Υγείας δε θα το ακουμπήσω καν διότι πλέον δεν υπάρχει. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε, γιατί εάν τη χρειαστούμε, δε θα ζήσουμε.

Με τούτα και με κείνα, μια πρώτη κάλπη γύρω στα τέλη Απριλίου που θα φέρει πρώτο κόμμα τη ΝΔ σε συνεργασία με την Ελληνική Λύση ή έστω μια δεύτερη κάλπη τον Ιούνη, θεραπεύει πολλούς κυβερνητικούς πονοκεφάλους που προκαλούν οι φτωχοί πλην τίμιοι, οι φτωχοί πλην παραπλανημένοι ότι δεν είναι φτωχοί, οι νέοι που διαβάζουν για πανελλήνιες, αλλά και οι «όλοι ίδιοι είναι» δυσαρεστημένοι μεν, που θα πάνε για ηλιοθεραπεία δε. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δε θα καεί η Εύβοια, η Πελοπόννησος, η βόρειος Ελλάδα και η Κρήτη, το μισό Ιόνιο και κομμάτια της Θεσσαλίας, μαζί με 2-3 εθνικούς δρυμούς, από άκρη σε άκρη, όπως πέρσι και πρόπερσι. Πάντως, σε περίπτωση που ξαναρπάξει το πούσι και γίνουν όλα στάχτη, τουλάχιστον, ας μη μυρίσει καμένο και μας πάρουν χαμπάρι στην Εκάλη και τα 3Β (Βάρη, Βούλα, Βουλιαγμένη). Διότι, κατά τα άλλα, εάν μια επένδυση έβγαλε τα λεφτά της πέρα ως πέρα, ήταν η λίστα Πέτσα και η λίστα Κικίλια, χάρη στις οποίες σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να περάσει εντελώς απαρατήρητο.

Για να καταλήξουμε κάπου, η φιλολογία για το πότε θα γίνουν εκλογές μετακινεί το βάρος από την ουσία στο δέντρο. Πες ότι στήθηκαν κάλπες αύριο, πες ότι στήνονται κάλπες στις 6 Αυγούστου του 2023, που ακόμα θα βρισκόμαστε στο συνταγματικά αποδεκτό όριο, αν και θα δυσκολευτούμε να μαζέψουμε τον πρωθυπουργό από το Μαράθι. Εάν οι πολίτες δεν φροντίσουν να σηκωθούν να ψηφίσουν για το δημόσιο συμφέρον, όποιο κρίνουν ότι είναι αυτό, εάν δεν βάλουν τον σταυρό τους με σοβαρότητα σε υποψηφίους, όχι σα να παίζουν νούμερα στο τζόκερ, όποτε και να γίνουν εκλογές, θα μυρίσει μια από τα ίδια. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Αντώνης Σαμαράς που, λίγο πριν ηττηθεί το 2015, έλεγε ότι αισθάνεται τη νίκη, την μυρίζει στην ατμόσφαιρα. Ο μόνος λόγος που διαψεύστηκε ήταν ότι ξεκουνηθήκαμε. Εμείς.